บทที่ 26

สังหารอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ร่างของสัตว์อสูรเสือดำร่วงลงสู่พื้น เด็กหนุ่มรีบผ่านำแก่นพลังปราณออกมาแล้วจากไปจากที่นี่ ไม่นานก็เจอกับสัตว์อสูรอีกตัวเป็นสัตว์อสูรประเภทนกที่ล่าเหยื่อเป็นอาหาร มันคืออินทรีอัสนี ตัวของมันสูงใหญ่ขนาด ปีก และ หาง ที่กว้าง ลักษณะปลายปีกแหลม จะงอยปากงองุ้มเป็นตะขอ ขนของมันมีสีฟ้าสลับสีดำ เสียงสะบัดมือเกราะสายฟ้าปรากฏออกมาสี่อัน ไม่ถึงสามลมหายใจมีดสั้นก็ถูกกำชับไว้ในมือ หลังจากนั้นก็โคจรลมปราณไปที่มีดสั้น ไม่นานก็เป็นดาบอีกครั้ง

เปรี้ยง เสียงดาบปะทะกรงเล็บขนาดใหญ่ ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากจุดปะทะ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยงอินทรีอัสนียังคงใช้กรงเล็บขนาดใหญ่จากขาอันแข็งแกร่งทั้งสองพุ่งเข้าหาศัตรู เกราะสายฟ้าทั้งสี่ยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดี สำหรับการรับจากโจมตี หลังจากต้านรับอยู่นานเด็กหนุ่มก็สามารถโต้กลับได้ เปรี้ยง จะงอยปากของอินทรีอัสนีปะทะเกราะสายฟ้า ปราณดาบสีฟ้าพุ่งออกมาจากดาบพร้อมกับมีประกายสายฟ้าล้อมรอบพุ่งเข้าหาลำคอ เปรี้ยงอินทรีอัสนีใช้ปีกขนาดใหญ่เข้าต้านรับ แต่ทว่าเป้าหมายของเด็กหนุ่มหาใช่ลำคอ มันคือขาทั้งสองข้าง

ฉับ ขาทั้งสองข้างกระเด็นร่วงลงสู่พื้น เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูด เสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด อินทรีอัสนีเร่งโจมตีศัตรูด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้อาวุธที่จะจัดการศัตรูตรงหน้าได้มีเพียงจะงอยปากเท่านั้น กรงเล็บทั้งสองถูกฟันขาด ปราณสายฟ้าก็ไม่สามารถทำอันตรายศัตรูด้านหน้าได้ อินทรีอัสนีใช้ความเร็วบินฉวัดเฉวียนใช้จะงอยปากที่งองุ้มเป็นตะขอจิกกระชากศัตรูด้านหน้า แต่ทว่าก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้มาก เพราะหากพุ่งโจมตีมาในระยะ ก็จะถูกเกราะสายฟ้าเข้าสกัดกั้น สุดท้ายก็ต้องถูกสังหารลงน่าอนาถ หลังจากสังหารอินทรีอัสนีและผ่านำแก่นพลังปราณออกมาเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ต้องรีบหนีออกจากพื้นที่

ฝูงสัตว์อสูรในป่าที่มีจำนวนไม่น้อยต่างวิ่งหนีตายอย่างไม่คิดชีวิต เพราะถูกฝูงสัตว์อสูรลิงขนแดงไล่ล่าสังหารมีสัตว์อสูรป่าจำนวนไม่น้อยที่ตกตายเพราะฝีมือของฝูงสัตว์อสูรลิงแขนยาว เสียงโห่ร้องหนีตายดังแววมาเป็นระยะ เด็กหนุ่มเนี่ยฟงแอบดูอยู่ในนานก็รีบพุ่งทะยานหลบหนี แต่ทว่าพุ่งออกไปไม่ไม่ถึงห้าวา ก็ต้องโยกตัวหลบ ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ไม้แหลมขนาดเล็กพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว เสียงไม้แหลมปักตรึงพื้นรอบตัว ทันทีที่หันไปมองด้านหลังพบว่ามีฝูงสัตว์อสูรลิงแขนยาวหลายสิบตนจ้องมองอย่างไม่วางตา

เสียงคำรามร้องดังลั่น สัตว์อสูรลิงแขนยาวสิบสองตัวกระโดดไปมาตามต้นไม้ไม่นานทั้งหมดก็ยืนรายล้อมเด็กหนุ่ม แทนที่จะหวาดกลัวกลับแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มีดสั้นในมือขวากลายเป็นดาบพร้อมต่อสู้ เกราะสายฟ้าปรากฏรอบกายสี่อัน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยงสัตว์อสูรลิงแขนยาวสี่ตัวกระโดดเข้าหาหวังทุบตีศัตรูด้านหน้า แต่ยังไม่ทันเข้าถึงตัวก็ต้องกระแทกกับเกราะสายฟ้าเสียก่อน ดาบเล่มยาวฟาดฟันไปมาเรียกเลือดจากสัตว์อสูรลิงแขนยาวได้ไม่น้อย แต่ด้วยจำนวนที่มากกว่าอีกทั้งระดับของสัตว์อสูรลิงแขนยาวยังสูงกว่า ทำให้การต่อสู้เด็กหนุ่มเสียเปรียบอย่างมาก

ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลจากกรงเล็บ เสื้อผ้าที่สวมใส่ฉีกขาด คุกเข่าลงกับพื้นโดยมีดาบปังตึงไม่ให้ล้ม แต่ทว่าสายตาที่มุ่งมั่นยังคงคิดที่จะต่อสู้อยู่ ไม่ถึงสามลมหายใจสัตว์อสูรลิงแขนยาวทั้งสิบสองตัวก็ตื่นตกใจนิ่งค้าง แรงกดดันจากบางอย่างด้านหลังเด็กหนุ่ม ทำให้สัตว์อสูรลิงแขนยาวตื่นกลัว มีชายหนุ่มชุดสีน้ำเงินผู้หนึ่งยืนกอดอกแสยะยิ้มอยู่ เพียงแค่โบกสะบัดมือสัตว์อสูรลิงแขนยาวที่ยืนอยู่ใกล้เด็กหนุ่ม ล้วนร่วงลงพื้นตกตายอย่างไม่ทราบสาเหตุถึงสี่ตัว ทำให้อีกแปดตัวหวาดกลัวคิดหลบหนี

“พวกเจ้าที่เหลือออกไปให้พ้น อย่าให้ข้าเห็นหน้าอีก”

สิ้นเสียงสัตว์อสูรลิงแขนยาวที่เหลือก็รีบพุ่งหลบหนี แน่นอนเด็กหนุ่มก็ทราบเช่นกัน ว่าเสียงที่กล่าวออกมาคือผู้ใด

“พี่ชายหลินฉีขอบคุณมากขอรับ”

“อย่ากล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ มันเป็นหน้าที่ที่ข้าต้องคอยดูแลคุณชายอยู่แล้ว”

สิ้นเสียงของหลินฉี เนี่ยฟงก็ล้มลงกับพื้น หลินฉีรีบพุ่งทะยานออกไปรับอย่างทันท่วงที

“ท่านลุ่ยกง เด็กหนุ่มผู้นี้แปลกประหลาดนัก สามารถเรียกใช้ข้าให้ออกมาต่อสู้ได้แต่ไม่กระทำ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า อย่าใส่ใจ รีบนำเจ้าหนูนี้ไปพักเถอะ”