บทที่ 17
บทที่ 17 “ริต้า”เขาเรียกเธอเหมือนละเมอ “อย่าทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะหยุดตัวเองไม่ได้” สาริศายิ้มหวานปนเศร้า เธอคิดว่าเขาเป็นเพียงภาพฝันสุดท้าย เธออาจหลับไปไม่ตื่นอีกเลย เธอยื่นหน้าไปใกล้ๆ แล้วจุมพิตริมฝีปากของเขาเบาๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ สารภาพความรู้สึกที่กักเก็บในใจมาเนิ่นนาน “ฉันรักคุณค่ะ วาคิม...ไม่ว...
