บทที่ 1
บทที่ 1
แสงแฟลชวูบวาบเรียกสติของหญิงสาว มือเรียวกำลังแหวกเสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางเบาจนเห็นบราลูกไม้สีดำที่เน้นย้ำผิวขาวเนียนละเอียด เอวคอดกิ่วเข้ากับกางเกงยีนขาสั้นที่ขอบรุ่ยร่ายอวดเรียวขาสวยกับรองเท้าบูทหนังสูงครึ่งแข้ง
แต่สิ่งที่สะกดสายตาทุกผู้คนดวงตาคมที่จับจ้องมองเบื้องหน้าและริมฝีปากที่เผยอขึ้นอย่างเย้ายวน ผมยาวเหยียดตรงของเธอถูกดัดเป็นลอนดูอ่อนหวาน การเป็นนางแบบมืออาชีพทำให้หญิงสาวไม่ปริปากบ่นแม้ว่าจะทำงานเกินเวลาที่คาดไว้กว่าชั่วโมงเศษ
“ได้แช่น้ำอุ่นคงดีขึ้น” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองพลางขยับท่าให้ช่างภาพเก็บภาพ เธออยากให้งานออกมาดูดีที่สุดแม้จะบอกตัวเองเสมอว่านี่ไม่ช่สิ่งที่เธอต้องการก็ตามที
“โอเคเรียบร้อย ขอบคุณน้องริต้ามากครับ”
นางแบบสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วยิ้มบางๆ เธอเดินไปดูรูปจากกล้องของช่างภาพพลางดื่มน้ำดับกระหาย พูดคุย
กันอีกสองสามประโยคแล้วหญิงสาวก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเดินทางกลับที่พัก
เธอเก็บข้าวของเครื่องใช้เล็กๆ น้อยๆ ที่วางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งขนาดใหญ่ เสียงประตูเปิดออกเรียกสายตาของเธอให้หันไปมองอย่างรวดเร็ว
“ริต้าจ๊ะ ของขวัญจากแฟนคลับจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณแฮรี่”
หญิงสาวยิ้มเหนื่อยๆ แต่ก็ยื่นมือไปรับช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มาไว้ในวงแขน เธอพลิกอ่านการ์ดที่แนบมาด้วยแล้วดึงมันออกใส่ในกระเป๋าสะพายของตัวเองรวมกับใบอื่นๆ ที่เธอเก็บมาไว้แล้ว “ฝากช่อดอกไม้ไปให้ที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ”
“ใจดีเหมือนเดิมนะ” แฮรี่-ชายวัยสามสิบสี่สิบแต่ดูปราดเปรียวเหมือนเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ด เขาเป็นคนคอยดูแลคิวการแสดงให้กับนางแบบสาวสวยที่แสนลึกลับ
“สำหรับฉันดอกเดียวก็พอค่ะ” นิ้วเรียวหยิบดอกกุหลาบสีขาวออกมาจากช่อดอกหนึ่ง ดอกไม้และของขวัญบางอย่างที่เธอได้รับหญิงสาวจะให้ผู้จัดการส่วนตัวนำไปมอบให้ตามโรงพยาบาลต่างๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้คนป่วยคนอื่นๆ
“พรุ่งนี้วันหยุดของฉันใช่ไหม”
“ถามทั้งรู้หมายความว่าไง” แฮรี่หัวเราะร่วน “ได้หยุดพักห้าวัน หลังจากนั้นบินไปถ่ายแบบที่ญี่ปุ่น”
“ก็...” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ “ตอนนี้ฉันเป็นอิสระแล้ว ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”
“เธอหมายถึงการปิดมือถือด้วยใช่ไหม”
หญิงสาวพยักหน้ารับอีกฝ่ายก็ได้แต่ถอนหายใจหนักๆ อย่างเข้าใจ “ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะแค่เป็นห่วงเฉยๆ คุณอยู่เมืองนอกมากกว่าบ้านเกิดอย่างนี้ อาจจะมีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือ”
“เรื่องนั้นฉันรู้ค่ะ” เธอหันหลังและก้าวมาช้าๆ อย่างต้องการจะตัดบทสนทนา “รับรองว่าฉันไม่เบี้ยวงานแน่นอน”
‘ฉันรู้ว่าที่นี่เป็นยังไง...เพราะฉะนั้นฉันจึงมายืนอยู่ในประเทศนี้นะซิ!’
สาริศา กวินนาถ ถือกระเป๋าส่วนตัวมาที่รถเก๋งคันเล็กแล้วพามันเคลื่อนไปสู่จุดหมายที่ต้องการ แต่มันไม่ใช่บ้านหลังงานในหมู่บ้านจัดสรรแสนหรูหราอีกแล้ว ตอนนี้เธอซื้อคอนโดเล็กๆ กลางกรุงเพื่อเป็นที่พักอาศัย หญิงสาวเผลอมองตัวเองที่กระจกส่องหลังของรถแล้วถอนหายใจเบาๆ มือเรียวเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดริมฝีปากที่สีแดงสดของลิปสติกยังเคลือบติดอยู่
โลกควรจะรู้จักเธอในฐานะนักไวโอลินสาวสวยที่ใครๆ รู้จักในนาม ‘สาริศา กวินนาถ’ หญิงสาวที่มักจะเดินทางพร้อมกล่องไวโอลินที่แทบไม่เคยห่างกาย แต่เพราะนายอานนท์พ่อเลี้ยงของเธอที่ผลาญสมบัติของแม่จนแทบสินเนื้อประดาตัวเพราะถูกผีพนันเข้าสิง ทำให้เธอต้องใช้ความสาวและเซ็กซี่ทำเงินให้ครอบครัว และส่วนหนึ่งก็มาจากที่เธอต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่อีกด้วยรวมทั้งค่ารักษาพยาบาลของเธอเองด้วย
อุบัติเหตุเมื่อสิบแปดเดือนก่อนเปลี่ยนเธอให้กลายเป็น ริต้า-สาริศา นางแบบสาวสุดเซ็กซี่ในวันนี้
หญิงสาวขับรถมาถึงคอนโด เมื่อจอดรถเสร็จก็ก้าวเข้ามาในลิฟต์ แต่ในขณะที่ล้วงกระเป๋าสะพายเพื่อค้นหาคีย์การ์ดไขห้องพัก โทรศัพท์มือถือก็ตกลงพื้น เธอก้มตัวลงเก็บด้วยความเคยชิน แต่ใบหน้าหวานก็ต้องขมวดคิ้วเพราะความเจ็บแปลบทันที เธอฝืนยืดตัวและเดินตัวตรงเข้าห้องพัก วางกระเป๋าและสัมภาระลงบนโต๊ะก่อนจะถอดเสื้อยืดที่สวยอยู่ออก รวมทั้งกางเกงยีนขายาวที่สวมอยู่ เหลือเพียงชุดชั้นในลูกไม้สีขาว มือเรียวรวบผมด้านหลังขึ้นแล้วเอี้ยวตัวมองเงาตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า
รอยแผลเป็นขนาดใหญ่ปรากฏอยู่กลางหลัง!
“เจ็บแผลเก่าอีกแล้ว รู้งี้น่าจะใช้ให้แฮรี่ช่วยทายานวดให้ก่อนกลับบ้านก็ดีหรอก”
สาริศายักไหล่ให้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ซึ่งมันเทียบกับเมื่อสิบแปดเดือนที่แล้วไม่ได้เลย มันเกิดอย่างรวดเร็วและเหมือนฝันร้าย หลังจากที่เธอกลับจากท่องเที่ยงที่ประเทศเทซาเนีย เธอก็กลับมาประเทศไทยเพื่อดูแลแม่ที่เจ็บป่วย แต่เพราะเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้ สาริศาจึงคิดหาทางทำงานในด้านที่เธอร่ำเรียนจนจบ ระหว่างที่รอสอบเป็นอาจารย์สอนด้านดนตรีที่วิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งเธอก็ทำงานเล่นดนตรีที่โรงแรมหรูกลางกรุงเทพและมีบ้างครั้งที่ได้รับเชิญไปเล่นดนตรีที่ต่างประเทศ หญิงสาวเก็บเงินเก็บทองยืนด้วยลำแข้งของตัวเองจนซื้อรถเก๋งมือสองได้หนึ่งคันในเวลาเพียงแค่หกเดือน เหมือนทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี ทว่าเธอกลับประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ร่างกายเป็นอัมพฤกษ์ครึ่งท่อน ต้องพักฟื้นร่างกายและกายภาพบำบัดอยู่นานนับปีจึงกลับมาเดินได้อีกครั้ง เงินเก็บที่คุณพ่อบังเกิดเกล้าทิ้งไว้ให้ก็หมดไปตั้งแต่เธอตัดสินใจไปเรียนการดนตรีที่อังกฤษ คุณแม่ตั้งใจจะขายบ้านเป็นค่ารักษาตัวให้เธอ แต่เธอไม่ต้องการเสีย ‘ของรัก’ ชิ้นสุดท้าย ตัวแทนของพ่อไป และแต่ช่วงนั้นเองที่พ่อเลี้ยงของเธอเริ่มออกลาย จากคนเคยดีแสดงร่างที่แท้จริง ช่วงที่พักฟื้นร่างกายเธอพยายามทำทุกวิธีทางให้ตัวเองเป็นปกติให้เร็วที่สุด เมื่อพอจะสามารถทำงานได้ เธอจึงติดต่อหารุ่นพี่ที่สนิทสนมกันเพื่อให้เขาฝากฝั่งหางานนักดนตรีให้เธอ แต่ปรากฏว่าเพื่อนของรุ่นพี่กลับสะดุดตาเธอและทาบทามให้เธอเป็นนางแบบชุดว่ายน้ำ!
“ชุดว่ายน้ำ! ทั้งที่ฉันมีแผลเป็นกลางหลังนี่นะ!”
“ใช่! รอยแผลเป็นของเธอ ดูไปดูมาก็คล้ายรอยสักปีกนางฟ้า ผมว่ามันเป็นอะไรที่สะดุดตาคนได้แน่นอน คุณหุ่นดีอยู่แล้วใช่ชุดว่ายน้ำขึ้นออก”
“ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำนี่...วาบหวิวหรือเปล่า”
“ก็มีบ้าง” เขายักไหล่และยิ้มอย่างเปิดเผย “ถ้าคุณอยากมีภาพเป็นนางแบบสาวสวยอินโนเซ็นต์ละก็...ผมว่ามันช้าเกินไปสำหรับคุณ ตอนนี้คุณก็อายุยี่สิบสามแล้ว น่าจะใช้วามสาวและความเซ็กซี่ของตัวเองให้เป็นประโยชน์”
“ฉัน...เซ็กซี่เหรอคะ”
“ห๋า!” อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง “คุณเซ็กซี่มาก”
“แต่มันไม่ใช่ตัวฉันเลยนะ”
“พี่เข้าใจเธอนะริต้า” อีกฝ่ายโคลงศีรษะไปมา “เอาอย่างนี้ จริงๆ พี่มีเพื่อนที่มันเป็นช่างบอดี้เพ้นท์ กำลังจะแสดงงานอยู่ เขาต้องการนางแบบที่จะเปลือยแผ่นหลังให้เพ้นท์รูปเดินแบบในชุดว่ายน้ำแบบทูพีช”
“หลังริต้ามีรอยแผล จะไปโชว์หลังได้ยังไง” สาริศาขมวดคิ้ว
รุ่นพี่ถอนหายใจแล้วยื่นมือมาแตะหลังมือของหญิงสาว “พี่อยากให้ริต้ามองข้ามปมด้อยของตัวเอง แผลเธอก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักถ้ามีเงินก็ไปทำศัลยกรรมก็ได้ แต่พี่คิดว่าเธอน่าจะเป็นตัวอย่างของคนที่ผ่านเรื่องราวความเจ็บปวดได้ ไม่หลบซ่อนบาดแผลของตัวเอง ยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง ถ้าเธอสนใจพี่จะให้รุ่นพี่ที่รู้จักกันเป็นผู้จัดการดูแลงานให้เธอเอง”
สาริศานิ่งคิดอยู่นาน เธอไม่ได้ตอบตกลงในทันทีแต่หลังจากที่เธอได้ศึกษาดูผลงานของช่างบอดี้เพ้นท์คนนั้นแล้วและคำพูดของรุ่นพี่ทำให้เธอตัดสินใจลองเป็นนางแบบดูสักหน นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา หลังจากเป็นนางแบบบอดี้เพ้นท์แล้ว เธอก็ลองถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเพียงแค่รูปถ่ายชุดว่ายน้ำกับรอยแผลเป็นปีกนางฟ้าปรากฏ ผู้คนก็ฮือฮาอย่างที่เธอไม่คาดคิด หลายคนบอกว่าเธอคือแรงบันดาลใจให้ผู้หญิงหลายคนกล้าก้าวพ้นความเจ็บปวดของตัวเอง ยอมรับความจริงที่เป็นไป
และอาจเป็นเพราะเธอได้ผู้จัดการส่วนตัวดี งานของเธอแม้ว่าจะเป็นนางแบบแนวเซ็กซี่ แต่ก็เป็นงานในเชิงศิลปะ สินค้าก็แบรนด์ดังและส่วนใหญ่ก็ได้รับงานจากเมืองนอกกมากกว่าที่เมืองไทยเสียอีก นั่นยอมหมายถึงเงินจำนวนมากพอที่จะทำให้เธอพ้นปัญหาเรื่องหนี้สินได้อย่างรวดเร็ว แต่การมีพ่อเลี้ยงเป็นผีพนันทำให้การหาเงินของเธอมีเท่าไหร่ก็ไม่พอใช้
แต่ชีวิตของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายไปหมดทุกอย่าง สาริศาคิดถึงเพื่อนสาวอีกคนไม่ได้ รายนั้นคลั่งไคล้เรื่องประวัติศาสตร์ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนนอกจาก ‘กวิน’ หลานชายตัวโตและเพื่อนรักที่ชื่อพิชชา ครอบครัวของเธอเหลือเพียงเธอคนเดียว หลังจากที่พ่อเสียชีวิตอุบัติเหตุเครื่องบินตก แม่เสียใจเรื่องพ่อจนไม่สบายมากร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วยิ่งทรุดโทรม หลังจากพ่อจากไปสองปีต่อมาแม่ก็ได้นายอานนท์ซึ่งเคยเป็นเพื่อนรักของพ่อมาดูแลหัวใจจนแม่ตัดสินใจแต่งงานใหม่ในปีถัดมา แต่ทำให้เธอก็ถูกส่งไปอยู่กับญาติคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะใยดีกับเธอนัก แต่การผลักไสให้เธอไปอยู่โรงเรียนประจำทำให้เธอได้พบกับพิชชา เพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวที่เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจ จวบจนเธอเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เธอก็เลือกใช้เงินทุนที่พ่อทิ้งไว้ให้เป็นค่าเล่าเรียนวิชาดนตรีที่ประเทศอังกฤษจนได้ทำงานที่เธอรัก
ช่วงที่เรียนอยู่อังกฤษ เธอเหมือนคนไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงเงินสดจำนวนหนึ่งที่อยู่ในบัญชีธนาคารซึ่งเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ให้ แม้ว่าเงินก้อนนั้นจะเป็นจำนวนมากพอควร แต่สาริศาต้องทำงานพิเศษหลายอย่างเพื่อหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายของตัวเอง เธอไม่เหมือนเพื่อนนักเรียนไทยที่มาเรียนที่เดียวกันทำให้เธอยิ่งรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว เพียงแต่เธอยังมีพิชชาเพื่อนรักที่ยังคงติดต่อกันอยู่สม่ำเสมอทำให้เธอไม่เหงาจนเกินไปนัก
สาริศามองกล่องไวโอลินแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเย็นให้ตัวเอง หญิงสาวมองภาพเบื้องหน้าที่ท้องฟ้าเป็นสีดำสนิทของรัตติกาล นี่ก็เป็นความงามที่ชวนหลงใหลไม่น้อย ร่างกายที่อ่อนล้าเรียกหาการแช่น้ำอุ่นพร้อมกับกลิ่นเทียนหอม ถ้าได้ไวน์แดงในตู้เย็นสักจิบสองจิบก็คงจะดีไม่น้อย หญิงสาวยิ้มให้ตัวเองบางๆ ให้รางวัลตัวเองนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรไป พรุ่งนี้เธอไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้านี่... แวะซื้อขนมของฝากให้กวินที่ช่วยดูแลแม่ก็เสียเวลาไม่เท่าไหร่ นานๆ จะมีวันหยุดพักเสียที
ใช่...เธอหยุดงานนานๆ ไม่ได้หรอก ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินแต่เพราะไม่อยากให้หัวใจหลงคิดถึงใครบางคนที่ไม่เคยคิดถึงเธอเลยสักครั้ง!.
