ตอนที่ 81 นักฆ่า

“เจ้าพักอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับข้ามั้ย”

เหนือภพถามสมุทรอย่างจริงใจ หากเขาดูไม่ผิดสหายของเขาคงไม่ค่อยมีเงินใช้ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ลำบากเพียงใด

“เจ้าพักที่ไหนหรอ”

“ข้าพักอยู่กับศิษย์พี่ใหญ่ที่เรือนธารใส”

สมุทรได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคุ้น ๆ ชื่อเรือนนี้ แต่เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าเรือนธารใสคือเรือนพักรับรองหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเขตศูนย์กลาง อยู่ไม่ไกลจากอาคารประมูล มีร้านรวงและผู้คนพลุกพล่าน ดังนั้นเขาจึงส่ายหน้าปฏิเสธไปอย่างจนใจ

“ขอบใจนะ แต่ไม่ดีกว่า”

“อืม แล้วแต่เจ้า เราแยกกันตรงนี้นะ”

หลังจากเหนือภพแยกตัวกับสมุทรที่ถนนห้าแยก เขาก็รีบกลับมาที่ห้องพักเพื่อตรวจดูคอของตัวเอง แม้บาดแผลจะสมานตัวจนไม่ทิ้งแม้รอยขีดข่วน แต่เหตุการณ์ครั้งนี้กลับทำให้เหนือภพเคร่งขรึมลง ในหัวสมองที่ไม่เคยมีอะไรนอกจากเงินก็เริ่มเผชิญกับสิ่งที่เรียกว่าความวิตกบ้างแล้ว

เหนือภพหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมาตรวจความเรียบร้อย แล้วก็เริ่มทำความสะอาด ก่อนจะส่งจดหมายไปหาช่างดาบ ช่างทำอาวุธมือหนึ่งของเมืองโกงกาง เพื่อสอบถามที่อยู่ของช่าง หลังจากเหนือภพได้จดหมายตอบกลับจากช่างดาบ เขาก็ออกเดินทางในทันทีโดยไม่สนใจว่าเวลานี้เป็นเวลาดึกดื่นค่อนคืนแล้ว

ช่างดาบได้มาเปิดหน้าร้านเล็ก ๆ อยู่ในเขตตลาดที่ค้าขายเฉพาะอาวุธและอุปกรณ์ต่าง ๆ ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของอาคารประมูลหลัก นับว่าอยู่ทิศทางตรงข้ามกับเรือนธารใสที่เขาพักอาศัยอยู่ อาจจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงเพื่อไปถึงที่นั่น

เหนือภพออกจากห้องพักไปอย่างเงียบ ๆ เขาใช้ผ้าที่พอจะหาได้คลุมศีรษะ ปิดหน้าตัวเองจนดูคล้ายกับชาวเผ่าทางเหนือเผ่าหนึ่ง แล้วเขาก็ทำตัวกลมกลืนไปกับผู้คนที่หลั่งไหลไปตามเส้นทางเดินในตลาดยามค่ำคืน ขณะที่ภายในใจของเขารู้สึกสั่นไหว มันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะตายตลอดทุกวินาที

เขาอาจจะเคยสู้แลกชีวิตมากับหลวงภาม เคยสู้กับสัตว์อสูรมากมาย แต่นั่นเป็นการสู้แบบซึ่ง ๆ หน้า ที่เรารู้ดีว่าจะไม่มีการแทรกแซง มีเป้าหมายแน่ชัด เจตนาชัดเจน แต่การลอบฆ่ามันเป็นอะไรที่แตกต่างกัน นี่ไม่ใช่การต่อสู้ แต่นี่คือการลอบฆ่า เขาไม่แน่ใจว่านักฆ่าคนนั้นสังกัดกลุ่มใดหรือไม่ หากเป็นนักฆ่าที่อยู่ใต้สังกัดกลุ่มใหญ่ ก็แปลว่าคนที่สั่งฆ่าเขาต้องมีเงินหนา และจะมีนักฆ่าอีกมากมายพุ่งเข้าหาเขาโดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามันจะมาเมื่อไหร่

เขาอยู่ในที่แจ้งขณะที่อีกฝ่ายอยู่ในที่มืด พวกนั้นเห็นเขาทุกเวลา ฉะนั้นย่อมมีวิธีการมากมายเพื่อสังหารเขา และจำนวนคนในฝูงชนที่กำลังเดินกันขวักไขว่อยู่ในขณะนี้ จะมีนักฆ่าหลบซ่อนอยู่สักเท่าไหร่ เขาไม่มีทางรู้เลย บางทีอาหารที่เขากำลังกิน อากาศที่เขากำลังสูดหายใจ ทางที่เขากำลังจะเดินผ่าน หรือเหรียญทองแดงที่ใครแสร้งทำตกให้เขาเก็บ มันอาจจะมียาพิษหรือกับดักซ่อนอยู่ก็เป็นได้

‘โอ๊ย นี่ข้าเป็นบ้าไปแล้วรึไง’

ฉึก !

คอของเหนือภพเบี่ยงหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามาด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องรอให้เหนือภพได้คิด แต่ครั้งนี้เนื้อน่องกระต่ายตื่นกลัวที่มีประสิทธิภาพระวังภัยกลับช่วยอะไรเขาไม่ได้นัก เพราะนักฆ่าผู้นี้มีศาสตร์การฆ่าที่เหนือชั้นกว่า เขาซ่อนจิตสังหารเอาไว้ได้ลึกมาก สัญชาตญาณของเหนือภพจึงสัมผัสได้ช้าเกินไป

คมมีดปาดลงไปที่ข้างลำคอหนา ๆ ของเหนือภพ แม้จะเป็นแผลแค่ถาก ๆ แต่ก็ทำให้เหนือภพตื่นตัวสุดขีด

‘ใบมีดอาบด้วยยาพิษสังหาร’

นักฆ่าที่มีรูปลักษณ์เป็นชายชราธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่เห็นได้ทั่วไปในตลาด เขาไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไรเลย เขาจ้องมองดวงตาเหนือภพด้วยนัยน์ตาไร้ประกายพลางฉีกยิ้มให้กับความสำเร็จของตน ก่อนจะก้าวถอยไปด้านหลังเพียงไม่กี่ก้าวก็อันตรธานหายไปในฝูงชน

เหนือภพกุมคอตัวเองแน่น แม้เขาจะไม่รู้สึกเจ็บด้วยฤทธิ์ของใบหญ้าฝาดเฝื่อน แต่เขารู้สึกได้ว่าพิษกำลังกัดกินบาดแผลของเขา

“บัดซบ !”

ทว่าไม่นานนักพิษนั้นกลับค่อย ๆ สลายหายไป เหนือภพแปลกใจมาก จนเขาสัมผัสได้ถึงพลังของพิษที่เหนือกว่าพิษสังหาร เขาจึงจ้องมองไปยังแก้วจันทรกาลที่ซ่อนเอาไว้ในอกเสื้ออย่างสำนึกบุญคุณ

เหนือภพทั้งหงุดหงิดและเครียด ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความกดดันและหวาดระแวง นักฆ่าพวกนี้ช่างทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีจริง ๆ ไม่เปิดช่องหรือโอกาสให้เขาได้ตอบโต้หรือป้องกันเลย เขาเหม่อมองเส้นทางข้างหน้าที่เต็มไปด้วยผู้คนหนาแน่น ก่อนจะตัดสินใจออกจากเส้นทางสายหลัก ไปสู่ถนนสายรองที่ดูร้างผู้คน แบบนี้อาจจะช่วยให้เขารอดจากการถูกลอบโจมตี เพราะหากใครมาปรากฏตัวบนถนนสายนี้ เขาจะสงสัยไว้ก่อนว่ามันคือนักฆ่า

หากนักฆ่ารู้ว่าพิษของตนใช้ลอบสังหารเขาไม่สำเร็จ มันก็คงจะตามมาสังหารเขาอีกครั้ง เหนือภพเดินดุ่มไปคนเดียวบนถนนโดยไม่ประมาท ประสาทรับรู้ของเขาตื่นตัวมากกว่าปกติ และแล้วสิ่งที่เขาคิดก็เป็นจริง นักฆ่าคนนั้นปรากฏตัวอีกครั้งตรงหน้าเขานี่เอง แต่คราวนี้มันยืดตัวเต็มความสูง เห็นได้ชัดว่ามันคือคนหนุ่มฉกรรจ์ที่ปลอมแปลงใบหน้าเป็นคนแก่ชรา

“อยากตายก็เข้ามา ไอ้สารเลว !”

นักฆ่าไม่รอให้เหนือภพได้พูดมาก มันพุ่งเข้าใส่เหนือภพดุจสายฟ้า มันทิ้งไว้เพียงภาพร่างที่ค้างเอาไว้ตลอดการเคลื่อนไหว ไม่มีเสียง ไม่มีจิตสังหาร โชคดีที่เหนือภพเพ่งมองรอบข้างอยู่ตลอดเวลา เขาจึงคว้าเอามีดหมอสองเล่มยกขึ้นกันมีดที่แทงเข้ามา

ฉับ ! เสียงปลายมีดบาดลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อตึงแน่น

นักฆ่าพุ่งมาจากด้านหน้า แต่กลับกลายเป็นว่าด้านหลังของเหนือภพถูกฟันจนเป็นแผลยาว ที่แท้ตัวที่เขาเห็นเป็นเพียงภาพลวงตาที่นักฆ่าคนนั้นทิ้งเอาไว้เท่านั้น

เหนือภพรับรู้อาการบาดเจ็บของตน แต่เขาไม่เจ็บปวด จึงไม่ถูกความเจ็บบั่นทอนกำลัง เขาตวัดมีดหมอไปด้านหลังทันที

เกร้ง !

นักฆ่าคนนั้นต้านรับไว้ได้พร้อมกับดีดตัวเองโดยใช้แรงปะทะของเหนือภพมาเสริมเพื่อสร้างระยะ จากนั้นมันก็เปลี่ยนอาวุธจากมีดสั้นมาเป็นดาบยาวที่มีส่วนคมเป็นรูปฟันปลาเหมือนใบเลื่อย

นักฆ่าพุ่งเข้าใส่เหนือภพอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเปิดใช้ปราณอาคมของตัวเองอย่างเต็มที่ จนเกิดกระแสอาคมไหลเวียนทั่วบริเวณ กลิ่นอายความอันตรายและความป่าเถื่อน ทำให้สมองของเหนือภพตื่นตัวจนถึงขีดสุด เขายอมทิ้งสัมภาระของตัวเองพลางกระตุ้นปราณอาคมจากเหล็กไหล มือทั้งสองกำด้ามมีดหมอแน่นขณะพุ่งเข้าปะทะกับนักฆ่าอย่างเต็มที่ ท่าร่างมวยพหุยุทธ์ถูกนำมาใช้คู่กับมีดหมอทำให้ประสิทธิภาพในการสู้ระยะประชิดของเหนือภพสูงขึ้น สามารถทำลายเกราะอาคมของมัน และสร้างบาดแผลให้กับนักฆ่าได้ไม่น้อย แต่ในขณะเดียวกันตัวเหนือภพเองก็ได้รับความเสียหายไม่ได้น้อยไปกว่ากัน อีกทั้งบาดแผลที่ได้รับยังดูสาหัสกว่ากันมาก ดาบเลื่อยของนักฆ่าถูกออกแบบมาเพื่อฉีกกระชากเนื้อ ชุดเกราะ และอาวุธของเป้าหมาย ทำให้สภาพของเหนือภพไม่ดีนัก

เหนือภพพยายามสร้างระยะห่าง สิ่งที่น่ากลัวของนักฆ่าไม่ใช่แค่ความไว แต่เป็นเคล็ดลับการเคลื่อนที่เต็มไปด้วยเทคนิคซับซ้อน มันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาอีกทั้งการโจมตีเป้าหมายล้วนเต็มไปด้วยความแม่นยำ ไม่มีหลักการ ไม่เลือกวิธีการ มันทั้งหยิก กัด ข่วน หรือแทงดวงตาของเป้าหมายทั้งสองข้างได้ตลอดถ้ามีโอกาสที่จะทำ ซึ่งนั่นทำให้เหนือภพโกรธจัด เมื่อมองแขนทั้งสองข้างของตนถูกข่วนจนเป็นรอยแดง และมีรอยหยิกจนช้ำเลือด หากเป็นผิวหนังของคนธรรมดาคงเลือดอาบท่วมทั่วตัวไปแล้ว

“ไอ้สารเลวเอ้ย !”

เหนือภพสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เขาตัดสินใจทำให้ร่างกายตัวเองเกิดควันร้อนพวยพุ่ง จากนั้นเปลวเพลิงสีทองก็ลุกพรึ่บติดขึ้นมาทั่วร่างของเขา เหนือพุ่งเข้าไปคว้าร่างของนักฆ่าเอาไว้พลางเผาร่างของนักฆ่าทั้งเป็นจนมีกลิ่นไหม้ลอยฉุนออกมา แต่ถึงกระนั้นนักฆ่าก็ยังคงข่วนเหนือภพด้วยอุปกรณ์เคลือบแร่ที่สวมติดนิ้วทั้งสิบ มันสีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความร้อนแต่มันก็ไม่ยอมปริปากร้อง ทั้งยังลงมือกับเหนือภพแรงขึ้น

เหนือภพเดือดสุดขีด

“ชอบข่วนนักใช่ไหม แน่จริงก็ข่วนอีกเซ่ไอ้เวรเอ้ย !”

เหนือภพในร่างเพลิงสุริยันตวาดลั่น จากนั้นก็ทุ่มร่างของมันลงไปที่พื้น และเตรียมจะกระโดดกระทืบมัน แต่นักฆ่าก็ช่างมีไหวพริบที่ดีเกินจริง ทันทีที่มันตกถึงพื้น มันก็ดีดตัวลุกขึ้นถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างจากเหนือภพด้วยเทคนิคเฉพาะ

หากเทียบความเร็วระหว่างเหนือภพกับนักฆ่า เหนือภพอาจจะเหนือกว่าเพียงครึ่งขั้น แต่ทางด้านเทคนิคการเคลื่อนไหวแล้ว นักฆ่ามีเทคนิคแพรวพราวมากกว่า จนสามารถชดเชยความเร็วของตัวเองที่ด้อยกว่าได้ นั่นเป็นสาเหตุหลักที่เหนือภพมีโอกาสน้อยครั้งมากที่จะจับนักฆ่าได้สำเร็จ

นักฆ่าต่อแขนที่หักของตัวเองด้วยใบหน้าเฉยเมย ขณะมองเพลิงสุริยันบนตัวเหนือภพพร้อมกับขมวดคิ้ว เพียงครู่เดียวมันก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะถอยหลังหายไปในความมืดโดยที่ไม่พูดอะไร

“แม่ง ! สู้ไม่ได้ก็หนีเหรอวะ”

เหนือภพสบถออกมาอีกครั้งอย่างหงุดหงิด เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าใครกันแน่ที่ต้องการฆ่าเขา หากเขารู้ละก็เขาจะตามไปฆ่ามัน ทำให้มันทรมานยิ่งกว่าเขา ใบหน้าของเหนือภพบึ้งตึงไม่มีแม้ร่องรอยของรอยยิ้ม หัวคิ้วขมวดเป็นปม สายตาล่อกแล่กไปมาเพื่อระวังภัย

เมื่อแน่ใจว่านักฆ่าได้จากไปแล้วจริง ๆ เหนือภพก็ดับเพลิงสุริยัน โชคดีที่แถวนี้ไม่มีใคร จึงไม่มีคนเห็นร่างเปลือยของเขาอีก เขาเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ในห่อสัมภาระมาผลัดเปลี่ยนด้วยความรู้สึกที่ขุ่นมัว ก่อนจะรีบเดินทางไปร้านช่างดาบ

“พี่ ๆ พี่ดาบ ข้ามาแล้ว”

เหนือภพเคาะประตูกั้นร้านเสียงดังจนคนข้างในลุกตื่นงัวเงียออกมา ละแวกนี้ไม่ใช่ตลาดที่เป็นตลอดเวลา พวกเขาจึงเลือกเปิดร้านแค่เฉพาะตอนกลางวันเท่านั้น จะได้มีเวลาว่างไปร่วมชมงานประมูลในช่วงกลางคืน ภายในร้านมีอาวุธวางเรียงรายกันอยู่มากมาย และช่างดาบจะเช่าที่แค่พอทำเป็นร้านเล็ก ๆ แต่เขาก็จัดวางอาวุธชั้นดีทุกชนิดไว้อย่างเป็นระเบียบ ต่อให้ชนชั้นสูงเข้ามาภายในร้านก็จะไม่รู้สึกว่าร้านเขามีอาวุธน้อย หรือมีคุณภาพต่ำอย่างเด็ดขาด

“ฮ้าว มาแล้วหรอ ทำไมช้าจัง ข้านึกว่าเจ้าจะไม่มาซะแล้ว”

“ข้ามีธุระติดพันนิดหน่อย”

เหนือภพมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อได้พูดคุยกับคนคุ้นเคย เขาไม่อยากบอกให้ใครรู้เรื่องถูกตามฆ่า เขาไม่แน่ใจว่าพวกนั้นจะตามเก็บคนนอกที่รู้ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวหรือไม่

“หีบเกล็ดยังอยู่ดีมั๊ย”

“แน่นอนที่สุด อ้อ ตอนนี้ข้าพอจะมองเห็นลู่ทางที่จะจัดการกับมันแล้วนะ”

ช่างดาบผายมือออกกว้างขณะบรรยายอย่างสุขใจ

“ข้าได้ยินมาว่าในวันที่สิบของงานประมูลจะเป็นวันประมูลผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน”

“แล้ว ?”

“โธ่เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลยหรอ ก็วันนั้นจะมีผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านต่าง ๆ มารวมตัวกัน แล้วศิษย์พี่ของข้าก็จะมาด้วย เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งในด้านการทำชุดเกราะหนักเชียวนะ และเขาก็ไม่ทำงานให้ใครง่าย ๆ เสียด้วย ดังนั้นเจ้าต้องประมูลตัวเขามาให้ได้”

“เขาเก่งขนาดนั้นเชียว แล้วพี่ดาบไม่เก่งอย่างเขาหรือ”

“ข้าถนัดการตีดาบตีอาวุธมากกว่า ส่วนเรื่องเก่งไม่เก่งน่ะข้าไม่สนใจหรอก ยังมีเรื่องที่ข้าไม่รู้อีกมาก ข้าจำเป็นต้องพัฒนาตัวเองอีกเยอะ”

เมื่อช่างดาบพูดจบเขาก็ยืนกอดอกมองเศษไม้ที่ตอกยึดรวมกันเป็นฝ้าเพดานชั่วคราวด้วยท่าทางราวกับเทพผู้ยิ่งใหญ่ แต่จำเป็นต้องถ่อมตัวและอำพรางตัวเองเอาไว้

“อ้อ เช่นนั้นหรือ เอ๊ะ ไหนพี่บอกว่าเขาเป็นศิษย์พี่ ถ้างั้นเราก็ขอให้เขาช่วยได้ไม่ยากน่ะสิ ไม่เห็นต้องประมูลแย่งตัวมาเลย”

“ฮึ่ย เจ้าน่ะไม่เข้าใจศักดิ์ศรีของช่างหรอก เอาเป็นว่าเตรียมเงินเอาไว้เยอะ ๆ ก็แล้วกัน”

เฮ้อ

เหนือภพถอนหายใจกับตัวเอง ทำไมนะ ว่าที่ชุดเกราะชั้นเลิศของเขาถึงสร้างขึ้นมาได้อย่างยากลำบากเช่นนี้ คืนนี้เขาคิดว่าจะพักกายพักใจอยู่กับช่างดาบที่นี่สักวัน เขายังไม่อยากรีบกลับออกไปเผชิญหน้ากับนักฆ่า

“เหนือภพ เจ้าไม่ออกไปดูการประมูลสัตว์อสูรหรอ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเริ่มแล้วนะ”

“มันมีอะไรน่าสนใจหรอพี่”

“ก็พวกสัตว์อสูรประเภทใช้ในการต่อสู้ ใช้เป็นพาหนะ บางตัวก็สามารถผลิตวัตถุดิบหายากได้ บางตัวเอาไว้ใช้งานเฉพาะด้าน บางตัวก็เอาไว้เลี้ยงเพื่อความสวยงาม”

“แล้วพี่สนใจมะ”

“ไม่ล่ะ”

“อืม ข้าก็เหมือนกัน ข้าขอนอนนี่นะ”

ช่างดาบพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็เข้าไปเอาเครื่องนอนมาให้เหนือภพ มันคือผ้าป่านสีน้ำตาลบาง ๆ สองผืน ผืนหนึ่งเอาไว้ปูนอน อีกผืนเอาไว้ห่ม

เหนือภพจัดแจงปูผ้าที่ยาวถึงแค่เอวของเขา แล้วก็นอนหลับไปอย่างสบายใจภายในห้องขายอาวุธนั้น แต่ว่าความสงบสุขของเขาอยู่ได้ไม่นานนัก