บทที่ 98 ไม่กล้า (2) [อ่านฟรี]

บทที่ 98 ไม่กล้า (2) [อ่านฟรี]

ในใจของพวกเขารู้สึกถึงความสยองขวัญ ถึงแม้ปรมาจารย์ยุทธ์จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็มีพลังที่ทรงอานุภาพมาก

ทว่าตอนนี้ หลินหานสามารถตัดศีรษะของเขาได้อย่างรวดเร็วจนตายอย่างสมบูรณ์ ดวงตาอัจฉริยะจำนวนมากจึงเปล่งประกายเมื่อได้เห็นซากศพบนพื้น

หัวหน้าโจรพเนจรในระดับปรมาจารย์ยุทธ์นวสวรรค์ คะแนนทั้งสิ้น100คะแนน นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย อัจฉริยะหลายคนจึงเผยประกายความโล�

"ผู้นำของโจรพเนจรตายแล้ว ทีม2ของเราควรได้คะแนนครึ่งหนึ่ง ยังไงซะทีมของเราก็ยื้อเวลาโจรพเนจรไว้ได้ตั้งนาน" อัจฉริยะคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างจางเหมิ่งเดินออกมา แล้วพูดด้วยสายตาเย็นชา

"ทำไม?"

เมื่อพูดจบ ต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อร์ก็เดินมาจากจุดที่ไม่ไกลนัก แล้วพูดด้วยสายตารังเกียจว่า "ทุกคนต่างก็เห็นตั้งแต่ต้นจนจบว่าเป็นฝีมือของหลินหานคนเดียว เขาสังหารโจรพเนจรได้ คะแนนทั้งหมดก็ควรเป็นของหลินหาน"

"ข้าบีบจนโจรพเนจรใช้ไพ่ตายออกมา ไม่เช่นนั้น พวกเจ้าอย่างน้อยหนึ่งคนจะต้องตายในมือของเขา การโจมตีนั่นเทียบเท่ากับพลังระดับอัฏสวรรค์เชียวนะ!" กู่เทียนซูก็เดินออกมาเช่นกัน แล้วพูดด้วยดวงตามืดมน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จางเหมิ่งและกู่เทียนซูแอบร่วมมือกันเพื่อจะช่วยบีบหลินหาน ท้ายที่สุดแล้ว ผู้นำของโจรพเนจรก็ถูกหลินหานฆ่าตายในที่สุด

“ข้าฆ่าเขา คะแนนก็ต้องเป็นของข้าสิ” หลินหานพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส แต่แฝงความเย็นชาที่ใครก็ไม่อาจต้านทานได้

"เจ้าพูดอะไรนะ?"

ดวงตาของกู่เทียนซูมืดมนอย่างยิ่ง ผมสีขาวของเขาสยาย จ้องเขม็งหลินหานแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า "เอาคะแนนมาครึ่งหนึ่ง"

“ถ้าข้าตอบว่าไม่ล่ะ” หลินหานมองกู่เทียนซูด้วยดวงตาเย็นชา

"สมควรตาย" กู่เทียนซูยิ้มอย่างเย็นชา เขาก้าวเข้าหาหลินหานในทันใด ดาบสีขาวหยกปรากฏขึ้นในมือของเขา ฟันไปทางหลินหานโดยตรง

"ไสหัวไป!" หลินหานตะโกนอย่างแรง

เขาดึงดาบที่เป็นสนิมออกมาจากด้านหลัง ปลายคมดาบแหลมๆแทงทะลุดาบในมือขอกู่เทียนซู ทำให้มันระเบิด

เจาะทะลุ?

อัจฉริยะรอบตัวพวกเขาต่างขยี้ตาแรงๆเพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่ภาพลวงตา แต่ความจริงก็เป็นเช่นนั้น

แม้ว่าดาบสนิมในมือของหลินหานดูไร้ค่าไร้ราคา แต่วัสดุนั้นแข็งแรงจนผิดปกติ ถึงขั้นเจาะทะลุดาบหยกขาวที่เกือบจะเป็นอาวุธโบราณในมือของกู่เทียนซู

"นั่นดาบอะไรน่ะ?" กู่เทียนซูถอยไปด้านหลัง ดวงตาของเขาแสดงร่องรอยแห่งความกลัวอย่างลึกซึ้ง

“ดาบสนิม” หลินหานพูดเบาๆ เขาเก็บดาบออกแล้วพูดว่า “เจ้ายังอยากต่อสู้กับข้าเพื่อแย่งคะแนนสังหารหัวหน้าโจรอยู่อีกไหม?”

"ไม่กล้า" กู่เทียนซูสูดหายใจลึกๆแล้วพูดว่า "แค่ดาบเดียวก็เห็นแล้วว่าข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า ดังนั้นข้าจะไม่ทำอะไรสูญเปล่า"

เมื่อพูดจบ กู่เทียนซูก็เดินไปโดยไม่พูดอะไรอีกแล้ว

"แล้วพวกเจ้าล่ะ?"

ในเวลานี้ สายตาของหลินหานจ้องมองไปทางจางเหมิ่ง จีฉางเล่อ และอัจฉริยะอื่น ๆ

"ไม่กล้า" จางเหมิ่ง จีฉางเล่อ และคนอื่นๆต่างก้มหัว กำหมัดแน่น แล้วเดินไปที่ด้านข้าง

ฉากนี้ทำให้อัจฉริยะหลายคนของหุบเขาซื่อหยางที่เฝ้าดูอยู่เกิดความหวาดกลัว

เวลาแค่ไม่กี่วัน หลินหานผู้มาใหม่ก็ทำให้ราชาสวรรค์ที่หนึ่งและสองรู้สึกหวาดกลัวแล้วหรือ?

ช่วงเวลานี้ อัจฉริยะของหุบเขาซื่อหยางหลายคนต่างเงียบขรึม ดูเหมือนว่าหลินหานจะผงาดโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น

"ดีมาก คนที่รู้สถานการณ์ปัจจุบันคือคนฉลาด" หลินหานยิ้มอย่างเย็นชาแล้วก็หันหลังเดินไปไกล

ต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อร์รีบติดตาม แต่ในขณะนี้ –

"เดี๋ยวก่อน"

ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้น

ทุกคนหันไปมอง หลินหานก็หันมามองด้วยเช่นกัน

คนที่พูดคือกู่เทียนซูที่ยืนอยู่อีกฝั่ง ในเวลานี้เขาเห็นดวงตาที่สงสัยของหลินหาน จึงพูดช้าๆว่า "ข้ามีความคิดอย่างหนึ่ง ไม่รู้ว่าสหายหลินสนใจหรือไม่"