บทที่ 23

ตลอดระยะเวลาเดินทางขึ้นเขาที่เป็นที่อยู่ของสัตว์อสูรร้ายกระทิงคลั่งขนแดง อันเป็นเป้าหมายสำคัญที่จะต้องสังหารก่อนกลับ เด็กหนุ่มเนี่ยฟงยังคงล่าสัตว์อสูรเพื่อทดสอบมีดสั้นและเก็บสมุนไพรไปตลอดทาง ช่วงเวลากลางคืนหลังจากทานเนื้อย่างเสร็จ เด็กหนุ่มก็ขึ้นไปนอนบนต้นไม้สูง แต่ในบางครั้งก็ต้องเจอกับพวกสัตว์อสูรจำพวกงู แน่นอนว่ากว่ามันจะเข้าถึงตัวก็ต้องถูกเกราะสายฟ้าจากอักขระศักดิ์สิทธิ์เสียก่อน ผ่านไปอีกสี่วันในที่สุดเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็มาถึง ที่โล่งกว้างทุ่งหญ้าเขียวขจีสวยงาม มีเขาล้อมรอบ ทันทีที่เด็กหนุ่มเดินเหยียบเข้าไปในทุ่งหญ้า เสียงร้องคำรามของสัตว์อสูรก็ดังขึ้น

ชั่วน้ำเดือด เสียงย่ำเท้าดังลั่นออกมาจากป่า สัตว์อสูรกระทิงคลั่งขนแดง รูปร่างใหญ่โตล่ำสันเกือบสองจั้ง ขาเท้าทั้งสี่ดำประดุจใส่ถุงเท้าหน้าผากเป็นโหนกสีเหลืองอ่อน เขาบนศีรษะยาวถึงหกศอก ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองผู้เหยียบย่ำในพื้นที่ มันค่อยๆย่างเท้าเข้ามา

เสียงหัวใจเต้นดังจนได้ยินชัด ความตื่นเต้น ความกลัว พุ่งเข้ามา ร่างกายสั่นสะท้าน เพียงแต่ว่าใบหน้านั้นแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ถึงสองลมหายใจ อาการทุกอย่างก็สงบลง มือขวาโบกสะบัดไปทางด้านหน้าอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าก็ปรากฏ แต่ครั้งนี้ต่างออกไปมันมีด้วยกันสองวง เกราะสายฟ้ามีอยู่ด้วยกันสองอัน หมุนวนกันไปมารอบกายของเด็กหนุ่ม ไม่นานก็มีประกายสายฟ้าออกมาจากมีดสั้น เมื่อทุกอย่างพร้อมไม่ต้องเอ่ยสิ่งใด เด็กหนุ่มเนี่ยฟงพุ่งเข้าหาทันที

เปรี้ยง เสียงหน้าผากกระแทกลงไปที่เกราะสายฟ้า ขาทั้งสี่ตอนนี้เจ็บปวดไปหมดเลือดสีแดงสดไหลตามขา ทุกครั้งเมื่อเด็กหนุ่มพุ่งทะยานเข้าหา เกราะสายฟ้าก็ทำหน้าที่ป้องกันการโจมตีจากด้านบน ส่วนเด็กหนุ่มใช้มีดสั้นกรีดไปตามขาทั้งสี่ ไม่นานมันก็ใช้ขาหน้าทั้งสองเตะเด็กหนุ่มจากด้านหน้าด้วย บางครั้งก็หันหลังกระโดดเตะจากด้านหลัง เพราะเตรียมการมาแล้วอย่างดีของเด็กหนุ่ม จึงเลือกใช้เกราะสายฟ้าสองอัน คอยรับการโจมตีหมุนเวียนกัน

ไม่นานเสียงหายใจหอบเหนื่อยก็ดังออกมาจากชายหนุ่ม อีกทั้งยังเกือบถูกโจมตีจากกระทิงคลั่งขนแดง เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจถอยกลับออกมาจากทุ่งหญ้า เสียงร้องคำรามประดุจผู้ชนะดังออกมาจากทุ่งหญ้า เด็กหนุ่มตัดสินใจหาที่พักสำหรับคืนนี้ ค่อยๆเลาะไปตามสันเขาไม่นานก็พบโพรงไม้ขนาดใหญ่เด็กหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ๆก็ยกยิ้ม

“ท่านลุ่ยกงท่านคิดว่าข้าเจอกับอะไร”

“มันเป็นแค่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สำหรับป้องกันไม่ให้ผู้อื่นเข้าไปด้านใน”

“เช่นนั้นมันต้องมีของมีค่าเป็นแน่ท่านลุ่ยกง”

“บัดซบเจ้าเด็กน้อย ในศีรษะของเจ้ามีแต่เรื่องสมบัติของมีค่ารึ เจ้าไปเอานิสัยบัดซบนี้มาจากที่ใด”

“ช่วงเวลาที่อยู่ในป่ามรณะ ข้าก็อยู่กับท่านเพียงสองคน แล้วข้าจะเอานิสัยแบบนี้มาจากที่ไหนละ ถ้าไม่ใช่ท่าน ท่านปู่ข้าที่เลี้ยงข้ามาท่านก็ไม่ได้มีนิสัยแบบนี้”

“พอ”

“เช่นนั้นเจ้าก็เปิดมันออกเถอะ ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่าด้านในจะมีอะไร”

เด็กหนุ่มยกยิ้มอย่างดีใจ โบกสะบัดมือขวาไม่นานก็ปรากฏวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีแดงขึ้น ยืนจ้องมองดูไม่ถึงห้าลมหายใจ ก็โบกสะบัดมือขวาอีกครั้ง ประกายสายฟ้าจากลมปราณก็พุ่งไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ มันค่อยๆเปลี่ยนตัวอักษรแปลกๆด้านในไม่นานมันก็กลายเป็นสีฟ้าและจางหายไป เด็กหนุ่มค่อยๆมุดเข้าไปในโพรงไม้ขนาดใหญ่ เมื่อเข้ามาพบว่ามันเชื่อมต่อกับเขาด้านหลัง เป็นทางเข้าถ้ำ มีแสงสว่างส่องลงมาจากด้านบน ด้านในมีน้ำตกสระน้ำในถ้ำ เด็กหนุ่มค่อยๆเดินสำรวจอยู่นานสุดท้ายก็ไม่พบเจอสิ่งใด

เด็กหนุ่มจึงคิดอาบน้ำ ทันทีที่ลงไปแช่รู้สึกร่างกายผ่อนคลายไม่น้อย ความเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ค่อยๆหายไป ไม่นานก็เอนหลังนอนอยู่ในสระน้ำ