ตอนที่ 95 นักพรตวิญญาณขั้นกลาง (2) [อ่านฟรี]
ตอนที่ 95 นักพรตวิญญาณขั้นกลาง (2)
"เวิง"
ในเวลานี้ หลินหานก็รู้สึกว่าวิญญาณของเขาสั่นไหว
"พลังวิญญญาณกำลังจะเปลี่ยนอีกครั้ง!"
ดวงตาของหลินหานแสดงความเบิกบานใจ เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าเหนือหุบเขา
เนตรกลืนกินสีดำมืดมิด กลืนกินวิญญาณของหัวหน้าโจร ทำให้เขาพัฒนาพลังวิญญาณขึ้นอีกขั้น ก้าวสู่นักพรตวิญญาณระดับสองขั้นกลาง
"ไม่รู้ว่า เมื่อก้าวเข้าสู่นักพรตวิญญาณระดับสามแล้ว จะมีวิชาทางวิญญาณที่มีอิทธิฤทธิ์แบบใดปรากฏ?"
หลินหานครุ่นคิดอย่างเงียบๆ
แน่นอน เขารู้ว่าเขายังห่างไกลจากการเป็นนักพรตระดับสาม เพราะเขายังต้องก้าวข้ามระดับสอง ขั้นสูง ขั้นอณูสัมฤทธิ์ ขั้นอุรุสัมฤทธิ์ และขั้นบริบูรณ์ก่อนจึงจะเป็นระดับสาม
“ถ้าสามารถจับอสูรวิญญาณในตำนานมากลืนกินได้ บางทีอาจสามารถก้าวเข้าสู่นักพรตระดับสามได้ทันที” หลินหานนึกถึงคำพูดของลุงกุ่ย
แต่เขารู้ว่าตัวเขาตอนนี้ยังไม่สามารถอาจเอื้อม
"อ้ากกก!"
ในหุบเขา เสียงร้องครวญสุดท้ายดังขึ้น ในที่สุดโจรหลายสิบคนถูกสังหารโดยต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อร์จนหมด
ทั้งสองเดินเข้ามาแล้วมองหลินหานด้วยสายตานับถือ
พวกเขารู้ดีว่าในครั้งนี้หลินหานทำผลงานได้ดีที่สุด
ตอนที่พวกเขากำลังต่อสู้ชุลมุนกัน รู้สึกตัวว่ามีโจรใจโฉดเจ้าเล่ห์ที่แอบลอบโจมตี แต่จู่ๆโจรที่จะแอบจู่โจมเหล่านั้นกลับมีสายตาเลื่อนลอยทั้งที่ยังจู่โจมไม่ถึงพวกเขา จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น เสียชีวิตอย่างประหลาด
ทั้งสองรู้ทันทีว่านี่เป็นวิชาของหลินหาน
"โจรหลายสิบคน ส่วนใหญ่มีตบะฉะสวรรค์ และสัตะสวรรค์ ทั้งยังมีหัวหน้าโจรตบะอัฏสวรรค์อีกคน แต่พวกเราสามารถฆ่าได้งั้นเหรอ?"
ต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อร์มีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ
"ใช่ พวกเราฆ่าทั้งหมด ไม่มีใครหนีรอดไปได้"
หลินหานพยักหน้า แล้วมองดูศพเกลื่อนกลาด พูดว่า "ลองคำนวนคะแนนในครั้งนี้ดู แม้ว่านักรบซื่อหยางอาจจะแอบบันทึกเอาไว้ แต่พวกเราก็ต้องนับอีกครั้ง มิฉะนั้น ถ้าน้อยลงสักคะแนน เราจะเสียเปรียบมาก "
"อืม"
ต้วนอู๋หยาพยักหน้าทันที แล้วเริ่มนับศพ
พวกเขาทุกคนรู้ว่าการทดสอบพิเศษคราวนี้ คือสวัสดิการที่นักรบซื่อหยางทั้งเก้าคนมอบให้อัจฉริยะอย่างพวกเขา
ยิ่งคะแนนสูงเท่าไหร่ ก็จะได้รับรางวัลมากขึ้นเท่านั้น
สิ่งต่างๆในคลังสมบัติของตำหนักซื่อหยาง ล้วนเป็นสมบัติหายากที่ไม่เคยพบเห็นมานานกว่าศตวรรษ อย่าว่าแต่อัจฉริยะอย่างพวกเขาจะได้เชยชมเลย แม้แต่ราชวงศ์ของรัฐเยียนยังมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย
ป่าอันเขียวชอุ่มในระยะไกล นักรบซื่อหยางทั้งสองมองหน้ากัน พวกเขาเห็นความตกใจในสายตาของกันและกัน
“นี่คือทีมหกที่เราไม่แยแสมากที่สุด แต่ดูเหมือนจะเป็นทีมที่มีศักยภาพในการชิงชัย” นักรบซื่อหยางคนหนึ่งหายใจลึกๆ แล้วพูดออกมาอย่างช้าๆ
“ใช่” อีกคนหนึ่ง นักรบซื่อหยางพยักหน้าและพูดอย่างเคร่งขรึม “สิ่งสำคัญคือผู้มาใหม่ที่ชื่อหลินหาน มีวิชาที่ข้ายากจะหยั่งรู้ เขาทำให้ข้าตื่นตาขึ้นมาก”
......
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ในหุบเขา ต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อร์กำลังค้นหาสิ่งมีค่าในรังเก่าของพวกโจรพเนจร
ยาตันนิ่งหยวนหนึ่งขวด หญ้าวิญญาณระดับสูง 500 ปีสามต้น และดาบต่อสู้คุณภาพสูง
“สิ่งเหล่านี้พวกเจ้าเก็บไว้เถอะ” หลินหานเหลือบมองโดยไม่สนใจ
ต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อร์ก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
เมื่ออยู่ต่อหน้าของหลินหาน พวกเขามักจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นคนที่มาจากเขตทุรกันดาร
หลังจากพักผ่อนสักครู่ ทั้งสามก็ออกเดินทางอีกครั้ง
คราวนี้ ไม่ว่าหลินหานบอกให้พวกเขาไปทิศทางใด ต้วนอู๋หยาและกู่หลิงเอ๋อรก็จะดำเนินการตามโดยไม่ลังเลเลย
ระหว่างทาง อัจฉริยะสองคนจากเมืองหลักที่หยิ่งลำพองอย่างพวกเขา ยอมศิโรราบต่อความทรงพลังของหลินหานอย่างสมบูรณ์
พวกเขาค้นพบแล้วว่าหลินหานไม่เพียงแต่มีความกล้าหาญเท่านั้น แต่ยังเจ้าแผนการด้วยเช่นกัน
นี่เป็นสิ่งที่อัจฉริยะหลายคนในวัยนี้ยากจะมี
มีบางครั้งที่ทั้งสองรู้สึกว่าหลินหานไม่ใช่วัยรุ่น แต่เป็นผู้เฒ่าประหลาดที่มาจากเมืองลับแล
ทั้งสามคนออกจากหุบเขา
แต่พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากที่พวกเขาจากไปได้ครึ่งวัน ก็มีร่างล่ำสันของคนกลุ่มหนึ่งพุ่งทะยานมาจากทิศทางอื่น
มันเป็นกลุ่มของโจรที่ทรงพลังยิ่งกว่า ตรงกลางคือชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีดำที่มีรอยแผลเป็นจากดาบอยู่บนใบหน้า
เขามาถึงหุบเขา สายตาเหี้ยมโหดสุดขีดจ้องมองศพที่โชกเลือด
"ทุ่มพละกำลังทั้งหมด ตามหาฆาตกรที่ฆ่าน้องสองของข้า ข้าจะเลาะกระดูกแล้วถลกผิวหนังมัน ให้มันตายโดยไร้หลุมฝังศพ!"
เสียงโกรธเกรี้ยวแฝงความตั้งใจฆ่าอย่างรุนแรงดังกึกก้องไปทั่วหุบเขาที่ว่างเปล่า ทำให้โจรพเนจรรอบๆตัวสั่นเทิ้ม
ติดตามเพจใหม่ได้ที่ https://www.facebook.com/ceonovel23