บทที่ 22
รุ่งเช้า หลังจากพูดคุยเสร็จเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ขอตัวไปทดสอบมีดสั้น ครั้งนี้จะออกไปทดสอบไกลกว่าเดิมเพราะมีดสั้นเล่มนี้แปลกประหลาด เมื่อตรวจสอบพบว่าอักขระศักดิ์สิทธิ์เดิมที่เคยเสียหาย มันกลับมาเชื่อมต่อกันเช่นเดิม จึงคิดจะออกไปล่าสัตว์อสูรเพื่อทดสอบมีดสั้น เด็กหนุ่มเปลี่ยนชุดเป็นสีเทา สวมหมวกสาน ค่อยๆเดินออกจากร้านยาไป มุ่งหน้าไปทางทิศเดิม เพียงแต่ว่าสอบถามทหารถึงที่อยู่ของสัตว์อสูร แน่นอนว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือหนังสือเกี่ยวกับข้อมูลของสัตว์อสูรที่เมืองแห่งนี้ เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจใหม่กลับไปที่ร้านยาศึกษาตำราข้อมูลของสัตว์อสูรเสียก่อน สองวันผ่านไปอ่านหนังสือข้อมูลของสัตว์อสูรจนหมดสิ้น ส่วนชายชราเนี่ยกังก็ปรุงยาสำเร็จแล้วเช่นกัน เด็กหนุ่มเนี่ยฟงเมื่อเปลี่ยนชุดพร้อมสำหรับเดินทาง
“ลูกฟง เจ้าอ่านตำราจนขึ้นใจแล้วสินะ”
“ขอรับท่านปู่”
“เอาเถอะ อีกสิบสองวันจะมีการประมูลเกิดขึ้น เจ้าจะกลับมาทันหรือไม่”
“ทันแน่นอนขอรับ”
“เช่นนั้น ระวังตัวด้วยละ”
“ข้ามีเรื่องรบกวนท่านปู่ อีกหนึ่งเรื่องขอรับ”
“มีเรื่องสิ่งใดรึ”
“เรื่องการเข้าสำนักขอรับ ตั้งแต่มาถึงที่นี่ ข้าก็ไม่มีเวลาหาข้อมูลเลยขอรับ”
ชายชราเนี่ยกังหัวเราะชอบใจเสียงดังลั่น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าเข้าใจดี เอาละไม่ต้องเป็นห่วงข้าไปสอบถามมาเรียบร้อยแล้ว อีกสองเดือนจะมีการเปิดรับสมัคร”
เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นก็โบกสะบัดมือขวานำขวดยาออกมาสองขวด
“ในเมื่อท่านปู่ปรุงยาได้แล้วข้ามียาอีกหนึ่งชนิด มันเป็นยาลดการเหนื่อยล้าลงได้ อีกทั้งยังสามารถเพิ่มพลังปราณได้ไม่มากก็น้อย ส่วนสมุนไพรที่ใช้ปรุงก็คือ”
เด็กหนุ่มโบกสะบัดนำสมุนไพรออกมา มีทั้งหมดห้าชนิด มีสมุนไพรสี่ชนิดที่เนี่ยกังรู้จักเพียงแต่ว่าอีกหนึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน
“มันคือหญ้าหวานขอรับ ท่านปู่ ข้านำมันมาเป็นส่วนผสมเพราะจะให้มันมีรสชาติหวานเพราะตัวสมุนไพรอีกสี่ชนิดมีรสขมและฝาด หากท่านไม่เชื่อท่านลองนำมันออกมาชิมดู”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นชายชราเนี่ยกังก็หันไปสังเกตที่สมุนไพร ใช้อย่างที่เด็กหนุ่มเนี่ยฟงกล่าว ไม่นานก็ยกยิ้มให้แก่ความฉลาดของหลานชาย
“เจ้าจะปรุงยาให้ปู่ดูได้หรือไม่ถึงวิธีปรุงยา”
“ใช้วิธีแบบเดิมขอรับ เพียงแต่ว่าขึ้นตอนสุดท้ายค่อยๆ ผสมส่วนผสมทั้งหมดโดยการแบ่งครึ่งขอรับ”
“ข้าเข้าใจละ”
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนขอรับท่านปู่”
กล่าวสิ้นเสียงเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ออกจากร้านยาไป ระหว่างทางหาซื้อพวกอาหารเก็บไว้ที่แหวนที่มือขวา ทันทีที่ออกจากเมืองมาได้ไม่นานระยะทางเกือบสิบลี้ เด็กหนุ่มก็พบเจอกับสัตว์อสูรกลุ่มแรกที่ตั้งใจไว้ มันคือฝูงหมาป่าขนสีเทา สัตว์อสูรที่มีความดุร้ายออกล่าเหยื่อเป็นฝูง บางฝูงมีมากถึงหนึ่งร้อยตัว แต่ฝูงนี้ที่เด็กหนุ่มเนี่ยฟงเจอ มีไม่ถึงยี่สิบตัว มีดสั้นถูกดึงออกจากฝักมาถือไว้ในมือขวาเตรียมพร้อม สายตาเด็กหนุ่มจดจ้องไปที่ฝูงหมาป่าอย่างไม่วางตา มือขวากำชับมีดสั้นในมือจนแน่ หลังจากนั้นไม่นาน เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานเข้าหาพร้อมกับโคจรลมปราณไปที่มีดสั้น
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ประกายสายฟ้าสว่างวาบไปมา เส้นแสงสีฟ้าวาดผ่านลำคอของสัตว์อสูรหมาป่าขนสีเทา เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกจากลำคอของสัตว์อสูร การสังหารเป็นไปอย่างรวดเร็ว กลิ่นเหม็นไหม้ฉุนขึ้นจมูก บริเวณลำคอสัตว์อสูรหมาป่าขนสีเทามีร่องรอยเผาไหม้จากประกายสายฟ้าของมีดสั้น ไม่นานหลังจากสิ้นสุดการสังหารหมู่ เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ไม่ลืมที่จะเก็บแก่นพลังปราณจากซากศพ หลังจากนั้นเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานออกไปต่อ ตลอดระยะเวลาสี่วัน เด็กหนุ่มเนี่ยฟงสังหารสัตว์อสูรระหว่างทางหลากหลายชนิด ฝูงหมาป่าสีเทา หมีป่าขนสีเทา ไก่ป่า และฝูงนกที่ออกหากินตอนกลางคืน
