บทที่ 20

ชายชราเนี่ยกังไม่กล่าวสิ่งใดตอบ รีบเดินที่ดูที่หม้อเหล็ก ด้านในสะอาดหมดจนแทบไม่มีสิ่งใดเหลือจากเศษซากการปรุงยา หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ค่อยๆแสดงวิธีอีกสองสามครั้ง ไม่นานชายชราเนี่ยกังก็จับทางได้บางอย่างจึงขอทดลองทำเอง เริ่มแรกเด็กหนุ่มยังคงชี้แนะอยู่ข้างๆ แต่พอเมื่อเห็นว่าเริ่มได้แล้วก็เดินออกมาปล่อยให้ผู้เป็นปู่นั่งปรุงยาเอง

เด็กหนุ่มเมื่อไม่มีสิ่งใดกระทำก็เข้าไปในห้อง โบกสะบัดมือขวา ดาบสองเล่มและมีดสั้นอีกหนึ่งเล่มก็มาอยู่ในมือ เด็กหนุ่มวางดาบลงไว้บนโต๊ะไม้ นำมีดสั้นขึ้นมาดูมันมีฝักที่ทำจากไม้แกะสลักเป็นรูปมังกรอย่างดี เมื่อดึงมันออกมาพบว่ามันมีร่องรอยการใช้งานมาเยอะพอสมควรแต่พอสำรวจดีๆพบว่ามีร่องรอยการประทับอักขระศักดิ์สิทธิ์ เพียงแต่ว่ามันถูกลบหายไป เด็กหนุ่มเก็บมีดสั้นไว้ในฝักเช่นเดิม แล้วนำมันเก็บที่ไว้ข้างเอว หลังจากนั้นก็ยกดาบทั้งสองเล่มขึ้นมาดู

เด็กหนุ่มวางดาบทั้งสองเล่มไว้บนโต๊ะอีกครั้ง หลับตาครุ่นคิดอยู่นานเกือบหนึ่งเค่อ ไม่นานเด็กหนุ่มก็ลืมตาขึ้นโบกสะบัดมือขวาอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าก่อตัวขึ้นขนาดใหญ่ ตัวอักษรแปลกประหลาดปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่นานค่อยๆถูกบีบอัดให้เล็กลง เมื่อได้ช่วงจังหวะหนึ่ง เด็กหนุ่มก็นำแก่นพลังปราณออกมาสองก้อน ก้อนแรกสีแดงสด อีกก้อนสีน้ำเงินเข้ม เด็กหนุ่มโยนแก่นพลังปราณสีแดงสดไปที่อักขระศักดิ์สิทธิ์ มันค่อยๆหลอมแก่นพลังปราณเกือบสองเค่ออักขระศักดิ์สิทธิ์ก็กลายเป็นสีแดงสด และค่อยๆถูกบีบให้เล็กลงอีกครั้ง

เกือบหนึ่งชั่วยามอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็มีขนาดเล็กเพียงพอที่จะประทับไปที่ดาบ เด็กหนุ่มชูมือขวาขึ้นและชี้นิ้วชี้ หลังจากนั้นก็ชี้มันลงมาที่ใบดาบใกล้ด้ามจับอักขระศักดิ์สิทธิ์สีแดงพุ่งลงมาประทับที่ใบดาบ ตัวดาบสั่นกระริกอยู่นานเกือบหนึ่งเค่อไม่นานก็สงบลง เด็กหนุ่มคว้าดาบขึ้นมาดู พบว่าการสลักอักขระศักดิ์สิทธิ์เสร็จสมบูณ์ เหลือเพียงแค่ทดสอบความสามารถของดาบเล่มนี้ เด็กหนุ่มนั่งพักอยู่นาน ในที่สุดก็เริ่มที่จะสลักดาบอีกหนึ่งเล่มการสลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ลงไปในดาบทั้งสองเล่มใช้เวลานานพอสมควร สุดท้ายเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ล้มตัวหลับไป

รุ่งเช้ามาเยือนเสียงนกร้องดัง ชาวบ้านมากมายต่างจุดไฟหุงข้าว บางออกมาจ่ายตลาด บ้างคนก็ถึงเวลาออกไปทำงาน โรงเตี๊ยมมากมายยังคงมีผู้เข้ามาดื่มกินตั้งแต่เมื่อคืน เด็กหนุ่มเนี่ยฟงตื่นขึ้นมา ข้างกายมีดาบสองเล่มที่สลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่เมื่อคืน แน่นอนว่าวันนี้ต้องเป็นวันทดสอบดาบทั้งสองเล่ม เด็กหนุ่มเดินเข้าไปดูปู่ที่กำลังฝึกปรุงยาอยู่ เมื่อเข้ามาในห้อง ชายชราเนี่ยกังยังคงนั่งปรุงยาอยู่ เด็กหนุ่มจึงเขียนข้อความทิ้งไว้ให้ หลังจากนั้นก็เดินออกจากร้านยาไป

ระหว่างทางก็เดินซื้อของกินไปด้วย เด็กหนุ่มมุ่งหน้าออกจากเมือง ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูเมืองมีการตรวจค้นกันเช่นเดิม เพียงแต่น่าแปลกที่เด็กหนุ่มเนี่ยฟงหาได้มีการตรวจค้นอันใด ทหารที่ป้อมรีบเปิดทางให้อย่างเร่งรีบ หลังจากออกมาด้านนอกที่ลับตาคน เด็กหนุ่มก็เอ่ยบางอย่างออกมา

“ท่านลุ่ยกงขอรับ ท่านคิดว่าหากข้านำดาบทั้งสองเล่มนี้ไปประมูลอีกท่านคิดว่ามันจะได้ราคาดีหรือไม่”

“บัดซบเจ้านำแก่นพลังปราณสัตว์อสูรสีน้ำตาลขั้นสูงสองก้อนไปทำ เจ้าคิดว่ามันจะขายได้ราคาหรือไม่ หากพวกมนุษย์พวกนั้นรับรู้ คงตกใจตายเป็นแน่ อย่าพูดให้มากความ เจ้ารีบไปทดสอบดาบทั้งสองเล่มเถอะ ข้าอยากเห็นเช่นกัน ว่ามันจะมีคุณสมบัติพิเศษอันใด”

เด็กหนุ่มพุ่งทะยานขึ้นเขาไป เกือบหกลี้เด็กหนุ่มก็ขึ้นมาถึงยอดเขา ต้นไม้ใหญ่มากมายขึ้นปกคลุม เมื่อได้ที่สำหรับทดสอบดาบเด็กหนุ่มก็สะบัดมือขวา ดาบเล่มแรกก็มาอยู่ในมือ เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่นานก็โคจรลมปราณไปที่ดาบ ไม่ถึงสองลมหายใจ เด็กหนุ่มยกดาบขึ้นฟันออกไปด้านหน้า ปราณดาบสีแดงพุ่งออกไป ปะทะกับต้นไม้ใหญ่ขนาดสี่คนโอบ เปรี้ยง ตูม ต้นไม้ระเบิดออกมีสะเก็ดไฟลุกไหม้ตามเศษไม้ที่กระเด็นร่วงลงพื้น