บทที่ 16.เจ้ารอข้า
บทที่ 16.เจ้ารอข้า หน้าต่างห้องถูกเปิดออกอย่างเงียบเฉียบ สายลมรอดผ่านทำให้แสงเทียนในห้องวับไหว แต่คนที่อยู่ในห้องยังไม่รู้สึกตัว บุรุษในชุดดำเดินเข้าไปใกล้ร่างของหญิงสาวที่นั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะกลม ชายหนุ่มดึงผ้าปิดครึ่งใบหน้าลงแล้วโน้มตัวมองใบหน้าที่หลับใหล ดวงตาของนางปิดสนิทแพขนตางามงอน ริมฝีปากนุ...
