บทที่ 18

ชายชราเนี่ยกังหาได้กล่าวอันใดตอบ ยกยิ้มโบกสะบัดมือขวานำขวดยาสีขาวสองขวดมาถือไว้ในมือ พร้อมกับโยนมันให้กับมู่ซุนกวน มู่ซุนกวนจ้องมองขวดยาสีขาวทั้งสองในมือสลับกับมองเนี่ยกัง

“มันคือของขวัญ สำหรับการเริ่มต้นของเราทั้งคู่”

มู่ซุนกวนกล่าวถามด้วยความสงสัยในสิ่งของในขวด

“ท่านเนี่ยกัง ข้างในมันคือสิ่งใดขอรับ”

“มันคือเม็ดยา หนึ่งขวดข้าให้ท่าน อีกหนึ่งขวดข้าจะให้ท่านนำมันไปขายให้ข้า ผลของมันท่านคงรู้ดีอยู่แล้ว”

มู่ซุนกวนได้ยินถึงกับตื่นตกใจ รีบสั่งการคนรีบใช้ให้นำโฉนดร้านยามาให้กับเนี่ยกัง

“หากท่านเนี่ยกังอยากตกแต่งร้านใหม่ ข้าจะให้คนรับใช้ไปช่วย”

เนี่ยกังส่ายศีรษะไปมา

“ข้าขอเข้าไปตรวจดูเสียก่อน เอาไว้ข้าอยากทำสิ่งใดข้าจะแจ้งต่อท่านก็แล้วกัน เมื่อพวกข้าหมดธุระแล้วขอตัวก่อน”

ชายชราเนี่ยกังโบกสะบัดมือขวาโฉนดร้านยาก็หายไป ทั้งสองหันหลังจะเดินกลับ ก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกดังมาจากข้างหลัง

“ท่านเนี่ยกังขอรับ ข้ายินดีชดใช้ค่าเม็ดยาทั้งสองขอรับ”

“เจ้าเก็บไว้เถอะ ข้ายังต้องให้ท่านดูแลอีกนาน ถือว่าเป็นสินน้ำใจ”

มู่ซุนกวนก้มศีรษะคารวะชายชราเนี่ยกังอีกครั้ง หารู้ไม่ว่าทั้งหมดมันเป็นแผนการของเนี่ยฟง เพื่อหลอกล่อให้มู่ซุนกวนเชื่อใจ แน่นอนการที่ให้มู่ซุนกวนนำเม็ดยาไปขายก็เป็นหนึ่งในแผนการเช่นกัน บาดแผลที่มู่ซุนกวนได้รับมาหลายปี หายดีในช่วงข้ามคืน คุณภาพของยาล้วนหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว อีกทั้งมีคนอย่างซุนมู่กวนประกาศขายด้วยตนเองมีรึที่ราคาเม็ดยาจะไม่พุ่งขึ้นสูง

ทั้งสองปู่และหลานเมื่อออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลมู่ ทั้งสองก็หาได้ไปไหนไกลแวะเดินดูของที่หอการค้ามู่ชิงหลง เนี่ยฟงแจ้งให้เนี่ยกังซื้อสมุนไพรให้ส่วนตนเลือกเดินดูในส่วนของอาวุธ ในระหว่างที่เดินดูอาวุธต่างๆเนี่ยฟงก็เลือกอาวุธระดับสูงมาสามชิ้น เป็นดาบสองเล่มและมีดอีกหนึ่งเล่ม แน่นอนว่าเมื่อเลือกของทุกอย่างหมดแล้ว ในระหว่างที่ชายชราเนี่ยกังกำลังจะจ่ายเงินก็มีเสียงเรียกมาจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นมู่ซุนกวน เหตุเพราะมีคนรับใช้เห็นทั้งสองเข้ามาที่หอการค้ามู่ชิงหลงจึงรีบไปตามมู่ซุนกวนออกมา

“สินค้าที่ท่านผู้เฒ่าผู้นี้ซื้อ ให้ลดราคาลงขายในราคาต้นทุน และหากท่านผู้เฒ่ามาซื้ออีกเมื่อใด ให้พวกเจ้าบริการให้ดี”

สิ้นเสียงของมู่ซุนกวนคนรับใช้ที่กำลังคิดเงินก็รีบคิดราคาใหม่ในราคาต้นทุนให้ เนี่ยฟงเมื่อเห็นว่ามู่ซุนกวนมาก็เดินเข้าไปพร้อมกับเอ่ยถามบางอย่าง

“เรียนท่านมู่ซุนกวนขอรับ ที่ร้านของท่านมีอาวุธที่มีการสลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ขายหรือไม่”

“โอ้เด็กน้อยเจ้าต้องการอาวุธที่สลักอักขระศักดิ์สิทธิ์รึ ที่ร้านของข้าไม่มีขาย ส่วนมากจะมีผู้ที่นำมาประมูล ราคาจะขึ้นอยู่กับความสามารถที่สลักลงไป มีทั้งเครื่องป้องกัน และอาวุธ”

เด็กหนุ่มยืนยิ้มกล่าวตอบมู่ซุนกวนอย่างอารมณ์ดี

“ข้ามีอาวุธอยู่หนึ่งเล่มท่านพอจะทราบราคาของมันหรือไม่ ข้าได้มาจากการเดินทาง”

เด็กหนุ่มรีบสะบัดมือขวานำดาบออกมา มันเป็นดาบที่เด็กหนุ่มใช้เมื่อปะทะกับอสูรหมีขนแดง มู่ซุนกวนจ้องมองด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มถือดาบไว้ในมือเอ่ยต่อมู่ซุนกวน

“ท่านมู่ซุนกวนดาบเล่มนี้เป็นอาวุธที่สลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ลงไปขอรับ เมื่อส่งปราณไปที่ตัวดาบ ดาบสามารถฟันออกไปแล้ว มีปราณดาบออกมาเพิ่มอีกหนึ่งขอรับ”

มู่ซุนกวนยืนงุนงงกับอาวุธอักขระศักดิ์สิทธิ์ของเด็กหนุ่ม

“ท่านพอที่จะมีสถานที่ทดสอบหรือไม่ขอรับ”

มู่ซุนกวนคิดจะเอ่ยปากไล่เพียงแต่ว่าได้ยินเสียงแววดังมาจากข้างหลัง

“ดาบที่ได้จากอาจารย์เจ้าใช่หรือไม่ลูกฟง”

“ขอรับท่านปู่”

ชายชราเนี่ยกังหันไปมองมู่ซุนกวน

“ข้ารับประกันว่าดาบนั้นต้องขายได้ราคาดีเป็นแน่ แล้วข้าจะแบ่งส่วนแบ่งให้ท่านอย่างงาม เวลานี้ท่านหาสถานที่ทดสอบดาบเล่มนั้นเถอะ”

มู่ซุนกวนไม่กล่าวสิ่งใดผายมือเชิญทั้งสองเดินไปด้านหลังของหอการค้ามู่ชิงหลง มีลานประลองเล็กๆอยู่รอบด้านมีหุ่นไม้ตั้งวาง พร้อมกับดาบ ทวน หอก วางอยู่บนกล่องไม้ อีกฝั่งของกำแพงหินเป็นเป้าธนู เมื่อเข้ามาถึงมู่ซุนกวนก็ผายมือเชิญเด็กหนุ่มเนี่ยฟงขึ้นไปที่ลานประลอง พร้อมกับส่งคนรับใช้ให้ไปยกหุ่นไม้มาตั้งไว้