บทที่ 17

บ้านตระกูลมู่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ ด้านหลังหอการค้ามู่ชิงหลง มู่ซุนกวนปิดห้องพักเงียบหลังจากออกไปข้างนอกกลับมา มู่ซุนกวนนั่งจ้องมองขวดยาสีขาวนวล ด้านข้างมีมีดสั้นขนาดเจ็ดชุ่นด้ามจับพันด้วยผ้าสีดำ มู่ซุนกวนนั่งครุ่นคิดอยู่นานเกือบครึ่งชั่วยาม หากบาดแผลหายดี ตนคงต้องสนับสนุนสองปู่หลานเป็นแน่และพร้อมให้ความช่วยเหลือ แต่หากบาดแผลไม่มีขึ้น คงต้องคิดลงมือสังหารทั้งสอง เมื่อตัดสินใจได้เช่นนั้นแล้ว มุ่ซุนกวนก็ถอดเสื้อผ้าออกเปลือยกายท่อนบน มือซ้ายค่อยๆเอื้อมไปเปิดจุกยา เทเม็ดยาออกจากขวดยา หลังจากนั้นใช้มือขวาคว้าเม็ดยาสีดำโยนเข้าไปในปาก ใช้มือซ้ายคว้ามีดสั้นมาไว้ในมือ

ความเจ็บปวดแทรกเข้ามาระหว่างที่คมมีดสั้นกรีดไปที่บาดแผล มู่ซุนกวนนั่งตัวสั่นสะท้านไปด้วยความเจ็บปวด มีดสั้นค่อยๆกรีดไปที่บาดแผลตั้งแต่หัวไหล่ลงมาจนถึงหลังมือ เลือดสีแดงสดไหลรินลงสู่พื้น เสียงกัดฟันกรอดดังออกมาจากห้องเป็นระยะๆ มู่ซุนกวนรีบโยนมีดสั้นลงพื้นคว้าเม็ดยาสีแดงขยี้ใส่ลงไปในบาดแผล หลังจากนั้นไม่นานมู่ซุนกวนก็สิ้นสติลงไปนอนกับพื้นเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ

โรงเตี๊ยมขนาดกลาง ห้องพักชั้นสอง ชายชราผู้หนึ่งนั่งฟังผู้เป็นหลานชายเอ่ยวาจาถึงคุณสมบัติของเม็ดยาทั้งสองเม็ดที่ให้มู่ซุนกวนไป แน่นอนว่าชายชราล้วนแล้วแต่ตื่นตกใจเมื่อได้ยิน รวมไปถึงตัวสมุนไพรที่นำมาปรุงยาอีก เพราะบางอย่างตัวชายชราเองได้ยินเพียงชื่อแต่ไม่เคยพบเห็น ถึงแม้ตัวชายชราเองจะเป็นผู้หนึ่งที่มีความรู้เรื่องการปรุงยาแต่ก็สร้างได้เพียงเม็ดยาระดับไม่เกินสีม่วง เหตุเพราะหากเป็นเม็ดยาระดับสีม่วงขึ้นไปต้องใช้แก่นพลังปราณเป็นส่วนประกอบอีกด้วย

“ข้ายินดีกับเจ้ายิ่งนักลูกฟง ข้าอยากพบอาจารย์ของเจ้ายิ่งนัก เวลาไม่กี่ปีสั่งสอนเจ้าได้ดีถึงเพียงนี้ หากว่าพ่อและแม่ของเจ้ายังอยู่ พวกเขาคงภูมิใจในตัวเจ้าไม่น้อย”

“ท่านปู่พ่อและแม่ของข้าคือใครกันและพวกเข้าทั้งสองอยู่ที่ไหน เหตุใดผู้คนในตระกูลเนี่ยถึงไม่มีผู้ใดกล่าวถึงเรื่องนี้”

ชายชราชะงักไปชั่วครู่ พร้อมกับจ้องมองดูเด็กหนุ่มด้านหน้า

“เอาไว้ถึงเวลาแล้วข้าจะแจ้งต่อเจ้า เจ้ารู้รายละเอียดเล็กน้อยไปก่อนก็แล้วกัน”

เด็กหนุ่มรีบหันมาต้องมองผู้เป็นปู่พร้อมกับกล่าวตอบ

“ได้ขอรับท่านปู่”

“เมื่อครั้งอดีต แม่ของเจ้าเป็นหญิงรูปงามได้รับบาดเจ็บจากที่ใดไม่ทราบ พ่อของเจ้าหรือก็คือบุตรชายข้า ไปพบเจอโดยบังเอิญ พ่อของเจ้าก็ช่วยรักษาแม่เจ้าจนหายดี ไม่นานทั้งสองก็เริ่มที่จะมีความรัก ต้นรักระหว่างพ่อและแม่เจ้าถูกปลูกนานสองปี สุดท้ายก็คลอดเจ้าออกมา เพียงแต่ว่าพอผ่านไปหนึ่งปี พ่อและแม่ของเจ้าก็หายตัวไป ตัวข้าในช่วงเวลานั้นได้ใช้อำนาจขอตระกูลติดตามทั้งสองจนในที่สุดก็ต้องล้มเลิกไป”

เด็กหนุ่มเมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็นั่งครุ่นคิดอยู่นานจนชายชรารู้สึกแปลกใจ

“มีสิ่งใดรึลูกฟง”

“ท่านปู่ในระหว่างที่ข้าอยู่ที่ป่ามรณะในโลกแห่งจิตวิญญาณ ข้าได้พบเจอคนผู้หนึ่งนำคัมภีร์จำนวนสี่เล่มมาให้หลังจากนั้นก็หายตัวไป”

ชายชราถึงกับตื่นตกใจ

“เบื้องหลังของแม่เจ้ายิ่งใหญ่จนเกินไปเสียแล้ว เจ้าอย่าเอาเรื่องนี้ไปกล่าวที่ไหนอีก”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับท่านปู่”

“เจ้าแน่ใจแค่ไหนว่าเม็ดยาทั้งสองของเจ้าจะได้ผล”

“เรื่องนี้ท่านปู่ไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้ยามเฉินต้องมีคนมาตามตัวเราทั้งสองเป็นแน่ อีกทั้งชื่อเสียงของร้านยาของท่านจะโด่งดังไม่น้อยจากเหตุการณ์ในครั้งนี้”

รุ่งเช้าต่อมา ช่วงเวลาใกล้ยามเฉินมีผู้คนมากมายต่างเดินเข้าออกโรงเตี๊ยมมากมาย ทั้งหมดเป็นคนของตระกูลมู่เพื่อออกมาตามหาชายชราและเด็กหนุ่ม หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ถูกเชิญตัวไปที่ตระกูลมู่ เมื่อเข้ามาด้านในคฤหาสน์ทั้งสองปู่หลานก็ถูกต้อนรับอย่างดี หลังจากนั้นไม่นานมู่ซุนกวนก็ออกมา ในสภาพที่อิดโรยถูกพยุงออกมาโดยคนรับใช้ เมื่อออกมาถึงมู่ซุนกวนรีบเข้ามาคารวะต่อชายชราอย่างรวดเร็ว

“ข้าน้อยมู่ซุนกวน ขอคารวะท่านเนี่ยกัง เม็ดยาทั้งสองของท่านช่วยเหลือข้าไม่น้อย บาดแผลที่ข้าได้รับมาหายดีแล้วขอรับ”