บทที่ 12

การเผชิญหน้าระหว่างอสูรหมีขนสีแดงที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและเด็กหนุ่มนามเนี่ยฟง ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่วางตา ชั่วน้ำเดือดอสูรหมีขนสีแดงก็พุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตะปบเข้าหาเนี่ยฟงด้วยอุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้าง เนี่ยฟงโบกสะบัดมือขวาใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์สร้างเป็นเกราะป้องกัน เกิดเป็นเกราะป้องกันสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าอยู่ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงแสยะยิ้มจ้องมองอสูรหมีที่ใช้กรงเล็บจากมือทั้งสองข้างหวังทำลายอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่ สร้างเป็นเกราะป้องกัน อสูรหมีถึงกับมีอาการเจ็บปวดที่อุ้งเท้าและกรงเล็บ

เขาจ้องมองอาการอยู่นานในที่สุด ก็พุ่งเข้าหาอสูรหมีกระหน่ำต่อยหมัดทั้งซ้ายและขวา เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยงที่ขาขวาของอสูรหมี แน่นอนว่าอสูรหมีผู้ช่ำชองการต่อสู้มากกว่าพยายามที่จะหลบหนี โดยการตะปบจากด้านบน เนี่ยฟงรับรู้อยู่ก่อนแล้วแต่แทนที่เนี่ยฟงจะหลบหนี กลับต่อยหมัดขวาเข้าปะทะ เนี่ยฟงที่อยู่ด้านล่างย่อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ทว่าเมื่อโคจรลมปราณออกมาถึงแปดส่วน เกิดประกายสายฟ้าขึ้นที่หมัดขวา เปรี้ยง อุ้งเท้าหน้าด้านขวาของอสูรหมีถึงกับฉีกขาด เลือดสีแดงสดกระเซ็น เนี่ยฟงรีบกระโดดหลบออกมา

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังมาจากอสูรหมี เนี่ยฟงรีบโบกสะบัดมือขวาอีกครั้งเพื่อใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์สร้างเกราะสีฟ้า สกัดกั้นทางหนีของอสูรหมี อสูรหมีใช่อุ้มเท้าซ้ายที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บตะปบหวังทำลาย เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ยิ่งออกแรงมากเท่าไรก็เจ็บปวดที่อุ้งเท้าซ้ายมากเท่านั้น อสูรหมีรีบหันมามองเด็กหนุ่มอีกครั้งแต่ก็หาไม่เจอเสียแล้ว มันรีบร้องคำรามแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวไปที่ใด ก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนดังมาจากด้านบนเมื่อหันไปมองก็ไม่เห็นสิ่งใดทุกอย่างมืดไปหมด รับรู้เพียงว่ามีอาการเจ็บปวดที่ดวงตาขวา

เนี่ยฟงรีบกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับโบกสะบัดมือขวานำดาบออกมาถือไว้ในมือ เนี่ยฟงรอคอยจังหวะที่อสูรหมีหันกลับมา หลังจากนั้นก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ ใช้ดาบในมือจ้วงแทงไปที่ดวงตาด้านขวาของอสูรหมี แต่ยังไม่ทันที่เนี่ยฟงจะทำสิ่งใดต่อก็ต้องรีบกระโดดลงมาเสียก่อน นั้นเพราะอสูรหมีใช้อุ้งเท้าซ้ายตะปบ แต่ทว่ามันตะปบไม่โดนตัวของเนี่ยฟง แต่ไปโดนดาบที่ปักคาไว้ ดาบที่ปักอยู่ก่อนแล้วกลับจมลึกลงไปในศีรษะ ไม่นานอสูรหนีก็ล้มลงไปนอนกับพื้นดิ้นไปมาพร้อมกับร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด ไม่นานก็สิ้นใจ

เนี่ยฟงรีบวิ่งเข้าไปชักดาบออกมาพร้อมกับ ใช้ดาบในมือผ่าเข้าไปที่บริเวณศีรษะ เพื่อนำแก่นพลังปราณออกมา หลังจากนั้นก็ใช้ดาบแทงไปบริเวณหน้าอก กรีดลากลงมาถึงท้อง พร้อมใช้มือคลำหาถุงน้ำดี เนี่ยฟงใช้ดาบตัดอุ้งเท้าหน้าซ้าย และอุ้งเท้าหลังทั้งสองข้างด้วยเช่นกัน แน่นอนทั้งหมดเนี่ยฟงจดจำได้จากตำราและได้รับการสั่งสอนจากลุ่ยกง หลังจากเนี่ยฟงจัดการเก็บวัตถุดิบสำหรับทำยาเสร็จสิ้น เนี่ยฟงก็มุ่งหน้ากลับหมู่บ้านเมฆหมอก

เวลาผ่านไปหลายปีทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อยเช่นกัน ผู้คนมากมายที่พบเห็นเนี่ยฟงต่างต้องมองด้วยความสงสัย จนในที่สุดเนี่ยฟงก็มุ่งหน้าไปทางท้ายของหมู่บ้าน เมื่อมาถึงน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลรินอาบสองแก้ม เข่าทั้งสองร่วงลงกระแทกพื้นเสียงดัง เพราะภาพที่เด็กน้อยเนี่ยฟงเห็นนั้น ได้มีชายชราผู้หนึ่งที่คุ้นเคยเมื่อครั้งอดีต ตอนนี้อยู่ในสภาพคนแก่ชราใกล้ตาย นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้อยู่หน้าบ้าน ร่างกายผายผอม แทบจะไม่เหลือเค้าโครงอดีตหัวหน้าตระกูลเนี่ย แน่นอนว่าชายชราผู้นั้นก็หันมามองเด็กหนุ่มที่คุกเข่าตรงทางเข้าหน้าบ้าน ชายชราเอ่ยปากถามด้วยเสียงที่สั่นเครือและพยายามจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“นั่นลูกฟงใช่หรือไม่”

เด็กหนุ่มผู้นั้นไม่กล่าวสิ่งใดตอบ ทำได้เพียงพยักหน้าพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง ชายชราเมื่อได้เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้น เอ่ยวาจาอีกครั้ง

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ลูกฟง เจ้าเปลี่ยนไปเยอะ”

ยังไม่ทันที่จะกล่าวสิ่งใดต่อ เด็กหนุ่มก็ได้ยินเสียงไอดังขึ้นมาจากชายชรา เมื่อเงยหน้าขึ้นมามอง ต้องตื่นตกใจ เมื่อมองเห็นฝ่ามือขวาของชายชราชุ่มไปด้วยเลือด แทบไม่ต้องเสียเวลาคิด เด็กหนุ่มรีบพุ่งทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตรวจดูชีพจรดูไม่นานเด็กหนุ่มก็เอ่ยวาจาเสียงดังลั่น

“มันเกิดสิ่งใดขึ้นท่านปู่ ใครกันที่ทำร้ายท่านปู่”

ชายชราผู้ถูกเรียกว่าปู่ยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับใช้ฝ่ามือซ้ายเอื้อมขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของเด็กหนุ่ม

“เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว เจ้าหายไปหลายปี ข้าคิดว่าจะไม่ได้พบเจ้าเสียแล้ว”

“ข้ากลับมาแล้วขอรับท่านปู่ อีกอย่างข้ามีข่าวดีจะบอกต่อท่านด้วย”

“ข่าวดีอันใดรึ หรือว่า”

เด็กหนุ่มรีบก้มศีรษะกระซิบข้างๆหูของชายชรา ไม่นานชายชราก็ตะโกนเสียงดังลั่น

“ประเสริฐ ประเสริฐยิ่งนัก นับว่าเป็นข่าวดีในรอบหลายปีที่ข้าเฝ้ารอ”

“เหตุใดท่านจึงเป็นเช่นนี้ ใครกันที่ทำร้ายท่าน จากที่ข้าตรวจสอบอาการท่านได้รับพิษบางอย่าง”

ชายชราเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตื่นตกใจ

“เจ้ารู้ได้อย่างไร”

เด็กหนุ่มไม่กล่าวสิ่งใดตอบรับอุ้มชายชราเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบ ไม่นานก็ออกมายืนที่หน้าบ้านอีกครั้ง พร้อมกับโบกสะบัดมือขวาอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าสว่างวาบขึ้นปกคลุมบริเวณบ้านทั้งหมด หลังจากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มก็หายเข้าไปในบ้าน