บทที่ 7

เนี่ยฟงเดินไปตามแผนที่ ยี่สิบกว่าวันจนถึงจุดหมายเป็นบ่อขนาดใหญ่มองสุดลูกหูลูกตา เนี่ยฟงยืนมองบ่อขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยซากศพของสัตว์อสูรหลากหลายชนิดและซากโครงกระดูกจำนวนมาก ท่ามกลางสายฝนและเสียงฟ้าผ่า เหตุที่เนี่ยฟงใช้เวลานานเช่นนี้เพราะต้องคอยหลบหลีกสัตว์อสูรชนิดต่างๆที่ไม่เคยพบเห็น อีกทั้งสัตว์อสูรจำนวนมากมีระดับที่สูงเกินกว่าจะเข้าใจ เนี่ยฟงยืนจ้องมองอยู่นานเหตุเพราะไม่รู้ว่าจะลงไปในบ่อได้อย่างไร

ไม่นานเนี่ยฟงก็เดินกลับไปเส้นทางเดินเพื่อหาเถาวัลย์มาทำเป็นเชือกเพื่อที่จะใช้ไต่ลงไปในบ่อ ไม่นานเนี่ยฟงก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเถาวัลย์ม้วนใหญ่ เนี่ยฟงใช้เถาวัลย์มัดกับโค่นต้นไม้แล้วโยนลงไปในบ่อแน่นอนว่าเถาวัลย์ที่ตัดมาไม่พอที่จะถึงพื้น เนี่ยฟงจึงคิดที่จะไปตัดเถาวัลย์เพิ่มแต่นั้นเป็นเพียงแค่ความคิด เปรี้ยง เพราะการจดจ่อกับการจ้องมองเถาวัลย์ในมือมากเกินไป จึงถูกฟ้าผ่าลงมา

เนี่ยฟงถูกฟ้าผ่าหมดสติ ประกายสายฟ้าที่ผ่าลงมาได้เข้าไปทะลวงร่างกายจนหมด หากผู้ใดพบเหตุเช่นนี้แน่นอนว่าต้องสิ้นลมหายใจเป็นแน่ เนี่ยฟงร่วงลงไปในบ่อขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว ตูม เคราะห์ดีที่ฝนตกลงมาทำให้ลงตกลงไปในบ่อช่วงที่มีน้ำขัง แต่อย่างไรเสียเนี่ยฟงก็ยังคงไร้ซึ่งสติอยู่ดี ชั่วน้ำเดือดก็มีเสียงร้องคำรามดังลั่นป่ามรณะ โฮกกก

มีวิญญาณของสัตว์อสูรตัวหนึ่งรูปร่างใหญ่โตจ้องมองร่างของเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา ไม่นานวิญญาณสัตว์อสูรตัวนั้นก็พุ่งเข้าไปที่ด้านหลังของเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว ชั่วน้ำเดือดแก่นพลังปราณของสัตว์ระดับสูงที่อยู่ในบ่อล้วนแล้วเกิดการสั่นสะเทือน แก่นพลังปราณของสัตว์อสูรระดับสูง ค่อยๆหลอมเป็นน้ำซึมเข้าสู่ร่างของเนี่ยฟงผลัดเปลี่ยนเส้นเลือดและเส้นเอ็นที่ถูกทำลาย ผิวหนังที่ไหม้เกรียมเพราะถูกฟ้าผ่า

น่าแปลกหัวใจของเนี่ยฟงที่เคยหยุดเต้นกลับมาเต้นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจุดชีพจรที่มีขนาดเล็กจนแทบจะไม่รู้ว่ามี ถูกทะลวงขยายใหญ่ดูดซับพลังจากแก่นพลังปราณของสัตว์อสูรจำนวนมากในบ่อเข้ามากักเก็บไว้ในจุดตันเถียน ไม่นานเนี่ยฟงก็รู้สึกว่าตนเองนอนอยู่กับพื้นที่เย็นเฉียบเมื่อได้สติก็ลุกขึ้นยืนพบเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนจ้องมองอยู่ เมื่อหันไปมองรอบด้านล้วนแต่แต่มืดมิดจนมองสิ่งใดไม่เห็น แต่ที่ตัวเนี่ยฟงยืนอยู่และที่ชายผู้นั้นยืนอยู่ กลับมีแสงสว่างส่องลงมาจากด้านบน ความสงสัยจึงเอ่ยถาม

“ที่นี่ที่ไหนขอรับ พี่ชาย”

ชายผู้นั้นหาได้ตอบสิ่งใดเพียงแต่ชี้ไปที่ร่างของเนี่ยฟง ด้วยความสงสัยเนี่ยฟงตรวจสอบร่างกายอยู่นานเมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติถึงเอ่ยถามชายที่อยู่ด้านหน้าอีกครั้ง

“ตัวข้าหาได้มีสิ่งใดผิดแปลก ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ไหนขอรับ”

ชายผู้นั้นยกยิ้มพร้อมกับกล่าวตอบเนี่ยฟง

“เจ้าลองโคจรลมปราณดูสิ ว่าตัวเจ้ามีสิ่งใดผิดแปลก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้วนั่งลงหลับตาทดลองโคจรลมปราณ ไม่นานเนี่ยฟงก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าด้วยความตกใจ

“เหตุใดตัวข้าถึงมีพลังปราณมากมายเช่นนี้”

ชายผู้นั้นยกยิ้มให้กับเนี่ยฟงอีกครั้งไม่นานก็เดินหันหลังจากไป เนี่ยฟงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปหาชายผู้นั้น แต่ไม่ทันอยู่ๆชายผู้นั้นก็เดินหายไปในความมืด พร้อมกับเสียงดังสะท้อนออกมา มีคัมภีร์ลอยออกมาตกอยู่ที่ด้านหน้าเนี่ยฟงสี่เล่ม

“เจ้าอยู่ฝึกอยู่ข้างในนี่เถอะ เมื่อถึงเวลาเจ้าจะออกไปได้เอง”

เนี่ยฟงก้มลงไปดูพบว่าเป็นคัมภีร์รวบรวมลมปราณหนึ่งเล่ม คัมภีร์วิชาตัดสายฟ้าหนึ่งเล่ม คัมภีร์ปรุงยาหนึ่งเล่ม และคัมภีร์อักขระศักดิ์สิทธิ์ เมื่อไม่มีสิ่งใดกระทำได้เนี่ยฟงหยิบคัมภีร์ทั้งสี่ขึ้นมาดู อยู่ๆคัมภีร์ทั้งสี่ก็ลอยออกจากมือของเนี่ยฟงกลายเป็นแสงสีทอง แสงสีฟ้า แสงสีแดง และแสงสีเงินพุ่งเข้าศีรษะของเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงล้มลงไปนอนกับพื้นดิ้นทุรนทุราย สองมือจับไปที่ศีรษะด้วยความเจ็บปวดไม่นานเนี่ยฟงก็สิ้นสติลงไป ขณะนั้นได้มีดวงตาสีแดงขนาดใหญ่จ้องมองเนี่ยฟงอยู่ในความมืดมิด