บทที่ 6
เวลาผ่านไปอีกสี่วัน เนี่ยฟงตัดสินใจเข้าไปในป่ามรณะโดยเขียนจดหมายแจ้งเนี่ยกังว่า จะขอไปเก็บตัวบนเขาพยัคฆ์เป็นเวลาหนึ่งปีก่อนที่จะลงจากเขาเพื่อเข้าเรียนในสำนักมีชื่อในเขตส่วนกลางของดินแดงแห่งสายลม หลังจากเนี่ยเหวินมอบแผนที่ปลอมของป่ามรณะให้เนี่ยฟง ก็แอบส่งคนเฝ้าติดตามเนี่ยฟงอยู่ตลอดเวลา เมื่อเนี่ยฟงออกจากหมู่บ้านเมฆหมอกเดินขึ้นเขาพยัคฆ์ไปในทิศทางของป่ามรณะคนเฝ้าติดตาม ติดตามเนี่ยฟงถึงสามวันจนแน่ใจว่าเนี่ยฟงเข้าเขตป่ามรณะไปแล้วจึงรีบกลับมาที่หมู่บ้านเมฆหมอก
บ้านตระกูลเนี่ย
“นายน้อยเนี่ยเหวินขอรับ เจ้าเด็กขยะเนี่ยฟงเดินเข้าไปในเขตป่ามรณะแล้วขอรับ”
เนี่ยเหวินยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ดีข้าจะไปรายงานท่านพ่อ หวังว่าเจ้าขยะนั้นมันจะตกตายในป่ามรณะ”
เนี่ยเหวินรีบเข้าไปแจ้งบิดาอย่างเร่งรีบ
“ท่านพ่อ ข้ามีข่าวดีมาแจ้งต่อท่าน ท่านต้องชอบใจแน่”
“ข่าวดีอันใดกัน”
“เจ้าขยะเนี่ยฟงเข้าไปในดินแดนป่ามรณะแล้วขอรับ”
“ประเสริฐ ประเสริฐยิ่งนัก ว่าแต่เจ้าทำอย่างไรเจ้าขยะเนี่ยฟงถึงเข้าไปในป่ามรณะได้”
“ข้าใช้ม้วนหนังสัตว์สีดำที่เป็นแผนที่ นำไปล่อลวงให้เจ้าขยะนั้นเข้าไปในป่ามรณะ”
“ม้วนหนังสัตว์สีดำอันใด”
“ม้วนหนังสัตว์สีดำที่อยู่ในชั้นวางบนชั้นขอรับ”
เปรี้ยง เนี่ยเหวินถูกตบหน้าแก้มด้านซ้ายบวมปูดจ้องมองบิดาด้วยความงุนงง
“บัดซบเหตุใดเจ้าถึงไม่แจ้งข้าก่อนว่าเจ้านำของสิ่งนั้นไปล่อลวงเจ้าขยะนั้น”
“ข้า ข้า”
“เจ้ารู้หรือไม่ ม้วนหนังสัตว์ที่เจ้านำไปล่อลวงเจ้าขยะนั้นมันเป็นแผนที่เข้าไปในป่ามรณะที่เป็นของจริง มันนำไปสู่สุสานสัตว์อสูร ด้านในมีทั้งแก่นพลังปราณและวิญญาณสัตว์อสูรระดับสูง กว่าข้าจะหามาได้ต้องสูญเสียสมบัติของตระกูลมากมายเท่าใด บัดซบ บัดซบ”
“ข้าไม่ทราบขอรับท่านพ่อ”
“ข้าหวังว่าจะนำกำลังคน แอบเข้าไปในป่ามรณะ เพื่อที่นำแก่นพลังปราณและวิญญาณสัตว์อสูรระดับสูงมาให้เจ้า ก่อนที่จะเข้าสำนัก”
“ข้า ข้าผิดไปแล้วขอรับท่านพ่อ”
“เหอะ... เช่นนั้นเจ้าก็หาทางเพิ่มพลังปราณในร่างของเจ้าเองก็แล้วกัน”
เนี่ยฟงหลังจากเข้ามาในป่ามรณะลำบากไม่น้อย เพราะต้องคอยหลบหลีกสัตว์อสูงระดับสูงในป่ามรณะ เนี่ยฟงต้องนอนในบ่อโคลนเพื่อใช้กลิ่นของโคลนกลบกลิ่นมนุษย์ เพื่อไม่ให้สัตว์อสูรระดับสูงได้กลิ่น อีกทั้งสภาพอากาศในป่ามรณะนั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา มีทั้งฝนตก แดดร้อน และหนาวเย็นสร้างความลำบากให้แก่เนี่ยฟงไม่น้อยเช่นกัน ผ่านไปถึงสามวันเนี่ยฟงก็เดินผ่านสภาพของป่าดิบชื้น พบกับที่ราบลุ่มมีแม่น้ำขนาดใหญ่ไหลผ่าน มีสัตว์อสูรจำนวนมากลงมากินน้ำในแม่น้ำ เนี่ยฟงกัดกินผลไม้ป่ายืนชื่นชมธรรมชาติอันสวยงามด้านหน้า ไม่นานเนี่ยฟงก็เอื้อมไปดึงถุงหนังที่ห้อยข้างเอวนำม้วนหนังสีดำที่เป็นแผนที่ออกมาดู พบว่าเนี่ยฟงเดินมาถูกทางแล้ว แต่ปัญหาใหญ่ที่เนี่ยฟงต้องเจอก็คือ ในแผนที่ต้องข้ามแม่น้ำไป
เนี่ยฟงอยู่ริมแม่น้ำสองวัน ในที่สุดเนี่ยฟงก็หาทางข้ามไปจนได้แต่มีความเสี่ยงไม่น้อย นั้นก็คือ มีสัตว์อสูรรูปร่างคล้ายช้างตัวใหญ่มีขนยาวสีเทาทั่วทั้งตัวและมีงาสีดำลงมาเล่นน้ำในแม่น้ำ เนี่ยฟงรีบย่องเข้าไปในฝูงสัตว์อสูรค่อยๆปีนขึ้นไปด้านหลังช้างตัวหนึ่ง แล้วค่อยๆกระโดดไปบนหลังช้างและค่อยระวังไม่ให้สัตว์อสูรรับรู้ เคราะห์ดีที่เนี่ยฟงตัวเล็กจึงรอดข้ามแม่น้ำได้อย่างหวุดหวิด
ช่วงระยะเวลาสองปีที่เนี่ยฟง ศึกษาตำราการปรุงยาทำให้รู้จักสมุนไพรจำนวนไม่น้อย ในระหว่างทางจึงพอเก็บสมุนไพรหายากได้จำนวนไม่น้อย ยามเช้าก็สังเกตสัตว์อสูรประเภทนกที่บนมาจิกกินผลไม้ป่า เมื่อได้โอกาสเนี่ยฟงก็ขึ้นไปเก็บผลไม้เพื่อทานเวลาหิว พอผ่านแม่น้ำเนี่ยฟงต้องเดินผ่านเข้าไปในป่าดิบชื้นอีกครั้ง เวลาตลอดสองวันเนี่ยฟงต้องวิ่งหนีสัตว์อสูรประเภทต่อและผึ้งตลอดเวลา จนในที่สุดเนี่ยฟงเข้าไปในดงสมุนไพร ลำต้นสูงห้านิ้วมีใบสีเขียวขนาดเล็กมีกลิ่นหอมคล้ายพืชตระกูลมินต์ เนี่ยฟงรีบนำใบสมุนไพรมาทาตามตัวและเสื้อผ้า เพื่อเดินกลับไปเส้นทางเดิม
