บทที่ 5
หลังจากแยกทางกับเนี่ยเหวินเมื่อกลับมาถึงบ้านเนี่ยฟงก็ศึกษาตำราสัตว์อสูรและอักขระศักดิ์สิทธิ์จากแผ่นหนังอย่างบ้าคลั่ง โดยหยุดการฝึกกำลังกายภายนอกทั้งหมด โดยหารู้ไม่ว่าทั้งหมดเป็นแผนของเนี่ยเหวินที่ถูกใช้มาโดยหัวหน้าตระกูลเนี่ยหรือบิดาของตน ให้นำมาล่อลวงเนี่ยฟงให้เข้าไปในป่ามรณะ โดยเนี่ยกังก็หาได้รับรู้รู้เพียงแต่ว่าเนี่ยฟงได้ตำราสัตว์อสูรและแผ่นหนังอักขระศักดิ์สิทธิ์และกำลังจดจ่อกับตำราเพียงเท่านั้น โดยเนี่ยฟงไม่ได้บอกว่าได้ตำราและแผ่นหนังมาจากที่ไหน
ผ่านไปถึงเจ็ดวันเนี่ยฟงก็ศึกษาอ่านตำราสัตว์อสูรจนหมด เข้าใจวิธีการล่าสังหาร จุดอ่อน จุดแข็งและแหล่งที่อยู่ของสัตว์อสูร แน่นอนว่ามันเป็นเพียงสัตว์อสูรที่มีอยู่ในเขตดินแดนแห่งสายหมอกเท่านั้น เนี่ยฟงเดินไปหาเนี่ยกังที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงเก้าอี้หน้าบ้าน
“ท่านปู่ขอรับ ข้าอยากล่าสัตว์อสูรท่านช่วยอาวุธให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ”
เนี่ยกังจ้องมองเนี่ยฟงด้วยความตกใจ
“เจ้าต้องการอาวุธแบบใดละเจ้าหลานตัวน้อยของปู่”
“อาวุธระยะไกลและสั้นขอรับ”
เนี่ยกังยกยิ้มพร้อมกับสะบัดมือขวามีอาวุธร่วงลงสู่พื้น มีดสั้น ดาบ มีด หน้าไม้ ธนู ซองหนังใส่ลูกธนูและซองใส่ลูกหน้าไม้ อาวุธเหล่านี้เนี่ยกังเตรียมให้แก่เนี่ยฟงตั้งแต่เจ็ดวันก่อนหลังจากเห็นเนี่ยฟงอ่านตำราสัตว์อสูร เนี่ยกังรู้แล้วว่าเมื่อเนี่ยฟงศึกษาตำราจดหมดย่อมต้องอยากออกล่าสัตว์อสูร
“เจ้าเลือกเอาเถอะหลายชายว่าเจ้าจะให้อาวุธชิ้นใด”
เนี่ยฟงเลือกหน้าไม้ มีดสั้น และดาบ
“ข้าเลือกสามอย่างนี้”
“เหตุใดเจ้าถึงเลือกอาวุธทั้งสาม”
“หน้าไม้ข้าสามารถฆ่าสัตว์อสูรได้จากระยะไกล ส่วนดาบใช้ในระยะประชิด ส่วนมีดสั้นใช้สำหรับเลาะหนัง เนื้อและแก่นพลัง”
เนี่ยกังยกยิ้มอย่างดีใจ
“เอาละในเมื่อเจ้ารู้จักอาวุธแล้วเจ้ารู้วิธีใช้มันหรือไม่”
“ข้าพอศึกษามาจากตำราอยู่บ้างขอรับท่านปู่แต่ไม่เคยใช้จริง”
“เอาแบบนี้เดี๋ยวปู่สอนเจ้าเอง”
“ได้ขอรับ”
เนี่ยกังเลือกที่จะใช้ลานตรงหลังบ้านสอนวิธียิงหน้าไม้ ใช้ดาบเข้าต่อสู้ ส่วนการเลาะหนัง เนื้อ และแก่นพลังปราณเนี่ยกังก็เตรียมสัตว์อสูรเอาไว้ในแหวนมิติแล้ว เนี่ยกังสอนเนี่ยฟงถึงสามเดือน เนี่ยฟงก็ชำนาญอาวุธทั้งสามแน่นอนว่าหากเข้าต่อสู้กับผู้ใหญ่หรือสัตว์อสูรตัวใหญ่เนี่ยฟงย่อมต้องพ่ายแพ้แน่เพราะไม่สามารถใช้พลังปราณได้
หลายวันต่อมาเนี่ยฟงก็ขออนุญาตเนี่ยกังออกไปล่าสัตว์ในเขาพยัคฆ์ แน่นอนว่าเนี่ยกังให้เนี่ยฟงไป แต่เนี่ยกังก็แอบติดตามไปดูอย่างใกล้ชิด เวลาผ่านไปอีกสอนเดือนเนี่ยกังก็ปล่อยให้เนี่ยฟงขึ้นเขาพยัคฆ์ไปล่าสัตว์อสูรเอง ตลอดระยะเวลาที่เนี่ยฟงขึ้นเขาพยัคฆ์เพื่อไปล่าสัตว์ หากพบเจอกับชาวบ้านเนี่ยฟงจะรีบหลบทันที
เพราะเมื่อใดที่มีคนพบเห็นก็มักจะด่าทอเนี่ยฟงว่าไอ้ขยะอยู่เสมอ บางครั้งเจอเด็กที่โตกว่าในหมู่บ้านก็มักจะถูกรุมทำร้าย แต่เนี่ยฟงก็หาได้ใส่ใจบางครั้งก็สู้บางครั้งหากสู้ไม่ได้ก็หนี มีผู้ใหญ่หลายคนที่ลูกหลานถูกเนี่ยฟงทุบตีก็มาเอาเรื่องถึงที่บ้าน เป็นเนี่ยกังที่ต้องออกมาไกล่เกลี่ยเพราะเป็นอดีตหัวหน้าตระกูลเนี่ยมีบางคนจึงยอมความให้แต่ก็มีหลายคนที่เนี่ยกังต้องจ่ายค่าชดเชยให้ถึงจะยอมความ
บ้านตระกูลเนี่ย
“เนี่ยเหวินเมื่อไหร่เจ้าขยะนั้นจะเข้าไปในป่ามรณะเสียที”
“เรียนท่านพ่อเจ้าขยะนั้นตอนนี้ออกล่าสัตว์ในเขาพยัคฆ์แล้ว อีกไม่นานมันคงเข้าไปในป่ามรณะเป็นแน่”
“ให้มันจริงอย่างที่เจ้าว่าเถอะ ข้าไม่อยากให้เจ้าขยะนั้นมาสร้างความอับอายอีกแล้ว”
“คืนนี้ข้าจะไปพบมันอีกครั้งท่านพ่อไม่ต้องห่วงข้ามีวิธี ท่านพ่อคอยดูเถอะ”
เนี่ยเหวินออกมาจากบ้านตระกูลเนี่ยเรียกหมาป่าขนสี่เงินออกมาพร้อมกับให้คาบจดหมายไปส่งให้เนี่ยฟง พอตกดึกเนี่ยฟงก็ออกจากบ้านมาตามที่เนี่ยเหวินนัดหมาย
“พี่ชายเนี่ยเหวิน เรียกข้าออกมาพบมีสิ่งใด”
เนี่ยเหวินโบกสะบัดมือขวานำม้วนหนังสัตว์สีดำออกมายื่นให้กับเนี่ยฟง
“มันคือสิ่งใดพี่ชายเนี่ยเหวิน”
“เมื่อสองปีก่อนพ่อข้าได้แผนที่ป่ามรณะมาจากพ่อค้าเร่ ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องใช้เพื่อหาสัตว์อสูรและแก่นพลังปราณ”
เนี่ยฟงยกยิ้มอย่างดีใจ แต่หารู้ไม่ว่านั้นเป็นแผนการที่ล่อให้เนี่ยฟงเข้าป่ามรณะเพื่อไปตาย
