DTH ตอนที่ 38 น่าสนใจ
ณ ถนนที่ห่างไปหลายสิบไมล์จากเมืองหยูฉาง
“ฮาฮาฮาฮาฮา! รู้สึกดี รู้สึกดีจริงๆ!” เฟิง โพหลิวเก็บเทคนิคควบคุมแมลงไว้ในร่างกาย มันช่างน่ากลัวจริงๆ ถ้าข้าทำหนังสือเล่มนี้หาย หัวใจของข้าคงเจ็บปวดจนเกินทน
โชคดีที่มันกลับมาสู่มือของข้าได้อย่างปลอดภัย
ในมุมมองของเขา เขารู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายที่ไม่รู้คุณค่าที่แท้จริงของมัน
“เมืองหยูฉางมันทรุดโทรมและบ้านพนันก็มีกลอุบายมากเกินไป จุดหมายต่อไปของข้าเอาเป็นเมืองหลงเฉิงล่ะกัน”
เขาเป็นนักเดินทางเตร็ดเตร่ที่ชอบท่องเที่ยวไปทั่วดินแดน
หลังจากที่ใช้เวลาครึ่งเดือนในเมืองหยูฉางโดยไม่ได้รับอะไร และบ้านพนันก็ทำให้เขาอับอายเพราะนักพนันที่อยู่ในนั้นมันแข็งแกร่งเกินไป ดังนั้นมันถึงเวลาแล้วที่จะย้ายไปที่อื่น
ณ ลานด้านหลัง
เมื่อหลิน ฟานกลับไปถึงคฤหาสน์เขาก็นอนลงบนเก้าอี้ไม้ของเขาทันที ผลไม้แช่เย็นที่เขากินมันทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาเย็นสบาย วันนี้ก็เป็นวันที่ปกติอีกวันหนึ่ง
ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงบนท้องฟ้าถูกบดบังด้วยกันสาด และบางครั้งมันก็จะมีลมเย็นพัดผ่านเป็นครั้งคราว
“เมืองหยูฉางมันเล็กไปหน่อย”
เขามาอยู่โลกที่แปลกประหลาดนี่ได้สักพักหนึ่งแล้วและได้ก่อปัญหาขึ้นมากมาย
เมืองหยูฉางมีตระกูลชนชั้นสูงเพียงสามตระกูลเท่านั้น
สองตระกูลเป็นตระกูลชนชั้นสูงที่แท้จริง แต่ตระกูลหลินของเขากลับไม่เหมือนใคร
พวกเรามีสมาชิกในตระกูลน้อยเกินไปแม้แต่ยามก็ด้วย
อย่างไรก็ตามมันก็มีข้อดีของมัน เพราะเราจะไม่มีการประชุมและการแทงข้างหลัง ด้วยเหตุนี้เองข้าจึงสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระมากกว่าทายาทของตระกูลอื่น
ในตอนนั้นเองอยู่ๆเขาก็รู้สึกคันที่หลังมือราวกับว่ามีตัวอะไรบางอย่างกำลังคลานอยู่บนนั้น และเมื่อเขาก้มลงไปมองเขาก็พบว่ามันเป็นมดสีดำตัวเล็กๆที่กำลังไต่ขึ้นอย่างช้าๆ
ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการตบมันให้ตาย
แต่เมื่อคิดถึงความสามารถของเฟิง โพหลิวมันจึงทำให้เขาสนใจเล็กน้อย เขานั่งตัวตรงและเริ่มสังเกตมดตรงหน้า
มันแตกต่างจากที่เขาเห็นบนโลกที่เขาจากมาเล็กน้อย มดตัวนี้มันใหญ่กว่าและมีฟันสองแถวทั้งบนและล่าง
“ขยับ”
หลิน ฟานเพ่งความคิดของเขาไปที่มดและพยายามจะสั่งมัน แต่มันก็เปล่าประโยชน์เพราะเขาไม่สามารถสั่งมันให้ทำตามได้
เขาจึงย้ายมาตรวจดูที่ระบบสนับสนุนขนาดเล็กที่มีการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนแทน
คะแนนความโกรธ: 4,646
เทคนิคควบคุมแมลงมันไม่ใช่เทคนิคการบ่มเพาะจิตใจ แต่เป็นเทคนิคการเพาะปลูก และดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเพิ่มคะแนนลงไปที่มันได้
มันน่าจะเป็นเพราะเขามีกำลังภายในที่แข็งแกร่งพอที่เจะสามารถฝึกฝนเทคนิคควบคุมแมลงได้
เขาพยายามเพิ่มคะแนนลงไปที่มันโดยเริ่มจาก 1,000คะแนนก่อน
ทันใดนั้นเทคนิคควบคุมแมลงของเขามันก็เปลี่ยนจากยังไม่ได้เรียนรู้เป็นพื้นฐาน
เทคนิคการเพาะปลูก: เทคนิคควบคุมแมลง (พื้นฐาน)
ในตอนที่วิชามาถึงขั้นพื้นฐาน กำลังภายในที่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็ปรากฏขึ้นในตันเทียนของเขา
มันเป็นสีเทาและเหนียวข้นราวกับนม ขนาดของมันไม่ใหญ่มากเพียงแค่ไข่ไก่เท่านั้น
มันแตกต่างจากกำลังภายในสีม่วงของคัมภีร์อาทิตย์ม่วงสี่นักบุญ และดูเหมือนว่ากำลังภายในทั้งสองแบบจะสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันได้
“น่าสนใจ แม้ว่ามันจะไม่แข็งแกร่งเท่าคัมภีร์อาทิตย์ม่วงสี่นักบุญ แต่ดูเหมือนว่ามันจะมีวิธีการใช้งานที่ต่างออกไป”
ในหัวของหลิน ฟานตอนนี้มีแต่เพียงความคิดที่จะหาเรื่องสนุกทำเท่านั้น
มดดำยังคงคลานอยู่บนหลังมือของเขา แม้ว่ามันจะเบา แต่หลังจากที่เขายกระดับร่างกายถึง90จุด แม้แต่แรงสั่นเพียงเล็กน้อยเขาก็ยังสามารถรู้สึกได้
“ข้าจะลองอีกครั้ง อยากจะรู้นักว่าเทคนิคควบคุมแมลงมันจะน่าอัศจรรย์อย่างที่เห็นหรือไม่”
ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าโลกที่เขาอยู่เป็นเพียงแค่โลกแห่งการต่อสู้ระดับต่ำเท่านั้น
แต่เขาก็ตระหนักว่าความคิดของเขาก่อนหน้านี้เป็นเพียงความคิดที่ตื้นเขินเท่านั้น ระดับการต่อสู้ของที่นี่มันไม่ใช่ระดับต่ำแต่กลับเป็นระดับสูง
เขายกมือขวาขึ้นและนำกำลังภายในสีเทาไปรวบรวมไว้ที่ปลายนิ้ว จากนั้นก็เปลี่ยนมันเป็นด้ายและไปคลุมมดเอาไว้
ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลง
มดบนหลังมือของเขานิ่งไม่ขยับ
หลิน ฟานตื่นเต้นเล็กน้อยและพยายามสั่งให้มดกระโดด
ในตอนนั้นเองอยู่ๆเสาอากาศบนหัวของมดก็ตั้งขึ้น จากนั้นมันก็ทำตัวราวกับว่าถูกควบคุม และกระโดดขึ้นลงบนหลังมือของเขาทันที
“มันได้ผล?”
เขาประหลาดใจที่มดมันอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาจริงๆ
สำหรับหลิน ฟานมันให้ความรู้สึกราวกับค้นพบทวีปใหม่ และมันก็น่าสนใจมากด้วย
เขาให้คำสั่งต่อไปและมันก็ทำตามที่เขาสั่งเหมือนหุ่นเชิด
คนอื่นอาจจะมองไม่เห็น แต่เขาสามารถรู้สึกได้ถึงการเชื่อมต่อของกำลังภายในของเขากับมด
เขาตัดการเชื่อมต่อของเขากับมันทันที
มดที่เดิมเชื่อฟังคำสั่งของเขาอยู่ๆก็หยุดเคลื่อนไหว
ราวกับมันถูกกระตุ้นโดยบางสิ่ง มันคลานไปรอบๆหลังมือของเขาจนตกลงไปยังพื้นข้างล่าง และเมื่อมันถึงพื้นมันก็รีบเข้าไปซ่อนตัวในรอยแตกของอิฐสีเขียวทันที และค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ
“น่าสนใจ! น่าสนใจจริงๆ!” หลิน ฟานยิ้ม วิชานี้มันน่าสนใจจริงๆ
จิบ! จิบ!
มีนกตัวเล็กๆตัวหนึ่งบินลงมาตรงต้นไม้และเริ่มส่งเสียงร้องออกมา
เมื่อเห็นดังนั้นหลิน ฟานจึงใช้กำลังภายในของเขาใส่มันทันที
เมื่อกำลังภายในสัมผัสกับมัน นกบนกิ่งไม้ก็รู้สึกกลัวและบินหนีออกไป
“ไม่ได้ผล? อาจจะเป็นเพราะนกมันไม่ใช่แมลง”
“แต่เทคนิคควบคุมแมลงมันสามารถใช้ได้กับแมลงเท่านั้นจริงๆงั้นเหรอ?”
หากเป็นเช่นนั้นก็แปลว่าศักยภาพของเทคนิคควบคุมแมลงมันมีจำกัด แต่ใครจะรู้บางทีอาจจะเป็นเพราะข้าเพิ่งได้เรียนแค่พื้นฐาน และกำลังภายในพิเศษที่ข้าสร้างขึ้นมามันก็ยังไม่ได้เยอะขนาดนั้น นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ข้าไม่สามารถควบคุมนกได้ก็เป็นได้
ในตอนที่หลิน ฟานกำลังจะทดสอบต่อโกวก็ได้เดินเข้ามา “นายน้อย ท่านหัวหน้าตระกูลให้ข้ามาแจ้งท่านว่าได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว”
“อา” หลิน ฟานลุกขึ้นและเดินไปยังห้องอาหาร
แม้ว่าพ่อจะผิดหวังในตัวของเขา แต่พวกเขาก็ยังคงกินข้าวด้วยกันสามมื้อต่อวัน
เมื่อเขามาถึงลูกพี่ลูกน้องและพ่อของเขาก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
ในตระกูลหลินมีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้นที่มีสถานะสำคัญ
มันมีความแตกต่างอย่างมากเมื่อนำไปเปรียบเทียบกับตระกูลหยวนและเหลียง โดยเฉพาะตระกูลหยวนที่มีพี่น้องสายเลือดเดียวกันจำนวนมาก
ในความคิดของหลิน ฟานหัวหน้าตระกูลหยวนผู้นี้เป็นผู้มักมากในกาม แล้วนี่ยังไม่นับรวมเรื่องสนมที่ไม่รู้ว่ามีมากเท่าไหร่อีก
“ท่านพ่อ” หลิน ฟานเดินมาที่โต๊ะและหาที่นั่งของเขา
หลิน วานยี่พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก ความจริงแล้วเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับลูกชายของเขาดี
ในอดีตเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เขาคิดว่าในเมื่อเขาเป็นเสือลูกชายของเขาจะกลายเป็นสุนัขไปได้อย่างไร?
ในเวลานั้นเขากำลังคิดที่จะยอมแพ้ในตัวลูก แต่อย่างไรก็ตามถ้าลูกชายของเขาไม่ฝึกเขาจะสามารถอยู่รอดในโลกที่โหดร้ายนี้ได้ยังไง? ในฐานะพ่อคนหนึ่งเขาต้องการให้ลูกของเขาปลอดภัย แต่เนื่องจากลูกของเขาไม่มีพลังอะไรเลย เขาจึงต้องเป็นคนผลักดัน
แต่ต่อมาเขาและอาวุโสวู่ก็มาค้นพบว่าความจริงแล้วลูกชายของเขาแอบฝึกฝนอย่างลับๆ แม้ว่าระดับของเขามันจะต่ำ แต่มันก็ดีกว่าเมื่อก่อนมาก
“เชียงเหมาบอกข้าว่าเจ้าเจอกับคนแปลกๆ?” หลิน วานยี่ถามออกมา
หลิน ฟานตอบแบบสบายๆ “เขาก็ไม่ได้แปลกขนาดนั้นและเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น เขาแค่อยากจะขายเทคนิคเพาะปลูกให้ข้า แต่ข้ารู้สึกว่ามันไม่น่าสนใจข้าจึงให้ลูกพี่ลูกน้องโยนมันทิ้งไป”
ในตอนแรกหลิน วานยี่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อลูกของเขาพูดถึงเทคนิคควบคุมแมลงมันก็ทำให้เขานึกถึงพลังบางอย่างได้ทันที
มันเป็นพลังที่ยุ่งเหยิงและน่าสะพรึงกลัว
“ท่านลุงมันเป็นความผิดของข้าเอง มันเป็นวิชาที่ทรงพลังมาก แต่ข้ากลับมองว่ามันเป็นของปลอม” โจว เชียงเหมาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ เขาได้สมบัติมาอยู่ในมือ แต่เขาก็กลับโยนมันทิ้งไปเหมือนขยะ มันทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดจริงๆ
“เจ้าไม่ผิด สิ่งนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าสองคนสามารถแตะต้องได้ การลืมเรื่องนี้ไปมันจะเป็นการดีต่อพวกเจ้าทั้งคู่มากกว่า” หลิน วานยี่กล่าว
“แล้วการฝึกดาบของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลิน ฟานกินอาหารของเขาและพึมพำ “ข้าไม่ได้ฝึก เพราะมันน่าเบื่อ”
‘ความโกรธ +66’
ระบบสนับสนุนขนาดเล็กมีการแจ้งเตือนขึ้นมา
เขาเพียงแค่พูดว่าเขาเบื่อ
ท่านพ่อโกรธเพราะคำพูดแค่นี้งั้นหรือ?
แต่คะแนนความโกรธที่เขาได้รับมันก็มีเพียงเล็กน้อย ซึ่งมันไม่สอดคล้องกับสถานการณ์ปัจจุบันของพ่อของเขา
“หลังจากนี้ก็อย่าสร้างปัญหาขึ้นอีกละ” หลิน วานยี่เตือนเขา
“อา เข้าใจแล้ว” หลิน ฟานตอบแบบขอไปที
‘ความโกรธ +88’
หลิน วานยี่สูดหายใจเข้าลึกๆ คำตอบของเขาแสดงว่าเขาไม่ได้สนใจ ดูเหมือนว่าคืนนี้ข้าต้องให้บทเรียนกับเขาเสียหน่อย
อาวุโสวู่ที่ยืนอยู่ด้านข้างส่ายหัว ดูเหมือนว่านายน้อยจะต้องทนทุกข์ทรมานอีกครั้งในคืนนี้
ในตอนที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่หลิน ฟานก็กินข้าวไปแล้วห้าถ้วย แต่มันก็ยังไม่พอเขาจึงสั่งให้คนรับใช้เอามาเพิ่มอีกก่อนที่เขาจะกินต่อไป
“ลูกพี่ลูกน้องดูเหมือนว่าความอยากอาหารของท่านจะมีมากขึ้น” โจว เชียงเหมากล่าว
“ไม่เป็นไร มันคงเป็นเพราะเมื่อเร็วๆนี้ร่างกายของข้าเติบโตขึ้น” หลิน ฟานตอบ ความสามารถในการย่อยอาหารของเขามันดีขึ้น มันจึงทำให้ช่วงนี้เขากินได้มากกว่าปกติ
หลิน วานยี่มองไปที่ลูกชายของเขาจากนั้นก็สั่งออกไป
“ไปฆ่าหมูเพิ่ม”
