บทที่ 55 : ภารกิจการเปลี่ยนอาชีพ (1)
บทที่ 55 : ภารกิจการเปลี่ยนอาชีพ (1)
“ติ๊ง!”
“คุณมาถึงขีดจำกัดของเลเวล 39 แล้ว”
“ภารกิจการเปลี่ยนอาชีพในเลเวล 40 ถูกกระตุ้น!”
[ภารกิจการเปลี่ยนอาชีพ]
[ความยากของภารกิจ : เลเวล B+]
[คำแนะนำภารกิจ : กำจัดสิ่งมีชีวิตระดับกลางสามตนขึ้นไปด้วยตนเองและต้องมีสายเลือดระดับแกรนด์มาสเตอร์ ยิ่งคุณฆ่าได้มากเท่าไหร่ คุณก็จะสามารถเลือกค่าสถานะการต่อสู้ได้มากเท่านั้น]
[รางวัลภารกิจ : คุณสมบัติการต่อสู้สามคุณสมบัติ (เลือกได้แค่ 1 อย่างเท่านั้น)]
[รางวัลพิเศษจากภารกิจ: ???]
“คงถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนอาชีพแล้วสินะ อย่างที่คาดเอาไว้ อาชีพการต่อสู้เป็นคู่นั้นยากกว่ามาก!” วิลเลียมแกว่งดาบที่เต็มไปด้วยเลือดไปมา ก่อนจะเสียบดาบแห่งรุ่งอรุณเข้าฝัก
เบื้องหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
บนพื้นเกลื่อนไปด้วยซากศพของมนุษย์หมาป่า, ชิ้นส่วนอาวุธ, เกราะที่แตกหัก, และทหารที่กำลังเก็บทรัพย์สินต่างๆ
เขาเพิ่งทำภารกิจลูกโซ่อันสุดท้ายเสร็จไป เพื่อกำจัดการคุกคามของอาณาเขต
ค่าประสบการณ์ที่เขาได้รับทำให้เขาไปถึงเลเวล 39 ได้ในทันที
“แต่รางวัลภารกิจลูกโซ่นั้นน่าสนใจมาก ดูเหมือนว่าจะมีประโยชน์อยู่บ้าง” วิลเลียมถือม้วนกระดาษไว้ในมือ
คำสาปของแม่มด (ครั้งเดียว)
คุณภาพ : ระดับทอง
เลเวล : ระดับกลาง
ประเภท : อุปกรณ์ประกอบฉาก
คำอธิบาย : ฉีกไอเทมนี้และสาปแช่งใส่ศัตรู แม่มดที่ดูน่ากลัวจะปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของศัตรูและเลียใบหน้าของเขาด้วยลิ้นที่เต็มไปด้วยหนอน สามารถทำให้เกิดบัฟเชิงลบ อย่างเช่น ความกลัว, สั่นสะท้าน, การกรีดร้องแก่ศัตรู
ในเวลาเดียวกัน มันจะลดค่าสถานะทั้งหมดของศัตรูลงถึง 20%-30%, ลดค่าพลังชีวิต 20%-30%, พลังเวทย์, และพลังการต่อสู้ 20%-30%
ข้อจำกัด : ไม่มีผลกับผู้เชี่ยวชาญที่มีสติปัญญามากกว่า 250
ระยะเวลา : ครึ่งชั่วโมง
ระยะเวลาร่ายเวทย์ : 1 วินาที
“เลียหน้าเลยหรอ บรื๊ออ” เมื่อวิลเลียมจินตนาการ เขาก็ถึงกับสูดลมหายใจไปเฮือกใหญ่ “จะเกิดอะไรขึ้นหากมีคนที่ชอบแม่มดที่ดูน่ากลัวแบบนั้น หรืออาจจะชอบของแปลก? แล้วผลกระทบมันจะไม่อ่อนแอไปเลยหรือไง?”
“มันจะไม่ส่งผลต่อคนที่มีค่าสติปัญญามากกว่า 250 หน่วย ซึ่งหมายความว่ายิ่งมีจิตใจที่ซ่อนไว้เข้มแข็งมากเท่าไหร่ คำสาปก็จะมีผลน้อยลงเท่านั้น”
“ดูเหมือนว่าคำสาปแช่งนี้จะไม่ส่งผลต่อผู้วิเศษระดับกลางมากเท่าไหร่ หากรวมอุปกรณ์ระดับกลางและการทำสมาธิเข้าด้วยกันแล้ว ค่าสติปัญญาจะต้องมากกว่า 250 หน่วยเป็นแน่”
“แต่น่าเสียดายที่ไอเทมชนิดนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น” วิลเลียมไม่รู้ว่าจะต้องใช้กับใครเมื่อเวลามาถึง
แต่ตราบใดที่เป็นบุคคลธรรมดา เขามั่นใจว่าจะทำให้คนๆนั้นรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจและสดชื่นหลังจากถูกสาปได้แน่
“สังหารผู้เชี่ยวชาญระดับกลางมากกว่าสามตนและพวกเขาต้องมีสายเลือดระดับแกรนด์มาสเตอร์ นั่นหมายความว่าต้องเป็นหัวหน้าเผ่าเล็กๆหรือผู้เชี่ยวชาญบางคน” วิลเลียมใช้ความคิดไปชั่วขณะก่อนจะเกาศีรษะ เผ่าเล็กๆพวกนั้นที่เป็นภัยคุกคามต่ออาณาเขตก็ถูกเขากำจัดไปหมดแล้วซะด้วย
เขาเพิ่งจะทำภารกิจลูกโซ่เสร็จไป
เขาจะไปหาผู้เชี่ยวชาญระดับกลางที่มีสายเลือดระดับแกรนด์มาสเตอร์ได้ที่ไหนบ้าง?
“นอกเสียจากว่า...” วิลเลียมคิดถึงบางสิ่ง
นักรบมนุษย์เข้ามาหาเขาและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านลอร์ดครับ บริเวณใกล้ๆกันนี้ดูเหมือนว่าจะมีเหมืองทองแดงอยู่ เพราะว่าหมุษย์หมาป่าพวกนี้มีแร่ทองแดงอยู่เป็นจำนวนมาก”
“โอ้ อยู่ๆก็ได้ลาภลอยหรอเนี่ย?” วิลเลียมไม่ได้มองหาเหมืองแร่ในช่วงเวลานี้ สาเหตุที่เขาตั้งใจจะสร้างเมืองแห่งรุ่งอรุณแห่งนี้เป็นเพราะภูเขาตอนใต้ของเมืองนั้นเต็มไปด้วยของหายากมากมายและมีแม้กระทั่งเหมืองแร่ล้ำค่า!
เหมืองทองแดงที่ถูกค้นพบนั้นไม่ได้มีมากนัก แต่การมีมันก็หมายความว่าเขาจะมีฐานในการทำเหรียญทองแดง
เหมืองทองแดงไม่เพียงทำให้สามารถผลิตเหรียญทองแดงได้เท่านั้น มันยังเป็นโครงสร้างส่วนหนึ่งของอุตสาหกรรมการเดินเรืออีกด้วย ไม่ใช่แค่เป็นสารต้านออกซิเดชัน แต่ยังป้องกันการถูกกัดกร่อนจากน้ำทะเล
เกลือจากน้ำทะเลสามารถกัดกร่อนวัสดุได้หลายอย่าง
อุตสาหกรรมการเดินเรือใน Gods ไม่ได้พัฒนามากนัก
นอกจากเรือเวทมนตร์ที่ถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษแล้ว อายุการใช้งานของเรือธรรมดาก็สั้นมากนัก
นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลสำคัญที่ขัดขวางการสื่อสารทางทะเลของหลายๆทวีป
กล่าวคือ ทองแดงเป็นวัสดุที่จำเป็นสำหรับโครงสร้างที่สวยงามหลายอย่าง
ตัวอย่างเช่น การเปิดประตูเมืองจำเป็นต้องใช้ชุดกระบวนการที่ซับซ้อนหลายอย่าง ซึ่งรวมถึงทองแดงด้วย
ชิ้นส่วนอื่นๆสามารถนำสิ่งอื่นมากทดแทนได้ แต่ทองแดงนั้นมีความยืดหยุ่นมากกว่า โดยเฉพาะหลังจากเสริมสร้างเสน่ห์เข้าไป มันมักจะมีประสิทธิภาพที่ดีกว่าวัสดุอื่นๆและสามารถเข้าถึงได้ง่ายกว่า ดังนั้น มูลค่าของทองแดงจึงไม่น้อยเลย
“ตามหาเหมืองทองแดง แล้วส่งออร์คบางส่วนไปขุดมัน”
“ครับท่านลอร์ด” นักรบมนุษย์วิ่งออไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาถ่ายทอดคำสั่งออกไป คนที่เหลือก็กระจายกันไปตามหาเหมืองทองแดง
เดี๋ยวนี้เขาไม่จำเป็นต้องไปตามหาเหมืองทองแดงด้วยตนเองอีกต่อไป เขาเพียงต้องทำแค่ขยับริมฝีปาก เท่านั้นคนของเขาก็พร้อมจะทำตามแล้ว…
จำนวนทาสออร์คในตอนนี้มากกว่า 3,000 ตนแล้ว เหมืองมิทริลและเหมืองเหล็กไม่จำเป็นต้องใช้พวกเขามากขนาดนี้
แม้กระทั่งออร์คเหล่านั้นที่เป็นทาสก็ไปที่เหมืองเพียงสองกะเท่านั้น
เขาต้องกล่าวว่า ตั้งแต่ที่จำนวนของออร์คเพิ่มขึ้น เวลาในการทำงานของพวกเขาก็ลดลง ทาสออร์คกลุ่มนี้ค่อนข้างน่าพึงพอใจเลยทีเดียว…
ตอนนี้วิลเลียมห้ามไม่ให้ใครโจมตีเผ่าออร์คอย่างเคร่งครัด!
หากหน่วยลาดตระเวนค้นพบเผ่าออร์คเผ่าเล็กๆ แม้ว่าจำนวนจะน้อยและสามารถกำจัดได้อย่างง่ายดาย พวกเขาก็ห้ามทำอะไรเด็ดขาด
ตราบใดที่ร่องรอยของเผ่าออร์คถูกพบเข้า วิลเลียมก็จะนำคนไปล้อมพวกมันเอาไว้อย่างหนาแน่น หลังจากที่สังหารตัวผู้นำแล้ว เมื่อเหล่าออร์คที่เหลือเห็นว่ามีศัตรูอยู่มากมาย พวกมันก็จะคุกเข่าลงและยอมแพ้
เมืองแห่งรุ่งอรุณ ณ ตอนนี้
มีจำนวนพลเรือนมากกว่า 33,000 คน
มีจำนวนทหารทั้งหมด 3,000 คน
ในหมู่พวกเขา มีองครักษ์เอลฟ์ 500 ตนที่ไม่เคยถูกสังหาร
กองทัพคนแคระ 300 ตน
ครึ่งเอลฟ์ 300 ตน
ส่วนคนที่เหลือเป็นผู้เชี่ยวชาญมนุษย์ 1,900 คน
ตามขนาดของกองทัพบกในทวีปรีเจนดารีแล้ว การที่จะสามารถจัดตั้งกองทัพได้ต้องมีทหารอย่างน้อย 3,000 คน
นี่เป็นเพียงจำนวนของกองทัพขนาดใหญ่เท่านั้น
คล้ายกับดินแดนในอาณาจักรเหล็กที่มีกองทัพอย่างน้อย 26 กอง และดินแดนในอาณาจักรหินดำที่มีกองทัพอย่างน้อย 20 กอง!
แต่หากดูกันที่คุณภาพแล้ว…
ผู้เชี่ยวชาญทั้ง 3,000 คนนั้นมีสายเลือดระดับกลาง ไม่เพียงแต่ทำให้ NPC ธรรมดาตื่นกลัว แต่กระทั่งผู้เล่นยังอาจจะตกใจได้
“ท่านลอร์ด ท่านลอร์ดครับ!” วิลเลียมเลิกคิ้ว มองไปยังน็อกซ์ที่กำลังวิ่งมา เขาถาม “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ติดต่อ เราได้ติดต่อกับ...”
“เจ้าติดต่อกับใคร?”
“วิหารแห่งแสง โอ้ใช่แล้ว ผู้ส่งสารจากราชวังแห่งความมืดก็มาด้วย พวกเขาเกือบจะสู้กันในเมือง แต่ตอนที่กำลังจะสู้กัน โชคดีที่ผู้ดูแลลอทเนอร์ได้มาหยุดพวกเขาเอาไว้” น็อกซ์กล่าวโดยไม่หยุดหายใจ
วิลเลียมเลียปากเบาๆ เขาได้ขอให้เคอรี่ติดต่อพวกเขาให้ แต่เขาไม่ได้คาดว่าผู้ส่งสารจากวิหารแห่งแสงและราชวังแห่งความมืดจะมาในเวลาเดียวกัน มันน่าอึดอัดชะมัด
คนหนึ่งเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายสว่าง
คนหนึ่งเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายมืด… ไม่ ไม่ใช่อย่างแน่นอน ราชวังแห่งความมืดศรัทธาในความมืดเท่านั้น แต่ไม่ได้อยู่ในฝ่ายมืดเต็มตัว
แต่พวกเขานั้นต่อสู้กันมาตลอดเวลาหลายปี หากมีการนับค่าความเกลียดชัง มันก็คงจะสูงทะลุเส้นขอบฟ้า
“เราจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ให้พวกเขาสงบลงซะ...”
“ท่านลอร์ดครับ ท่านลอร์ด!” นอร์ตันวิ่งมาด้วยความเร่งรีบ
วิลเลียมยกมือห้ามไม่ให้เขาพูด ก่อนจะถามอย่างใจเย็น “พวกเขาเริ่มสู้กันแล้วหรือ? พวกเขาสร้างความเสียหายต่อเมืองหรือไม่?”
“มะ ไม่ครับ” นอร์ตันส่ายศีรษะ เพราะมีลอทเนอร์อยู่ด้วย ผู้ส่งสารทั้งสองจึงไม่สามารถอวดดีได้เกินไปนัก
“โอ้ แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไมกันล่ะ?”
“ผู้ส่งสารจากกิลด์ทหารรับจ้างก็มาเช่นกันครับ”
“น็อกซ์และเราจะกลับไป ส่วนนอร์ตัน เจ้ารออยู่ที่นี่และดูว่าเหมืองทองแดงมีขนาดใหญ่เพียงใด” วิลเลียมจับคางและเริ่มสงสัยว่าผู้ส่งสารทั้งสามพูดคุยเรื่องต่างๆและมาที่นี่ในเวลาเดียวกัน
