ตอนที่ 2 คุณร่างใหญ่เค้าเป็นใครกันนะ ?

ตอนที่ 2 คุณร่างใหญ่เค้าเป็นใครกันนะ ?

เรากลับถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ย?

ที่นอนนิ่มๆ อุ่นๆ แต่เอะทำไมรู้สึกตัวยังเปียกๆ !!!

แถมเพดาลบ้านเราก็ไม่ได้สูงขนาดนี้นี่หว่า?

“…..” ซูยองมองสิ่งรอบๆ อย่างงงๆ

หา ! นี่เรายังอยู่ในถ้ำอีกหรือออออออออออออออ !!!

ซูยองลุกขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ที่บ้านตัวเองแน่ละ

“ตามัวจัง คอนแทคเลนส์คงหายไปตอนตกน้ำ”

เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ? ใช่สิ นี่เราตกน้ำนี่นา แล้วเหมือนมีใครบางคนว่ายเข้ามาช่วย

“ขอโทษนะคะ คุณคะ คุณช่วยฉันไว้เหรอ

ขอบคุณมากนะคะ แต่ที่นี่มันที่ไหนหรือคะ?”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา เห็นเพียงลางๆ ว่าคนผู้นั้นหันกลับมามอง

“ฉันมองคุณไม่ค่อยเห็น ฉันสายตาสั้นหนะ”

ซูยองพยายามจะถาม แต่ถามได้เพียงนิดเดียวก็มึนหัวแล้วหลับไปอีกครั้ง ร่างกายเธอต้องการพักผ่อนอีกซักพัก ถึงจะกลับมาเป็นปกติได้

คนผู้นั้นที่ช่วยซูยองเอาไว้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองซูยองตอนหลับอยู่ไกลๆ แล้วเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างเท่านั้น

ซูยองตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้าอีกครั้ง แต่ตายังคงมองภาพมัว ซูยองนึกว่าคนที่ช่วยเธอเป็นผู้หญิงฝรั่งผมยาว ผมคนๆ นั้นยาวเลยมาถึงช่วงอก

“เออ…. อิทคิ้วมี มาดาม พูดภาษาอังกฤษได้ไหมคะ ?

เอ.. คุณผู้หญิง หรือคุณเป็นฝรั่งประเทศไหนกัน ?”

เค้าไม่พูดกับเราเลยแฮะ อืม… มองหน้ามัวไปหมดเลย เห็นแค่เพียงเธอผมยาวสีเงิน ตัวสูงใหญ่ ฝรั่งชาติไหนที่ผมสีเงินกัน หรือว่าเธออายุเยอะมากแล้ว ให้ตายสิ ถ้าไปขอมองหน้าใกล้ๆ ก็คงจะเสียมารยาท

ซูยองได้แต่บ่นพึมพำในใจ โดยที่ไม่รู้เลย ว่าคนที่ช่วยเธอไว้นั้น ไม่ใช่มนุษย์ แต่เขาเป็นแวมไพร์ !!!

แวมไพร์เห็นซูยองตามัวมองไม่เห็นหน้า เลยไม่พูดออกเสียงให้รู้ว่าตัวเป็นชาย แค่คิดว่าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเขาเป็นใคร พอนางหายดีแล้วค่อยให้กลับบ้านไปก็พอ

เมื่อซูยองพอมีเรี่ยวแรง ก็เริ่มเดินสำรวจรอบๆ ถึงขายังเจ็บอยู่ แต่ก็ยังเดินหาทางออกไปเรื่อยๆ ก่อน

“ฉันไม่ได้มาร้ายน้า ฉันหลงทางมา คุณช่วยบอกหน่อยได้ไหม ว่าฉันจะหาทางออกได้อย่างไร”

แวมไพร์ไม่ตอบ แต่ชี้ทางออกให้ด้วยท่าทางนิ่งๆ

“ขอบคุณมากค่ะ” ซูยองยิ้มขอบคุณแล้วรีบเดินไปตามทางที่เค้าบอก

แต่ไม่ว่าจะเดินยังไงก็วนกลับมาที่เดิม ไม่สามารถออกเขตถ้ำไปไกล ออกมาได้แค่ช่วงหน้าปากถ้ำ 100 กว่าเมตรเท่านั้น ไม่ว่าจะเดินถููกทิศหรือไม่ก็ตาม เมื่อเดินไปซักพักจะพบว่ามันวนกลับมาที่เดิม

“แปลกจัง? เราเดินตรงๆ นี่นา ทำไมมันเหมือนเดินแล้วเป็นวงกลม” ???

ถ้ามีเข็มทิศก็คงดี เฮ้อกระเป๋าเราตกไปที่ไหนกันนะ

ที่ซูยองไม่สามารถออกจากถ้ำไปไกลๆ ได้ เพราะว่าอนาเขตนี้มีอาคมลวงตา มนุษย์ไม่สามารถเห็นทางเข้าออก ถ้าเดินโดยใช้ตามองทางยังไงก็ต้องหลงแน่ๆ ซูยองเดินวนจนเหนื่อยจึงตั้งใจเดินกลับมาพักตั้งหลักที่ถ้ำก่อน

หิวจังเลย ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน จะหาอะไรกินดีนะ

เธอได้แต่บนทนหิวในใจ

ซูยองอยากจะจับปลามากิน ปลาตัวอวบๆ ว่ายอยู่เต็มลำธาร แต่ตอนนี้เธอยังจับไม่ไหว แค่เดินยังลำบาก จึงเก็บผลไม้ต้นเตี้ยๆ ตามทางมากินไปก่อน

“กลับมาแล้วค่า” ซูยองทักมาด้วยเสียงสดใสเหมือนเคย

“ฉันไปตามทางที่คุณชี้แล้วน้า แต่ยังหาทางออกไม่ได้เลย สงสัยยังเมาทิศอยู่ เลยเดินวนไม่ไปไหนซักที แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวรอขาหายดี พรุ่งนี้ค่อยไปไหม ขอรบกวนคุณอีกคืนนะคะ แล้วก็ ฉันเก็บผลไม้มาฝากคุณด้วย วางไว้ตรงนี้น้า”

ซูยองพูดพรางปลดกระดุมเสื้อชั้นนอก เพราะร้อนจากการเดินวนหลงทางและตอนเก็บผลไม้ แต่แค่ปลดกระดุมไม่ทำให้หายร้อนเท่าไหร่ เธอจึงถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามบางๆ กับกางเกงขาสั้นเท่านั้น

เธอยังไม่ทันระวังตัวใดๆ ไม่ได้ระแวงคนๆ นั้นแม้แต่น้อย

และในตอนนั้นเอง

เขาที่อยู่ห่างเธอไปหน่อย…

!!!!

โปรติดตามตอนต่อไป …