ตอนที่ 1 แค่แรกพบก็ทำให้ใจเต้นแรง !
ตอนที่ 1 แค่แรกพบก็ทำให้ใจเต้นแรง !
เกิดอะไรขึ้นกันนะ !! ?? !!
ซูยองยังคงเจ็บหนัก ลืมตายังไม่ขึ้น เห็นแต่ภาพเงาลางๆ จากการแง้มตามามองเพียงนิดเดียว เธอรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเอาผ้าอุ่นๆ มาเช็ดให้ที่หน้าและลำตัวอันบอบบางของเธอ ถึงสติจะเลือนลาง แต่เธอก็พอที่จะจับความรู้สึกได้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้านี้น่าจะไม่ได้มาร้าย อาจจะเกิดอุบัติเหตุอะไรซักอย่างที่ทำให้เธอมานอนเจ็บหนักอยู่ที่นี่ เธออยากจะขอบคุณเขา แต่ก็ยังไร้เรี่ยวแรง
เมื่อเธอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง
ซูยองได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรซักอย่าง เสียงเหมือนกำลังบดยา หรือไม่ก็ครั้นน้ำผลไม้ จากนั้นเวลาผ่านไปไม่นานในบรรยากาศที่เงียบสงบทุกอย่างไร้เสียงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
"ตึก ตัก ตึก ตัก"
แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนคนๆ นั้น กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ
ความรู้สึกยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหน้าของเขาเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากๆ ใกล้จนเธอสำผัสไออุ่นจากร่างที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน
ถึงซูยองยังลืมตาไม่ขึ้น มองเห็นเป็นแค่เงาคนลางๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่เธอนั้นได้ยินเสียงทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า ละเอียดอย่างกับตาเห็น เสียงการขยับตัวของใครบางคน เสียงเหมือนคนกำลังตักอะไรซักอย่าง เธอพยายามใช้ประสาททั้ง 6 รับรู้ นั่งสดับฟังจนแทบจะกลั้นหายใจ
"........"
แต่ทว่าในระหว่างที่เธอตั้งใจฟังเสียงนั้น จู่ๆ ความรู้สึกนุ่มๆ อุ่นๆ ก็แทรกเข้ามาที่ริมฝีปากบางๆ อย่างฉับพลัน ?
เอ๊ะนี่เรา !
กำลังโดนจูบอยู่ใช่ไหม ?
ไม่นะ นี่มัน …
เกิดอะไรขึ้นกันแน่ !!!
(ย้อนกลับไปเหตุการก่อนหน้านี้)
“ให้ตายสิ นี่เราสลบไปหรือนี่ !
จำได้คร่าวๆ ว่าตกลงมาจากป่าด้านบนนี่นา โอ้ย ช้ำไปหมดทั้งตัว”
ซูยองพลัดตกลงมาจากเขาด้านบน ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำได้แค่เพียงค่อยๆ เดินหาทางออกไปเรื่อยๆ แต่ ! ยิ่งเดินกลับยิ่งหลงทาง ยิ่งเดินก็ยิ่งหลงเข้าป่าลึก !
“โอ้ย… นี่มันก็จะมืดแล้ว ถ้าเรายังหาทางออกไม่ได้ต้องแย่แน่ๆ มือถือก็ไม่รู้หล่นไปที่ไหน ทำยังไงดีน้าเรา”
หรือว่าสาวสวยอย่างเรา จะโชคร้ายต้องตายอยู่ที่นี่ ไม่นะ ม่ายยยยย T_T
ระหว่างที่ซูยองเดินหลงไม่รู้ทิศรู้ทางอยู่นั้น ฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง บรรยากาศในป่าเริ่มน่ากลัว แต่เธอก็ไม่ลดละความพยายาม ถึงขาจะเจ็บเดินไม่ถนัดเธอก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ตัวเลย ว่าเธอกำลังเดินเข้าเขตต้องห้ามเข้าไปทุกที… ทุกที…
คู่มือเดินป่าบอกไว้ว่าให้เดินไปตามทางที่มีแม่น้ำนี่นา เราก็เดินประกบทางน้ำตลอด นี่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงละ แต่ไม่เห็นวี่แววว่าจะมีทางออกเลย ทั้งๆ ที่ปลายน้ำมันต้องมีบ้านคนไม่ใช่รึ ! หรือว่าเราจำมาผิดหวา ?
ซูยองชักเริ่มใจไม่ดี ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่กังวลเรื่องไฟฉาย เพราะยังมีถ่ายสำรองอยู่ แต่ถ้าหลงป่านานๆ มากๆ ต้องไม่ดีแน่ๆ ซูยองจึงค้นอุปกรณ์ในกระเป๋าอีกครั้ง เผื่อว่าจะเจออะไรที่ช่วยได้
“เราพกอะไรมาบ้างนะ ใช่สิ เรามีกล่องฉุกเฉินที่มีนกหวีดเสียบอยู่นี่นา” เมื่อซูยองจำได้ ก็รีบหยิบนกหวีดขึ้นมาเป่าทันที
“ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงนกหวีดดังสนั่น ยังไม่ทันจะใช้เป่าเพื่อหาคนมาช่วย แต่มันกลับทำให้นกเค้าแมวที่เกาะอยู่ใต้ต้นไม้ตกใจ บินมาโฉบเข้าที่หน้าซูยองจังๆ จนเธอตกใจพลัดหล่นลงไปในน้ำ
กรี๊ดดดดด…........
ตู้มมมม …. บุ๋มๆ
…
เสียงนกหวีดเพียงครั้งเดียว ที่เหมือนจะไม่ช่วยอะไร แต่มันก็ดังไปถึงหูของใครคนหนึ่ง
นี่เรากำลังจมน้ำไปแล้วใช่ไหม ทำยังไงดีเจ็บขาอยู่ว่ายไม่ถนัดเลย เราจะต้องมาตายที่นี่จริงๆ เหรอเนี่ย
บุ๋มๆ บุ๋มๆ แค่กๆ
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที…”
ไม่นะ ยังไม่ได้บอกลาพ่อแม่เลย ที่สำคัญยังไม่ได้ไปแก้แค้นผู้ชายห่วยๆ อีกต่างหาก ไม่นะ ม่ายยยยยยย ยยยย
ในช่วงเวลาที่ซูยองใกล้จะหมดสติ จู่ๆ เธอก็เห็นคนๆ นึงกำลังว่ายน้ำพุ่งตัวเข้ามาหาเธอ
“……….”
ใครกันนะ นี่มีคนมาช่วยเราแล้วใช่ไหม หรือว่าใกล้ตายแล้วเราจึงเห็นภาพหลอนวะเนี่ย ?
ไม่สิคงมีคนมาช่วยเราจริงๆ
ใครกัน อยากเห็นหน้าเขาชัดๆ จัง
ขอบคุณนะคะ ถ้าฟื้นมาแล้วจะไม่ลืม พระคุณเลย > <
เขาคนนั้นช่วยอุ้มเธอขึ้นจากน้ำลึกเชี่ยว วางเธอลงริมลำธารอย่างแผ่วเบา และก้มมองมาที่หน้าของซูยอง
เพื่อจะเช็กว่าเธอยังหายใจอยู่หรือเปล่า
เขาจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ !!!
อย่างช้าๆ
แล้วเขาก็….
โปรดติดตามตอนต่อไป …