ตอนที่แล้วบทที่ 53 : แฟรี่ตัวเล็กทั้งสอง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 55 : ภารกิจการเปลี่ยนอาชีพ (1)

บทที่ 54 : ระบบลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่


เวลาผ่านไป วิลเลียมได้เข้ามาในโลกของเกมนี้กว่าห้าเดือนแล้ว เวลาที่เหลือสำหรับเขาก็ลดลงเรื่อยๆ

ทะเลสาบสายรุ้งเป็นสถานที่ยอดนิยมที่ดึงดูดเหล่าอสูรเวทย์และอสูรป่า

เขาเป็นเหมือนกับคนเลี้ยงสัตว์ที่ขยันขันแข็งที่กำลังเก็บเกี่ยวขนแกะอย่างสนุกสนาน

หลังจากที่เขากำจัดอสูรเวทย์กลุ่มล่าสุดก็ผ่านมากว่าสองอาทิตย์แล้ว และเขาก็ไม่ได้พบเห็นอสูรเวทย์ตนใหม่อีก

มันค่อนข้างเศร้านิดหน่อย เพราะว่าเนื้ออสูรเวทย์เหล่านั้นได้มอบให้กับกองทัพไปหมดแล้ว…

วิลเลียมนั่งบนเก้าอี้โยกพร้อมกับเนื้อชิ้นหนึ่งในมือ เขาโยนเนื้อไปให้ลูกหมีทั้งสามเป็นครั้งคราวเหมือนเล่นกับสุนัข ลูกหมีทั้งสามที่เมื่อยืนตัวตรงแล้วจะสูงกว่าหนึ่งเมตรกำลังกระโดดและต่อสู้เพื่อแย่งอาหารกัน เขาถามออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ยังไม่มีอสูรเวทย์ปรากฏที่ทะเลสาบสายรุ้งใช่ไหม?”

น็อกซ์พยักหน้า “ไม่มีแล้วครับ อสูรเวทย์ที่มีสติปัญญาต่างกลัวที่จะเข้ามาใกล้ทะเลสาบสายรุ้งอีกครั้ง”

“ดีแล้ว ส่งมนุษย์หน้าใหม่ 100 คนไปยังทะเลสาบสายรุ้ง และส่งคนไปสร้างท่าเรือและทางขึ้นภูเขาด้วย” วิลเลียมยืนขึ้น ก่อนจะไปยังระเบียงที่ถูกปกคลุมไปด้วยเถาองุ่น

เขามองไปยังเมืองที่ถูกขยายนับสิบครั้งและตอนนี้อาจได้รับการพิจารณาเป็นเมืองเล็กๆ ก่อนจะอุทานออกมาว่า “การก่อสร้างเมืองกำลังจะสิ้นสุดลง และจะมีคนอีกมากที่ไม่มีงานทำ”

“การทำฟาร์มและการตกปลานั้นเป็นเรื่องของธุรกิจ เมื่อถึงเวลา ก็แค่ประกาศเรื่องนี้ออกไป เพียงเท่านั้นก็จะมีพลเมืองไปตกปลา!”

“ท่านลอร์ดทรงเฉลียวฉลาด” น็อกซ์หัวเราะ

วิลเลียมสะบัดมือครั้งหนึ่ง ก่อนที่น็อกซ์จะออกไปถ่ายทอดคำสั่ง

“โฮก...” หมีใหญ่คำรามอย่างกระทันหัน มันสาวเท้าตรงมาด้านหน้า

“หยุดนะ!” วิลเลียมรีบหยุดยั้งมันเอาไว้

หมีใหญ่หยุดลงตรงเท้าของวิลเลียม มันเงยหน้าขึ้น ดวงตาดูงุนงงเหมือนกำลังจะกล่าวว่า “ทำไมท่านไม่อุ้มแล้วเล่นกับข้าล่ะ?”

ปากวิลเลียมกระตุก ในช่วงสี่เดือนก่อน หมีใหญ่ หมีสอง และหมีสามโตจนจะสูงเกือบหนึ่งเมตรและหนักประมาณ 50 กิโลกรัมเนื่องจากการให้อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูง แล้วเขาจะอุ้มมันได้อย่างไรในเมื่อตอนนี้มันตัวใหญ่มาก?

แม้ว่าหมีที่โหดเหี้ยมเหล่านี้จะเป็นอสูรเวทย์และต้องใช้เวลาในการเติบโตถึงแปดเก้าปีเหมือนกับมนุษย์และเอลฟ์ แต่พวกเขาก็สามารถพัฒนาตนเองได้ล่วงหน้าตราบใดที่ได้ทานอาหารที่มีเวทมนตร์ทุกวัน

“เจ้าเบื่อหรอ? มานี่สิ ตามเราไปปูถนนกัน” วิลเลียมออกไปข้างนอกพร้อมกับลูกหมีทั้งสาม หมีจอมโหดเป็นอสูรเวทย์ธาตุดินและกำเนิดขึ้นด้วยเวทมนตร์ธาตุดิน พวกมันอยู่ในเลเวล 15, 14, และ 13 ตามลำดับ และทั้งสามยังเป็นอสูรเวทย์ที่เข้าสู่ระดับเริ่มต้น

พลังของพวกมันอยู่ในระดับปานกลาง แต่ก็ไม่มีปัญหาถ้าจะกลั่นแกล้งมนุษย์ในเลเวลเดียวกัน

และเวทมนตร์ธาตุดินนั้นดีต่อการทำให้ถนนมั่นคงแข็งแรง

เพื่อนตัวน้อยทั้งสามเดินตามวิลเลียมไปตามถนนที่มีคนพลุกพล่านและออกไปยังนอกเมือง

ตามคำแนะนำของท่านลอร์ดวิลเลียม หมีทั้งสามได้ทำงานอย่างหนักเพื่อร่ายเวทย์ในการสร้างถนนที่เพิ่งโค่นต้นไม้ออกไป!

ลูกหมีสามตัวตบลงบนผืนดินด้วยอุ้งมือพร้อมกัน ก่อนพื้นที่ตรงหน้าจะถูกปกคลุมไปด้วยเวทย์ธาตุดิน หลังจากนั้นไม่นานดินโคลนก็แข็งตัวและเรียบมากกว่าเดิม

ถูกต้องแล้ว

นี่คือการ ‘ปู’ ถนนแล้วจริงๆ

“ใช่ๆๆ มันต้องยื่นออกมาตรงนี้ ใช้เวทย์ตรงนี้เลย”

“เฮ้ หมีสาม ทำไมเจ้าถึงคำรามล่ะ? เราขอให้เจ้าใช้เวทย์ธาตุดิน ไม่ใช่ให้ใช้หมีน้อยคำราม เห็นมั้ย ดอกไม้กับต้นไม้ถูกเจ้าทำลายไปหมดแล้ว มันจะส่งผลต่อความสวยงามนะ”

“หมีสอง มานี่” ปากวิลเลียมกระตุก เขาวิ่งไปคว้าหูของหมีสองแล้วลากกลับมา แต่เพื่อนตัวนี้นั้นแสนซุกซนเป็นที่สุด และอยากจะเข้าไปในป่าทุกครั้งที่ออกมาข้างนอก

“ดูพี่ใหญ่ของพวกเจ้าสิว่าเขายอดเยี่ยมและประพฤติตัวดีแค่ไหน วันนี้เขาจะได้อาหารพิเศษ!”

หลังจากที่วิลเลียมพูดคำว่า ‘อาหารพิเศษ’ หมีใหญ่ก็หูผึ่งและหัวเราะคิกคักอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ใช้อุ้งเท้าขนาดใหญ่ตบลงบนพื้นเพื่อทำให้เวทมนตร์ปกคลุมไปทั่วพื้นดินและทำงานอย่างขมักเขม้น

โดยปกติแล้วเส้นทางบนภูเขาในป่ามักจะไม่ได้ใช้งานมากนัก แม้ว่าจะต้องสร้างขึ้นให้แข็งแรง แต่ปูด้วยทรายและหินก็เพียงพอแล้ว

แต่ทุกๆครั้งที่ฝนตก ล้อรถจะทิ้งรอยลึกไว้บนถนน

ลูกหมีทั้งสามนั้นกินและนอนตลอดทั้งวัน พวกมันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงาน วิลเลียมจึงต้องหาอะไรให้พวกมันทำ

ในตอนนี้ พวกเขาได้สร้างถนนไปสู่เหมืองมิทริลเรียบร้อยแล้ว มันกว้างประมาณเก้าเมตร แม้ว่าจะมีรถวิ่งสวนกันก็ไม่มีปัญหา

ส่วนตอนนี้พวกเขากำลังสร้างถนนไปสู่เหมืองแร่เหล็ก

สำหรับถนนในเมืองแห่งรุ่งอรุณนั้นไม่จำเป็นจะต้องใช้ลูกหมีทั้งสามในการสร้าง

สุดท้ายแล้วหินในเหมืองเหล็กก็เหมาะสำหรับการใช้เป็นแผ่นหิน นอกจากการทำเหมืองทุกวันแล้ว เหล่าออร์คที่ทำงานอย่างหนักและไม่ต้องจ่ายค่าแรงให้นั้นก็ผลิตหินก้อนใหญ่ออกมาจนนับไม่ถ้วน

ช่างฝีมือบางคนจะทำงานในจุดที่ใกล้กับเหมืองแร่และนำพวกมันกลับมาพร้อมกับรถม้า ดังนั้นถนนของเมืองแห่งรุ่งอรุณจึงต้องถูกปูด้วยแผ่นหิน

ไม่เพียงแต่จะทำให้ถนนแข็งแรงเท่านั้น ยังเพิ่มความหรูหราอลังการอีกด้วย

สามชั่วโมงต่อมา

วิลเลียมบิดขี้เกียจ ก่อนจะนำลูกหมีทั้งสามที่อ่อนล้ากลับไปยังเมือง วันนี้เขาปูถนนไปได้ 500 เมตร เขายิ้มอย่างภูมิใจที่บรรลุเป้าหมายไปได้เยอะเลยทีเดียว

เขามองไปยังกำแพงเมืองที่เสร็จสมบูรณ์ซึ่งมีความสูงถึงเจ็ดเมตรและกว้างถึงสามเมตร พื้นผิวของกำแพงดำมืดดั่งน้ำหมึก และไม่ว่าจะมองจากระยะไกลหรือระยะใกล้ ผู้คนก็จะคิดว่ากำแพงของเมืองแห่งรุ่งอรุณทำจากเหล็กกล้า…

อย่างไรก็ตาม

ข้างในกำแพงเมืองนั้นเต็มไปด้วยก้อนหินและมีเพียงด้านในและด้านนอกของกำแพงเมืองเท่านั้นที่ถูกทาด้วยน้ำมันเหล็ก มันดูน่าเกรงขามและอาจจะทำให้ศัตรูจำนวนมากที่จะเข้ามาโจมตีตกใจกลัวได้

ในความจริงแล้ว ความสามารถในการป้องกันของมันสูงกว่ากำแพงหินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ประตูจะเสร็จสมบูรณ์ตอนไหน?” วิลเลียมมองไปยังประตูทิศใต้

“ท่านลอร์ด มันจะเสร็จสมบูรณ์ภายในแปดวัน ไม่สิ ภายในห้าวันครับ” เมื่อช่างฝีมือมนุษย์เห็นว่าท่านลอร์ดมาตรวจสอบงาน เขาก็ตัดสินใจได้ทันทีที่จะทำงานให้เสร็จภายในห้าวันแม้ว่าจะต้องทำงานล่วงเวลาก็ตาม

“ดีมาก เสร็จภายในแปดวันก็พอแล้ว” วิลเลียมตบไหล่เขาเบาๆเพื่อให้กำลังใจ

วิลเลียมไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรให้มากความ

ในฐานะเจ้าเมือง, ครึ่งเอลฟ์ที่หล่อเหลา, และท่านลอร์ดแห่งอาณาเขต เขาเป็นผู้ที่ทรงเกียรติที่สุดในเมืองแห่งรุ่งอรุณแห่งนี้

เขาเป็นมาสเตอร์ของโทรลอย่างบลัดดี้ครัชเชอร์

เขาเป็นเจ้านายของเหล่าหมีจอมโหด

เขาเป็นท่านลอร์ดของเอลฟ์สายเลือดบริสุทธิ์ห้าร้อยตน

ด้วยเกียรติยศที่ติดตัวมามากมาย เหล่าพลเรือนทั้งหลายจะไม่ยกย่องเขาได้อย่างไร?

เสมือนว่าเขามีรัศมีรอบๆกาย ในทุกๆที่ที่เขาไปชาวเมืองมักอดไม่ได้ที่จะชื่นชมสรรเสริญกิริยาท่าทางที่งดงามของเขา

เขาทำให้ผู้คนตื่นเต้นเกินกว่าจะนอนหลับเพียงแค่พูดคุยกับพวกเขา

ในโลกใบนี้เต็มไปด้วยระบบชนชั้น แม้ว่าประชาชนทั้งหลายจะมายังค่ายฝ่ายกลาง แต่พวกเขาก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัยท่าทางเมื่อเจอกับชนชั้นสูง วิลเลียมจะไม่บอกกล่าวกับพวกเขาว่าความเท่าเทียมคืออะไร

เขาจะแผ่ขยายเกียรติยศของเขาให้ครอบคลุมไปทั้งเมืองแห่งรุ่งอรุณ และแม้กระทั่งดินแดนที่กว้างขวางขึ้น

แม้ว่าเมืองนี้จะถูกสร้างขึ้นโดยพลเมืองทุกคน แต่เมื่อเมืองทั้งเมืองเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว ผู้คนจะสรรเสริญว่าเป็นเกียรติยศของท่านลอร์ด และลืมกระทั่งว่าพวกเขาเองก็เป็นส่วนหนึ่งของความพยายาม เพราะพวกเขาจะคิดว่าสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ท่านลอร์ดมอบให้

พวกเขาจะมีงานที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร หากท่านลอร์ดไม่ซื้อพวกเขามายังที่นี่?

พวกเขาจะมีบ้านเป็นของตนเองได้อย่างไร หากไม่ได้รับความเมตตาจากท่านลอร์ด?

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านลอร์ดยังจ่ายค่าแรงแทนการหลอกลวงพวกเขาด้วยขนมปังดำราคาถูก

และที่สำคัญที่สุด พวกเขาเกือบทั้งหมดนั้นเป็นทาสที่ถูกเปลี่ยนสถานะไปเป็นพลเรือน นี่คือสิ่งที่ท่านลอร์ดมอบให้ และเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขายอมทำงานล่วงเวลา

วิลเลียมสามารถเอาชนะใจของผู้คนจำนวนมากด้วยเงินทอง, คำพูด, และของกำนัล

สำหรับพลเมืองที่ทุกข์ทรมานจากความยากลำบากเหล่านี้ วิลเลียมจำเป็นต้องบริจาคให้บ้าง ซึ่งหลายคนจะจดจำความเอื้ออาทรนี้ไปตลอดชีวิตและพวกเขาจะสวดภาวนาให้เขาในใจ

"ระบบลอร์ดนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ..."

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด