บทที่ 34 กีฬา E-Sport

บทที่ 34 กีฬา E-Sport

Item ที่ได้จากเต่าเพลิงปีศาจ กองอยู่บนพื้น ทุกคนรีบไปตรวจสอบดูทันที ส่วนมากของที่ตกจากบอสก็จะเป็นพวก ของที่เอาไว้ใช้ในการตีบวก

ทุกคนก็แบ่งๆกันไป แล้วจะมีของบางอย่างที่แบ่งกันไม่ได้ ก็ คือ เกล็ดกระดอง ของจำพวกนี้ ต้องรอแพทช์ใหม่อัพเดต ถึงจะสามารถเอาไปผสมได้ แต่การผสมของพวกนี้ ไม่ใช่ง่ายๆ โอกาสสำเร็จมีน้อยเป็นอย่างมาก เป็นการเพิ่มมิติใหม่ให้ผู้คนขยันหาของจากมอนเตอร์ทั่วๆไปตาม Map มาผสม

ช่วงหลังๆมานี้ พอผู้คนเริ่ม Lv.ตันกันหมด จะไม่มีใครไปเก็บLv. หรือหาของตาม Map ของบอสโลกมากนัก ผู้คนเพียงนัดกันลงดันเจี้ยนฆ่าบอสให้จบๆไป ตาม Map ที่มีมอนเตอร์อยู่ จึงดูเหงาๆไปหน่อย อีกอย่างคือ บอสโลก

บอสโลกย่อมเป็นของกิลด์ระดับสโมสร ผู้คนที่เล่นเกมออนไลน์ไม่ใช่ว่าไม่มีสิทธิ์ในการชิงบอสโลก แต่พวกเขาขาดแคลนด้านกำลังคน และ ฝีมือ

ทำให้การที่จะฆ่าบอสโลกแข่งกับสโมสรอาชีพเป็นไปได้ยาก หรือ แทบเป็นไปไม่ได้เลย ดูอย่าง ซาโด มิร่า บังเคน และขุนช้าง ฝีมือมีดีพอที่จะฆ่าบอสโลกกัน 4 คน แต่พวกเขาขาดกำลังคน กำลังคนที่จะปกป้องพวกเขาจากกิลด์ใหญ่ และ ฝูงชนรอบๆที่มาก่อกวน

ส่วนเรื่องการ PK เวลาเหงาๆหลังจากลงดันเจี้ยนเสร็จ การ PK เป็นสิ่งที่ช่วยทำให้พวกเขาหายเหงา พวกคนเหล่านี้ประลองฝีมือกันอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ระบบอาจจะคิดค้นการ PK ที่ท้าทายแบบใหม่ขึ้นมาก็ได้ ใครจะรู้ อีกไม่นาน สิ่งเหล่านี้ก็จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ทั้ง 4 คนแบ่งของกันอย่างเท่าเทียมกัน ของบางอย่างที่แบ่งไม่ได้ ก็เก็บมาเป็นส่วนกลาง หากใครมีความจำเป็นจะใช้ของชิ้นไหนก็ให้มาบอก ของส่วนกลางเหล่านี้เก็บเอาไว้ที่บังเคนทั้งหมด

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกันนะ ให้ซาโดเขาได้พักผ่อนบ้าง” บังเคนกล่าว

“ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันครับ” ซาโดตอบกลับทันที

“ผมก็ไปฆ่าบอสเหมือนกับเขา ไม่เห็นจะเหนื่อย” ขุนช้างกล่าว

“พละกำลังพี่สุดยอดมากจริงๆ พี่ช้าง” มิร่าพิมพ์ออกไปพร้อมรูปชูนิ้วโป้ง

“แน่นอน!! แสดงว่าหนูมิร่ารู้จริง”

“ใช่ พละกำลังนายล้นหลามสุดในกลุ่มของเรา” บังเคนกล่าวเสริม

“บังก็รู้จริง ซาโดนายไม่รู้ถึงพละกำลังของพี่ชายนายบ้างหรือ?”

“รู้ครับ แต่ผมใช้สมองเยอะด้วย ผมเลยเหนื่อย”

“เหอะๆ ถ้าฉันใช้สมองขึ้นมา กลัวว่านายจะไม่ได้เกิด”

“เจอกันพรุ่งนี้นะครับทุกคน ผมขอตัวก่อน” ซาโดรีบกล่าวลาทันที หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ออฟไลน์กันตามๆไป เพื่อไปทำกิจวัตรส่วนตัวของตนเอง

ซาโดในวันนี้ เขาก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยจริงๆ แม้จะยังเด็ก แต่ก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันหากเล่นติดต่อกันหลายๆชั่วโมง

ยิ่งช่วงจังหวะสุดท้ายของการฆ่าฮาร์ปปี้ จะพลาดไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว หากพลาดขึ้นมาละก็ สถานการณ์จะเปลี่ยนเป็น 2-2  ทันที แต่ยังไงโอกาสของปาร์ตี้ซาโดก็ยังมากกว่าอยู่ดี

ส่วนการต่อสู้ระหว่าง เหมยกับแจ๊ค หากยังคงยืดเยื้อต่อไป ก็ไม่อาจพูดได้ว่าใครเป็นฝ่ายชนะ เพราะค่า HP ที่เริ่มต้นการต่อสู้นั้นต่างกัน

IceRose มีค่า HP ที่ต่ำกว่า BlastGun อยู่ประมาณ 25% แม้ IceRose จะเข้าประชิด BlastGun ได้แล้ว แต่ทว่าทางฝั่ง BlastGun ก็ไม่ได้หมูๆ

การต่อสู้ระยะประชิดระหว่าง ช่างเหล็กกับพลปืนคู่ ไม่ใช่ว่าจะกินพลปืนคู่ลงได้ง่ายๆ โดยรวมแล้วถ้าเริ่มจากสถานการณ์ตรงนี้ ผลลัพธ์ย่อมไม่แน่นอน แต่ IceRose ยังมีโอกาสมากกว่าอยู่ดี

ทั้ง 4 คนรู้ในจุดนี้ แล้วฟูจิจะปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปในขณะที่ BlastGun เสียเปรียบตลอดอย่างงั้นหรือ?  ก็ไม่อย่างแน่นอน ทุกๆอย่างขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย

ในวันนี้ กลุ่มของเมนี่มีกำลังคนระดับฝีมือดีมากกว่า จึงได้บอสตัวนี้ไป อาจจะยุ่งยากสักหน่อย แต่ไม่ถึงขั้นคอขาดบาดตาย

ส่วนทางฝั่งของวาย เขาพลาดฮาร์ปปี้ไป ใช่เขาพลาดไป ไม่ใช่ว่าเขาฝีมืออ่อนกว่า ไม่ใช่เพราะขุนช้างด้วย แต่เป็นเพราะตัวเขาเองทั้งนั้น เขาเลือกที่จะเปิดบอส ซึ่งดูยังไงแล้วโอกาสที่จะได้บอสย่อมมีน้อย หากใครเลือกเปิดบอส ต้องมีความมั่นใจว่าตน จะสามารถฆ่าบอสได้

วายก็มีความมั่นใจเช่นนั้น แต่ผิดพลาดตรงที่ขุนช้างนิดเดียว จะว่าตรงที่ขุนช้างก็ไม่ถูก เพราะ สกิลศรสายฟ้าของเหมย ต่างหาก สกิลนั้นสกิลเดียวจริงๆที่ทำให้รูปเกมเปลี่ยนไปและพังยับเยิน

การเข้ามาเปิดบอสของวาย เขามีความมั่นใจว่าสามารถต้านไว้ได้และฆ่าบอสได้ทันก่อนตัวเองจะตาย แต่ทว่าขุนช้างจบชีวิตเร็วเกินไป และซาโดก็มาจากไหนไม่รู้

เดิมทีก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีซาโดคอยช่วยเหลืออยู่ด้วย แผนที่ตั้งไว้จึงพังยับเยิน อุส่าพาอัศวินคู่หูของตนมา แต่ก็มาพลาดท่าเอาเสียได้

วายก็ทำได้เพียงบอกตัวเองว่า “ครั้งหน้าเอาใหม่” ครั้งนี้พลาดแล้วก็ปล่อยมันไป เอาใหม่ ประเมินคู่ต่อสู้ให้สูง ให้ล้ำกว่าความคิดตน แล้วตนจะไม่พลาดท่าเสียทีง่ายๆแบบนี้

แต่ในวันนี้ ตนก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แม้จะเสียเปรียบตั้งแต่เปิดบอส ยันจะปิดบอส ตนก็ยังเกือบจะฆ่าฮาร์ปปี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะ ….  ภาพเข่าพิฆาตที่ลอยออกมาจากพายุคลั่ง ยังติดตราตึงอยู่ในสมองของวายอยู่เลย  ไม่ว่าใครจะมองว่า บ้า หรือยังไง?

สำหรับวาย จังหวะนี้ วายยกให้เป็น MVP ของการฆ่าบอสในครั้งนี้เลย

หากซาโดไม่เลือกเอา HP ตัวเองเข้าแลกเพื่อทำการโจมตีวายในลักษณะนี้  เกรงว่าซาโดจะไม่มีโอกาสโจมตีวายอีกแล้ว เพราะเขากำลังมือขึ้นอยู่พอดี  เทพสงครามลงมาประทับเขาในช่วงที่โดน เมนี่ ฟูจิและแจ๊คลุมล้อม

ในตอนนั้น เขามั่นใจในฝีมือตัวเองเป็นอย่างมาก สุดท้ายมาจบลงกับเด็กอายุเพียง 16 ปีคนหนึ่ง เด็กที่เขาจับตาดูในการสอบเข้าค่ายฝึก เด็กที่เขาพบเจอครั้งแรกไม่กี่วันก่อน  เด็กที่พึ่งสร้างชื่อตัวเองอย่างไม่ตั้งใจจากคลิปวิดีโอ เด็กที่จับขุนช้างล็อคคอและโยนไปหาบอส เด็กที่ปลิดชีพเฮือกสุดท้ายของตน เด็กที่พึ่งร่วมงานกับนักกีฬาอาชีพครั้งแรกก็ประสบความสำเร็จในการกำจัดบอส เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่แน่เขาอาจเดินตามตนได้สำเร็จก็เป็นได้

เข้าลีคอาชีพปีแรก ติด Top5 แถมได้เป็นกัปตันทีม เด็กคนนี้ถ้าไม่แข็งแกร่งจริงๆ จะให้พูดว่าอะไรอีกหละ โชคช่วยงั้นหรือ? โชคคงเยอะเกินไปมั้ง ต้องยอมรับว่าเขาแข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าจะดูไม่โดดเด่นเท่าไหร่นัก

เช้าวันต่อมา ซาโดลุกขึ้นจากเตียงนอน บิดขี้เกียจไปๆมาๆ 2 – 3 รอบ  หันไปดูนาฬิกาข้างฝา 8.00 น. ยังพอมีเวลาให้อาบน้ำ กินข้าว โดยไม่ต้องเร่งรีบมากนัก เพราะเขามีนัดกับเมนี่ช่วง 11.00 น.

บุคลิกของซาโดเป็นคนที่ไม่ชอบทำอะไรเร่งรีบ เขาจะเผื่อเวลาเอาไว้ก่อนสัก 2-3 ชั่วโมง ทำนู่น ทำนี่ แบบชิลล์ๆ ถ้าหากรีบเกินไป เดี๋ยวก็จะลืมนู่นบ้าง ลืมนี่บ้าง ซึ่งเขาไม่ชอบแบบนี้

พอลุกออกจากที่นอน ก็เดินไปแปรงฟันแบบชิลล์ๆ แปรงเสร็จก็อาบน้ำต่อ อาบน้ำเสร็จก็ออกมาเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้า หันไปมองนาฬิกาแว๊บหนึ่ง แล้วก็คิดในใจ

“มีเวลาอีกเยอะแยะ ค่อยๆทำก็ยังทัน” ประโยคนี้มักเป็นคำพูดในใจของเขา

“สวัสดีครับแม่ วันนี้มีอะไรกินบ้างเอ่ย” ซาโดเดินลงมาจากบันได พร้อมกับถามแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ด้านล่าง

วันนี้แม่ของซาโดปิดร้าน ไม่ขายทั้งน้ำชาและของชำ เขารู้สึกอยากนอนพักผ่อนเล่นๆ ไม่อยากทำอะไรเลย เดิมทีซาโดก็ไม่ค่อยได้ช่วยแม่ขายของอยู่แล้ว เพราะมัวแต่ไปจริงจังกับเกมเสียส่วนใหญ่

แต่ก็ยังดี ที่เอาดีด้านนี้ได้ในที่สุด หากให้เล่นเกมทิ้งไปวันๆ เสียอนาคตอย่างแน่นอน ขึ้นชื่อว่า เกมออนไลน์ ย่อมมีไว้เล่นเพื่อความสนุกสนาน เล่นคลายเครียด เล่นฆ่าเวลา ยิ่งเล่นยิ่งชอบ ยิ่งเล่นยิ่งมัน ยิ่งเล่นยิ่งติด หากหลงงมงายไปกับมัน จะถอนตัวออกมายาก

ถ้าไม่คิดจะเอาดีในด้านนี้จริงๆ ก็เล่นแค่พอประมาณ อย่าไปทุ่มเทอะไรให้กับเกมเยอะๆ สุดท้ายแล้ว ตัวเราที่เข้าไปเล่นเพื่อความบันเทิง จะได้รับความเครียด ความวุ่นวายกับมาแทน

คนที่ติดเกมบางคน อาจไม่รู้ว่าตัวเองติด นี่เราติดแล้วหรอ?  ติดตอนไหน?  เรายังไม่ติดนะ ไม่ติดแต่เล่นทุกวัน ว่างเป็นเล่น พอไม่ได้เล่นจะออกอาการร้อนรน พอได้เล่นไม่เพียงพอก็หงุดหงิด พอเล่นนานๆก็เกิดอาการหัวร้อนจากในเกมบ้างหละ พาลใส่คนรอบข้างบ้างหละ ไม่ได้ส่งผลดีใดๆเลย

นอกจากนี้หากเล่นนานๆสายตายังเสียอีกด้วย  เพราะฉะนั้นแล้วหากไม่คิดจะเอาดีในด้านนี้ ก็ควรเล่นอย่างพอประมาณ เล่นเป็นเวลา

ดั่งคำที่ว่า “เราต้องเล่นเกม อย่าให้เกมมาเล่นเรา”  ถ้าเกมเล่นเราเมื่อไหร่ละก็ ชีวิตอาจจะต้องพบเจอกับความชิบหายเข้าสักวัน

“วันนี้แม่ไม่ได้ทำกับข้าวเลยลูก ไปชงโอวัลตินกินก่อนสิ มีน้ำร้อน”

“ครับแม่”

เดิมทีตอนเช้าแม่ของซาโดเปิดร้านน้ำชา จึงมีอุปกรณ์ต่างๆในการชงโอวัลตินครบถ้วน โอวัลตินร้อน ก็เป็นของอย่างหนึ่งที่ซาโดชอบมาตั้งแต่เด็ก เขาโตมาด้วยโอวัลตินเลยก็ว่าได้ การกินโอวัลตินของซาโด ต้องกินคู่กับขนมปังน้ำตาล เขาจะชอบอะไรแนวๆนี้

“ได้โทรหาพ่อบ้างไหมครับช่วงนี้” ซาโดกล่าวถามในขณะชงโอวัลติน

“โทรข้ามประเทศมันแพง แม่เลยไม่ค่อยโทร แม่คุยไลน์”

“เหอะๆ ผมผิดเองที่ถามไม่ครุมเครือ”

“มีอะไรงั้นหรือ? จู่ๆถามถึงพ่อ ปกติก็โทรหาเองอยู่แล้วนี่”

“ป่าวครับ แค่อยากเล่นเกมกับพ่อเฉยๆ”

“หายใจเข้าก็เกม หายใจออกก็เกม ถ้าแม่เล่นเกมเป็น ลูกคงชวนแม่เล่นทั้งวันด้วยใช่มั้ย?”

“เอิ่มมมมม … เรื่องนี้ตอบยากครับ”

“ยังไง?” แม่ของซาโดถามด้วยความสงสัย

“ต้องดูฝีมือแม่ก่อนครับ”

“แม่ไม่พูดแล้ว แม่ไม่อยากคุยเรื่องเกม ยังไงลูกก็ตั้งใจให้ดีหละ ชีวิตลูกในวัยนี้ จริงๆควรต้องเรียนหนังสือนะ แต่ในเมื่อลูกไปได้ดี เริ่มก้าวแรกได้อย่างสวยงามในเส้นทางนี้แล้ว แม่ไม่อยากจะไปเป็นอุปสรรค์ในก้าวแรกที่สวยงามของลูก พ่อก็คอยสนับสนุกลูกอยู่เช่นกัน”

“ขอบคุณครับแม่”

ทุกอย่างต้องได้ลงมือทำก่อน ถึงจะรู้ว่าดีหรือไม่ดี บางอย่างเราไม่อาจจะตัดสินได้ว่าสิ่งนั้นดีหรือเปล่า? ถ้ายังไม่ลองทำ  หากเปรียบเทียบคำว่า  “เล่นเกม” กับ “เรียนหนังสือ” แน่นอนว่า เรียนหนังสือ ย่อมดีกว่าอย่างแน่นอน

แต่สำหรับซาโด การเล่นเกมของเขาเป็นมากกว่าเล่นเกม เพราะมันคือ อาชีพ อาชีพที่ผู้คนรุ่นเก่าอาจจะยังเข้าไม่ถึง เราต้องให้ความรู้แก่คนที่ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้

การเล่นเกมของเราจริงๆแล้ว เป็นกีฬา E-Sport ที่สามารถสร้างรายได้ให้กับตัวเอง  เป็นอาชีพระยะสั้น แต่รายได้มหาศาล

ซึ่งสิ่งที่สามารถจะสื่อความเข้าใจของกีฬา E-Sport ให้คนรุ่นเก่าๆได้ดีที่สุด ก็คือ ลีคอาชีพ การแข่งลีคอาชีพ เพิ่มความโด่งดังขึ้นมาทุกปี สินค้าบางอย่างเริ่มเอานักกีฬาอาชีพไปโปรโมทเป็นพรีเซ็นเตอร์สินค้ากันบ้างแล้ว

เมื่อเห็นดาราใหม่ ใบหน้าหล่อ ใบหน้าสวย มาเป็นพรีเซ็นเตอร์สินค้าชนิดดังๆ ผู้คนที่ไม่รู้จักก็จะถามว่า

“เขาเป็นใคร?”

“มาจากไหน?”

“ทำอะไร? ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”

“ทำไมถึงได้มาเป็นพรีเซ็นเตอร์โปรโมทสินค้าชนิดนี้กัน?”

คำตอบ “เขาเป็นนักกีฬาอาชีพ E-Sport”

“E-Sport คืออะไร?” คำถามต่อไปก็จะตามมา หากเราให้อธิบายกับเขาได้ดี เขาจะเข้าใจและเปิดรับสิ่งเหล่านี้เอาไว้

“E-Sport คือการแข่งเกมชนิดหนึ่งครับ มีรายได้ที่ดีมาก และกำลังเติบโตไปในทางที่ดี มีสปอนเซอร์แบรนด์สิ้นค้าต่างๆมากมาย เริ่มเข้ามาลงทุน เพื่อเพิ่มรายได้ และ อาชีพ ให้กับกลุ่มคนเหล่านี้มากขึ้น”

แต่ถ้าหากเราให้คำตอบกับเขาในเชิงลบเขาก็จะมีความคิดด้านลบเกี่ยวกับ E-Sport ตลอดไป เพราะถ้าหากพูดถึงเกมแล้ว มักมีคนคิดถึงเกมในด้านลบเสมอ น้อยคนนักที่คิดว่าเกมเป็นสิ่งที่ดี

“E-Sport นักกีฬาอาชีพบ้าบออะไร ไร้สาระมาก แค่เด็กติดเกม มันจะไปได้สักเท่าไหร่กันเชียวอาชีพนี้”

“เหอะๆ E-Sport หรอ พูดถึงทำไมกัน ไม่นานอาชีพนี้ก็หายไป สู้ไปทำงานเงินเดือน 9,000 ชิลล์ๆจะดีกว่า”

ช่องทางการสื่อการผ่านทางโฆษณา เป็นช่องทางที่ดี ที่จะทำให้คนรู้จักและยอมรับ แต่ถ้าได้คนที่แนะนำในเชิงลบแบบนี้แนะนำให้ การโฆษณาเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากเอามีดมาแทงตัวเองชัดๆ เป็นธรรมดาของมนุษย์ ต่างคน ต่างความคิด ต่างอุดมการณ์

ชีวิตเป็นของเรา เราเลือกเองได้ เลือกที่จะฟัง เลือกที่จะหาข้อมูล เลือกที่จะเชื่อ อยู่ที่ตัวเราทั้งนั้น การโฆษณาก็เป็นแค่สื่อชั้นดีในการแนะนำ พาให้เรามารู้จัก ที่เหลืออยู่ที่มุมมองของคุณ ว่าจะมองสิ่งเหล่านี้อย่างไร?  คุณมองว่าดี มันก็ดี คุณมองว่าแย่ มันก็แย่ หากอยากรู้จริงๆว่าดีหรือแย่ ทางเดียวคือ ศึกษามันและทดลองด้วยตนเอง