คาถาที่ 37 : อิฐคนเดิม
เปรี้ยง ! แสงจากฟ้าที่ผ่าลงมาด้านนอกของกระจกคอนโดทำให้ผมเห็นภาพที่เกิดขึ้น ผมปรับสายตาให้เข้ากับความมืดได้อย่างรวดเร็ว เพราะก่อนหน้านี้แสงสว่างรอบตัวมีน้อยอยู่แล้ว ร่างของไอ้อิฐยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน เว้นแต่เพียงว่าจากที่นั่งแล้วมีผ้ามัดตัวให้ติดอยู่กับเก้าอี้ตอนนี้มันกลับกลายเป็นยืนแทน ไอ...