ตอนที่ 76 หอร้อยบุปผา

“โอ้ โห นี่หรอหอร้อยบุปผา”

พลแหงนคอตั้งบ่ากว่าจะกวาดตามองประตูทางเข้าหอร้อยบุปผาได้ครบถ้วน สถานที่แห่งนี้ใหญ่โตมาก มีหลายชั้นและประดับประดาด้วยโคมไฟมากมาย เมื่อเดินเข้าไปภายในก็จะเห็นดอกไม้กลิ่นหอมร้อยเป็นสายโยงพาดทับไปมาเหนือเส้นทางเดินเท้า ส่วนทางเดินหินด้านล่างก็โรยกลีบกุหลาบเป็นแนวเส้นทางบอกทิศทางแก่แขกผู้มาเยือน

“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะนายท่านทั้งหลาย”

สาวงามแรกแย้มหลายคนยืนตั้งแถวต้อนรับลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาไม่ขาดสาย พวกเธอช่างแต่งหน้าแต่งตัวสวยจนละสายตาไม่ได้เลย ยิ่งทรวดทรงองค์เอวของพวกนั้นเล่า ยิ่งงามเลิศล้ำด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งของทรวงอกเต่งตึงคับแน่นเสื้อตัวน้อย เอวคอกิ่วเข้ากับสะโพกผายงอน

“เข้าไปข้างในกันเถอะ ข้าจองห้องไว้แล้ว”

สมุทรพาทุกคนเข้าไปในห้องที่จองไว้ส่วนตัว พลางแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักสาวงามที่แต่งกายยั่วยวนหลายคน พวกเธอมีหน้าที่ให้ความบันเทิงเริงใจ ร่ายรำการแสดง ชวนคุย คลอเคลีย ช่วยรินเครื่องดื่ม ช่วยคีบอาหาร หรืออื่นๆตามแต่ที่ลูกค้าต้องการ

เหล่าฮันเตอร์หนุ่มๆต่างตื่นตาตื่นใจเป็นอันมาก แม้แต่เหนือภพก็ยังรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ร้านอาหารธรรมดาๆแล้ว

“หัวหน้าไท ท่านสนใจใครในนี้มั๊ย”

สมุทรขยิบตาให้หัวหน้าไทอย่างมีเลศนัย แต่หัวหน้าไทกลับนั่งจิบเหล้าด้วยอาการนิ่งเฉย สุรานารีเครื่องบันเทิงทั้งหลายพวกนี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเขาเลย ต่อให้เขาหายหน้าหายตาไปอยู่บ้านนอกเสียนาน แต่เขาก็ไม่เคยโหยหาความบันเทิงพวกนี้เลย

“อยู่เฉยๆเลยเจ้าน่ะ”

“งั้นพวกข้าขอนะหัวหน้า ฮ่าๆ”

“ช่าย กิ๊วๆ”

พลและอรุณพากันสรวลเสเฮฮาเคล้าคลอสาวงามพลางชนเหล้ากันไปด้วย ส่วนพวกเหนือภพ เหนือฟ้า พยัคฆ์คีรี เฮงเฮง ซวยซวย ไม่ได้สนใจเรื่องสาวงามหรือการแสดงเท่าไหร่ พวกเขาสนใจแต่อาหารเลิศรสเท่านั้น สมวัยเด็กกำลังกินกำลังนอน

“อู้ว อันนี้ดีๆ น้องพี่ลองชิมดู”

“อร่อยค่ะ แถวบ้านเราน่าจะมีแบบนี้มั่งเนาะ”

สองพี่น้องพูดคุยกันโดยไม่เก็บอาการ ใครจะหาว่าพวกเขาเป็นพวกบ้านนอกเข้ากรุง พวกเขาก็ไม่สนทั้งนั้น ในเวลานี้เหนือภพรีบสวาปามอย่างรวดเร็ว กินฟรีทั้งทีก็ต้องกินให้คุ้มหน่อย

“อ่ะนี่ๆ กินเยอะๆเลย นี่เนื้อที่น้องชอบไง”

เหนือภพพูดทั้งๆที่มีอาหารเต็มปาก พลางตักเนื้อวัวแดงตุ๋นเห็ดหอมชิ้นใหญ่ให้เหนือฟ้า

พยัคฆ์คีรีได้แต่มองเหนือภพอย่างอ่อนใจ เพราะสำหรับเขาแล้วอาหารพวกนี้มันก็ดีในระดับธรรมดา ที่บ้านของเขามีให้กินได้ทุกมื้อ ส่วนสาวงามพวกนี้ ในสายตาเขานั้นพวกเธองามไม่ได้ครึ่งของมีนาด้วยซ้ำ

“อาหารหมดแล้ว เอามาอีกๆ”

เหนือภพสะกิดบอกสมุทรอย่างเร่งร้อน สมุทรเห็นแบบนั้นก็สั่งอาหารชุดใหญ่มาอีก 2 ชุด ฮันเตอร์คนอื่นๆก็คงยังไม่อิ่ม แต่ไม่มีใครกล้าพูดแบบเหนือภพเป็นแน่

20 นาทีต่อมา อาหารเกือบ 40 จานก็ถูกลำเลียงเข้ามาในห้องรับรองนี้ เด็กสาวตัวเล็กๆช่วยกันถือจานคนละ 2 จาน เรียงแถวกันเอาจานเข้ามาวาง พวกเธอต่างมีหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม แต่งกายด้วยชุดสาวใช้ที่ดูเรียบร้อยสวยงาม

“เอ๊ะ เจ้าหน้าคุ้นๆนะ”

เหนือภพก้มตัวลงจ้องหน้าเด็กสาวคนหนึ่ง ที่กำลังวางจานอาหารตรงหน้าเขา เธอก้มหน้าก้มตาไม่เงยหน้าสบตาใครทั้งนั้น เหนือภพอดใจไว้ไม่ได้ จึงถือวิสาสะเชยคางเธอขึ้นมาเบาๆ

“เจ้าชื่ออะไร”

“ขะ ขะ ข้าชื่อกลิ่นจันทน์”

เธอตอบไปอย่างเขินอาย เมื่อกลิ่นจันทน์และเหนือภพเงยหน้าสบตากัน พวกเขาก็ถึงกับชะงักค้างไปชั่วขณะ

“กลิ่นจันทน์?”

“พี่ภพ?”

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!!”

“พี่มาทำอะไรที่นี่!!”

ด้วยความตกใจพวกเขาทั้งสองถึงกับพูดออกมาพร้อมกันด้วยเสียงดังก้อง หัวหน้าไทและคนอื่นๆมองมาที่ต้นตอของเสียง จนได้พบว่าเด็กสาวที่หายไปจากหมู่บ้านมาอยู่ที่นี่เอง

กลิ่นจันทน์ก้มหน้างุดลงไปด้วยความอาย เธอเข้าใจชะตากรรมของตัวเองดี เธอถูกพ่อแท้ๆนำมาขายให้กับพวกค้ามนุษย์ ต่อมาขบวนค้ามนุษย์นั้นถูกโจมตีแตก เธอก็ยังถูกจับมาขายให้หอร้อยบุปผาอยู่ดี ตอนนี้เธอยังไม่โตเต็มที่จึงได้รับหน้าที่เป็นเพียงสาวรับใช้ หากวันใดที่เธอเป็นสาว เธอก็มั่นใจได้ว่าเธอจะต้องถูกบังคับให้เป็นนางบำเรออย่างแน่นอน

ชะตาชีวิตแสนอาภัพของเด็กสาวที่มีอนาคตว่าจะมีรูปร่างหน้าสวยงามเป็นเลิศ เมื่อได้มาพบเจอกับคนที่มาจากหมู่บ้านเดียวกัน เธอจึงรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

“ในที่สุดข้าก็เจอเจ้าแล้ว กลิ่นจันทน์ ไม่ต้องห่วงนะข้าจะช่วยเจ้าเอง”

หัวหน้าไทพูดขึ้นมาอย่างสงบใจ ในที่สุดภารกิจตามหากลิ่นจันทน์ของเขาก็สำเร็จลุล่วงได้สักที

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าไม่เป็นไร”

กลิ่นจันทน์ก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาเหมือนเดิมแล้ว นับตั้งแต่ที่เธอถูกขายและถูกจับตัวมาขายอีกครั้ง เธอก็ได้พบเจอเรื่องราวมากมาย จนรู้ชัดว่าการซื้อตัวผู้หญิงออกไปจากที่แบบนี้ แทบไม่มีหวังเลย หอร้อยบุปผามีอิทธิพลเบื้องหลังมากมาย ไม่ใช่แค่มีเงินหรือแค่เก่งกล้าแล้วจะเลือกซื้อผู้หญิงคนไหนก็ได้

“นี่มันเรื่องอะไรกันหรอ”

สมุทรถามอย่างไม่เข้าใจ เหนือภพจึงอธิบายให้เขาฟังว่า

“นี่คือกลิ่นจันทน์เพื่อนเล่นข้าสมัยเด็ก เธอหายออกไปจากหมู่บ้าน จนหัวหน้าไทต้องออกตามหาอยู่ตั้งนานแหนะ ที่ไหนได้มาเป็นสาวใช้อยู่ที่นี่เอง ไม่รู้ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน”

“หืม ยังงั้นหรอ”

สมุทรมองกลิ่นจันทน์อย่างพินิจพิเคราะห์ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป