ตอนที่ 67 แฝดเฮงเฮงซวยซวย

เหนือภพเดินตามหัวหน้าไทไปติดๆ เพื่อความปลอดภัย แต่เขามัวแต่มองด้านบนต้นไม้มากไปหน่อย จึงไม่ทันสังเกตว่าหัวหน้าไทได้ยกขาก้าวข้ามท่อนไม้ท่อนหนึ่ง เหนือภพจึงไม่ทันระวัง กลายเป็นว่าเขายกเท้าเหยียบท่อนไม้ลงไปเต็มๆ

แกร๊บ!

“อ๊า.. อุ๊บ”

พลรีบยกมือปิดปากเหนือภพในทันที แต่มันก็ช่วยไม่ได้มากนัก เพราะตอนนี้เสียงไม้หักดังก้องสะท้อนไปมาท่ามกลางบรรยากาศเงียบวังเวงเสียแล้ว

“ระวังหน่อย เดี๋ยวพวกเราได้ตายกันหมดหรอก”

จากนั้นทุกคนก็หยุดนิ่ง เงียบกริบจนแทบลืมหายใจ สายตาสอดส่องไปรอบทิศทาง หากมีสัตว์อสูรนกฮูกหรือที่เรียกกันว่าไนท์อาวพุ่งเข้ามาโจมตีพวกเขาก็พร้อมที่จะสู้

5 นาทีผ่านไปอย่างเงียบสงัด

“พวกเราไปกันต่อเถอะ”

หัวหน้าไทกระซิบบอกทุกคนอย่างแผ่วเบา แต่ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงดังสะท้านสะเทือนป่าคล้ายกับว่าแกล้งกัน

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

มันไม่ได้มีแค่เสียง แต่ยังมีแสงสว่างจ้าของปราณอาคมบางอย่างลุกโชติช่วงอยู่มุมหนึ่งของป่าแห่งนี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ตรงนั้น พวกเขาได้ทำครบทุกอย่างที่หัวหน้าไทสั่งห้ามลูกทีมของเขา

“แย่แล้ว ต้องมีใครบางคนบุกเข้ามาที่นี่แน่ หัวหน้าเราจะเอายังไงดี”

พลที่อยู่ภายใต้ชุดเกราะหมีกระซิบถามหัวหน้าไทอย่างเร่งร้อน

“พวกไนท์อาวคงแตกตื่นไปเรียบร้อยแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่จะซุ่มเงียบ พวกเราจะต้องรีบไปช่วยพวกนั้นโจมตี”

หัวหน้าไทบอกลูกทีมของเขาอย่างสงบ

“เอางั้นก็ได้หัวหน้า ป่ะไปกันอรุณ”

แล้วพลก็ลากคออรุณไปด้วยกัน พวกเขาเป็นฮันเตอร์ที่ออกล่าด้วยกันเป็นประจำจึงเข้าขากันได้ดีที่สุดแล้ว

จากนั้นทีมฮันเตอร์นับ 20 คนของหัวหน้าไทก็วิ่งตัดผ่านป่าไปอย่างเอิกเกริก พวกเขาไม่ซ่อนตัวกันอีกต่อไป แสงอาคมส่องสว่างไปตลอดทางจนถึงจุดศูนย์กลางการต่อสู้นั้น และภาพที่เห็นก็ถึงกับทำให้พวกเขาตะลึงอ้าปากค้าง

ภาพเด็กชายสองคนที่น่าจะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเหนือภพ พวกเขากำลังต่อสู้อยู่กลางวงล้อมของไนท์อาวโดยที่ทั้งสองนั้นจับมือกันตลอด ไม่ผิดแน่ มือข้างหนึ่งจับกันและกันไว้แน่นตลอดเวลา ส่วนมือข้างที่เหลือก็ร่ายอาคมต่อสู้โดยไม่หยุดพัก

เด็กชายทั้งสองมีรูปลักษณ์ของฮันเตอร์มากความสามารถ ด้วยรูปร่างเพรียวบางสมส่วน ออร่าปราณอาคมที่แผ่สว่างจ้าออกมารอบกายก็ดูไม่ด้อยไปกว่าพยัคฆ์คีรีเลย ส่วนเครื่องแต่งกายของทั้งสองนั้นเป็นชุดผ้าคลุมสีแดงเลือดนก ขลิบด้วยดิ้นเงินดิ้นทอง แม้ไม่อาจนับได้ว่าหรูหราแต่ก็ถือว่ามีราคาไม่น้อย

ระหว่างการต่อสู้ที่ดุเดือด หมวกคลุมหัวของพวกเขาก็ตกลงระบ่า เผยให้เห็นใบหน้าเรียวงามไร้รอยตำหนิ ดวงตาสีเทาเข้ม เส้นผมสั้นสีเงินปลิวไสว แต่ที่สำคัญพวกเขามีรูปลักษณ์เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน

“หัวหน้านั่นมันอาคมแยกร่างหรอ ทำได้ยังไงนะ”

เหนือภพตาโตขณะจ้องไปที่สองคนนั้น หัวหน้าไทนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่ใช่หรอก พวกเขาเป็นคนละคนกัน น่าจะเป็นฝาแฝด เพราะดูจากการต่อสู้แล้ว พวกเขามีวิธีการต่อสู้ที่แตกต่างกัน พวกเจ้าลองดูดีๆสิ”

“หาา ฝาแฝดหรอ”

“แล้วทำไมพวกเขาต้องจับมือกันตลอดเวลาด้วยล่ะ เกะกะชะมัด”

อรุณพูดแทรกขึ้นมาอย่างอดใจไม่อยู่

“นั่นสิ แต่พวกเขาก็ดูเก่งดีนะ”

เหนือภพมองดูการต่อสู้ประหลาดตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจว่าจะใช้คำไหนดี ฮันเตอร์เด็กเพียงสองคนท่ามกลางสัตว์อสูรไนท์อาวปีกสั้น 30 ตัว แต่พวกเขาก็ยังดูเหมือนจะเอาตัวรอดได้เป็นอย่างดี

หัวหน้าไทไม่ตอบอะไร เขาเพียงยืนนิ่งสังเกตการณ์การต่อสู้อยู่ตรงนั้นโดยไม่ผลีผลามเข้าไปช่วย การต่อสู้ของฝาแฝดทั้งสองดูแปลกประหลาดเกินไป มันสะเปะสะปะอย่างบอกไม่ถูก คนหนึ่งใช้อาวุธระยะประชิด อีกคนใช้อาวุธระยะไกล ต่างคนต่างผลัดกันโจมตีไนท์อาวที่ผลัดกันเข้ามาซ้ายขวาอย่างต่อเนื่อง

บางครั้งพวกเขาออกอาวุธไปแบบส่งๆ แต่อยู่ๆพวกไนท์อาวก็ถลาเข้ามารับคมอาวุธของพวกเขาซะแบบนั้น บางครั้งพวกเขาตั้งใจโจมตีไนท์อาวอย่างมีแบบแผน กระบวนท่าที่ไม่ว่ายังไงก็จะต้องโดนไนท์อาวแน่นอน 100% แต่มันกลับพลาด ปล่อยให้ไนท์อาวหลบได้ มันประหลาดจนหัวหน้าไทไม่กล้าเคลื่อนไหวใดใด

“พวกท่านจะยืนดูอีกนานมั๊ย ได้โปรดมาช่วยเราด้วย”

หนึ่งในฝาแฝดเอ่ยขึ้น เมื่อเขาเห็นกลุ่มของหัวหน้าไทซุ่มดูอยู่หลังพุ่มไม้นานแล้ว

“ช่วยพวกเราด้วย”

ในเมื่อพวกเขาถามหาความช่วยเหลือ หัวหน้าไทก็จัดให้

“พวกเราลุย!”

และแล้วทีมฮันเตอร์กว่า 22 คนก็ต่างเฮโลกันออกไปตะลุมบอนกับไนท์อาวปีกสั้นที่บินไม่ได้ 30 กว่าตัว ใช้เวลาเพียงไม่นานไนท์อาวกลุ่มนี้ก็ถูกฆ่าตายจนหมด โดยที่ทีมฮันเตอร์ของหัวหน้าไทโดยไม่มีการสูญเสีย อย่างมากก็ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“พวกเราขอบคุณพวกท่านมากเลย”

“ดีนะที่มีพวกท่านมาช่วยไม่งั้น ข้าล่ะไม่อยากจะนึก ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราบ้าง”

สองฝาแฝดรูปงามกระซิบกระซาบบอกทุกคน ในขณะกำลังนั่งพักรวมกลุ่มอยู่กับทีมหัวหน้าไท ท่ามกลางความมืดมิดของป่า ตอนนี้หัวหน้าไทสั่งการให้ทุกคนเข้าสู่โหมดแห่งความเงียบอีกครั้ง

“เจ้าเป็นใคร มาจากไหน ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้”

เหนือภพกระซิบถามอย่างอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

“ข้าชื่อเฮงเฮง”

“ข้าชื่อซวยซวย”

“พวกเรามาจากเมืองโกงกาง ตั้งใจจะออกผจญภัย แต่บังเอิญพลัดหลงเข้ามาที่นี่”

ทั้งบุคลิกและน้ำเสียงของฝาแฝดเหมือนกันเป็นอย่างมาก แม้จะผลัดกันพูดคนละประโยคแต่พอฟังแล้วกลับเหมือนพูดออกมาจากคนคนเดียวกัน ยากจะแยกว่าใครเป็นใคร

“ห๊ะ ทำไมชื่อแปลกแบบนั้น” เหนือภพสงสัย

“เอ่อ เรื่องมันยาว เจ้าอย่ารู้เลย”

เฮงเฮงเอ่ยตอบเสียงเบาอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาไม่ค่อยอยากเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนรู้นัก

ท่าทางของทั้งสองคนประหลาดจนทำให้กลุ่มของหัวหน้าไทไม่ค่อยเข้าใจนัก แม้แต่อรุณยังเกิดความสงสัย เพราะทั้งสองคนนี้ยังคงจับมือกันอยู่ ไม่ว่ายามต่อสู้หรือยามปกติ

“พวกเจ้าไม่รู้สึกรำคาญบางหรอ จับมือแบบนั้นตลอด”

“เชื่อเถอะ ว่าพวกข้าทำเพื่อทุกคน”

คำตอบหนึ่งในฝาแฝดทำให้ทุกคนไม่เข้าใจไปกันใหญ่