ตอนที่ 50 เจ้าเป็นพี่ที่แย่มาก

“เอ๋ พี่ชาย ท่านหลบได้หรือนี่”

เสียงใสกังวานตามแบบฉบับของเหนือฟ้าดังออกมาจากในห้อง แสร้งพูดเป็นเหนือฟ้าแต่หญิงสาวที่กำลังเดินก้าวออกมากลับไม่ใช่เหนือฟ้า เธอเป็นฮันเตอร์ที่มีความสามารถในการเลียนเสียงนั่นเอง

‘ตายล่ะ ข้าถูกพวกนี้หลอกหรอเนี่ย’

เหนือภพประเมินสถานการณ์ได้โดยสัญชาตญาณ การถูกฮันเตอร์ 4 คนรุมนั้นเป็นอะไรที่เหนือบ่ากว่าแรงของเขาในตอนนี้ เขาจึงยิ้มกว้างออกมา ท่าทางดุร้ายแบบอันธพาลน้อยแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเด็กชายแสนสดใส

“โธ่ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิด”

“พี่สาว พี่ชาย มีอะไรเราก็พูดคุยกันได้นะ ว่าไง”

ระหว่างที่พูดไปยิ้มไป เหนือภพก็ค่อยๆถอยฉากออกจากวงล้อมทีละน้อย จากนั้นเขาก็ก้มเก็บถุงเงินแล้วรีบวิ่งหนีไปทางห้องพักของพี่พลทันที เรื่องอะไรจะให้พวกนี้รู้ว่าห้องพักของเขาคือห้องไหน

ฮันเตอร์ทั้งสี่ไม่ได้เคลื่อนไหวตามเหนือภพไป หน้าที่ของพวกเขาคือการปกป้องผู้ว่าจ้าง ไม่ได้มีหน้าที่ไล่จับคนให้ผู้ว่าจ้าง อีกอย่างพวกเขาทั้งสี่ก็รู้สึกสนใจเหนือภพอย่างมาก โดยเฉพาะสตรีผู้ใช้หอกที่ดูเหมือนจะเป็นฮันเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุด

“ดูเหมือนแผนการของท่านจะเหลวไม่เป็นท่าเลยนะ อ้อ... แล้วทางที่ดีท่านอย่าไปยุ่งกับเจ้าเด็กนั่นอีกดีกว่า เพราะเจ้าเด็กนั่นเป็นของข้า”

ฮันเตอร์สาวสวยพูดกับผู้ว่าจ้างของเธออย่างคนที่เหนือกว่าตาโตจ้องมองเหนือภพที่วิ่งลับหายไปอย่างเคียดแค้น และเมื่อหันมามองเหล่าฮันเตอร์ลูกน้องของตนก็ยิ่งทำให้เขารู้ผิดหวังในตัวเอง เขาเป็นเพียงคนไร้พรสวรรค์ ไร้ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ ต่อให้มีลูกน้องก็ยังไม่กล้าออกคำสั่งตามอำเภอใจ มันน่าเจ็บใจนัก

เช้าวันต่อมาเหนือภพกลับมาถึงห้องพักตัวเองด้วยใบหน้ากังวล เมื่อคืนเขาค้างที่ห้องพี่พลเพราะไม่แน่ใจว่าพวกนั้นจะแอบตามมารึเปล่า

ก่อนจะเข้าห้องเขาหันมองซ้ายขวา ดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาเขาจึงเข้าห้อง

“ฟ้า ฟ้า”

สิ่งที่แรกที่เหนือภพทำคือการร้องเรียกหาน้องสาวเขา แต่เธอไม่อยู่ในห้อง

‘หรือว่า พวกมันจับน้องข้าไปจริงๆ บัดซบ!’

เหนือภพโกรธมาก เขารีบวิ่งออกจากห้องทันที หวังจะไปหาเหนือฟ้าที่ร้านอาหารเพิ่มทรัพย์ ไม่นานเมื่อเขาวิ่งมาถึงส่วนรับประทานอาหาร เหนือภพก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเห็นเหนือฟ้านั่งกินขนมกับมีนาอยู่หน้าร้านเพิ่มทรัพย์

เหนือภพตรงเข้าไปกอดน้องสาว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บที่ไหนรึเปล่า”

การจู่โจมด้วยความรักของพี่ชายทำให้เหนือฟ้าตกใจ เธอพยายามพลักออกพี่ชายออกแต่ว่าดันเท่าไหร่ก็ไม่ไป

“พี่บ้า หนูเป็นผู้หญิงนะ หนูอายคนอื่น แล้วพี่มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย”

เหนือภพคลายอ้อมกอดออก ก่อนจะลูบหัวน้องสาวอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วพวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ”

เหนือภพถามน้องสาวตัวเอง ก่อนหันมองมีนา มีนาเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“ก็แล้วเจ้าทิ้งฟ้าทำไมล่ะ เมื่อคืนเจ้าหายไปไหน เจ้าเป็นพี่ที่แย่มาก”

“เอ่อ คือข้า..”

“เจ้าปล่อยให้เด็กผู้หญิงอยู่ที่ห้องคนเดียวได้ยังไง เจ้าคิดว่ามันปลอดภัยรึไง ต่อจากนี้เหนือฟ้าจะไปอยู่กับข้า ขืนให้อยู่กับเจ้า สักวันเหนือฟ้าคงต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ”

“ได้ไง นี่มันน้องข้านะ น้องข้าก็ต้องอยู่กับข้าสิ”

เหนือภพพูดขณะดึงน้องสาวมากอดไว้อย่างหวงแหน แต่ยังกอดได้ไม่เท่าไหร่ เหนือฟ้าก็ดีดตัวออกมาด้วยปราณอาคม แล้วตรงไปให้มีนากอดแทน พร้อมกับแลบลิ้นให้กับเหนือภพอย่างยียวน

“หนูไม่อยู่กับพี่ที่บ้างานหรอกชิ...พี่มีนาเราไปกันเถอะ”

จากนั้นสองสาวก็พากันเดินกระหนุงกระหนิงไปทางโรงละคร เหนือฟ้ารู้ดีว่ามันเกิดอะไรเมื่อคืนนี้ เสียงต่อสู้ท่ามกลางห้องที่แออัดแบบนี้ ฮันเตอร์คนไหนที่อยู่ใกล้ ก็รับรู้ได้หมดแหละ และเพื่อไม่ให้พวกนั้นใช้เธอมาเป็นข้อต่อรองได้อีก เธอจึงรีบวิ่งไปหามีนาในกลางดึกคืนนั้นเอง

เหตุผลที่เหนือฟ้าชอบอยู่กับมีนามากคือ เธอได้มีโอกาสเรียนรู้การใช้ปราณอาคมจากมีนา และสิ่งที่เธอหวังไว้มากที่สุดคือ เธอต้องแข็งแกร่งมากขึ้นกว่านี้เพื่อพี่ชายของเธอ นอกเหนือจากนี้คือเธอรู้ว่าช่วงนี้พี่ชายกำลังเร่งหาเงิน เขาฝืนทำงานอย่างหนักจนไม่มีแม้แต่เวลานอน เธอจึงไม่อยากอยู่เป็นภาระให้เขาต้องกังวลอีก

“เฮอะ ยัยตัวแสบ”

เหนือภพเฝ้ามองสองสาวเดินจากไปด้วยความอึ้ง ใช้เวลานานพอสมควรกว่าเขาจะยิ้มออกมาได้

‘เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว’

จากนี้ไปเหนือภพก็สามารถวางใจได้ในเรื่องความปลอดภัยของน้องสาว ส่วนเรื่องการกินอยู่นั้นเขาก็ยิ่งกว่าวางใจ เพราะห้องพักผู้โดยสารระดับพิเศษของมีนานั้นทั้งกว้างขวาง ทั้งยังมีพ่อครัวส่วนตัวและหญิงรับใช้ส่วนตัวคอยบริการ