ตอนที่ 48 ข้าจะสมัครงานอีก

ณ ร้านบ้านไข่ ร้านอาหารจานด่วนอันแสนธรรมดา

“เถ้าแก่ ข้าชื่อเหนือภพ มาสมัครตำแหน่งพ่อครัว”

เหนือภพพูดขึ้นพร้อมกับวางใบประกาศรับสมัครงานลงหน้าเคาน์เตอร์สั่งอาหาร ชายวัยกลางคนเมื่อเห็นดังนั้นก็มองเหนือภพตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างครุ่นคิด

“คิดจะมาก่อกวนข้าหรอ ฮันเตอร์ที่ไหนจะทำอาหารได้”

ลุงไข่เจียวผู้เป็นเจ้าของร้านตอบกลับอย่างห้าวหาญ เขาเป็นฮันเตอร์แรงค์ E ที่มีประสบการณ์พอสมควร จึงสังเกตเห็นสัญลักษณ์ตรงข้อมือของเหนือภพได้ในพริบตา

อีกทั้งท่าทางของเหนือภพยังเหมือนนักผจญภัยเต็มขั้นด้วยถุงและกระเป๋ามากมายที่เขาพกติดตัวมาด้วย ไม่เว้นแม้แต่อีเตอร์ขุดแร่เขาก็ยังสะพายหลังมา แลดูพะรุงพะรังไปทั้งตัว คนที่พกของมากมายในขณะที่อยู่บนเรือนั้นก็มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละ

ลุงไข่เจียวไม่ได้รู้เลยว่าฮันเตอร์เด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ได้บ้า แค่เป็นคนหวงของเต็มขั้นเท่านั้นเอง

“ข้าทำได้ และก็สามารถทำงานได้หลายชั่วโมงต่อวัน ทั้งไม่บ่น ไม่อู้ แถมฝีมือในการทำอาหารของข้านั้น รับรองว่าใครได้ชิมครั้งหนึ่งต้องติดใจ หากท่านรับข้าเข้าทำงานที่นี่ท่านจะไม่ผิดหวัง”

เหนือภพเสริมแต่งสรรพคุณของตัวเองออกไปอย่างหน้าไม่อาย

“หึหึ เก่งมากยังงั้นหรอ งั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าลองเข้าไปทำอาหารมาให้ข้าชิมสักจาน”

ลุงไข่เจียวพูดจบก็เดินนำเหนือภพเข้ามาภายในครัวหลังร้าน เขาก็อยากจะเห็นฝีมือของเจ้าเด็กนี่เหมือนกัน โม้มากขนาดนี้ถ้าทำไม่ได้ล่ะก็ โดนดีแน่!

“ว้าว”

เหนือภพร้องอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ เมื่อได้เข้ามาเห็นห้องครัวของที่นี่ แม้จะเป็นร้านเล็กๆแต่ก็มีอุปกรณ์ครบครัน มีแม้แต่ห้องเย็นสำหรับแช่วัตถุดิบขนาดใหญ่อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาไม่ยอมเสียเวลาแม้สักวินาทีเดียว เขาหยิบหาวัตถุดิบสิ่งของที่เขาต้องการออกมาจากห้องเย็นและเริ่มทำมันในทันที อาหารที่เขามั่นใจที่สุดคือเมนูประเภทเนื้อปลา

เหนือภพเลือกทำเมนูฉู่ฉี่โดยใช้ปลานิลและวัตถุดิบอีกไม่กี่ชนิด มันเป็นปลาที่เขาคุ้นเคยและกินบ่อยที่สุด ใช้เวลาเพียงไม่นานกลิ่นหอมฉุยของพริกแกงเผ็ดร้อนก็ลอยมาเตะจมูกของลุงไข่เจียว ทำให้เกิดเสียงจามฮัดชิ้วดังสนั่นหวั่นไหว

แต่ถึงจะจามออกมาแบบนั้นลุงไข่เจียวกลับไม่ได้โวยวายออกมาแต่อย่างใด ในดวงตาของเขากลับมีประกายตาสดใสราวกับถูกเติมเต็ม พลางกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกอย่างไม่ปิดบัง

กลิ่นหอมฉุยเย้ายวนของฉู่ฉี่ปลานิล ไม่เพียงส่งผลกระทบใหญ่หลวงแก่ลุงไข่เจียวเท่านั้น มันยังส่งผลให้ร้านอาหารข้างๆที่แม้จะใหญ่โตกว่า แต่ก็ยังต้องส่งคนออกมาดู

“พวกเจ้ามองอะไร ไม่เคยเห็นพ่อครัวร้านข้าทำอาหารหรือไง ไปๆไปให้พ้นอย่ามาเกะกะหน้าร้านข้า”

ลุงไข่เจียวส่งเสียงตะเพิดคนของร้านอาหารข้างๆที่เป็นคู่แข่งกับเขามาหลายปี ทันทีที่เหนือภพออกมาจากครัว ลุงไข่เจียวก็รีบตักฉู่ฉี่ปลานิลขึ้นมาชิมอย่างอดไม่ได้

“นี่ล่ะรสชาติแบบบ้านๆที่ข้าตามหา ความอร่อยที่จัดจ้านแถมยังคงรสชาติของวัตถุดิบหลักไว้ได้ เจ้านี่มันสุดยอดพ่อครัวจริงๆ”

เหนือภพยืนยิ้มกว้างโดยไม่พูดอะไร

“ข้าตกลงรับเจ้าเข้าทำงาน ค่าจ้างข้าเพิ่มให้วันละ 2 เหรียญเงิน รวมเป็น 4 เหรียญเงินต่อวัน ทำงานกะกลางวัน วันละ 6 ชั่วโมงวันหยุด 1 วัน ในวันหยุดข้าจ่ายให้เจ้า 1 เหรียญเงิน เจ้าตกลงมั๊ย”

“ตกลงครับ!”

เหนือภพยิ้มกว้างตอบตกลงอย่างรวดเร็ว หากเขาขยันสักหน่อยเขาอาจจะหาเงินได้มากมายในชั่วเวลาอันสั้น

“ดี งั้นเจ้าเริ่มงานวันนี้เลย”

“ครับ”

เหนือภพเริ่มจากทำความเข้าใจอุปกรณ์ภายในครัว เพราะมีอุปกรณ์อีกหลายชนิดที่เขาไม่รู้จัก นั่นทำให้ลุงไข่เจียวตกใจเป็นอย่างมาก ฝีมือทำอาหารระดับมืออาชีพแต่กลับไม่ค่อยรู้จักอุปกรณ์ทำอาหาร

แต่ลุงไข่เจียวก็ไม่ได้ซักไซ้ถามอะไรมาก เขาเป็นคนมีพรสวรรค์ดังนั้นจึงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการทำอาหารเท่าไหร่นัก แต่ก็พอมีความรู้เกี่ยวกับเครื่องครัวอยู่บ้าง เพราะภรรยาที่ตายไปของเขาคือแม่ครัวที่มีชื่อเสียง เธอเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ แต่เมื่อภรรยาของเขาตายไป ร้านอาหารแห่งนี้ก็ซบเซาลงไป และเขาเองก็ไม่อยากขายสถานที่แห่งความทรงจำนี้ทิ้ง จึงได้แต่ประคับคองร้านอาหารนี้เอาไว้อย่างสุดความสามารถ โดยการจ้างพ่อครัวมาทำอาหาร แต่ว่าพ่อครัวส่วนใหญ่ที่ดีหน่อยไม่ถูกร้านคู่แข่งซื้อตัวไป ก็ถูกบีบให้ทำงานที่นี่ไม่ได้ ที่แย่หน่อยก็ทำงานไม่ได้เรื่องแทนที่จะเรียกลูกค้า กลับกลายเป็นไล่ลูกค้าแทน

แต่พอได้เจอกับเหนือภพ ลุงไข่เจียวก็รู้สึกมีความหวังมากขึ้น แม้ในใจจะกังวลอยู่ว่าเหนือภพจะถูกทำร้าย หรือไม่ก็ถูกซื้อตัวไปจากเขา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ตกดึกหลังจากที่เหนือภพส่งน้องสาวเข้านอน เขาก็ได้ใช้เวลาเปิดดูแท็บแล็ตอย่างสบายอกสบายใจ วันนี้เขาได้งาน และก็ได้ซื้อเนื้อน่องกระต่ายขี้กลัวมาทำอาหารกินสมใจแล้ว ส่วนน้องสาวของเขาก็จะได้ไปเล่นกับมีนาทุกวันระหว่างที่เขาไปทำงาน

“เห้ย อะไรกัน! แพงขนาดนี้เชียว”

สินค้า : แก่นพลังงานโลมาอสูร

ที่มา : อ่าวโลมาสีคราม

สรรพคุณ : กระตุ้นการทำงานของร่างกายให้ตื่นตัวอยู่ตลอด

คุณภาพ : ต่ำ

ราคา : 650,000 พ้อย

เหนือภพจ้องตาเป็นมันพลางเค้นมันสมองอันน้อยนิดเพื่อคำนวนความคุ้มค่า ถ้าหากเขาเดาสรรพคุณมันไม่ผิดละก็ มันน่าจะทำให้เขาอยู่ในสภาวะตื่นตัวอยู่ตลอด แม้ว่าไม่ได้พักผ่อน เขาก็ยังคงสามารถทำงานได้ยาวนาน เผลอๆอาจจะทำได้ตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงก็เป็นได้

“อืมก็คุ้มนะ คราวนี้แหละ ข้าก็จะได้ไปสมัครตำแหน่งคนเฝ้าสัตว์สินค้าด้วย ทำงาน 2 กะ ก็ได้เงิน 2 ทาง โอ้วว”

เหนือภพควักเหรียญเงินทั้ง 65 เหรียญออกมาเพื่อเติมเข้าระบบ จากนั้นก็มีข้อความใหม่เด้งขึ้นบนหน้าจอแท็บแล็ตของเขา

-*-*- คุณบรรลุเงื่อนไขมียอดการใช้จ่ายครบ 100 เหรียญเงิน ระบบได้ทำการปลดล็อกร้านค้าออนไลน์ หมวดอุปกรณ์และแฟชั่น เรียบร้อยแล้วค่ะ

เมื่อระบบถูกเปิดเหนือภพก็เปิดดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่พอได้เห็นราคาเหนือภพก็รีบปิดมันทันที ราคาต่ำสุดของสินค้าภายในนั้น ต่อให้เขารวบรวมเงินทั้งหมดในตัว หรือต้องไปสู้บนสังเวียนสักหลายปี ก็ไม่แน่ว่าจะหาเงินจำนวนนั้นมาได้

เหนือภพจึงสนใจแต่สิ่งของที่หมวดวัตถุดิบเพียงอย่างเดียว สิ่งของพวกนี้หากเขาเลือกดีๆมันสามารถเพิ่มความความแข็งแกร่งให้เขาอย่างถาวร อุปกรณ์พวกนั้นมันช่วยได้ก็จริง แต่อุปกรณ์ย่อมมีวันพังทำลายแล้วก็ต้องซื้อใหม่ ส่วนสินค้าประเภทแฟชั่นเพื่อความงาม มันไม่มีสรรพคุณหรือคุณสมบัติพิเศษอะไร และที่สำคัญราคาของมันแต่ละชิ้นยังแพงยิ่งกว่าอุปกรณ์เสียอีก

“พวกสิ่งของฟุ่มเฟือย เฮอะ! อย่าหวังว่าจะเอาเงินของข้าไปได้”