บทที่ 52: 400 ครั้ง, 400 ครั้ง…
ในขณะนั้น
บลัดดี้ครัชเชอร์คุกเข่าลงข้างหนึ่งลงบนพื้น โทรลกล้ามโตตอนนี้อ่อนแอไม่ต่างจากกุ้งแห้ง หัวของเขาก้มต่ำ เหลือไว้เพียงแต่เสียงโอดครวญอันน่าเวทนา
โทรลหญิงสามตัวและโทรลน้อยอีกสองตัวยังอยู่ในถ้ำ พวกเขากลัวเกินกว่าที่จะกล้าออกมา
เพราะศัตรูนั้นแข็งแกร่งเกิน ไม่สิ มันแข็งแกร่งอย่างผิดปกติ…
ร่างของวิลเลียมท่วมไปด้วยเหงื่อ หลังจากเขาฟื้นแต้มเวทย์ของเขาแล้ว เขาก็เอื้อมมือไปคว้าเข้ากับคอของบลัดดี้ครัชเชอร์และยังคงใช้การควบคุมวิญญาณต่อ!
“อ๊าก, อ๊าก, อ๊าก, อ๊าก! ฆ่าฉัน แค่ฆ่าฉันทิ้ง” มันสามารถจินตนาการได้ว่าจิตวิญญาณของบลัดดี้ครัชเชอร์กำลังถูกเขย่า ในมือของวิลเลียมสามารถมองเห็นดวงวิญญาณโปร่งแสงได้อย่างเลือนลางราวกับมันกำลังถูกดึงออกจากเจ้าของร่าง
ความรู้สึกที่ถูกควบคุมมันก็ไม่ต่างอะไรจากนรกไม่ว่าจะสำหรับสิ่งมีชีวิตใดๆ!
อย่างไรก็ตาม
ด้วยร่างที่สั่นเกร็งของบลัดดี้ครัชเชอร์…
วิลเลียมปล่อยมือของเขาออกจากศีรษะของบลัดดี้ครัชเชอร์เงียบๆ
“ครั้งที่ 186 ก็ล้มเหลวอีกครั้ง” ลอทเนอร์และเอริคจับยึดตัวผู้นำโทรลไว้ เมื่อเขายังมีแรงก็แทงเข้าที่หลังของเขาเพื่อทำให้เขาอยู่ห่างเพียงพริบตาจากความตาย
อย่างไรก็ตาม เมื่อแทงเข้าครั้งที่ 186…
แม้แต่เอริคผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นนักฆ่ามากประสบการณ์ก็ยังไม่อาจแทงต่ออีกครั้งได้
เมื่อผู้นำโทรลที่ทรงพลังสูญเสียความแข็งแกร่งไปมากหลังจากใช้วูดู
หลังจากนั้น ด้วยการโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาก็ถูกซ้อมอย่างโหดร้าย แต่การฟื้นฟูของเขาก็แข็งแกร่งและเขาก็ฟื้นฟูพลังชีวิตได้อย่างรวดเร็ว จนทำให้พวกเขาต้องทำร้ายผู้นำโทรลเพื่อดึงการฟื้นฟูของเขาให้ช้าลง
ตอนนี้หลังของบลัดดี้ครัชเชอร์เต็มไปด้วยบาดแผลและสภาพของเขาก็ดูไม่ได้เอาซะเลย
“แทงแค่ที่เดียวคราวหน้า อย่าทำร้ายพี่ชาย” วิลเลียมกระแอมไอน้อยๆ
“เอ่อ… มันจะไม่เจ็บยิ่งกว่าหรือ หากเราแทงเขาตรงที่เดิม?”
“ท่านลอร์ด ท่านปู่ บรรพบุรุษ ปล่อยข้าไป ข้าจะทำทุกอย่างที่ท่านอยากให้ข้าทำ อย่าเข้ามา…” บลัดดี้ครัชเชอร์แข็งแรงและสามารถทนการอัดได้ แต่ตอนนี้เขากลับร้องขอ
เขาไม่รู้ว่าเอลฟ์ตรงหน้าของเขากำลังจะทำอะไร แต่ทุกครั้งที่วิลเลียมบีบคอเขาก็เกิดความเจ็บปวดอย่างไม่อาจบรรยายได้ในดวงวิญญาณของเขา
ทุกครั้งที่ดวงวิญญาณของเขาถูกแทงก็จะมีใครบางคนแทงเขาข้างหลังและไม่มีทางให้เขาได้ต่อรองเลย
ริมฝีปากของวิลเลียมกระตุก เขามองไปที่บลัดดี้ครัชเชอร์ผู้ที่กลัวจนฉี่ราดและกำลังร้องโหยหวน เขายังอยู่ในสถานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกด้วย…
ความโชคดีของเขายังไม่มากพอ
และเลเวลของก็ยังไม่สูงมากพอ
มีเพียงสายเลือดของเขาเท่านั้นที่เหนือกว่าเหล่าโทรลปกติเล็กน้อย
มันเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมโทรลเลเวล 35 การเพิ่มอัตราการควบคุม 3% ในการควบคุมสายเลือดแกรนด์มาสเตอร์นั้นไม่ได้มากมายนัก
“ไม่ต้องกังวลเรากำลังทำการทำลองอยู่ ถ้าเรายังทำไม่สำเร็จภายใน 300 ครั้ง เราก็จะฆ่าเจ้าทิ้ง ไม่ต้องกังวลไป เราพูดคำไหนคำนั้น เมื่อเราบอกว่าเราจะฆ่าครอบครัวเจ้าทั้งหมดหมายความว่าเราจะทำอย่างที่เราพูด” วิลเลียมตบไหล่เขา
บลัดดี้ครัชเชอร์พูดไม่ออกและลังเลอยู่ขณะหนึ่ง ก่อนจะพูด “เพียงบอกว่าท่านต้องการจะทำอะไร ข้าจะให้ความร่วมมือกับท่าน ตกลงไหม?”
“เราต้องการควบคุมจิตวิญญาณของเจ้า!”
บลัดดี้ครัชเชอร์คิดอยู่สองวินาที “ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าข้าเสีย ท่านไม่สามารถควบคุมวิญญาณของข้าได้”
“ไม่ เราพูดว่า 300 ครั้งแปลว่า 300 ครั้ง” วิลเลียมดื้อดึงอย่างมาก ที่นี่ไม่มีใครมาขัดขวางเขาได้และแม้ว่าเขาจะพยายามควบคุมโทรลตนนี้ตั้งแต่หัวค่ำยันเช้า ถ้าไม่สำเร็จ เขาก็สามารถทำต่อไปได้จนถึงกลางคืนอีกครั้ง
“อ๊าก!!!”
“ครั้งที่ 237!”
“อ๊าก!!!”
“ครั้งที่ 299”
“อ๊าก!!!”
“ครั้งที่ 300…”
“ได้โปรดฆ่าข้าและหยุดการทรมานข้าเถิด”
“ไม่ มาลองกันอีกครั้งเถอะ เราเชื่อว่ามันยังมีโอกาสอีกครั้ง” วิลเลียมปฏิเสธ
“อ๊าก, อ๊า…”
“ครั้งที่ 366”
“อ๊าก…”
“ครั้งที่ 388”
“…”
“ครั้งที่ 399”
“…”
“ครั้งที่ 400… โอ้ มันสำเร็จแล้วหรือ?” วิลเลียมนิ่งไป เขามองไปที่มือขวาวิเศษของเขาและมองไปที่บลัดดี้ครัชเชอร์ผู้ที่ดวงตาเหม่อลอยและนิ่งเงียบ
เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะควบคุมมอนสเตอร์น่ากลัวตัวนี้ได้จริงๆ ด้วยความพยายามและความพากเพียรของเขา
“สวรรค์จะไม่ทรยศคนพยายาม อย่างที่คาดไว้ ไม่สำคัญว่าบอสจะยอดเยี่ยมแค่ไหน, เลเวลของบอสจะสูงอย่างไร, พวกเขาก็ยังคงจำนนต่อฉัน” วิลเลียมหัวเราะ
คนที่เหลือในกลุ่มอดไม่ได้ที่จะตาโต หลังจากวันที่ยาวนาน แม้แต่พวกเขาก็ไม่อาจทนแทงโทรลได้ แต่ในที่สุดท่านลอร์ดก็ทำมันสำเร็จ
พวกเขารู้สึกปวดหัวใจแทนผู้นำโทรลชิ*หาย เลือดของบรัดดี้ครัชเชอร์ไหลราวกับมีแม่น้ำอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา
ร่างของโทรลยังดีอยู่ ความเร็วในการฟื้นฟูพลังชีวิตก็เร็วมากๆ อีกด้วย…
“เฮ้ พูดอะไรหน่อยสิ อาการบาดเจ็บของเขาควรฟื้นฟูรวดเร็วมากๆ สิหลังจากฉันทำสำเร็จ!” วิลเลียมแคลงใจและมองไปยังสหายโทรลที่นอนหงายอยู่
พลังชีวิตของเขากำลังฟื้นฟู แต่ทำไมเขาถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ เลยล่ะ?
วิลเลียมไม่รู้ว่าบลัดดี้ครัชเชอร์ที่นอนแผ่อยู่บนพื้นนั้นได้ยินเขา
เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและเมื่อเขามองไปที่วิลเลียม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาคุกเข่าลงบนพื้นทันทีและจุมพิตบนรองเท้าของวิลเลียมพร้อมพูดด้วยเสียงที่สั่นกลัว “ม-มาสเตอร์ จากวันนี้ข้าคือข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ต่อท่านที่สุด”
“ดิ๊งด่อง!”
“เพราะคุณได้สร้างความชอกช้ำในหัวใจของบลัดดี้ครัชเชอร์ การตีตราควบคุมวิญญาณจึงประทับในดวงจิตของเขาสำเร็จและเขาจะถูกควบคุมโดยคุณตลอดไป ครอบครอง ½ ของสถานะการควบคุมวิญญาณ”
“ได้รับค่าประสบการณ์ 35000 เป็นรางวัล!”
“ดีละ นั่นมันก็เท่ากับการที่ฉันฆ่าเขา?” วิลเลียมตกตะลึงเล็กน้อยและตบไหล่ของข้ารับใช้วิญญาณของเขา “ลุกขึ้นและบอกภรรยาและลูกของเจ้าว่าเราจะเป็นมาสเตอร์ของเจ้าในอนาคต”
“ครับ มาสเตอร์” บลัดดี้ครัชเชอร์ผู้ทรงพลังไร้ซึ่งความคิดในการกบฏ หัวใจของเขาไม่เหลืออะไรอีกนอกจากความกลัวที่มีต่อวิลเลียม
แม้ว่าวิลเลียมจะบอกให้เขาไปตาย เขาก็จะไม่ลังเลที่จะฆ่าตัวตายในทันที…
ใครบางคนอาจถามว่าทำไมเขาถึงอยากตาย
แน่นอนว่าบลัดดี้ครัชเชอร์จะย้อนตอบกลับไปว่า “ทำไมเจ้าไม่ลองถูกแทงที่หลังสัก 400 ครั้งแล้วไม่ตายดูล่ะ แถมยังมีอมนุษย์มาคอยทรมานดวงวิญญาณอีกด้วย”
ไม่มีใครจินตนาการได้ว่าเขาผ่านอะไรมา
เขารับได้เพียงสัมผัสจากก้นบึ้งของหัวใจว่ามาสเตอร์ของเขาเป็นปีศาจยอดแย่และเป็นปีศาจที่วิกลจริตที่สุดในโลก
แต่ไม่สำคัญว่ามาสเตอร์ของเขาต้องการสิ่งใด เขาก็ไม่อาจกล้าที่จะต่อต้าน!
บลัดดี้ครัชเชอร์กลับเข้าไปที่ถ้ำ ดวงตาของภรรยาทั้งสามเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและพวกหล่อนเข้าไปกอดเขาโดยทันที โทรลน้อยสองตัวเองก็วิ่งเข้าไป สมาชิกทั้งหกคนของครอบครัวโอบกอดกันและกันพร้อมร้องไห้ราวกับพวกเขาทำผิดไป…
วิลเลียมมองไปยังกลุ่มคนที่มองฉากครอบครัวและพูด “เลิกมอง เลิกมองได้แล้ว มีอะไรน่าดูงั้นหรือ? ยังมีอสูรเวทย์อีกมากมายที่ริมแม่น้ำ ดังนั้นมาตั้งใจกำจัดพวกมันกันดีกว่า พวกที่เรายังกำจัดไม่ไหว เราจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโทรลตัวนี้มาจัดการหลังจากบาดแผลของเขาฟื้นฟูเต็มที่แล้วและพวกเราจะคอยสนับสนุนอยู่ด้านหลัง”
“นั่นเป็นความคิดที่ดี เขาก็แค่ดูน่าเวทนาไปเสียหน่อย” ลอทเนอร์พยักหน้า โทรลตัวนั้นเพิ่งจะถูกทรมานและตอนนี้ก็ต้องมาเป็นผู้ใช้แรงงาน มันช่างเป็นชีวิตที่น่าสังเวชที่สุด
“อีกอย่างน็อกซ์และนอร์ตัน เจ้าทั้งสองลอกผิวและนำกระดูกของโทรลที่ตายแล้วกลับมา!” ริมฝีปากวิลเลียมยกยิ้ม
“ห้ะ? เราจะนำมันไปให้ใคร?” น็อกซ์ดูรังเกียจแต่ก็ยังคงเดินไปลอกผิวหนังพวกโทรลแต่โดยดีพร้อมนอร์ตัน
พวกเขาไม่มีทางเลือก ท่านลอร์ดน่ากลัวเกินไป
วิลเลียมถอนหายใจ “ถ้าเอลฟ์ไม่ใช้มัน ลูกครึ่งเอลฟ์ก็ใช้ได้ ถ้าครึ่งเอลฟ์ไม่ใช้ ก็ยังมีเหล่าคนแคระอยู่ไม่ใช่หรือ?”
“ถ้าคนแคระไม่ใช้มัน พวกเราค่อยมอบมันให้เหล่ามนุษย์ เมื่อพวกมนุษย์ไม่เรื่องมาก…”
