ตอนที่ 40 สังเวียนเถื่อน

หมู่บ้านธารบรรจบนับเป็นหมู่บ้านที่รุ่งเรืองกว่ามากเมื่อเทียบกับหมู่บ้านแร่ห้าสี ที่นี่มีตลาดถึง 3 แห่ง ตลาดแต่ละแห่งก็จะมีสินค้าที่โดดเด่นไม่เหมือนกัน

แต่ตลาดหลักที่กลุ่มของเหนือภพมาแวะพักนี้นับได้ว่าเป็นตลาดที่ใหญ่ที่สุด มีสินค้าหลากหลายชนิด แต่ที่เด่นมากที่สุดคือสินค้าจากทะเลและสินค้าที่นำเข้ามาจากแดนไกล

เสียงเจี๊ยวจ๊าว เซ็งแซ่ของพูดคนที่กำลังจับจ่ายซื้อของทำให้ที่นี่ดูครึกครื้น หากสังเกตให้ดีจะเห็นผู้คนหลากหลายที่มา ทั้งพ่อค้าและลูกค้าต่างมีเครื่องแต่งกายและสำเนียงภาษาที่แตกต่างกันออกไป ร้านค้าแน่นขนัด มีฮันเตอร์รักษาการณ์อยู่เป็นจุดๆ ดังนั้นเรื่องความปลอดภัยจึงค่อนข้างดีมาก แต่อากาศไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก เนื่องมาจากกลิ่นคาวปลาที่ตลบอบอวลฟุ้งทั้งตลาด

เหนือภพเดินตามเหนือฟ้าไปจนกระทั่งถึงร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง ข้างบนมีป้ายที่แกะสลักจากไม้สนเนื้อทอง ร้านนำสมัย’ ที่นี่ใหญ่โตมากทั้งยังสะอาดดูดี ถ้าเทียบกับร้านที่อยู่ในหมู่บ้านห้าสีแล้ว เหมือนมาจากคนละโลก

ทันทีที่เหนือภพกับเหนือฟ้าหยุดอยู่หน้าร้านแห่งนี้ มันทำให้พวกเขาดูเด่นมาก ไม่ใช่เด่นในทางที่ดีนะ เด่นไปในทางที่แย่แบบสุดๆ มองรวมๆดูคล้ายกองผ้าเปื้อนโคลนที่ตั้งอยู่ข้างหน้าห่อผ้าขาวยังไงยังงั้น

เหนือภพตั้งใจจะพาเหนือฟ้าไปที่อื่น แต่พอเห็นสายตาโหยหาของเหนือฟ้ายามที่มองชุดกระโปรงงดงามสำหรับเด็กผู้หญิงที่แขวนอยู่ในร้าน ภาพนั้นถึงกับทำให้กล้ามเนื้อบนในหน้าของเหนือภพกระตุก

เหนือฟ้าเองก็รู้ว่าตัวเองมีฐานะอะไรจึงกระตุกแขนพี่ชายให้เดินผ่านไป แต่ว่าเหนือภพกลับรั้งเธอเอาไว้

“น้องพี่ เจ้าต้องการชุดไหนไปเลือกเลย เดี๋ยวพี่จ่ายเอง”

แต่เหนือฟ้าส่ายหน้า

“บ้านเราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น หนูไม่อยากได้ชุดแบบนั้นหรอก เกะกะจะตาย ไปเถอะพี่”

จังหวะที่เหนือฟ้ากำลังจะดึงแขนเหนือภพไปนั้น สายตาของเหนือภพก็หันไปจ๊ะเอ๋เจอมีนาพอดี ข้างหลังเธอก็มีพยัคฆ์คีรีติดตามอยู่ห่างๆ เว้นระยะกว่าสามเมตร

เหนือภพรีบเข้าไปกระซิบกระซาบบางอย่างข้างหูมีนาอย่างเร่งร้อน

“เจ้าช่วยอะไรข้าหน่อยสิ”

“ฟ้า เจ้าอยากดูดอกไม้สวยๆรึเปล่า”

มีนาเดินเข้ามาถามเหนือฟ้าอย่างเป็นมิตร ไม่แปลกที่เหนือฟ้าจะรู้สึกสนิทใจกับเธอ และตอบเธอไปว่า

“ชอบสิคะ ที่นี่มีดอกไม้ด้วยหรอคะ” เหนือฟ้าตาเป็นประกาย

“มากับพี่เถอะ พี่เห็นร้านขายดอกไม้สวยๆอยู่แถบโน้น มีดอกไม้แปลกๆมากมาย เจ้าต้องถูกใจแน่”

“จริงหรือค่ะ ดีจังเลย พี่ภพไปด้วยกันมั๊ย”

เหนือภพส่ายหน้า

“พอดีว่าพี่นัดพี่พลเอาไว้ จะไปช่วยขนของน่ะ อ่ะเงินส่วนนี้พี่ให้ น้องเอาไปซื้อของกับมีนานะ”

เหนือฟ้าพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินจูงมือมีนาไปอีกทาง

เหนือภพมองไปทางร้านเสื้อผ้าอย่างหนักใจ พลางควักเงินที่ตัวเองมีออกมานับ 1 2 3 …. 20 เหรียญทองแดง เงินที่เขาสามารถใช้จ่ายเหลวไหลได้มีแค่นี้เอง เหนือภพคอตก ชีวิตโคตรบัดซบจริงๆ

เหนือภพหันซ้ายขวา มันต้องมีอะไรสักอย่างที่เขาพอจะทำเพื่อหาเงินเพิ่มได้บ้างสิ เขาเดินตะเวนไปทั่วจนเจอสังเวียนต่อสู้เถื่อนแห่งหนึ่ง

สังเวียนต่อสู้เถื่อนแห่งนี้เป็นสนามต่อสู้ที่ผู้มีพรสวรรค์และผู้ไม่มีพรสวรรค์สามารถร่วมลงแข่งขันได้อย่างเท่าเทียม ไม่ว่าท่านจะเป็นใคร จะเป็นฮันเตอร์รึไม่ ขอเพียงมีความสามารถ ความเถื่อน และความดุร้าย ก็สามารถแสดงความสามารถในการต่อสู้ได้อย่างไร้ขีดจำกัด และรับเงินรางวัลมหาศาลกลับบ้านไปได้

เนื่องจากที่นี่ยังไม่นับว่าเป็นสนามต่อสู้แบบมืออาชีพ มันจึงไม่ใหญ่โตนัก ภายในมีที่นั่งของผู้ชมล้อมรอบเป็นวงกลมไล่เรียงซ้อนชั้นกันขึ้นไป ที่นั่งเป็นไม้เก่าซอมซ่อบรรจุผู้ชมได้ประมาณ 50 คนเท่านั้น ตรงกลางมีลานดินกว้างเป็นรูปวงกลม รอบด้านไม่มีคอกกั้น ดังนั้นผู้ชมที่นั่งแถวหน้าสุดจะได้รับอรรถรสอย่างเต็มอิ่ม รวมถึงได้รับความเสี่ยงอย่างเต็มที่เช่นกัน

เหนือภพเสียเงินค่าเข้าเพื่อไปเฝ้าดูการแข่งขันหลายรอบแล้วจึงสรุปข้อมูลได้ว่า ผู้ลงต่อสู้ต้องจ่ายเงินเดิมพัน ถ้าชนะก็จะได้รับเงินเดิมพันของคู่ต่อสู้ และยังได้รับเงินเปอร์เซ็นต์ จากผู้ชมที่ร่วมลงพนันอีก 10% แต่ถ้าหากแพ้ก็จะไม่ได้อะไรกลับมาเลย แถมยังต้องเจ็บตัว บางรายถึงกับตายก็มี

เหนือภพดูไปก็เสียวไป แต่ว่าในละแวกนี้สิ่งที่พอจะทำเงินให้เขาเยอะและเร็วที่สุด ก็เห็นมีแต่เพียงสังเวียนต่อสู้เถื่อนแห่งนี้เท่านั้น

เหนือภพไปร่วมลงสมัคร โดยเขาจำเป็นต้องยืมเงินที่ตั้งใจเก็บไว้ให้เหนือฟ้า เอาออกมาทำทุนก่อน เขากัดฟันหยิบเงิน 1 เหรียญเงินยื่นให้ตาเฒ่าผู้จัดเรียงลำดับนักสู้

“ข้าขอสู้ด้วย นี่ครับเงิน”

ตาเฒ่าเครายาวหรี่ตามองเหนือภพเพียงแวบเดียวก็ตอบกลับมาว่า

“คนไร้พรสวรรค์ไม่ต้องจ่ายค่าสมัคร ไม่ว่าเจ้าจะแพ้หรือชนะก็จะได้รับเงิน 1,000 เหรียญทองแดงเป็นค่าตัว แต่ถ้าเจ้าชนะผู้มีพรสวรรค์ได้ ก็จะได้เงินรางวัลสิบเท่า”

“โอ้ ดีเลยครับ”

เหนือภพตาเป็นประกาย เงินรางวัลช่างล่อตาล่อใจเขานัก

‘มิน่าล่ะ ถึงได้มีคนไร้พรสวรรค์มากมายยอมถูกอัดยับในสนามขนาดนั้น’

จากที่เหนือภพสังเกตดูการต่อสู้ หากคนไร้พรสวรรค์ได้ต่อสู้กับคนไร้พรสวรรค์เหมือนกัน การต่อสู้ก็จะดูสูสี พอฟัดพอเหวี่ยง แต่เมื่อไหร่ที่คนไร้พรสวรรค์ต้องเจอกับผู้มีพรสวรรค์เมื่อไหร่ นรกของผู้ไร้พรสวรรค์ก็มาเยือนแล้ว

พวกเขาจะถูกโจมตีด้วยอาคมอยู่ฝ่ายเดียวจนกว่าฝ่ายผู้มีพรสวรรค์จะพอใจ หากโชคดีเจอผู้มีพรสวรรค์ที่ดีหน่อยอย่างมากก็แค่เจ็บหนัก แต่เมื่อไหร่ที่เจอเข้ากับผู้มีพรสวรรค์ที่บ้า ป่าเถื่อน ผู้ไร้พรสวรรค์ทั้งหมดจะลงเอยที่ความตาย แต่ดูเหมือนผู้ชมก็ยินดีที่เป็นแบบนั้น ผู้ชมกลุ่มนี้ชื่นชอบที่ได้เห็นเลือด ความรุนแรง ความป่าเถื่อนและความตายอย่างทรมาน

ระหว่างรอคิวต่อสู้นั้น เหนือภพก็คิดจินตนาการไปต่างๆนาๆจนถึงกับนิ่วหน้า แม้เขาจะไม่ค่อยใจว่าทำไมผู้คนถึงชื่นชอบอะไรแบบนี้ แต่เขาก็คล้ายกับว่าได้ขายตัว ขายวิญญาณเพื่อเงินไปแล้ว หากเขาสามารถประคับประคองเอาตัวรอดได้ทั้งหมด 5 สนาม เขาก็จะได้เงินจำนวนมหาศาล ซึ่งมันเพียงพอที่จะซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้กับน้องสาวแล้ว

เหนือภพกำหมัดแน่น แม้จะหวาดกลัวเขาก็พยายามข่มใจไว้ เมื่อได้ยินเสียงประกาศนี้

“ท่านผู้ชมทุกท่าน ข้ามีเรื่องตื่นเต้นอย่างยิ่งที่จะบอกว่า เรามีนักสู้หน้าใหม่ เขาเป็นพวกไร้พรสวรรค์ครับ และเพื่อที่จะทำให้ลานประลองแห่งนี้ตื่นเต้นขึ้น วันนี้เราจะให้พวกท่านได้พบกับ อรชุน! แชมป์เก่าของเรา เขาเป็นคนไร้พรสวรรค์ที่เคยชนะผู้มีพรสวรรค์มาแล้ว ความแข็งแกร่งของเขานั้น พวกท่านคงรู้จักกันดี วันนี้อรชุนจะสังหารคู่ต่อสู้ด้วยวิธีการไหน มาติดตามชมกันได้เล้ยยย”