ตอนที่ 39 ถึงธารบรรจบ

แววตาของพยัคฆ์คีรีสั่นเครือก่อนเบนสายตาออกจากวงต่อสู้ สุดท้ายก็เลือกปิดตาลง มีเพียงมีนาที่เฝ้ามองอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาอาคมของเธอมองออกว่าทุกคนในนี้ล้วนมีพลังงานอาคมไหลเวียนอยู่ทั้งนั้น แตกต่างกันก็เพียงแค่มีมากหรือน้อยเท่านั้น แต่เหนือภพนั้นแม้แต่เศษเสี้ยวของปราณอาคมก็ไม่มี

การที่หมัดของเหนือภพสร้างความเสียหายให้กับครูฝึกพลได้นั้นเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ แม้แต่การสู้กับอรุณก็ยังต้องใช้ปราณอาคมพรสวรรค์ระดับ 9 ขึ้นไปจึงจะพอฟัดพอเหวี่ยง มีนาจึงสงสัยในความแข็งแกร่งของเหนือภพมากขึ้น เธอเชื่ออย่างหมดใจว่าเหนือภพต้องมีความพิเศษบางอย่างไม่ต่างไปจากน้องสาวของเขา

มีนาหันกลับไปพิจารณาเหนือฟ้า น้องสาวของเหนือภพคนนี้มีปราณอาคมที่หนาแน่นไม่ด้อยไปกว่าปราณอาคมของครูฝึกไทเลยแม้แต่น้อย

“นายคิดว่ายังไง”

ช้างถามม้าศึกอย่างขอความคิดเห็น แต่สายตาของม้าศึกกลับไม่ได้มองไปที่เหนือภพแม้แต่น้อย เขายังคงจดจ้องไปยังที่มีนาตามปกติวิสัย

“ความแข็งแกร่งของเจ้านั่น น่าจะเกิดจากกล้ามเนื้อและร่างกายเป็นหลัก”

ช้างพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดม้าศึกเพราะพวกเขาทั้งสองต่างก็ถูกฝึกมาไม่น้อย ไม่เพียงฝึกอาคมทั้งยังต้องฝึกร่างกายเพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแกร่งขึ้นด้วย ร่างกายที่แข็งแกร่งมากพอเท่านั้นจึงจะแสดงอนุภาพปราณของตระกูลออกมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ

เพื่อลบข้อกังขาในใจ หัวหน้าไทจึงก้าวออกมาด้านหน้าเพื่อให้เหนือชกแบบโง่ๆอีกครั้ง

“เหนือภพ ต่อยมาสิ”

แต่หัวหน้าไทไม่ได้โง่ เขาไม่เคยประมาทกับการต่อสู้ เขาสร้างเกราะป้องกันจากปราณอาคมในเสี้ยววินาทีก่อนที่หมัดของเหนือภพจะสัมผัสโดนแผงอกแน่นๆของเขา

ดังนั้นในขณะที่เหนือภพชกเข้าไปนั้น หมัดแกร่งจึงได้พุ่งเข้าปะทะเกราะปราณอาคมโดยตรง เกราะปราณอาคมไม่ได้แตกหรือถูกทำลาย แต่ทว่าแรงกระแทกจากหมัดนั้นแรงมากจนส่งผ่านความสั่นสะเทือนจากเกราะอาคมไปสู่ร่างกายหัวหน้าไทได้หลายส่วน ร่างกายของหัวหน้าไทถึงกับถอยหลังไปสองก้าวเนื่องจากต้านแรงเอาไว้ไม่อยู่

เหตุการณ์ครั้งที่หนึ่ง ครั้งสองยังนับว่าบังเอิญได้ แต่ถ้าเกิดขึ้นครั้งที่สาม มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว เหตุการณ์นี้ทำให้ผู้คนต้องมองเหนือภพในมุมใหม่ รวมถึงผู้เฒ่าพสุธาที่เคยมีความหลังที่ไม่ดีต่อเหนือภพก็ยังต้องเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเหนือภพ

“เจ้าเดินทางร่วมไปกับพวกเราได้”

หัวหน้าไทตกลงให้เหนือภพเข้าร่วมการเดินทาง ในขณะที่ใจของเขายังคงครุ่นคิดอยู่กับการรับการโจมตีจากเหนือภพเมื่อครู่ เขารู้สึกทึ่งที่เหนือภพสามารถสร้างแรงกำปั้นได้ทรงพลังขนาดนี้

แต่ลึกๆก็รู้สึกเสียดาย เพราะเขาสามารถประเมินผลเสียของเหนือภพได้ หากเหนือภพยังไม่มีปราณอาคม มีแต่เรี่ยวแรงอันบ้าพลังนั้น มันก็ไม่เพียงพอที่จะฆ่าสัตว์อสูรระดับสูง หรือต่อกรกับฮันเตอร์ที่ชั่วร้ายได้ เรี่ยวแรงมหาศาลไม่สามารถหักลบหรือทำลายปราณอาคมได้ นี่เป็นความจริงที่โหดร้าย

บางทีเส้นทางการเป็นฮันเตอร์ของเหนือภพ คงยากลำบากกว่าที่คิด

การเดินทางของพวกเขาเป็นไปอย่างเรียบง่าย พวกเขามีเป้าหมายแรกที่หมู่บ้านธารบรรจบ เพื่อที่จะขึ้นเรือโดยสารจากที่นั่นไปลงที่เมืองโกงกาง ก่อนเดินทางต่อไปเรื่อยๆ เมื่อผ่านป่าหมื่นนิรันดร์ก็จะแวะพักส่งเหล่าฮันเตอร์หน้าใหม่บางคนที่นั่นแล้วจึงจะเดินทางต่อไปจนกระทั่งเข้าสู่เมืองหลวงอมตะนคร

พวกเขาเดินทางโดยการล่องเรือเล็กตามแม่น้ำมาเรื่อยๆ ใช้เวลาเพียงครึ่งวันคณะเดินทางของหัวหน้าไทก็มาถึงหมู่บ้านธารบรรจบ หัวหน้าไทให้ทุกคนแยกย้ายกันซื้อข้าวของที่จำเป็นก่อนจะขอตัวไปติดต่อธุระในเขตปกครองของหมู่บ้าน

“ว้าววว สวยจังเลยพี่ภพ เป็นอย่างที่พี่สมุทรเล่าไว้ไม่มีผิดเลย”

“หมู่บ้านธารบ้านจบเต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างสวยงามใหญ่โต ทั้งยังเป็นเมืองที่ผู้คนทำการประมง ทำการค้าขาย มันเป็นอาชีพที่สุดยอดและน่าตื่นเต้นมากเลยเนอะพี่ภพ”

“พี่ดูนั่น พี่เคยเห็นเรือขนาดใหญ่แบบนั้นมาก่อนรึเปล่า ถ้าพี่ไม่รู้ หนูจะบอกให้ นั่นเรียกว่าเรือสำเภาเป็นเรือที่ใช้ขนสินค้า มันมีราคาแพงมากเลยละ พี่สมุทรบอกว่า บ้านพี่สมุทรมีเรือสำเภาแบบนั้นสิบกว่าลำ สุดยอดไปเลยเนอะ”

“............................”

“............................”

แล้วเหนือฟ้าก็พรั่งพรูคำพูดอันแสนตื่นเต้นของเธอออกมาอีกมากมาย

เหนือภพทำหน้าเซ็ง เรื่องพวกนี้มันก็น่าสนใจอยู่หรอก มันถือเป็นการเปิดหูเปิดตาครั้งแรกของเขากับน้องสาวเชียวนะ แต่แทนที่จะพูดถึงเขา ดันพูดถึงไอ้นักธนูที่ยิงธนูไม่เป็นอยู่ได้ เสียอารมณ์ชะมัด

“จ้าๆเจ้าชอบพี่ก็ดีใจ”

เหนือภพกล่าวอย่างอ่อนโยนขณะเดินจับตามองน้องสาวตัวเองเอาไว้ ก่อนจะปล่อยให้เหนือฟ้าเป็นคนนำเขาไปเอง

“ดูนั่นสิพี่ ปลาตัวนั้นสวยจังเลย”

เหนือภพมองปลาขนาดเท่าฝ่ามือในตู้กระจกหน้าร้านขายปลาร้านหนึ่ง มันมีเกล็ดและหางสีรุ้งสวยงาม

“เจ้าอยากกินงั้นเหรอ งั้นพี่จะซื้อให้เจ้า”

เหนือฟ้าหน้ามุ่ยลงทันที

“พี่ก็ พี่เห็นว่าข้าเห็นแก่กินมากหรือไง ข้าอ้วนแบบนี้แล้วท่านจะให้อ้วนไปถึงไหน ของสวยของงามมีไว้ชื่นชม พี่บ้าไม่รู้อะไรบ้างเลย สู้พี่สมุทรก็ไม่ได้ ชิ เสียอารมณ์หมด”

เหนือภพยิ้มแห้งๆ หัวคิ้วกระตุก นี่เขาผิดอะไรเนี่ย เขานี่ดูแลน้องมาตั้งเล็กไม่เคยให้อดอยาก พอโตเข้าหน่อยปีกกล้าขาแข็ง ถึงจะคิดแบบนั้นเหนือภพก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่เดินตามเหนือฟ้าไปสู่เส้นทางที่พาดผ่านตลาดของหมู่บ้านธารบรรจบ