ตอนที่ 29 สมุทรผู้ร่ำรวย
เหนือภพเดินมาถึงบริเวณที่เขาได้ทำหลุมกับดักเอาไว้ หลุมแรกนั้นยุบเป็นโพรงลงไป ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตื่นเต้นดีใจ เขาก็พบว่าในหลุมนั้นว่างเปล่า ตอไม้แหลมที่เขาทำไว้ก้นหลุมนั้นหักพังทั้งหมด มันคือร่องรอยที่แสดงให้เห็นว่าสัตว์อสูรที่ตกลงมาในหลุมนี้แข็งแกร่งมากเกินกว่าที่ตอไม้แหลมจะสะกิดผิวของมันได้
‘ยึ๋ยย’
แค่คิดว่าอาจจะเจอสัตว์อสูรที่ร้ายกาจแบบสัตว์อสูรตุ่นตุ๊กแก เขาก็รู้สึกขนลุกแล้ว แต่ยังมีอีกหนึ่งหลุมที่อยู่ใกล้ๆกันนี้ที่เขาต้องไปดู เขาข่มความกลัวลงแล้วรีบวิ่งไปที่หลุมนั้นอย่างว่องไว
‘เอ๊ะ กลิ่นคาวเลือด แสดงว่าสำเร็จ!’
เหนือภพยิ้มกว้างรีบสืบเท้าเข้าไปดูอย่างดีใจ แต่เมื่อได้เห็นภาพที่ก้นหลุมเขาก็ถึงกับร้องเสียงหลง
“เห้ย นี่เจ้า! เจ้าจะขโมยหมูป่าของข้าไม่ได้นะ”
เหนือภพรู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังสูบฉีดไปที่ใบหน้า ตอนนี้หน้าเขาเริ่มแดงด้วยความโกรธ เมื่อภาพฝันว่าจะมีสัตว์อสูรตัวอ้วนอยู่ที่ก้นหลุม กลับกลายเป็นภาพเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนโอบกอดหมูป่าเอาไว้ด้วยท่าทางพิลึกพิลั่น
“นี่หมูป่าของ...”
เหนือภพยังพูดไม่จบก็ถูกขัดด้วยเสียงอันแผ่วเบาจากก้นหลุม
“ช่วยด้วย”
“เจ้าว่ายังไงนะ อ้าว เจ้าบาดเจ็บนี่”
เมื่อเหนือภพสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่ไม่ปกตินี้ เขาก็รีบผูกเชือกที่เตรียมเอาไว้กับโคนต้นไม้ ก่อนที่ตัวเองจะจับเชือกโรยตัวลงไปก้นหลุมเพื่อช่วยเด็กชายคนนั้น
‘อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป แล้วศาลหมู่บ้านสืบข่าวจนรู้ว่านี่คือหลุมของข้า ข้าก็คงไม่พ้นผิดแน่’
เมื่อเหนือภพนำเด็กชายคนนั้นและสัตว์อสูรหมูป่าขึ้นมาจากหลุมได้แล้ว เขาก็รีบทำลายไม้แหลมที่ก้นหลุมทิ้งทั้งหมดเพื่อไม่ให้เกิดเหตุร้ายเช่นนี้กับใครอีก
ภาพของเหนือภพที่กำลังวิ่งอย่างเต็มฝีเท้าพร้อมกับแบกเด็กหนุ่มร่างกายโชกเลือดไว้บนบ่าซ้าย ส่วนมือขวาก็ลากร่างไร้ชีวิตของสัตว์อสูรหมูป่าตัวอ้วนตามมาด้วย ทำให้ตลอดทางที่เขาวิ่งกลับมาที่หมู่บ้านนั้นทำให้ผู้คนแตกตื่นเป็นอย่างมาก
เหนือภพทิ้งซากสัตว์อสูรหมูป่าเอาไว้หน้าโรงหมอก่อนจะแบกร่างของเด็กหนุ่มเข้าไปด้วยท่าทีร้อนใจ
“เหนือภพ นี่มันจะมากเกินไปแล้ว ตั้งแต่ที่เจ้าได้เป็นฮันเตอร์ เจ้าก็มาที่นี่ทุกวันเลยนะ ยาของข้าถูกเจ้าเผาผลาญไปเกือบครึ่งแล้วรู้มั๊ย”
ถึงแม้ว่าหมอแผนจะบ่นเช่นนั้น แต่เขาก็รีบเข้ามาดูคนเจ็บอย่างรวดเร็ว
“ครั้งนี้ไม่ใช่ข้า แต่เป็นเขา เขาติดกับดักที่ข้าวางไว้ในป่า ท่านลุงหมอ ท่านรีบช่วยเขาก่อนเถอะ หากเขาเป็นอะไร ข้าคงต้องแย่แน่ๆ”
“เอาน่า ถอยออกไปห่างๆหน่อย”
หมอแผนรับคำรีบตรวจดูอาการของเด็กหนุ่มเจ้าสำอางอย่างละเอียด แล้วก็พยักหน้ากับตัวเองอย่างเคยชิน อาการไม่ได้น่าเป็นห่วง โชคดีที่เจ้าเด็กนี่เป็นฮันเตอร์มีปราณอาคมไหลเวียนอยู่ในร่าง ร่างกายมีความพิเศษโดยธรรมชาติอยู่แล้ว เขาจึงทำแผลเพื่อหยุดเลือดและหยอดยาให้นิดหน่อย ใช้เวลาเพียงไม่นานบาดแผลของเด็กหนุ่มก็เริ่มสมานตัว
เมื่อได้รับการรักษาและได้รับอาหารบำรุง เรี่ยวแรงของเด็กหนุ่มก็เริ่มกลับมา
“ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ เจ้าชื่ออะไร ข้าชื่อสมุทร มาจากหมู่บ้านธารบรรจบ”
เด็กหนุ่มเจ้าสำอางแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ ท่าทางของเขาดูเหมือนเป็นคุณชายที่มาจากตระกูลร่ำรวย แม้ว่าชุดกางเกงสามส่วน และเสื้อกั๊กหนังจระเข้ของเขาจะมีสภาพไม่น่าดู แต่โดยรวมแล้วเขาก็ดูเป็นคนมารยาทดีที่น่าคบคนหนึ่ง
“ข้าชื่อ เหนือภพ ส่วนเรื่องที่ช่วยเจ้า เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก มันเป็นเรื่องที่ข้าต้องทำอยู่แล้ว”
เหนือภพไม่กล้าบอกความจริงว่า หลุมนั้นเขาเป็นคนขุดเอง เขาจึงเลี่ยงไปชวนคุยเรื่องอื่นๆ
“ที่หมู่บ้านธารบรรจบนั่นก็ดีอยู่แล้ว ทำไมถึงได้มาล่าสัตว์อสูรในเขตป่าของชาวบ้านล่ะ รู้ไหมว่ามันอันตรายมาก หากข้าไม่คิดจะไปเดินเที่ยวเล่น เจ้าคงต้องตายไปแล้ว”
“เอ่อ เรื่องนั้น..”
สมุทรมีท่าทีลังเลที่จะบอกเรื่องราวของตน เขาตอบเพียงว่า
“ข้าอยากลองมาหาประสบการณ์ ข้าเพิ่งจะได้เป็นฮันเตอร์เมื่อไม่นานมานี้เลยคิดอยากจะลองวิชา แต่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ขอบคุณอีกครั้งนะ”
เหนือภพนั้นไม่ได้ใส่ใจกับบุญคุณครั้งนี้เท่าไหร่นัก สมุทรไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว เขาจึงรีบตัดบทไปว่า
“เอาล่ะ เจ้าก็หายดีแล้ว ข้าขอตัวก็แล้วกัน ข้ามีธุระ”
“เดี๋ยวก่อนสิ เจ้าเห็นคันธนูของข้าหรือเปล่า”
'คันธนู' เหนือภพครุ่นคิดสักพักก่อนจะนึกออก
“อ๋อ” เหนือภพรื้อค้นกระเป๋าตัวเองก่อนจะหยิบเอาแท่งไม้กลมขึ้นมา
“เจ้าสิ่งนี้หรือเปล่า ข้าเห็นมันหักอยู่แถวป่า”
สมุทรรับเอาแท่นไม้มาไว้ในมือโดยไม่ได้พูดอะไร เขาแผ่ปราณอาคมเข้าไปในแท่งไม้ ทันใดนั้นแท่งไม้ที่หักอยู่ก็ยืดขยายกลายเป็นคันธนูไร้สายสีน้ำตาลเข้มที่ดูสวยงามเหมือนใหม่
แววตาเหนือภพสนใจเจ้าของสิ่งนี้อยู่มากทีเดียว เขาเคยเห็นธนูมามากแต่ยังไม่เคยเห็นธนูที่สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้แบบนี้มาก่อน
‘มันคงจะแพงมากแน่ๆ’
แต่เมื่อสมุทรโยนคันธนูนั้นทิ้งไป เหนือภพก็ตกใจจนร้องเสียงหลง
“นี่! เจ้าคิดจะทำอะไร”
“มันมีรอยร้าว ช่างเถอะ ของที่พังแล้วก็ทิ้งไป ไม่ควรเก็บไว้มันเป็นลางไม่ดี”
“ถ้าเจ้าไม่เอาแล้ว ก็อย่าทิ้งเรี่ยราดสิ เดี๋ยวข้าเอาไปทิ้งข้างนอกให้”
เหนือภพรีบไปเก็บคันธนูอย่างแสนเสียดาย
‘เจ้าสิ่งนี้ต้องมีราคามากแน่ ถ้าเอาไปขายที่ร้านอาวุธ ถึงแม้จะเป็นของชำรุดก็เถอะ แต่ด้วยความพิเศษของมันคงต้องได้ราคาดีแน่ๆ ฮ่าๆ’
“งั้นข้ากลับบ้านก่อน ไว้เจอกันนะสมุทร”
“เดี๋ยวก่อน ขอข้าไปด้วย ข้าไม่รู้จะไปนอนที่ไหน”
สมุทรขอร้องอย่างคนไร้ที่พึ่ง ส่วนเหนือภพกลับรู้สึกเซ็ง เขาไม่ชอบเลยที่ต้องมีใครมาตามติดเขาแบบนี้
“ข้าไม่สะดวก” เหนือภพตัดใจพูดอย่างตรงไปตรงมา
“งั้นหรอ เออ..เจ้าพอจะรู้จักที่พักในหมู่บ้านบ้างมั๊ย อย่างเช่นโรงแรม โรงเตี๊ยมหรืออะไรทำนองนั้นน่ะ”
เหนือภพนิ่งไปชั่วครู่
‘เจ้าบ้านี่มันไม่รู้อะไรจริงๆ หมู่บ้านแร่ห้าสีน่ะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ของจำพวกโรงแรมไม่มีหรอก มีแต่ร้านเหล้า ร้านน้ำชา แต่สถานที่เหล่านั้นเป็นสถานที่อโคจรให้คนแวะเวียนไป แต่ไม่มีบริการห้องพักหรอก’
สมุทรเห็นเหนือภพเงียบไปนานก็รู้สึกว่า บางทีเขาอาจจะดูยากจนเกินไปทำให้ดูไม่น่าเชื่อถือ สมุทรจึงล้วงถุงเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดมันให้เหนือภพดู
“ไม่ต้องกังวลว่าข้าจะไม่มีเงินจ่าย ข้าไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อนหรอก ถึงข้าจะไม่ค่อยได้เรื่อง แต่ที่ข้าก็มีเงินนะ”
ภายในถุงนั้นมีเหรียญเงินมากมายที่แย่งกันส่องแสงระยิบยับจนแยงตาเหนือภพ เหนือภพเห็นดังนั้นก็ไม่รอช้า เขารีบใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดสมุทรเอาไว้อย่างหลวมๆ พลางพูดว่า
“เพื่อนข้า อันที่จริงบ้านข้าก็พอมีที่ว่างอยู่ ถ้าไม่รังเกียจบ้านเล็กๆของข้า เจ้าจะไปอยู่ที่นั่นก็ได้นะ ข้าคิดไม่แพงหรอก”
“อื้ม ดีเลย”
จากนั้นเหนือภพก็พาสมุทรเดินกลับบ้านด้วยท่าทางสนิทสนม โดยไม่ลืมให้สมุทรช่วยลากสัตว์อสูรหมูป่ากลับไปด้วย ขณะที่มืออีกข้างของเหนือภพก็เช็ดเลือดกำเดาที่ไหลออกจากจมูกอย่างตื่นเต้น
เมื่อเด็กหนุ่มทั้งสองพากันกลับมาถึงบ้านก็พบว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลย เหนือภพก็เลยใช้เวลาว่างนี้เล่าให้ฟังว่าเขาอาศัยอยู่กับแม่และน้องสาว
“ตอนนี้เหนือฟ้าคงจะยังอยู่ที่โรงเรียน ส่วนแม่ของข้าคงจะออกไปหาเพื่อนน่ะ อ่ะ เจ้านอนตรงนี้นะ”
เหนือภพจัดแจงให้สมุทรนอนมุมข้างในสุด แล้วเขาจะนอนปิดทางข้างนอกอีกที ถึงจะเป็นเพื่อนที่ดูน่าเชื่อถือแต่ทั้งบ้านเค้ามีแต่ผู้หญิง ยังไงก็ต้องถือคติปลอดภัยไว้ก่อน
“เอ่อ ที่นี่หรอ ได้สิ”
สมุทรมองสำรวจบ้านหลังน้อยอย่างจนใจ ทั้งบ้านมีห้องแค่ห้องเดียว ทุกคนต้องนอนรวมกันอย่างเบียดเสียด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยต้องลำบากขนาดนี้ แต่นี่ก็ถือเป็นโอกาสอันดีของเขา ในเมื่อเขาต้องการประสบการณ์แปลกใหม่ เขาก็ได้รับมันแล้วในเวลานี้
