ตอนที่ 28 คุณได้รับ 20,000 พ้อย

หลังจากที่เหนือภพวิ่งออกมาหลังบ้าน เขาก็หามุมลับตาคนที่ริมบ่อเลี้ยงปลาพลางทำท่าคิดไม่ตก มือข้างหนึ่งก็กำถุงเงินสีแดงเอาไว้แน่น

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน”

เหนือภพเปิดถุงสีแดงออก แสงประกายสีเงินเจิดจ้าที่สะท้อนออกมานั้นทำเอาตาของเขาพร่าไปชั่วขณะ เขาหันซ้ายขวาแล้วรีบพุ่งตัวเข้าไปแอบในพุ่มไม้ใหญ่ใกล้ๆ ก่อนเทหรียญสีเงินทั้งหมดออกมาจากกระเป๋า แล้วค่อยๆนับมันอย่างตั้งใจ

“1 เหรียญเงิน”

“2 เหรียญเงิน”

“3 เหรียญเงิน”

เหนือภพหัวใจเต้นรัว ขณะที่เขานับต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง....

“10 เหรียญเงิน!”

เสียงของเหนือภพเริ่มสั่น มือไม้สั่นในใจเต้นรัวดุจกลองรบ เหนือภพยังคงนับต่อไป จนกระทั่ง

“50 เหรียญเงิน!!”

จู่ๆเลือดหยดน้อยก็ค่อยๆไหลออกมาจากริมฝีปากของเขา พร้อมๆกับหัวใจที่เต้นกระหน่ำคล้ายจะหลุดจากขั้ว

“100 เหรียญเงิน!!”

เหนือภพกระอักเลือดออกมาอีกครั้งอย่างรุนแรง เขาสลบเหมือดไปในทันที

หลายชั่วโมงต่อมา เหนือภพตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางที่ฝันร้าย เหงื่อโทรมกาย ในฝันนั้นเขาพบว่าเงินทั้งหมดที่เขานับมันหายไปทั้งหมด แต่เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเงินยังวางอยู่ที่พื้นตรงหน้าเหมือนเดิม เขาก็ค่อยรู้สึกวางใจ

“เฮ้อ เรื่องจริงนี่นา”

เขาเริ่มนับเงินใหม่อีกครั้ง เมื่อนับครบ 3 รอบแล้วพบว่าเขามีเงิน 100 เหรียญเงินจริงๆ เขาก็จัดแจงแบ่งเงินครึ่งหนึ่งเก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนของน้องสาวสุดที่รัก หากในอนาคตเหนือฟ้าต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจแบบที่เขาเคยประสบมา เธอจะต้องไม่มีสภาพน่าอนาถแบบเขาเป็นอันขาด ส่วนที่เหลือเขาจะลองใช้มันตามที่ผู้ชี้นำบอกมา

เหนือภพเรียกแท็บเล็ตออกมาจากตราที่ข้อมือ ในขณะที่เขากำลังจะกดปุ่ม ‘ตลาด’ มีกล่องข้อความเด้งขึ้นมาในทันที

เต็งหนึ่ง No.1 : < เงินทั้งหมดนั้น ผมให้ไว้ใช้สำหรับซื้อของในระบบเท่านั้นนะครับ >

“เอ๋ นี่มันอะไรกัน”

เหนือภพสงสัยว่าผู้ชี้นำของเขาจะตั้งค่าอะไรบางอย่างเอาไว้ เขากวาดตามองสำรวจไปทั่วแท็บเล็ตจนกระทั่งเจอช่องว่างๆช่องหนึ่ง พอจิ้มนิ้วลงไปก็ปรากฏตัวอักษรมากมายที่เขารู้จัก

“เยี่ยมเลย นี่แสดงว่าข้าสามารถติดต่อท่านเต็งหนึ่งได้ผ่านไอ้นี่สินะ”

แม้จะรู้อย่างนั้นเหนือภพก็ยังไม่สนใจโต้ตอบผู้ชี้นำของเขา เขาอยากจะใช้เงินเติมในระบบแค่ครึ่งเดียว ใครจะห้ามเขาได้

ขณะที่เหนือภพกำลังจะกดตกลงเพื่อจ่ายนั้น เขาก็เกิดอาการลังเล แบ่งเงินออกไปอีกสามส่วนในห้าส่วน เหลือเพียงแค่ 20 เหรียญเงิน แต่เขาก็ยังลังเลอีก และในขณะที่เหนือภพจะเจียดเงินออกอีกครั้ง ข้อความแชทก็ส่งตรงมาหาเหนือภพอีกเช่นเคย

เต็งหนึ่ง No.1 : < หากคุณเอาเงินออกอีกผมจะริบเงินคืน >

“โอย นี่ท่านรู้เห็นทุกอย่างเลยหรอเนี่ย”

เหนือภพหน้ามุ่ย เขาตัดใจกดปุ่ม จ่าย 1 เหรียญเงิน แล้วเงินหนึ่งเหรียญที่อยู่บนมือของเขาก็สลายเป็นละอองสีเงินหมุนวนเข้าสู่หน้าจอแท็บเล็ต บนหน้าจอนั้นมีข้อความตอบรับเด้งขึ้นมาในทันที

-*-*- คุณได้รับ 20,000 พ้อย

เหนือภพไม่รู้สึกดีใจสักนิด แต่เมื่อเสียเงินไปแล้วสิ่งที่เขาทำได้ก็คือการศึกษาระบบตลาดในแท็บเล็ตนี้ให้เข้าใจ สิ่งที่เขาเห็นบนหน้าจอแท็บเล็ตมีตัวเลือกของร้านค้าอยู่สามช่อง ได้แก่ วัตถุดิบ แฟชั่น และอุปกรณ์ แต่ว่าช่องที่เขาสามารถเข้าไปดูได้ มีเพียงแค่ช่องวัตถุดิบเท่านั้น ส่วนอุปกรณ์กับแฟชั่นนั้น ต้องมียอดการใช้จ่ายครบ 100 เหรียญเงินถึงจะใช้งานได้

เหนือภพเปิดดูช่องขายวัตถุดิบ ภายในนั้นมีภาพของวัตถุดิบพร้อมคำอธิบายสรรพคุณนานาชนิดๆทั้งพืช สัตว์ หิน เหล็กแร่สารพัดรวมถึงสิ่งของประหลาดมหัศจรรย์อื่นๆที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ราคาของวัตถุดิบแต่ละชิ้นนั้นทำเขาแทบขาดใจตาย

ราคาวัตถุดิบที่ถูกที่สุด ก็อยู่ที่ 20,000 พ้อยแล้ว เหนือภพรีบปิดระบบทันที

“เนื้อบ้าอะไร ราคาตั้ง 2 เหรียญเงิน เนื้อสัตว์อสูรในตลาด แพงสุดยังไม่ถึงหนึ่งเหรียญเงินเลยด้วยซ้ำ เผลอๆ หนึ่งเหรียญเงินยังซื้อเนื้อสัตว์อสูรระดับดีๆได้ห้าตัวด้วยซ้ำ หึ”

เหนือภพเลิกสนใจแท็บเล็ต เขาเก็บมันไว้ในตราสัญลักษณ์ฮันเตอร์ของตัวเองดังเดิม ก่อนหยิบข้าวของมุ่งสู่ป่า เพื่อไปยังกับดักที่เขาวางเอาไว้สองวันก่อน ตอนนี้น่าจะมีสัตว์อสูรมาติดกับดักแล้ว

‘หวังว่าพวกมันจะยังไม่ตาย แล้วเน่าไปซะก่อนนะ’

วันก่อนหน้า ณ ป่าเหนือหมู่บ้านแร่ห้าสี

“นี่อย่าหนีนะ!”

เสียงสั่งอย่างวางอำนาจของเด็กหนุ่มเจ้าสำอางคนหนึ่ง เขากำลังไล่ล่าสัตว์อสูรหมูป่าตัวอ้วน และในมือของเด็กหนุ่มเจ้าสำอางผู้นี้ก็กำลังง้างธนูเตรียมพร้อมยิง

เมื่อสบโอกาสเด็กหนุ่มเจ้าสำอางเร่งความเร็วจนอยู่ห่างจากสัตว์อสูรแค่ 2 เมตร เขาก็ปล่อยลูกศร ลูกศรพลังอาคมสีทองหมุนบิดเกลียวพุ่งไปข้างหน้าอย่างแรง แต่พอมันใกล้จะโดนสัตว์อสูรหมูป่า ลูกศรดังกล่าวกลับเบี่ยงออกไปอย่างประหลาด มันพลาดเป้า แต่มันกลับสร้างความเสียหายให้กับพื้นข้างๆแทน จนเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่

“ต้องทำได้สิเรา”

แม้เขาจะรู้สึกเสียดายแต่ก็ยังคงมีแววตามุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ เขายังคงติดตามสัตว์อสูรหมูป่าไป เมื่อสบโอกาสเขาก็ปล่อยลูกศรอีกครั้ง แต่กลับพลาดเป้าอีกเช่นเคย ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดตัวเองมาก ระยะแค่ไม่ถึงสามเมตรเขากลับยังพลาด

สัตว์อสูรหมูป่าเหลียวหลังมามอง มุมปากของมันยกขึ้นนิดหน่อยคล้ายกำลังยิ้มเหยาะ แถมยังส่งเสียงฟึดฟัดออกจากจมูกคล้ายกับการดูถูก

“เฮอะ แกต้องโดนแบบนี้”

เด็กหนุ่มร่ายอาคมลูกศรสีทองมาถืออยู่ในมือพลางเร่งความเร็วจนขีดสุด เพื่อไปประชิดตัวสัตว์อสูร เขาตั้งใจจะพุ่งลูกศรปักเหยื่อตัวนั้นด้วยมือของเขาแทน

วินาทีที่เด็กหนุ่มปักลูกศรลงไปบนหลังสัตว์อสูรนั้น เป็นวินาทีที่พวกเขาพุ่งทะลุเข้าไปในพุ่มเฟิร์นขนาดยักษ์พอดี พื้นดินทรุดฮวบลงในทันใด หนึ่งคนหนึ่งสัตว์อสูรพากันร่วงลงสู่เบื้องล่าง

ฉึบ!

ร่างอันใหญ่โตของสัตว์อสูรหมูป่าถูกไม้แหลมนับสิบเสียบทะลุร่างกาย มันร้องคำรามเสียงแหบแหลมออกมาอย่างเจ็บปวด ส่วนเด็กหนุ่มนั้นโชคดีหน่อยที่เขาตกลงบนหลังสัตว์อสูรหมูป่าอีกที แต่ทว่าขาของเขาก็เหวี่ยงฟาดไปโดนต่อไม้แหลมขนาดเล็กๆ มันเสียบทะลุต้นขาพอดี

เสียงร้องของทั้งคนทั้งสัตว์อสูรจึงดังระงมก้องป่าโดยพร้อมเพียงกัน

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย”

เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานเสียงของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆจางหาย ส่วนสัตว์อสูรหมูป่านั้นเงียบเสียงไปตั้งนานแล้ว มันคงตายไปแล้ว

ใบหน้าของเด็กหนุ่มแลดูซีดเซียว ขณะที่พยายามเขยิบร่างกายเบียดเข้ากับร่างที่ตายแล้วของสัตว์อสูรหมูป่า เพื่อใช้ขนหนาของมันให้ความอบอุ่นในยามกลางคืน แม้ว่าริมฝีปากของเขาเริ่มแห้งแตกเป็นขุย แต่เขาก็ยังคงส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ จนผลอยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย