ตอนที่ 21 ฟื้นตัวเร็ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมาด้วยฤทธิ์ยาปิดยมโลกเหนือภพก็ได้สติ เขาทะลึ่งตัวตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางราวกับฝันร้ายบาดแผลภายนอกหายดีเกือบสนิทแล้วด้วยยาชั้นดีของหมอแผน พิษถูกขับออกมาภายนอกจนหมดสิ้น ร่างกายราวกับว่ากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เหนือภพนั่งอึนอยู่ชั่วครู่ เขากำลังสับสนว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเพียงภาพฝัน ทั่วทั้งบริเวณโรงหมอก็ไม่มีวี่แววของผู้คนเลยสักคน ยิ่งทำให้เหนือภพรู้สึกสับสนเข้าไปใหญ่ เมื่อไม่มีใครให้เขาได้สอบถาม

เขาจึงลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นเขาจึงพบร่องรอยการรักษาพยาบาลอยู่รอบข้าง มีเศษผงของยาหลายชนิดติดอยู่ที่เตียง มีผ้าพันแผลและผ้าขาวสะอาดวางไว้ข้างๆเตียงอย่างเรียบร้อย

‘อ๊า เรื่องจริงสินะ’

ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นยืน เขาก็พบว่าที่ช่วงแขนของเขามีผ้าพันแผลเต็มไปหมด ยังดีที่ข้างเตียงมีเสื้อคลุมผ้าป่านยาวเพียงครึ่งตัววางพับไว้

‘คงจะเตรียมไว้ให้ข้าล่ะมั้ง ขอบคุณนะ ใส่คลุมตัวกลับบ้านไปแม่และน้องของข้าจะได้ไม่เห็นบาดแผล’

ครู่ต่อมาก็ยังไม่มีใครกลับมาที่โรงหมอเลยสักคน เหนือภพจึงรีบเดินทางกลับบ้าน เมื่อเห็นว่าฟ้ามืดแล้วเขาก็พยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ภายในใจนึกเป็นห่วงแม่กับน้อง ว่าจะกินอะไร เขาต้องรีบกลับไปทำอาหารให้เร็วที่สุด แต่ร่างกายของเขายังคงอ่อนแรงอยู่ ทำให้การเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวกนัก

ไม่นานเหนือภพก็กลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เขาทำก็คือตรงเข้าไปกอดแม่และน้องสาวตัวน้อย เมื่อผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายมาทำให้เขารู้สึกได้อย่างแจ่มชัดว่า ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนจริงๆ เขากลัวจริงๆ กลัวว่าสักวันเขาจะต้องตายที่ไหนสักแห่งแล้วไม่มีโอกาสได้พบเจอแม่กับน้องอีก

ท่าทางประหลาดของเหนือภพทำให้ผู้เป็นแม่ฉุกคิดว่าลูกชายเธออาจไปพบเจอเรื่องอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เขาหวาดกลัว แต่เธอเองก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรที่จะทำให้ผู้เป็นลูกชายต้องกังวล เธอเคารพในการตัดสินใจของลูกชายเสมอ สิ่งที่เธอพอทำได้เพียงโอบกอดลูกชายของตัวเองไว้ด้วยความอบอุ่น ลูบหัวเขาเบาๆอย่างอ่อนโยนเพียงเท่านั้น นี่เป็นสิ่งที่ผู้เป็นแม่ที่พิการอย่างเธอจะทำให้ได้

วันรุ่งขึ้นเหนือภพตื่นเช้ากว่าทุกๆวัน ร่างกายเขาเยียวยาตัวเองอย่างรวดเร็วด้วยกล้ามเนื้อที่ทรงพลังและมีประสิทธิภาพ ดังนั้นเขาจึงกลับสู่วิถีประจำวันได้ แม้ว่าเมื่อวานจะผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาก็ตาม

เขาจัดเตรียมอาหารเอาไว้ให้แม่สองชุดสำหรับมื้อเช้าและกลางวัน และเตรียมอาหารเอาไว้ให้เหนือฟ้าสองชุดเช่นกัน สำหรับกินในตอนเช้าและสำหรับห่อไปกินที่โรงเรียนเตรียมฮันเตอร์สาขาหมู่บ้านห้าสี

เนื่องจากตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนระหว่างขอทุนการศึกษา หัวหน้าไทจึงอนุญาตให้เหนือฟ้ามาเรียนที่นี่เป็นการชั่วคราวระหว่างรอผลได้ แม้ที่นั่นจะมีการเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กๆ แต่เขาก็กังวลว่าเหนือฟ้าจะกินไม่อิ่มจึงทำอาหารให้เธอเผื่อเวลาที่เธอหิว

เหนือภพวางแผนการสำหรับวันนี้เอาไว้อย่างดี ช่วงเช้าเขาตั้งใจว่าจะขุดแร่เพื่อชดเชยเวลาสองวันที่เขาเสียไป ช่วงบ่ายเขาคิดว่าจะเข้าไปในป่าเพื่อตรวจดูกับดักที่วางเอาไว้ แม้เหตุการณ์เมื่อวานจะทำให้เขาหวาดกลัว แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้ความพยายามทั้งหมดสูญเปล่า อย่างมากเขาก็แค่เปลี่ยนเส้นทางเข้าป่าใหม่ รับรองว่าต่อให้พวกนั้นดักรอเขาอยู่ทางเดิม ก็คงไม่เจอเขา

ณ ปากทางเข้าเหมืองศิลาร้อยชั้น

“ไงเจ้าหนู ค่าเข้า 1 เหรียญทองแดง”

ฮันเตอร์หญิงวัยกลางคนท่าทางกร้านโลกยืนเรียกเก็บเงินค่าเข้าเหมืองตามปกติ

“หัวหน้าไทไม่อยู่หรอครับ”

เหนือภพแปลกใจที่วันนี้หัวหน้าไทกับพี่พลไม่ได้เฝ้าอยู่ที่นี่ ปกติแล้วไม่ว่าคนใดคนหนึ่งในทั้งสองคนนี้หากไม่มาพร้อมกัน ก็จะสลับผลัดเปลี่ยนกันมาเสมอ

“มีธุระมั้ง”

เธอตอบในขณะที่ยังยืนพิงผนังเหมือง และแบมือออกโบกขึ้นลงอยู่อย่างนั้น เพื่อกดดันให้เขาจ่ายเงินโดยเร็ว

“นี่ครับ”

เหนือภพจ่ายเงินด้วยท่าทางเศร้าสร้อย ถ้าหากหัวหน้าไทอยู่ที่นี่เขาคงจะไม่ต้องจ่ายเงินส่วนนี้

เสียงขุดหินดังก้องสลับกันไปมาตามคูหาต่างๆ ราวกับว่าแต่ละคนกำลังเข้าแข่งขันการขุดแร่ ฟังดูครึกครื้นไม่เปลี่ยน

เหนือภพตัดสินใจเข้าไปยังคูหาที่ลึกที่สุด คูหาเดิมที่หัวหน้าไทเคยพาเข้าไป จำนวนคนที่อยู่ตามเส้นทางไปสู่คูหานี้ก็เริ่มมีน้อยลง จนในที่สุดเสียงขุดแรกที่เขาได้ยินก็จะเป็นเพียงเสียงดังแว่วมาจากที่ไกลๆ

ภายในใจเหนือภพ ฮึกเหิมอย่างประหลาด เหตุการณ์ที่เขาเกือบตายมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวตายแต่อย่างใด แต่สิ่งที่เขาหวาดกลัว คือเขาจะตายทั้งที่แม่กับน้องยังคงต้องลำบาก อย่างน้อยหากสักวันเขาต้องตาย เพราะถูกผู้คนจากวัยเด็กมาตามล้างแค้น มิสู้เขาลองเสี่ยงสักครั้ง เพื่อที่จะสร้างฐานะให้ครอบครัวเองดีขึ้น อย่างน้อยเมื่อไหร่ที่เขาโชคไม่ดีต้องจบชีวิตลงที่ไหนสักแห่งเขาก็มั่นใจว่าแม่กับน้องจะต้องอยู่อย่างไม่ลำบาก

เหนือภพหาทำเลเหมาะๆ วางอุปกรณ์ขุดแร่ ตะกร้าหลายใบและขวดน้ำดื่มไว้ข้างกาย เขาพยายามนึกถึงความรู้ความสามารถที่พ่อเขาเคยพูดให้ฟังในยามเด็กเกี่ยวกับสายแร่ แร่แต่ละชนิดล้วนมีจุดเชื่อมโยงกัน หากเขาสามารถหาจุดเชื่อมโยงเขาก็อาจจะพบแร่ที่มีหลายสีแทนแร่ไร้สี แม้ว่าแร่ไร้สีจะเป็นที่ต้องการของตลาดอยู่เสมอ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเขาอยู่ดี