ตอนที่ 16 ป่าเหนือหมู่บ้าน 2

ท่อนแขนของเหนือภพมีรอยกระชากของกรงเล็บนกสี่นิ้ว เนื้อบางส่วนถูกกระชากออกไป เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เหนือภพรีบฉีกเสื้อผ้าของตัวเองเป็นชิ้นเล็กๆแล้วพันเข้ากับแขนขวาจนแน่นเพื่อห้ามเลือด ท่ามกลางสีหน้าแปลกใจของเด็กสาว เธอรู้สึกแปลกใจอย่างมากที่การโจมตีนั้น ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวังไว้

เหนือภพหันซ้ายขวาเพื่อมองหาทางหนีทีไล่ เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ หากเป็นการต่อสู้กันเพื่อฝึกซ้อมเขาคงจะลองดูสักตั้ง แต่จุดหมายของเธอนั้นไม่ได้ต้องการคู่ฝึกซ้อม แต่มีเจตนาฆ่าเขาให้ตาย เขาไม่รู้ว่าเคยทำให้เธอโกรธเรื่องอะไร ทำไมเธอถึงได้เคียดแค้นชิงชังเขานัก

‘ช่างเถอะ คิดไปก็ไม่ช่วยอะไร หนีดีกว่าเรา’

เหนือภพอาศัยจังหวะขณะที่เด็กสาวยังไม่เคลื่อนไหว รีบวิ่งหนี ใช้ต้นไม้และพุ่มเฟิร์นเป็นจุดได้เปรียบเพื่อบีบระยะการมองเห็นของหญิงสาวให้แคบลง จะได้ติดตามตัวเขาไม่ทัน

แต่ว่าในทันทีที่เหนือภพออกวิ่งนั้น พื้นดินเบื้องหน้าเขาก็เกิดระเบิดจากบางสิ่งที่ทรงพลังมาก การระเบิดนั้นได้ปลดปล่อยคลื่นกระแทก แทนที่มันจะพาตัวเขาออกห่างเด็กสาว กลับกลายเป็นการพาตัวเขาลอยทะยานเข้าหาเด็กสาวแทน เขากลายเป็นเป้านิ่งกลางอากาศ ยากที่จะหลบหลีกเลี่ยงอีกต่อไป

เหนือภพรู้ดีว่าตัวเองหลบไม่พ้นการโจมตีนี้แน่ เด็กสาวเคลื่อนที่เข้าหาเหนือภพด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเหวี่ยงขาเตะเข้าที่ช่วงท้องในขณะที่เหนือภพยังคงลอยอยู่กลางอากาศได้อย่างแน่นยำ

ร่างกายของเหนือภพลอยถลา ตกลงไถลไปกับพื้นดิน ด้วยสภาพร่างกายที่สะบักบอมบอบช้ำถึงภายใน แม้ว่าเขาจะเกร็งกล้ามเนื้อรับการโจมตีแล้วก็ตาม แต่มันกลับเหมือนกับการเอาท่อนฝืนไปวางต้านรับขวาน ไร้ประโยชน์สิ้นดี

เหนือภพกัดฟันกุมท้องตัวเองอย่างเจ็บปวด เขารู้สึกจุกเสียดแน่นจนกระอักเลือดออกมาทางปาก เขารู้สึกทรมาน แต่กลับไม่ได้มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมาจากปากแม้แต่น้อย เว้นเสียแต่คำพูดที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ

“ทั้งที่ข้าไม่เคยรู้จักเจ้ามาก่อน แต่ทำไมเจ้าถึงได้แค้นเคืองข้านัก”

เขายอมรับว่าแต่ก่อนเขาเป็นอันธพาลน้อยที่ชอบรังแกคนอื่น เพราะคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าใคร เพราะเขามีสมรรถภาพทางร่างกายที่ดีกว่าเด็กทั่วๆไปถึงสิบเท่า หรือจะให้เปรียบเทียบให้ชัดเจนก็คือ ในวัยแค่สามขวบเขาก็มีความแข็งแกร่งของร่างกายเทียบเท่ากับเด็กๆอายุสิบห้าสิบหกปีแล้ว

ดังนั้นเขาจึงตั้งแก็งค์ของตัวเองขึ้นมา แล้วทำตัวเป็นลูกพี่ เป็นหัวโจกรังแกผู้อื่นสารพัด จนมีเด็กนักเรียนมากมายรังเกียจและอยากฆ่าเขาให้ตาย

ตอนแรกเขาก็คิดว่าเธอคงเป็นหนึ่งในเด็กสาวที่เขาเคยทำเรื่องเลวๆด้วยในวัยเด็ก เขาจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก แต่ว่าพอคิดดูดีๆแล้วมันไม่น่าจะใช่ เพราะเขาจำหน้าตาเด็กสาวที่เขาเคยทำเรื่องเลวๆเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี เมื่อก่อนเขาอาจรู้สึกสนุกกับมันมากเพราะมันทำให้เขารู้สึกเหนือกว่า มันจึงกลายมาเป็นภาพจำที่เขาไม่อาจลบเลือนได้

“เรื่องที่สวะอย่างเจ้าทำคงมีมากสินะ ได้! หากเจ้าคิดไม่ออกข้าจะช่วยเจ้าฟื้นความจำเอง”

พูดไม่ทันจบประโยค เด็กสาวก็กระโจนเข้าหาเขาพร้อมมือที่ห่อหุ้มไปด้วยปราณอาคมรูปกรงเล็บนก หวังเจาะทะลวงร่างกายชายหนุ่มที่นอนตัวงออยู่กับพื้นให้ตายภายในครั้งเดียว รังสีแห่งการสังหารพวยพุ่งออกจากตัวเธออย่างรุนแรง

แต่ทว่าด้วยอะไรหลายๆอย่างภายในจิตใจของเหนือภพเขาจึงกัดฟัน กล้ำกลืนฝืนทนกลิ้งตัวหลบอย่างสุดแรงเกิด กรงเล็บปราณของเด็กสาวจึงปักแทงเข้าไปยังพื้นดินแทน ฝุ่นละอองตลบอบอวนไปทั่วบริเวณ เหนือภพฉวยโอกาสนี้กำดินผสมกรวดหินสาดเข้าใส่ใบหน้าของเด็กสาวเพื่อขัดขวางการมองเห็น ก่อนจะรีบกล้ำกลืนใช้สองมือสองเท้าตะเกียกตะกายไปกับพื้น เขาใช้ความพยายามอย่างมากที่จะหลบหนีไปให้พ้นสถานที่อันตรายแห่งนี้

เด็กสาวที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเหนือภพจึงถูกผงดินสาดเข้าใส่ตาแบบจังๆ เธอกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจสลับกับคำสบถด่าอย่างเดือดดาล

“ชั่วช้า เจ้ามันชั่วช้า กรี๊ดด ข้าเจ็บ ตาข้าลืมไม่ขึ้นเลย เวตาลช่วยข้าด้วย”

เด็กสาวล้มลงคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความทรมาณ ร้องเรียกองครักษ์ข้างกายให้ช่วยเหลือ

“บัดซบ เจ้ามันสมควรตาย”

ชายชุดสีเทาเข้มที่เฝ้าดูอยู่เงียบๆมาโดยตลอดสบถคำด่าออกมาอย่างโกรธแค้น องค์หญิงน้อยที่แสนน่ารักของเขาต้องมีสภาพน่าเวทนาเช่นนี้ก็เพราะเด็กผู้ชายคนนั้น เขาจะไม่ปราณีอีกต่อไป เขาสะบัดผ้าคลุมเพียงครั้งเดียว อาวุธลับที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมก็พุ่งเข้าหาเหนือภพที่กำลังวิ่งโซซัดโซเซหลบหนี

นับว่าโชคดีที่เหนือภพเคลื่อนไหวได้ไม่ดีนัก เพราะร่างกายได้รับบาดเจ็บหลายแห่ง ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหว จากที่กำลังวิ่งอยู่เขาก็ล้มกะทันหันทำให้อาวุธดังกล่าวตัดเฉี่ยวต้นแขนของเขา แทนที่จะปักเข้าไปที่หัวใจมันกลับพลาดตำแหน่งสำคัญที่หมายจะเอาชีวิตไปอย่างหวุดหวิด

เวตาลรู้สึกประหลาดใจเล็กๆที่เหนือภพรอดจากอาวุธลับใต้เสื้อคลุมของเขาได้ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเวตาลก็ไม่ได้มีท่าทีกังวลเกี่ยวกับการหนีของเหนือภพแต่อย่างใด

เขาเลือกพุ่งทะยานเข้าหาผู้เป็นนาย พาเธอไปยังธารน้ำที่ใกล้ที่สุดเพื่อทำการรักษาโดยด่วน ขณะที่เด็กสาวยังคงแหกปากโวยวายอย่างเจ็บปวดทุกทรมาณ สลับกับการพ่นคำด่าใส่เหนือภพอย่างดุร้ายผิดกับรูปลักษณ์ที่สง่างามสูงศักดิ์ของเธอ เธอไม่เคยถูกขัดใจ ไม่เคยถูกทำร้าย ไม่เคยแพ้ ดังนั้นทุกอย่างจะต้องถูกสะสางให้เรียบร้อย

“เวตาล เจ้าต้องฆ่ามัน ฆ่าพวกมันทั้งตระกูลให้แก่ข้า ทำให้พวกมันต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าที่ข้าเป็น”

“ขอรับองค์หญิง แต่ท่านต้องรักษาตัวให้หายก่อน”