บทที่ 440 เข้าสู่สงคราม !
บทที่ 440 เข้าสู่สงคราม !
อาคารตระกูลหยาง ที่ศูนย์กลางของเมือง
กองกำลังทั้งสี่ก็มาจากทุกทิศทางและ เริ่มระเบิดการโจมตีใส่อาคารตระกูลหยางด้วยกัน ม่านพลังแสงปรากฏอยู่ที่กำแพงอาคาร ปกคลุมอาคารและปิดกั้นทางของเหล่านักรบจากกองกำลังทั้งสี่ หมิงไห่ ฟู่ฮาว หยารเฟิง , และ จิวหลานซิน สี่นักรบระดับนภากลับ ไม่ได้รีบร้อนอะไร พวกเขาไม่ได้ลงมือทันทีเพียงแค่ยืนมองการโจมตีอย่างเย็นชา
ด้านหลังกำแพง หยางจั่วและคนอื่นๆก็ยืนอยู่บนยอดอาคารสูด้วยใบหน้าเคร่งขรึม จ้องมองศัตรูเคลื่อนไหวไปมาเหมือนสายน้ำ
สถานการณ์ช่างเลวร้าย
ด้วยการโจมตีที่รุนแรง หมิงไห่รู้ว่าชั้นของเกราะป้องกันกำลังค่อย ๆอ่อนแรงลง เขาไม่สามารถช่วย ได้ที่จะตะโกนออกไป " พี่หยาง ท่านช่างดื้อดึงนัก ! ท่านนั้นช่างไม่เข้าใจอะไรเลย ทรัพยากรเพียงเล็กน้อย กลับเลือกที่จะทำให้ตระกูลหยางตกอยู่ในหายนะ "
หยางจั่วสีหน้าก็เย็นชา เขาไม่ได้พูดสักคำ
หมิงไห่ยืนอยู่นอกกำแพง กระชากมือของเขาในขณะที่มองหยางจั่ว ที่ยืนอยู่ตรงนั้น จากระยะไกล พร้อมกับใบหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา
หลังจากผ่านไปครึ่งวัน ในที่สุดเขาก็จะไม่รออีกต่อไป จู่ๆ เขาตราประทับหินสี่เหลี่ยมขึ้นมาและท่ายถอดพลังปราณลึกลับของเขาลงไป จากนั้นก็โยนมันออกไป
ทันทีที่หินตราประทับลอยออกไปแก่นแท้เจตจำนงแปลกประหลาดก็พุ่งออกมา
หินตราประทับค่อยๆขยายใหญ่เท่าภูเขา และโจมตีชั้นม่ายพลังที่อยู่ตรงประตู
หินตราประทับนั้นเต็มไปด้วยแก่นแท้เจตจำนงที่แข็งแกร่ง มันเป็นเหมือนภูเขาขนาดเล็ก ค่อยๆกดทับลงไปด้วยน้ำหนักมหาศาล
ม่านพลังนับสิบชั้นสั่นสะท้านภายใต้การโจมตีเพียงครั้งเดียว
หมิงไห่ หัวเราะลั่น เขาประกบมือซ้ายและขวาของเขาเข้าด้วยกัน เรียกใช้พลังของตราประทับ ประกายแสงแปลกประหลาดก็ส่องประกายที่ฝ่ามือของเขา ขณะที่พลังกำลังไหลเข้าสู่ใจกลางหินตราประทับอย่างต่อเนื่อง เมื่อภูเขาขนาดเล็กนี้ได้ดูดซับพลังมันก็แข็งแกร่งมากขึ้น แสงสาดส่องกระจายออกไปและเกิดเป็นแรงกระแทกไปทั่ว ม่านพลังป้องกันดูเหมือนจะไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป
ในเวลาเดียวกัน , ฟู่ฮาว หยานเฟิง , จิ่วหลันซินก็ลงมือพร้อมกัน
ฟู่ฮาว ตะโกนออกมา ร่างกายของเขาเป็นเหมือนคมดาบพุ่งตรงไปยังม่านพลัง , เจาะผ่านม่านพลังป้องกันนับสิบชั้น
หยานเฟิง แสยะยิ้ม เย็นชาและควบแน่นพลังสายลมที่รุนแรง คมมีดสายลมนับร้อยค่อยๆฉีกกระฉากม่านพลังป้องกันทีละชั้น
จิ่วหลันซินยิ้มและตะโกน " พี่หยาง ท่านต้องการให้เป็นแบบนี้เองนะ ? ท่านจะทำอะไรตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ท่านไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ท่านหยุดดื้อรั้นเสียเถอะ ข้าให้ทางเลือกที่ดีต่อพวกท่าน และพวกท่านก็ได้ต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย เราทั้งสองฝ่ายต่างก็มีความสุข นั่นไม่ดีรึ ? "
หลังจากพูดคุย จิ่วหลันซินก็เปิดปากและพ่นกลุ่มก้อนแสงที่หนาวเย็นออกมาก ภายในแสงเครื่องประดับหยกส่องประกายวิบวับแลดาบน้ำแข็งที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมก็ถูกดึงออกมา สิ่งที่ดูเหมือนลำแสงก็พุ่งออกไปประทะเข้ากับม่านพลังอย่างเกรี้ยวกราด
นักรบระดับนภาสี่คนได้ใช้พลังของพวกเขาโจมตีพร้อมกัน เพราะม่านพลังป้องกันของตระกูลหยางยังเหลือมากกว่าขึ้น .
เห็นม่านพลังเหล่านั้นถูกฉีกออก นักรบจากกองกำลังทั้งสี่ก็ตกตะลึง และบุกทะลวงเข้าไป .
เวลานี้ นักรบนับร้อยได้บุกเข้าไปที่ลานของตระกูลหยาง พวกเขาหัวเราะเสียงดัง แล้วมุ่งไปที่หยางจั่วและนักรบตระกูลหยางคนอื่นๆ
หมิงไห่มองอย่างเย็นชา เขาเอามือไว้ข้างหลังในขณะที่เดิน ,เขาทำราวกับว่ามาเดินเล่นโดยไม่รู้สึกผิดใดๆ
อาคารเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยคนจากตระกูลหยาง .เสี่ยวฮานยี่เป็นคนว่างรูปแบบม่านพลังป้องกันด้วยตัวเอง วันนี้ ภายใต้การนำของหมิงไห่ ม่านพลังเหล่านี้ก็ได้ถูกทำลายลง
ดูนักรบตระกูลหยางที่ถอยไปอย่างต่อเนื่อง หมิงไห่ก็รู้สึกมีความสุขและเขาก็พึมพำ " พี่เสี่ยว อย่าได้โทษข้าเลยนะ แม้ว่าท่านจะอยู่ต่อสู้เพื่อตระกุลหยางมาตลอด แต่ตอนนี้พวกเขาไม่เกี่ยวอะไรกับท่านแล้วเพราะ ท่านนั้นได้ตายไปแล้ว และข้าก็ไม่อาจจะหยุดความก้าวหน้าของข้าเพียงเพราะท่านได้ หากมีวันใดที่หมิงไห่สามารถเข้าถึงระดับเดียวกับจักพรรดิหยางเทียนได้ ข้าจะจดจำเรื่องที่ผ่านมาของท่านและหาโอกาสแก้แค้นให้ท่าน ข้าทำแบบนี้เพื่อในอนาคต ข้าจะสามารถตอบแทนท่านที่ได้ช่วยชีวิตของข้าไว้ในปีนั้น "
หมิงไห่ ปลอบใจตัวเองฝีเท้าของเขาไม่ได้หยุดเขาเดินไปที่หยางจั่วและคนอื่น ๆ อยู่
ฟู่ฮาว หยานเฟิง , จิ่วหลันซินก็ใช้พลังของในระดับนภา ฆ่าผู้ที่ขวางทางของพวกเขา พวกเขาหัวเราะออกมา และก็ยังคงมุ่งไปทางหยางจั่วและคนอื่นๆ
นักรบตระกูลหยางทั้งหมดที่อยู่ในตึกเดียวหยางจั่ว . มีเพียงประมาณ 100 คนเท่านั้น มันไม่เพียงพอที่จะรับมือกับการโจมตีที่โหดร้ายนี้ได้
ในอาคาร มีม่านพลังป้องกันสุดท้ายที่แข็งแกร่งอยู่ อย่างไรก็ตาม มันก็ถูกทำลายจากการโจมตีของกองกำลังทั้งสี่
ภายใต้ การนำของหมิงไห่ และอีกสามคน นักรบหลายคนควมตัวกันล้อมกลุ่มของหยางจั๋วที่อยู่ในอาคารชั้นที่สูงที่สุดเอาไว้
คนเหล่านี้พยายามที่จะไม่ทำลายทุกอย่าง พวกเขาบอกคนของพวกเขาให้ระมัดระวัง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจิ่วหลันซินนางนั้นพูดอยู่ตลอดเวลา และด่าคนของหมิงไห่ หยานเฟิงและ ฟู่ฮาว และบอกพวกเขา. " ระวัง อย่าทําลายตึกนี้ เรามีข้อตกลงก่อนหน้านี้ว่าตึกนี้จะเป็นของข้า อย่าได้ทำให้ต้นไม้หรือใบหญ้าเสียหายแม้แต่นิดเดียว พวกมันเป็นของข้า "
หมิงไห่ และคนอื่น ๆรู้ถึงความต้องการของหญิงสาวตนนี้ดี นางนั้นอยากได้สนามหญ้าที่สวยงามของ ตระกูลหยาง . เมื่อตอนที่นางตัดสินใจที่จะเข้าร่วมพวกเขา นางได้อาศัยเปาเหวินของตระกูลแมงป่องน้ําให้ตกลงมอบตึกนี้ให้นาง แล้วนางจะสร้างมันเป็นวังที่สมบูรณ์แบบสำหรับนางและเปาเหวิน
หมิงไฮ่ ฟู่ฮาว , และหยานเฟิงเองต่างก็ฝันถึงสถานที่แห่งนี้ แต่หลังจากรู้ว่านางต้องกาน พวกเขาสามคนก็ไม่มีทางเลือกได้แต่ยอมรับมัน
ถึงแม้ว่าตระกูลแมงป่องน้ำจะไม่ได้มีอิทธิพลมากที่สุดในบรรดาเผ่าทะเล แต่พวกเขานั้นโหดร้ายและเลวทราม วิธีที่พวกเขาจัดการกับศัตรูของพวกเขานั้นโหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก ถ้าจะให้เลือก พวกเขาคงไม่เลือกที่จะขัดใจเผ่าแมงป่องน้ำเป็นแน่
เมื่อได้ยินจิ่วหลันซินตะโกน หมิงไห่ก็ปรากฏร่องรอบการดูถูก อย่างไรก็ตาม พวกเขานั้นได้ตกลงกันไว้แล้วเขาเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ พวกเขาทำได้เพียงสั่งให้คนของเขาระมัดระวังเพื่อไม่ให้มีปัญหากับเปาเหวินในอนาคต
จิ่วหลันซินก็เป็นปลื้มและยิ้มกว้าง ถือปื่นหยกในมือของนาง นางค่อยๆ เดินไปหากลุ่มหยางจั่ว นางยกหัวของนางมองไปที่กลุ่มของหยางจั่งที่อยู่ชั้นบน สแยะยิ้มและกล่าวอย่างอ่อนโยน " พี่หยาง ลงมาที่นี่เถอะ ข้าต้องการอาคารนี้ในสภาพที่สวยงาม ถ้ามันเสียหาย ข้าจะโกรธนะ "
ใบหน้าของหยางจั่ว ก็เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เขากล่าวด้วยความเกลียดชัง " นางโสเภณี เมื่อตอนที่เจ้าพึ่งมาถึงเมืองใต้บาดาล เจ้าไม่มีอะไรเลย เรื่องการจ่ายค่าภาษี ถ้าไม่ใช่ว่าข้าได้ละเว้นให้เจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะตั้งตัวในเมืองใต้บาดาลได้รึ วันนี้เจ้าได้ลงมือและวางแผนเพื่อที่จะเอาเปรียบตระกูบหยาง . คนอย่างเจ้าไม่ช้าก็เร็วจะมีจุดจบที่น่าเศร้า "
จิ่วหลันซินกลายเป็นเย็นชา อนางถอนหายออกมา " เมื่อข้าเข้ามาในเมืองใต้บาดาลตอนนั้น ข้าไม่มีอะไรเลนจริงๆ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหยางใช้อำนาจในตอนนั้น ด้วยระดับการบ่มเพาะของข้า ข้าอาจจะตั้งตัวได้ดีกว่านี้ หยางจั่ว ไม่ใช่ท่านหลอกรึที่หยิ่งพยอง ? ท่านไม่สนใจข้า ดูถูกข้า และตอนนี้ ท่านกลับมาเสียใจ ? "
" อะไรนะ ? " ได้ยินคำเหล่านี้ หมิงไห่ก็หัวเราะ ส่ายหัวของเขาและกล่าวว่า " ข่าวลือนั่นเป็นจริงรึ”
ฟู่ฮาว และหยานเฟิงก็เผยอรอยยิ้มและมองจิ่วหลันซินด้วยสายตาแปลกๆ
ในเมืองใต้บาดาล ความคิดเห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของจิ่วหลันซินนั้นค่อนข้างจะย่ำแย่
ว่ากันว่าเมื่อผู้หญิงคนนี้มาที่เมืองใต้บาดาล นางนั้นอยู่ในระดับรู้แจ้งเท่านั้น นางนั้นเคยเป็นนางสนมของตระกูลหนึ่งในทะเลไม่มีที่สิ้นสุด อย่างไรก็ตาม ภริยาหลวงได้ส่งคนไปฆ่านาง ทำให้นางไม่สามารถอยู่ในทะเลไม่มีสิ้นสุดได้ต่อไป และในที่สุดก็ต้องหลบภัยมาที่เมืองใต้บาดาลแห่งนี้
เมื่อนางมาถึงที่เมืองใต้บาดาล นางนั้นบาดเจ็บ สิ้นเนื้อประดาตัว นางไม่มีปัญญาจ่ายสิ่งใดเพื่อปกป้องชีวิตของตัวเอง
ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากร่างกายที่อ่อนแอของนาง ว่ากันว่ามีคนจากตระกูลหยางคนหนึ่ง อยากใช้ความงามของนางในการแลกเปลี่ยนกับสถานะในเมืองใต้บาดาล หยางจั่วนั้นอยากจะแต่งงานกับนางนางเองก็พึ่งพาอำนาจของตระกูลหยางเพื่อล้างแค้น และได้รับตำแหน่งที่สำคัญในที่เมืองใต้บาดาล
แต่น่าเสียดาย หยางจั่ว ดูเหมือนจะรู้ว่านางไม่ได้รักเขาจริงๆ เขาจุงปฏิเสธนางโดยตรงและมอบหินคริสตัลบางส่วนให้นางไป
ผู้หญิงคนนี้ไม่พูดอะไร นางเพียงแค่พูดขอบคุณเขา นางบอกว่านางมีความสัมพันธ์กับ หยางจั่ว ทำให้พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าหยางจั่วและนางมีความสัมพันธ์กันจริงๆ
นักรบจากตระกูลหยางยังได้ยินข่าวว่า นางได้สร้างเรืี่องนี้ขึ้นมาเอง ถึงแม้ว่าหยางจั่วจะปฏิเสธนาง แต่ก็ไม่ได้เก็บภาษีใดๆจากนาง ซึ่งทำให้นางตั้งหลักได้ในที่เมืองใต้บาดาล
ด้วยข่าวลือที่คลุมเครือ , จิ่วหลันซินจึงได้รับสถานะในที่เมืองใต้บาดาล นางมักจะเอาชื่อเสียงตระกูลหยางมาอ้างทำธุรกิจในเมือง และสร้างกองกำลังของตนขึ้นมา
"เสียใจงั้น ? " หยางจั่วมองอย่างเย็นชา เขายิ้มจนเห็นฟัน และพูดเหยียดหยัน " ความจริงที่ว่าโสเภณีเยี่ยงเจ้าไม่ได้เข้าร่วมกับตระกูลหยางช่างเป็นโชคใหญ่ของเรา ข้าไม่เคยคิดจะร่วมประเวณีผิดธรรมเนียมกับผู้หญิงเช่นเจ้า คนที่ถูกเรียกว่า โสเภณี . และตอนนี้เจ้าก็ยังเป็น โสเภณีอยู่เช่นเดิม ต่อให้ผ่านไปกี่ร้อยวันพันปีเจ้าก็อย่าได้คิดจะอยู่ในสายตาของข้า " .
" หยางจั่ว , เจ้าคนโลเล เจ้าคนอดอยาก ! ตั้งแต่ที่ละทิ้งข้า ข้าก็คิดจะทำลายเจ้าอยู่แล้ว " จิ่วหลันซินโกรธมาก ตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความชั่วร้าย นางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา " ข้าจะทำลายทั้ทุกสิ่งทุกอย่างของเจ้าทั้งหมดในวันนี้เพื่อให้เจ้ารู้สึกว่าตายนั้นดีกว่าอยู่ หยางจั่วนะ หยางจั่ว ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจไปทั้งชีวิต "
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า " หมิงไห่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขาตบมือของเขาและกล่าวว่า " ความรักมักทำให้เกิดความเกลียดชัง น่าสนใจ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก ! ข้าคิดว่ามันเป็นแค่ข่าวลือ และไม่ใช่เรื่องจริงเสียอีก”
ฟู่ฮาว และ หยางเฟิงก็มีสีหน้าแปลกๆ
หยางจั่วจ้องมองลงมาอย่างเย็นชาด้วยการแสดงออกที่ไม่เปลี่ยนแปลง เขาพูดอย่างเรียบเฉย " ตั้งแต่นางมาที่นี่ วัตถุประสงค์ก็ชัดเจน เจ้าต้องการทรัพยากรบ่มเพาะของตระกูลหยาง ในเมือเจ้าตัดสินใจเช่นนั้น เจ้าพร้อมที่รับความสูญเสียแล้วใช่หรือไม่ ?
" เห็นได้ชัดว่าต้องลงทุนเพิ่มเล็กน้อยเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ขนาดใหญ่ " ฟู่ฮาว ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา มองหมิงไห่และ จิ่วหลันซินแล้วเยาะเย้ย " หญิงชั่วจิ่ว เจ้าจะไม่เสียใจรึหากตึกนี้ได้ทำความเสียหาย ถ้าเจ้าต้องการที่จะฆ่าหยางจั่ว ตึกนี้จะต้องถูกทำลาย "
จิ่วหลันซินมองดุร้าย และ ตะคอกออกมา " ทำลายทุกอย่างให้สิ้น. "
" มันควรจะเป็นเช่นนี้สิ " ฟู่ฮาว หัวเราะดังๆแล้วตะโกนว่า " พี่น้องของข้า ลงมือได้ ใครก็ตามที่ฆ่าคนจากตระกูลหยางได้มาก ข้าจะมอบเงินรางวัลให้อย่างงาม . "
" ฆ่าพวกเราตระกูลหยางรึ ?" เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมาจากหลังของพวกเขา
ชายหนุ่มที่มีใบหน้าสีแดง และถือไหสุราไว้ในมือเขา เขาก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชา ในขณะที่ เดินถอดน่องเข้ามาอย่างสบาย .
แววตาและท่าทางของเขาแสดงออกอย่างหยิ่งพยอง . เขาดื่มและ เดินเข้ามาในเวลาเดียวกันแล้วเขาก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า " ข้าอยากจะรู้นักใครกันที่จะฆ่าคนจากตระกูลหยาง ! "
" ฉื่อหยาน ! " ที่ชั้นบน หยางจั่ว และคนอื่นๆ ก็ตะโกนออกมาด้วยสีหน้าตกใจ
_______________________________________
ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1394 แล้วนะคะ มี 30 กลุ่ม แบ่งเป็นกลุ่มละ 50 ตอน หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
