บทที่ 317 ข้อตกลง
บทที่ 317 ข้อตกลง
เซี่ยซินหยาน หน้าก็กลายเป็นสีแดงและร่างกายบอบบางของนางก็เริ่มดิ้นรน นางอายและโกรธในเวลาเดียวกัน
ฉื่อหยาน หัวเราะ ไม่สนใจว่านางจะดินยังไง แขนของเขาเป็นเหมือนกับโซ่ที่พันแน่นห่อรอบร่างกายของนาง ยิ่งนางดิ้นรน , ก็ดูเหมือนจะยิ่งแน่นขึ้น
กลิ่นหอมลอยจากร่างกายที่เปรี่ยมเสน่หฺของนางกระจายออกมาคล้ายกับกลิ่นกล้วนไม้สด ซึ่งทำให้จิตใจของฉื่อหยานสดชื่นเป้นอย่างมากจน รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเขา
" เจ้า . . . . . . . " หญิงงามที่เหมือนกับกล้วยไม้ก็หายใจออกมาอย่างเขินอาย
ท่าทางที่น่าหลงใหลของนางทำให้ความคิดที่เหมือนกับสัตว์ร้ายกระตุ้นขึ้นในจิตใจของเขา เหมือนคลื่นที่ตกกระทบฝั่ง
" เจ้าและข้านั้นสนิทกันมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ที่เจ้าปรากฏตัวที่สี่เหลี่ยมพระเจ้า, ข้าก็ได้ตัดสินใจที่จะเอาเจ้ามาเป็นของข้าแล้ว "
ฉื่อหยาน หัวเราะออกมา สองแขนของเขาก็โอบกอดเอวเล็กแน่น ยกนางขึ้น แล้วอุ้มนางมาไว้บนตักของเขา
นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย ใบหน้าของนางแดงเป็นอย่างมากจนสามารถทำให้ผู้พบเห็นหลงใกลได้ นางดิ้นรนอย่างมาก
รอยยิ้มที่มีความสุขเบ่งบานบนใบหน้าของ ฉื่อหยาน แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกชอบเป็นอย่างมาก
หญิงงามก็ขยับก้นของตัวเองไปบนต้นขาของเขา ซึ่งช่วยทำให้เขามีความสุขมากขึ้น
ในขณะที่ขยับ ,ก้วนที่อวบอิ่มของนางก็ขยับไปมาบนต้นขาของเขา ทำให้ไปกระตุ้นสัตว์ร้ายมากตัณหาในตัวเขา เขาเกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ และอยากครอบครองนางทันที
หลังจากเซี่ยซินหยาน ขยับก้นได้สักพัก ใบหน้าของนางที่เป็นสีแดงก็ก้มลง ตาโปร่งใสของนางเต็มไปด้วยประกายแสงความรักเหมือนกับไข่มุกซึ่งน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
" ทำไมเจ้าถึงหยุดล่ะ ? " ฉื่อหยาน กระซิบที่หูเพื่อแกล้งนาง " ยิ่งเจ้าขยับมากเท่าใด ข้าก็ยิ่งมีความสุข ทำไมไม่ทำต่อล่ะ "
" คนชั่ว " เซี่ยซินหยาน ขบฟันอย่างเงียบๆ นางโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาล้อเล่นกับร่างกายของนางและเอามือกันปากของเขาไว้ไม่ให้สัมพัสนาง
" เจ้าเป็นของข้า " ฉื่อหยานก็ลดเสียงลงและพูดประโยคที่จริงจังออกมา
ฉื่อหยานแขนใหญ่ของเขาก็โอบกอดร่างของนางแล้ว แรงดึงมันเข้ามา ที่เดิม เขาดึงหัวของนางแนบกัหน้าอกของเขา แล้จูบที่คอขาวยาวระหงส์ของนาง
ร่างของนางสั่นเล็กน้อยราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านร่างกายของนาง จิตใจของนางและร่างกายของนางไม่เหลือเรี่ยวแรง ใบหน้างดงามของนางกลายเป็นงุนงง .
" ฉื่อหยาน อย่า . . . " นางร้องตอบโดยไม่รู้ตัว ร่างกายบอบบางของนาง พิงกับหน้าอกของเขา ราวกับว่าร่างของนางกำลังจะจมเข้าไปในร่างที่แข็งแกร่งของเขา
ฉื่อหยานไม่สนใจ ลิ้นเหมือนงูตัวเล็กของเขาโลมเลียไปที่คอขาวเนียนที่กลายเป็นสีแดงของนาง ความสุขในใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ ในขณะที่เปลวไฟในดวงตาของเขาลุกโชน
" อย่า อย่านะ . . . . . . . " เซี่ยซินหยาน ร่างกายก็อ่อนปวกเปียก . นางดิ้นรนด้วยความสับสน , และเต็มไปด้วยความปรารถนา แต่นางก็ยังดินรน
ฉื่อหยานยังคงไม่สนใจ มือของเขาวางบนท้องของนางก็ค่อยๆขยับขึ้นไปคว้าภูเขาสองลูก
เมื่อมือของเขาจับที่หน้าอกของนาง ฉื่อหยานสมองก็กลายเป็นบ้าคลั่ง ขณะที่ร่างกายของร้อนรุ่มขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า ลมหายใจของเขาเริ่มหนักขึ้น
" อ๊า ! " ร่างกายที่ทรงเสน่ห์ของนางก็สั่นสะท้าน ดวงตาคู่สวยของนางก็ระเบิดประกายหวาดกลัวออกมา . นางใช้แรงทั้งหมดของนางเพื่อหนีจากอ้อมกอดเขา บินตรงขึ้นฟ้า
ภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาเย็นชาของนางเป็นประกายสดใส และใบหน้าของนางที่เป็นสีแดงจนน่ากลัว ตาขวางมองนางลงไปที่เจ้าวายร้ายด้านล่างด้วยความโกรธ
ฉื่อหยานรู้สึกตัว เขามองไปยังน้องชายที่แข็งตัวระหว่างขาของเขา จากนั้นเขาก็หัวเราะคิกคัก และกล่าวอย่างสนึกสนาน " นั่นเป็นปฏิกิริยาปกติ เป็นเรื่องปกติ”
" เจ้าวิปลาสกว่าที่ข้าคิดไว้นัก . " ในขณะที่ขบฟันของนาง นางก็จ้องเขากลอกตาไปมา นางผ่อนคลายลงและความงดงามของนางก็กลับมาเช่นเดิม ร่างกายของนางตอนนี้น่าหลงใหลจนสามารถทำให้คนคลั่งได้ นางพูดด้วยสีหน้าเขินอาย , " ข้ายังไม่ได้เตรียมตัวเลย จิตใจของเจ้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย ข้าคงต้องระวังมากกว่านี้สินะ . "
ฉื่อหยานหัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น " เจ้าเคยพูดว่าถ้าข้าชนะเจ้า เจ้าจะทำตามข้า "
" แล้วเจ้าชนะข้าได้รึยังหละ ? " สาวงามพูดด้วยรอยยิ้มอ่อน
" ลองดู " ฉื่อหยานเผยยิ้มและยืนขึ้น กลิ่นอายธรรมชาติมหาศาลก็ทะลักออกมาจากตัวเขา และเขาก็กล่าวว่า , " สาวน้อย ดูเหมือนว่าข้าจะต้องชนะ เพื่อให้เจ้าได้มั่นใจ เช่นนั้น ข้าจะให้บทเรียนแก่เจ้าเอง "
ทันทีที่พูดจบ เขาก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนกับหอก
ราวกับสายฟ้าฟาดที่ฉีกกระฉากท้องฟ้า เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปอยู่ข้างๆเซี่ยซินหยาน ในพริบตา ประกายแสงสะท้อนออกมาจากรอบๆนิ้วทั้งสิบของเขา พุ่งไปทางเซี่ยซินหยาน .
" เจ้าดูเก่งขึ้นนะ " สาวสวยเผยยิ้มเล็กน้อย พยักหน้า . . นางประสานมือของนางที่ด้านหน้าอกของนางแล้วแยกมันออกจากกัน
ดอกบัวสีเขียวมากมายก็ออกมาจากฝ่ามือของนาง
แต่ละกลีบบัว มีทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก แสงที่หมุนเวียนภายในดอกบัวเป็นเหมือนอัญมณีภายใต้แสงแดด กลีบดอกบัวที่ติดกันรวมเป็นหนึ่งกลายเป็นดอกบัวใหญ่สีเขียวหนึ่งดอก
ประกายแสงที่ถูกสร้างขึ้นจากการควบแน่นพลังปราณลึกลับของฉื่อหยานฉี ก็ประทะเข้ากับดอกบัวสีเขียวขนาดเท่าห้อง แต่แตกสลายลงเป็นชิ้นๆด้วยดอกบัวที่แข็งแกร่ง
โดยไม่ต้องรอปฏิกิริยาของเขา เกสรของดอกบัวก็เปิดออกเป็นเหมือนกับปากใหญ่และกลืนกินเขา
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลีบดอกบัวนับหมื่น พลังสายใหม่ที่แปลกประหลาดก็ลอยออกมาพันธนาการรอบตัวของเขาเหมือนเชือก
เขาถูกกักขังอยู่ในเกสรของดอกบัวสีเขียวขนาดใหญ่ แม้ว่าเขาพยายามดิ้นรนอย่างหนัก เขาไม่สามารถกำจัดดอกบัว เกิดจากการรวมตัวของกลีบดอกบัวนับพันได้
ดอกบัวสีเขียวค่อยๆ มัดเขาแล้วพลักพาเขาออกไปและทำให้เขาจมลงไปในทะเล
" ซู่ "
ทันทีที่ร่างของฉื่อหยานทั้งหมดจมลงไปในทะเล เขาก็สั่นสะท้านเล็กน้อย พลังดอกบัวสีเขียวห่อรอบตัวเขาผลักเขาลอยออกทะเลไปไกล และภายในพลังของดอกบัวยังค่อยๆเพิ่มขึ้น
ฉื่อหยานก็แอบใช้บ้าคลั่ง เปลวเหมันเยือกแข็ง แกนเพลิง และพลังปราณลึกลับ ในร่างกายของเขา และกล้ามเนื้อของเขาก็กลายเป็นแข็งตรึง ลบล้างพลังของดอกบัวที่พันธนาการร่างของเขาอยู่
ใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวก็ซีดลงเล็กน้อย ร่างกายที่สมบูรณ์แบบของนางนางค่อยๆเดินเขามา ในขณะที่โฉบไปมาในอากาศห่างจากด้านบนหัวของเขาสามเมตร นางก็พูดด้วยรอยยิ้ม " พี่ชาย ท่านยังไม่สามารถเอาชนะข้าได้หลอก "
ฉื่อหยานส่ายหัวในขณะที่ยิ้มและกล่าวว่า " ข้าจำได้ว่ากติกาตอนแรกไม่ได้เป็นแบบนี้ เจ้าได้ใช้จิตวิญญานจุติเข้ามาช่วย แน่นอน ข้าไม่ชนะแน่ แต่หากเจ้าไม่ได้ใช้จิตวิญญานจุติ และใช้พลังจากระดับการบ่มเพาะในนภาที่สามของระดับปฐพีของเจ้า มันก็ไม่ยากเกินไปที่ข้าจะชนะเจ้า”
เซี่ยซินหยาน ก็เผยรอยยิ้มที่ซุกซนบนใบหน้าที่งดงามของนาง นางเลียนแบบคำพูดของเขา " ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ พระเจ้าได้ประทานความดื้อลั้นกับพวกนาง ไม่ใช่รึ ? "
ฉื่อหยานก็กลายเป็นเงียบกริบ
" งั้น ข้าไม่ล้อเจ้าเล่นแล้วก็ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้าจะได้รับบาดเจ็บจริงๆแน่ "
เซี่ยซินหยาน ค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ . มือขาวของนางยื่นห่างออกจากกันเล็กน้อย ดอกบัวที่เขียวที่ห่อรอบร่างกายของฉื่อหยานก็เปิดทันที กลายเป็นขนาดเล็กแตกต่างกับดอกบัวก่อนหน้านี้ แล้วหายเข้าไปในฝ่ามือของนาง
" เจ้าไม่ประสบผลข้างเขียงงั้นรึ หากใช้จิตวิญญานจุติ ? " ฉื่อหยานก็พูดขึ้น
" อาจจะ " เซี่ยซินหยาน ดึงดอกบัวสีเขียวกลับมาแล้วนั่งลงอีกครั้งบนก้อนหินใหญ่สีเขียว พับขายาวของนางลงนขณะที่เสื้อผ้าของนางโบกสะบัด " ข้าไม่สมควรใช้นาน มิฉะนั้นข้าอาจจะประสบผลข้างเคียงได้ อย่างไรก็ตาม จิตวิญญานจุติก็มีเสถียรภาพมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก นี่ยอดเยี่ยมนัก "
" หลายปีมานี้เจ้าก้าวหน้าไปมากเลยนะ " ฉื่อหยานเดินขึ้นมาทะเลด้วยร่างที่เปียกโชก แล้วนั่งลงข้างๆ นาง และจับมือของนางอีกครั้ง
เซี่ยซินหยานก็มองไปที่เขาอย่างรวดเร็ว เพื่อแสดงออกเป็นนัยๆว่าเขาไม่ควรทำอะไรอีก จากนั้นนางก็พูดด้วยเสียงต่ำ " ความสำเร็จในตอนนี้ของข้าน่าจะเกี่ยวข้องกับพลังวิญญานที่เจ้าถ่ายทอดมาให้ข้าเมื่อหลายปีก่อน บอกตามตรง ถ้าข้าไม่ได้มันมา ข้าก็คงไม่สามารถที่จะเข้าถึงได้แม้แต่ระดับในตอนนี้ "
หลังจากพูดเสร็๗นางก็หยุดพักหนึ่งและพูดต่อ " ข้ายังไม่เข้าสู่ระดับรู้แจ้ง เพราะข้ายังไม่มีพลังปราณลึกลับที่มากพอ เนื่องจากลักษณะของจิตวิญญานจุติ ข้าไม่ได้กังวลถึงมันเท่าไหร่นัก ในอีกครึ่งเดือน ข้าจะต้องก้าวเข้าสู่ระดับรู้แจ้งแน่นอน ปัจจุบัน ข้ารู้สึกได้ลางๆว่าพลังวิญญานของข้ากำลังจะเปลี่ยนแปลงบางอย่างและกลายเป็นห้วงจิตสำนึก " .
" เยี่ยมเลย " ฉื่อหยานพูดด้วยความจริงใจ
" ขอบคุณ " เซี่ยซินหยาน หันหน้ากลับมามองเขา และค่อย ๆพูด
ฉื่อหยานลากรอยยิ้มร้ายออกจากมุมปากของเขา " ข้าไม่ต้องการคำขอบคุณของเจ้า ถ้าเจ้าอยากขอบคุณข้าจริงๆ เจ้าจูบข้าเสียดีกว่า "
ใบหน้าของนางสวยหน้าแดงอีกครั้ง นางไม่ตอบในขณะที่หดหัวของนางลง
หลังจากนั้น เมื่อฉื่อหยานล้มเลิกความตั้งใจต่างๆ จู่ๆนางก็ย้ายมาอยู่ใกล้ๆ และริมฝีปากสีชมพูของนางที่เหมือนกับกลีบของดอกเชอร์รี่ก็จูบลงบนแก้มซ้ายของเขาอย่างรวดเร็ว .
แล้วนางก็ลุกขึ้นด้วยความเขินและหันหลังให้เขาจากนั้นก็ เดินจากไปในขณะที่พึมพำ " ข้าไม่ควรจะอยู๋กับเจ้านานๆเลย ยิ่งข้าอยู่กับเจ้า โอกาสที่คนเลวเช่นเจ้าจะได้ล่วงเกินข้าก็ยิ่งมาก เหมือนกับที่เจ้าทำในครั้งนั้น . . . ที่หอนางโลม ในขณะที่หมดสติ เจ้าทำผิดศีลธรรม... "
" หึหึ ความจำของเจ้าช่างดีขริงๆ " ฉื่อหยานเผยยิ้มพอใจขณะยืน เขานึกถึงเรื่องในอดีตแล้วพูดโดยไม่อาย " ในหอนางโลมคราวนั้น ข้าได้จูบเจ้า แต่เจ้าไม่รู้ "
" อืม ถ้าข้ารู้ ข้าคงฆ่าเจ้าไปแล้ว " .
หญิงสาวที่งดงามก็หันหน้ากลับ กุมมือของนางอย่างหนาแน่น แต่นางไม่ได้โกรธ ราวกับว่าจริงๆแล้วนางรู้ว่าเขาจะตอบเช่นนั้น
" ถ้าเจ้าฆ่าข้า ตอนนั้น เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าดีแค่ไหน ? " ฉื่อหยานหัวเราะออกมาเสียงดัง และกระโดดออกไปเหมือนเสือดำ จากนั้นเขาก็ปรากฏตัวข้างๆนาง เพียงชั่วพริบตา อย่างเป็นธรรมชาติเขาก็จับมือของนางและกล่าวว่า " มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ ปีนั้น เจ้ามีสถานะและเกียรติสูงกว่าข้า เจ้าเป็นเหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้าที่ข้าไม่อาจเอื้อมถึง ทำให้คนที่ด้อยกว่าเจ้าไม่กล้าคิดที่จะติดตามเข้า เมื่อตอนนั้น ถึงแม้ว่าข้าจะต้องการเจ้า แต่ข้าก็ไม่อาจทำมันได้ลง เจ้าเป็นราวกับความฝันที่งดงามของข้า "
" ตอนนี้ เจ้าก็ยังไม่มีคุณสมบัติพอจะไล่ตามข้า " เซี่ยซินหยาน ชายตามองเขาด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า " รอจนกว่าเจ้าจะจะเข้าสู่ระดับนภาได้และสามารถเอาชนะข้าได้ก่อน ตอนนั้นข้าถึงจะยอมเจ้า "
สีหน้าฉื่อหยาน ก็ปั่นป่วน เขาถามว่า " ที่เจ้าพูดแน่ใจรึ ? "
" แน่ใจ " ดวงตาของนางส่องเป็นประกายน่าหลงใหล ; รอยยิ้มที่สวยงามของนางก็ปรากฏที่มุมปากของนาง
" ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ารอนาน " ฉื่อหยานหัวเราะออกมาดัง ๆและพูดด้วยความมั่นใจ " ข้าไม่เคยรู้สึกมั่นใจอะไรเท่านี้มาก่อน ทะเลไม่มีสิ้นสุดอันกว้างขวาย จะกระจายออกตำนานของข้าอีกไม่นาน ต่อให้ข้าจากไป ตำนานของข้าก็ยังไม่ถูกลืมเลือน”
เป็นเซี่ยซินหยาน ที่กำลังมองยังคนที่กำลังพูดขี้โม้ใหญ่โต แต่ใจของนางก็สั่นไม่หยุด นางรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดคุยโวของเขา
ความหยิ่งและความทะเยอทะยานของผู้ชายคือพิษร้ายแรงที่ทำให้ผู้หญิงหลงใหล
_______________________________________
ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1394 แล้วนะคะ มี 30 กลุ่ม แบ่งเป็นกลุ่มละ 50 ตอน หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
