ตอนที่ 8 อาจารย์คนใหม่

ลี่หลินตื่นแต่เช้าเพื่อไปรายงานตัวที่สำนักศึกษา เนื่องจากเธอยังไม่มีพื้นฐานวรยุทธอะไรเลย จึงต้องเข้าเรียนพร้อมกับลูกศิษย์ชั้นต้น เรียนจบหลักสูตรถึงจะได้เป็นลูกศิษย์ชั้นสอง ชั้นหนึ่งนั้นส่วนมากจะมีเด็กอายุประมาณห้าถึงสิบสองปี เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอเลยกลายเป็นคนที่มีอายุมากกว่าทุกคนในชั้นเรียน เธอเลยกลายเป็นจุดสนใจของพวกเด็กๆทั้งหลาย แต่ก็ไม่มีใครกล้ารังแกเธอเพราะต่างรู้กันว่า เธอเป็นบุตรสาวคนสำคัญของเจ้าสำนัก และเพราะเธอเป็นคนอารมณ์ขันช่างพูด มีแต่เรื่องสนุกๆมาให้เล่น ผ่านไปสามวันจึงทำให้เธอกลายเป็นที่ชื่นชอบของพวกเด็กๆในที่สุด ในแต่ล่ะวันได้แต่เดินตามเธอต้อยๆ

อืม นี่ฉันกลายเป็นหัวหน้าเด็กน้อยไปแล้วเหรอนี่ ลี่หลินคิดในใจด้วยความขบขัน

"พี่หลินๆ ไปดูเร็วตอนนี้มีอาจารย์คนใหม่จะมาสอนให้กับพวกเราด้วยแหละ ได้ยินว่าหล่อเหลารูปงามมากๆเลย” หลิวจิ่นอิ๋ง เด็กสาววัยสิบเอ็ดน่าตาสวยงามน่ารัก วิ่งมาดึงมือลี่หลินพร้อมกับเร่งฝีเท้าเดินไปทางห้องเรียนชั้นหนึ่ง

“เดี๋ยวใจเย็นๆก่อน เจ้าจะรีบไปไหน อย่างไรเราก็ต้องเห็นเขาตอนสอนอยู่แล้ว”ลี่หลินรีบหยุดร่างเล็กที่กำลังลากเธอไปอย่างตื่นเต้น เดี๋ยวได้พากันสะดุดล้มหัวทิ่มหรอกนั่น

“อืม จริงด้วย แต่ข้าอยากให้ท่านไปดูตอนนี้นี่ พวกศิษย์พี่หญิงชั้นสองและชั้นสามต่างไปยืนออที่หน้าห้องเราหมด พวกเราก็ห้ามน้อยหน้าเด็ดขาด”หลิวจิ่นอิ๋งตอบอย่างดื้อดึง

นี่มันตรรกะอะไรกันนี่ แต่ก็ช่างเถอะไปดูเป็นเพื่อนสาวน้อยคนนี่สักหน่อยก็แล้วกัน เธอเองก็อยากจะเห็นว่าอาจารย์คนใหม่จะหล่อเหล่างดงามสักแค่ไหน

พอเดินไปใกล้ถึงหน้าชั้นเรียนชั้นหนึ่ง เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นบิดาก็ยืนอยู่หน้าห้องที่เต็มไปด้วยลูกศิษย์ทั้งหลาย ด้วยสีหน้ายุ่งยากและจนใจ

หืม ท่านพ่อก็อยู่ตรงนี้ด้วยเหรอ อาจารย์คนใหม่นี่คือใครกันนะ

“พี่หลินๆทางนี้ๆ พวกเราได้จองที่ไว้ให้ท่านแล้ว”หลิวจิ่นอิ๋ง ดึงมือเธอให้เดินไปที่ว่างท่ามกลางเด็กสาวของชั้นเรียนชั้นหนึ่ง

ลี่หลินส่ายหน้าด้วยความระอา ถึงขนาดจองที่เลยเชียวเหรอ นี่ไม่ใช่คอนเสิร์ตซะหน่อย พอได้ที่แล้วเธอจึงชะโงกหน้าเข้าไปมองข้างใน ข้างในห้องเรียนว่างเปล่าเพราะกฎระเบียบยังไม่ให้เข้าไปในห้องเรียนจนกว่าจะถึงเวลาเรียน เธอจึงเบนสายตาไปมองตรงโต๊ะเตี้ยด้านหน้าสำหรับอาจารย์ที่มาสอน พอเห็นร่างที่กำลังนั่งอ่านตำราเรียนอย่างผ่อนคลายตรงโต๊ะเตี้ยเท่านั้นแหละเธอถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ทำไมตานี่ถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมถึงกลายมาเป็นอาจารย์ได้ล่ะ? คนที่เธอเห็นไม่ใช่ใครเขาก็คือ หรงจวิ้นหลานจอมชั่วร้ายคนนั้น!

“ข้าขอตัวไปหาท่านเจ้าสำนักก่อน พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้แหละ”อยู่ภายในสำนักศึกษาเธอต้องเรียกบิดาว่าเจ้าสำนักตามคนอื่น ลี่หลินเดินเบียดไปเรื่อยๆจนเดินไปถึงข้างกายบิดาก่อนจะกระซิบเสียงต่ำให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ท่านพ่อ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

“พ่อเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จู่ๆก็อยากเป็นอาจารย์ขึ้นมา พ่อเองก็ขัดเขาไม่ได้ เฮ้อ!”ลี่ไท่จงส่ายหน้าด้วยความจนใจ

เขาจะมาไม้ไหนกันนี่ ลี่หลินทั้งงุนงงทั้งหงุดหงิด ในนิยายไม่เห็นมีฉากนี้เลยนี่

เกร๊ง เกร๊ง!

เสียงระฆังตีขึ้นส่งสัญญาณว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว เหล่าสตรีทั้งหลายล้วนแอบเสียดายที่จะต้องจากไป ทำไมท่านอาจารย์รูปงามถึงไม่ไปสอนชั้นเรียนของพวกนางกันนะ

หลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปหมด พวกลูกศิษย์ชั้นหนึ่งก็เริ่มพากันเข้าห้องเรียน ลี่หลินหันไปมองบิดา พร้อมสงสายตาเธอขอลาป่วยตอนนี้ได้หรือไม่

ลี่ไท่จงส่ายหน้าพร้อมบอกให้ตั้งใจเรียน เพราะถึงยังไงหรงจวิ้นหลานก็มีวรยุทธสูงส่ง คงสั่งสอนอะไรได้หลายอย่าง และอาจจะมีประโยชน์กับลูกสาวและลูกศิษย์ของเขาบ้างก็ได้ เขาได้แต่มองในแง่ดีเข้าไว้ ก่อนจะเดินจากไปก็กำชับลูกสาวให้ทำตัวดีๆ อย่าได้หาเรื่องหรงจวิ้นหลานเด็ดขาด

ลี่หลินได้แต่ยืนนิ่งอย่างขัดใจ เธออุตสาไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเขาในช่วงที่ผ่านมา แต่เขาดันโผล่มาให้นางเห็นเองซะนี่

“ศิษย์หญิงที่ยืนอยู่ข้างนอก เมื่อไหร่จะเข้าห้องเรียน ลืมกฎระเบียบไปแล้วใช่หรือไม่”เสียงนุ่มนวลไพเราะที่ฟังดูเย้ายวนลอยออกมาจากในห้องเรียน ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร จอมชั่วร้ายหรงจวิ้นหลาน!

“ข้าจะเข้าไปเดี๋ยวนี้”ลี่หลินกัดฟันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปตรงโต๊ะเตี้ยประจำที่ของตัวเอง ซึ่งตอนนี้เธอรู้สึกอยากเปลี่ยนที่นั่งเป็นอย่างมาก เพราะเธอพึ่งได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องจึงได้นั่งอยู่ตรงด้านหน้าสุด ซึ่งตรงกันข้ามกับหรงจวิ้นหลานพอดี!

“เจ้าค่ะ”อยู่ดีๆหรงจวิ้นหลานก็พูดคำนี้ขึ้นมา ทำให้ลี่หลินที่กำลังจะนั่งลงหยุดชะงักเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ

“เจ้า ต้องพูดคำว่าเจ้าค่ะลงท้ายด้วย พูดกับผู้หลักผู้ใหญ่ต้องมีคำลงท้าย”หรงจวิ้นหลานพูดเสริมด้วยสายตาวาววับเดาที่ความหมายไม่ออก

ลี่หลินรู้สึกเหมือนตะคริวจะกินขาขึ้นมากระทันหัน เธอต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนกัดฟันพูดออกมา

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์!”