ตอนที่ 7 แล้วแต่โชคชะตา

ลี่หลินมองนางเอกด้วยความปลงตก ดูอย่างไรนางเอกก็คงตกหลุมรักพระเอกไปแล้ว

เฮ้อ ในเมื่อเป็นชะตาลิขิต เธอก็ไม่อยากฝืนแล้ว ถึงทำไปก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายเลย พระนางก็ได้พบกันเหมือนเดิมรักกันเหมือนเดิมนั่นแหละ ปล่อยไปตามชะตากรรมก็แล้วกัน

"ตามใจพี่สี่เถอะ แต่ถ้าเกิดเรื่องที่ทำให้พี่ไม่สบายใจขึ้น ท่านก็อย่าฝืนนะ ยังมีท่านพ่อท่านแม่ พี่ชาย และข้าคอยอยู่เคียงข้างท่านตลอด"เธอพูดอย่างเป็นนัย

"ขอบใจนะลี่หลิน"ลี่อินรับปากน้องสาว แต่นางก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะตอนนี้จิตใจของนางลอยตามหลังชายหนุ่มคนนั้นไปเรียบร้อยแล้ว

ลี่หลินเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง พร้อมกับครุ่นคิด ถึงนางเอกไม่ได้ลงเขาไปเจอพระเอกเหมือนอย่างในนิยาย แต่สุดท้ายทั้งสองก็พบกันอยู่ดี เธอคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ คงได้แต่คอยช่วยนางเอกและให้กำลังใจอยู่ห่างๆเท่านั้น

แต่ว่าเพราะอะไรพระเอกถึงขึ้นเขามาเวลานี้เล่า ถ้าจำไม่ผิดในนิยายพระเอกต้องขึ้นเขามาพร้อมกับนางเอกห่างจากเวลานี้ไปอีกตั้งสามเดือน แต่ทำไมเวลาถึงคลาดเคลื่อน หรือว่าเนื้อหาในนิยายจะไปเปลี่ยนไปเพราะการมาถึงของเธอ

ลี่หลินคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก เธอพยายามนึกเนื้อเรื่องในนิยายแต่บางครั้งก็จำไม่ค่อยได้ เพราะช่วงนั้นงานยุ่งจึงทำให้เธอนานๆทีถึงได้อ่าน ซึ่งกว่าจะอ่านได้ถึงตอนล่าสุดก็ปาไปสามสี่เดือน แถมเธอยังชอบไปอ่านนิยายเรื่องอื่นคั่นไว้อีก จึงทำให้ความจำสับสนอยู่บ้างต้องพยายามนึกอย่างเต็มที่ถึงจะพอจำได้

อืม ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นพระนางพากันขึ้นเขาเพื่อขอมั่นหมายกับท่านพ่อไว้ก่อน แต่ดูเหมือนว่าพระเอกจะมีจุดประสงค์อีกบางอย่างที่มาหุบเขาจิงลั่วแห่งนี้

อ๊ะ! ใช้แล้ว! กระบี่จันทรา!  

ใช่แล้วในเรื่องพระเอกขึ้นเขามาเพื่อตามหาเบาะแสของกระบี่จันทราที่ซ่อนอยู่ภายในหุบเขาจิงลั่ว หนึ่งในสี่กระบี่เทพที่มีอยู่ในโลกแห่งนี้ ในเรื่องพระเอกอาศัยอยู่ที่หุบเขานี้เป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าจะหากระบี่พบ โดยหาข้ออ้างว่าอยากรู้จักสถานที่ที่นางเอกอยู่ แต่ความจริงคือแอบหากระบี่จันทราและคอยหลอกถามหลอกใช้ให้นางเอกไปถามเรื่องนี้กับบิดาเสมอ

ฮึ จอมชั่วร้ายนั่น หลอกใช้นางเอกตั้งแต่ทีแรกแล้ว!

ในเมื่อเธอทำอะไรกับเขาไม่ได้ เธอก็จะขอขัดขวางอะไรเล็กๆน้อยๆสักหน่อยก็แล้วกัน ในฐานะที่เธอเป็นน้องของนางเอกเรื่องนี้ เธอก็ขอแก้แค้นแทนสักเล็กน้อยก่อน จะได้รู้ว่านางเอกของฉันไม่ใช่ใครที่จะรังแกได้ง่ายๆ

ตกกลางคืน ลี่อินได้เข้าไปปรนนิบัติหรงจวิ้นหลานที่เรือนรับรองด้วยใจที่ทั้งหวาดหวั่นและเขินอาย แต่ผิดคาดตรงที่หรงจิ้นหลานไม่ได้ทำอะไรนางเลย จะมีก็แต่จ้องมองนางด้วยแววตาคลุมเครือแฝงรอยยิ้ม และใช้นางเหมือนสาวใช้ทั่วๆไป ซึ่งทำให้นางแปลกใจนิดหน่อย แตกต่างจากที่เขาลือกันมาว่าหรงจิ้นหลานเจ้าชู้ เห็นหญิงงามไม่ได้เป็นต้องกระโดดใส่

ที่จริงนั้นหรงจวิ้นหลานเองก็รู้สึกสนใจหญิงงามตรงหน้าอยู่บ้าง แต่ก็แค่สนใจ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรนอกเหนือจากนั้น เขาที่เห็นหญิงงามมาเยอะนับไม่ถ้วน ถ้าไม่มีอะไรแปลกใหม่ก็ไม่สามารถดึงดูดความรู้สึกจากเขาได้หรอก

แต่จู่ๆเขาก็นึกถึงดวงตากลมโตที่จ้องเขาอย่างท้าทายเมื่อตอนกลางวันขึ้นมา ทำให้เขาอดที่จะขำขึ้นมาไม่ได้

ลี่อินได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นมองหรงจวิ้นหลานไม่ได้ พอได้เห็นรอยยิ้มของเขาเท่านั้นแหละ ใจดวงน้อยก็สั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมรอยยิ้มของเขาช่างหน้าดูอะไรขนาดนี้ แล้วทำไมนางถึงรู้สึกหวั่นไหวทุกครั้งที่เห็นเขา เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่?

ภายในเรือนของลี่หลิน เธอกำลังเดินกลับไปกลับมาพร้อมชะโงกหน้าออกไปดูข้างนอกเป็นระยะ เมื่อเห็นเสี่ยวจิงกลับมา จึงรีบเดินไปหาอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย

"เป็นอย่างไรบ้าง ได้เรื่องอะไรมาไหม"

"คุณหนูไม่ต้องเป็นกังวลเจ้าค่ะ ตอนนี้คุณหนูสี่กลับไปพักที่เรือนตัวเองเรียบร้อยแล้ว"เสี่ยวจิงกล่าวปลอบ

เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยที่ไม่โดนจับกินตั้งแต่วันแรก 

"อืม เจ้าเองก็ไปพักได้แล้วล่ะ ข้าเองก็จะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปรายงานตัวเข้าสำนักตั้งแต่เช้า"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

หลังจากเสี่ยวจิงจากไปลี่หลินก็นั่งขบคิดวางแผนหนทางข้างหน้า เธอจะต้องมีวรยุทธสักเล็กน้อยถึงจะเข้าไปเสาะหากระบี่จันทราในหุบเขาได้ อย่างไรเธอจะต้องชิงกระบี่จันทรามาจากจอมชั่วร้ายนั่นให้ได้ก่อน เพื่อที่เขาจะไม่ต้องหลอกใช้นางเอกเป็นเครื่องมือ

ลี่หลินกระหยิ่มยิ้มย่อง ฮึๆ ยังไงเธอก็ได้เปรียบ เธอต้องหากระบี่เจอก่อนแน่นอน เพราะเธออ่านนิยายจึงรู้ข้อมูลนี้ดี ฮ่าๆๆๆ