ตอนที่ 5 จอมชั่วร้ายโผล่มาแล้ว!

ทำไงดี ทำไงดี! ขอร้องล่ะขอให้เธอไปทันก่อนที่พวกเขาจะพบเจอกันเถอะ ลี่หลินได้แต่ภาวนาในใจพร้อมกับเร่งฝีเท้าไปทางหน้าประตูใหญ่

ถึงจะดูไม่เกี่ยวข้องกับเธอ แต่เพราะตลอดที่ผ่านมาลี่อินดีกับเธอจริงๆ ทำให้เธอรู้สึกดีด้วยยิ่งนัก อีกทั้งนางเป็นสตรีที่นิสัยอ่อนโยน เก่งกาจทั้งพิณ หมากล้อม และวรยุทธ เธอจะปล่อยให้คนดีๆแบบนี้ ไปตกนรกกับจอมชั่วร้ายได้อย่างไร

ส่วนสาเหตุที่เธอว่าพระเอกเป็นจอมชั่วร้ายนั่นน่ะหรือ ก็เพราะเขาอำมหิตโหดร้ายทำได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะฆ่าคนเป็นว่าเล่น ปล้นคนรวย ฉุดผู้หญิง เผาป่า เผากระท่อม ระเบิดภูเขา เออไปไกลล่ะ และอะไรอีกนะ อืมใช่ๆ ยังเป็นพวก SM ชอบทารุณหญิงสาว ขนาดนางเอกแท้ๆยังโดนเลย อีกทั้งยังมีอนุมากมายหลายคน นิสัยขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย และ บลาๆๆๆ โอ๊ย อีกเยอะ! เธอยังงงกับคนแต่งอยู่เลยว่า ให้เป็นพระเอกได้อย่างไร น่าจะให้เป็นตัวร้ายมากกว่า

แต่ในเรื่องพระเอกก็มีข้อดีอยู่อย่างเดียว ก็คือน่าตาดี หล่อเหล่าและงดงาม? หุ่นดี ผิวขาวสวย คือคนแต่งบรรยายไว้เยอะมาก แต่ไม่รู้ว่าตัวจริงจะเป็นอย่างไร

ส่วนที่ว่าทำไมบิดาถึงได้ทั้งเกรงกลัวและให้เกียรติทางนั้นน่ะหรือ นั่นก็เพราะว่า วรยุทธของหรงจวิ้นหลานนั้นเรียกได้ว่าสูงส่งไร้ผู้ต่อกร สะบัดมือครั้งเดียวทุกอย่างราบเป็นหน้ากอง (เวอร์ไปไหม) อายุแค่ยี่สิบได้ขึ้นเป็นประมุข ผ่านมาสามปีก็ยิ่งสร้างวีรกรรมชั่วร้ายต่างๆจนผู้คนหวาดกลัวกันไปหมด สวนวังอัคคีนั้นก็อยู่ระหว่างกึ่งกลางฝ่ายอธรรมและฝ่ายธรรมะ ถึงจะทำชั่วแค่ไหน ก็ยังมีส่วนดีอยู่ อย่างเช่น ปล้นคนรวยก็ปล้นเฉพาะพวกขุนนางฉ้อฉล พ่อค้าหน้าเลือด ปล้นเสร็จก็เอาไปแจกจ่ายให้กับคนยากคนจน ช่วยเหลือผู้ประสบภัย (สร้างภาพ) และถึงแม้จะไม่ใช่จ้าวยุทธภพ แต่เวลายุทธภพวุ่นวายทางวังอัคคีก็จะเร่งรีบจัดการให้มันสงบเหมือนเดิมจึงเป็นเหตุให้สำนักและพรรคต่างๆทั้งเกรงกลัวและยำเกรง ไม่กล้าหาเรื่อง เพราะใครที่กล้าล้วนหายสาบสูญไปกันหมด

แต่ยังไงเธอก็ต้องช่วยลี่อินออกมาจากจอมวายร้ายนั้นให้ได้ เพื่อความสุขของนาง เพราะชีวิตหลังแต่งงานกับจอมชั่วร้ายนั้น นางก็โดนกลั่นแกล้งจากเหล่าอนุทั้งหลาย ไหนจะโดนพระเอก เอ่อ...ทารุณกรรมในห้องนอน บทบรรยายก็ว่านางเอกฟกซ้ำดำเขียว ลงจากเตียงไม่ได้เป็นสามสี่วัน ทั้งยังต้องมารับมือกับพวกอนุ โดยที่พระเอกไม่ให้ความช่วยเหลือเลยซักครั้ง บทที่นางเอกอยากช่วยเหลือเรื่องต่างๆ ก็มาว่านางเอกวุ่นวายเป็นสตรีก็ต้องอยู่แต่ในเรือน คิดดูแล้วมันหน้าโมโหไหมเล่า ยิ่งคิดถึงบทในนิยาย เธอก็รู้สึกเป็นห่วงนางเอกจริงๆ

เดินไปบ่นไป เอี๊ยด! ลี่หลินหยุดเท้าแทบไม่ทัน เพราะไม่ทันที่เธอจะเดินไปถึงประตูใหญ่ เธอก็พบว่าแม่นางเอกกำลังจะเดินเข้าห้องโถงพอดี

"โอ ไม่นะ พี่สี่ได้โปรดหยุดก่อน! "ไม่ได้การล่ะ ดูเหมือนนางจะไม่ได้ยินเสียงของเธอเลย ระยะห่างกันเกินไป ลี่หลินยกชายกระโปรงขึ้นวิ่ง แบบไม่ห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

ส่วนทางลี่อินนั้นนางไม่ได้ยินเสียงที่น้องสาวเรียกเลยสักนิด เพราะตอนนี้นางกำลังสงสัยว่าทำไมทางห้องโถงถึงดูวุ่นวายขนาดนั้น เมื่อสักครู่นี้นางสังเกตเห็นบิดาท่าทางลุกลี้ลุกลนเดินเข้าไปในห้องโถง หรือว่าจะมีแขกสำคัญมาที่นี่ ขนาดบิดาผู้เคร่งขรึมของนางยังเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ทำให้นางอยากรู้เหลือเกินว่าใครกันที่มาเยี่ยมเยือนที่นี่

ด้วยความเป็นสตรีในยุทธภพ ลี่อินจึงไม่ต้องเคร่งครัดเรื่องการพบคนแปลกหน้า เห็นนางท่าทางเรียบร้อยแต่ความจริงแล้วนางเป็นคนดื้อเงียบ ถ้านางต้องการสิ่งใดนางจะพยายามเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา เหมือนตอนนี้ที่นางอยากรู้เป็นอย่างมากว่าใครกันที่ทำให้บิดาแสดงอาการออกมาแบบนั้น นางจึงอยากไปแอบดูสักหน่อย โดยไม่สนใจเรื่องมารยาทเหล่านั้น

ลี่อินเดินมาแอบข้างประตูห้องโถงก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปมองเล็กน้อย กวาดตาไปทั่วด้วยความสงสัย ก่อนที่สายตาของนางจะสะดุดอยู่ที่ร่างหนึ่งซึ่งกำลังนั่งแบบผ่อนคลายอยู่ตรงที่นั่งตำแหน่งประธาน หลังจากที่เห็นนางก็ตกตะลึงยืนอยู่กับที่ พร้อมกับมีมือมาฉุดนางออกจากที่ตรงนั้นแล้วพาตรงไปยังสวนดอกไม้ด้านข้าง โดยที่นางเดินตามไปแบบยังไม่รู้สึกตัว

ลี่หลินรีบดึงลี่อินออกมาอย่างร้อนใจ ในที่สุดเธอก็ไปไม่ทันจนได้ นางได้พบกับพระเอกแล้วแถมยังทำท่าตกตะลึงนี่อีก ลี่หลินหยุดเดินก่อนจะหันไปบอกเสี่ยวจิงให้ออกไปดูต้นทางห้ามให้ใครเดินเข้ามาใกล้แถวนี้

ลี่หลินมองพี่สี่ที่สติยังไม่กลับมา หน้าตาพระเอกเธอก็ยังไม่ทันได้ดู มันน่าตื่นตะลึงขนาดนั้นเชียวหรือถึงทำให้พี่สาวที่สุขุมเรียบร้อยจิตใจเตลิดเปิดเปิงขนาดนี้

"พี่สี่"เธอเขย่าตัวเบาๆ แต่ลี่อินก็ยังไม่รู้สึกตัว

"พี่สี่! "ครั้งนี้เธอตะโกนเสียงดัง ลี่อินสะดุ้งโหยง ก่อนจะหันมามองลี่หลินอย่างสงสัย

"ลี่หลิน? หือ ข้ามาอยู่นี่ได้อย่างไร"

โอ้ พี่สาวฉัน เป็นขนาดนี้เลยหรือ ลี่หลินตบหน้าผากตัวเองด้วยความกลุ้มใจ

"เมื่อกี้ท่านไปทำอะไรที่ห้องโถง"

"คือ...ข้า...คือ"ลี่อินนึกถึงภาพที่เห็นในห้องโถง แก้มนางก็แดงระเรื่อขึ้นมา

โอ้ ลี่หลินตบหน้าผากตัวเองอีกครั้ง

"ท่านจะตกหลุมรักเขาไม่ได้นะ! ท่านรู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร"

"เจ้าพูดอะไรของเจ้า ใครตกหลุมรักใคร"ลี่อินอายจนหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม

"พี่สาวจ๋า เขาคือ หรงจวิ้นหลาน ประมุขวังอัคคีนะ! ท่านจะชอบเขาไม่ได้เด็ดขาด ท่านรู้หรือไม่ว่าเขาชั่วร้ายแค่ไหน! "

"หรงจวิ้นหลาน?! ประมุขวังอัคคีผู้ชั่วร้ายคนนั้นน่ะหรือ! "ลี่อินตื่นตะลึง