ตอนที่ 4 ฉันต้องเก่งขึ้น

ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้วในที่สุดผิงผิงมั่นใจแล้วว่าตัวเองคงอยู่ที่นี่ตลอดไป ตอนนี้เธอก็คือลี่หลินเต็มตัว และคอยย้ำตัวเองว่าคือลี่หลินตลอดเวลาคนอื่นเรียกขานจะได้ไม่สับสน ช่วงหนึ่งเดือนมานี้ มีทั้งบิดามารดา ลี่อิน แวะเวียนมาเยี่ยมเสมอซึ่งชาติก่อนเธอไม่เคยได้รับความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาก่อน เพราะพ่อแม่เธอแยกทางกันตั้งแต่เธอยังเด็ก แล้วทิ้งเธอไว้กับตา ซึ่งปัจจุบันตาเธอได้จากไปตั้งนานแล้ว เธอเลยใช้ชีวิตแบบดิ้นรนหาเช้ากินค่ำตามประสาคนจนและเรียนน้อย ดิ้นรนอยู่นานก็เป็นได้แค่คนเดินเอกสารที่บริษัทแห่งหนึ่งเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับเธอ

สุขภาพเธอดีขึ้นทุกวัน ตอนนี้สามารถกระโดดโลดเต้นได้ตามใจชอบแล้ว ใบหน้าที่เคยตอบ ดูดีขึ้นมีน้ำมีนวลขึ้น เธอมองกระจกครั้งนั้นทำเอาเธอตกตะลึงใบหน้าที่คล้ายคลึงลี่อินเจ็ดถึงแปดส่วน เธอมองตัวเองพร้อมกับกล่าวว่า นี่ฉันกลายเป็นสาวสวยแล้ว

เพราะแต่ล่ะวันเธอกินเอาๆ เพราะเรื่องกินเยอะคือความสามารถที่ติดตัวมาจากชาติก่อน จนคนรับใช้พากันหน้าเหวอ คงสงสัยว่าเธอไปอดอยากมาแต่ไหน ฮ่าๆๆ

เธอรู้สึกชอบที่นี่มาก อยากจะทำตามปรารถนาทุกอย่างที่มีในฝันในความคิดตลอดเวลาตั้งแต่ในชาติก่อนจริงๆ ไม่รอช้าเธอเริ่มดำเนินการเลยดีกว่า

ลี่หลินเดินผ่านสวนผ่านเรือนต่างๆ จนมาถึงห้องหนังสือท่าทางเก่าแก่เคร่งขรึมห้องหนึ่ง ก่อนจะบอกบ่าวรับใช้หน้าห้องให้เข้าไปรายงานด้านใน

สักครู่บ่าวรับใช้เดินออกมาพร้อมกับเชื้อเชิญเธอให้เข้าไปข้างในอย่างนอบน้อม ลี่หลินพยักหน้าอมยิ้มให้ก่อนเดินเข้าไปทำเอาบ่าวรับใช้คนนั้นเขินอายจนหน้าแดง

พอเดินเข้ามาข้างในเธอก็พบกระบี่ ดาบ ทวน ที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ บางเล่มก็ติดฝาผนังไว้อย่างสวยงาม ลี่หลินมองจนตาเป็นประกาย

"มีธุระอะไรหรือหลินเอ่อร์ ถึงได้มาหาพ่อตั้งแต่เช้า"ลี่ไท่จงเอ่ยทักขึ้นน้ำเสียงอ่อนโยน

ลี่หลินรู้สึกตัวเธอหันมามองบิดาที่เธอยอมรับแล้วพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเข้าไปหาแล้วนั่งลงด้านข้างโต๊ะเตี้ยที่ลี่ไท่จงกำลังตรวจเอกสารทั้งหลายอยู่

"ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องท่านเจ้าค่ะ"

"หือ เรื่องอะไรหรือ"

"ข้าอยากฝึกวรยุทธเจ้าค่ะ! "ลี่หลินมองหน้าบิดาพร้อมสายตาเป็นประกาย

ลี่ไท่จงรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาวางพู่กันลงก่อนจะหันมามองบุตรสาวอย่างตั้งใจ ก็พบว่าดวงตาเป็นประกายสวยงามของนางเต็มไปด้วยความหวังและอ้อนวอน

"เจ้าอยากเรียนวรยุทธงั้นหรือ แต่ว่าร่างกายของเจ้า..."

"ข้าแข็งแรงดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ ท่านหมอก็อนุญาตแล้ว แค่ให้ข้าระวังอย่าหักโหมให้มากเท่านั้น"ลี่หลินรีบขัดขึ้นเพราะกลัวว่าบิดาจะไม่อนุญาต

"หืม ทำไมเจ้าถึงนึกอยากฝึกวรยุทธขึ้นมาล่ะ"ลี่ไท่จงมองบุตรสาวอย่างสนใจใคร่รู้

"เพราะข้าอยากเก่งกาจเหมือนพวกพี่ๆ ทั้งหลาย จะได้มีวิชาปกป้องรักษาตัวเองและคนใกล้ชิดได้ อีกอย่างร่ายกายข้าจะได้แข็งแรงขึ้นและไม่เจ็บไข้ได้ป่วย จะได้ไม่ทำให้ท่านพ่อท่านแม่เป็นห่วงอีก นะเจ้าคะท่านพ่อ ข้าอยากเรียนจริงๆ "

ลึ่ไท่จงมองบุตรสาวอย่างชั่งใจ แต่เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนคล้ายลูกสุนัขกระพริบปริบๆ ก็ทำให้เขาอดขำขึ้นมาไม่ได้

"ตกลง แต่เจ้าต้องค่อยเป็นค่อยไปอย่างเร่งรีบ พรุ่งนี้เจ้าก็เข้าไปสำนักศึกษาอาจารย์หูจะจัดการให้เจ้าเอง แต่เจ้าต้องเริ่มเรียนตั้งแต่ขั้นพื้นฐานขึ้นไป เรียนให้เข้าใจถ่องแท้ ถึงจะเลื่อนขั้นขึ้นไปได้"

"ข้าเข้าใจแล้วเจ่าค่ะ ข้าจะไม่ทำให้ท่านพ่อผิดหวัง"ลี่หลินรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดเธอจะได้เป็นจอมยุทธหญิงแล้ว ฮ่าๆๆ

สองพ่อลูกนั่งคุยกันอีกสักพัก จู่ๆ ต้าเฉิงพ่อบ้านใหญ่ก็วิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ ก่อนจะกล่าวเสียงติดๆ ขัด

"นะ นะ..นายท่าน ขอรับ แย่แล้วล่ะขอรับ"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา"ลี่ไท่จงมองต้าเฉิงด้วยความงุนงงสงสัย มีเรื่องอะไรกันที่ทำให้พ่อบ้านใหญ่ทำสีหน้ากังวลขนาดนี้

"คือ คือ มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญขึ้นเขามาพบท่านขอรับ ตอนนี้รออยู่ในห้องโถง พวกข้าน้อยขอประทานโทษด้วยที่ไม่สามารถห้ามพวกเขาได้ขอรับ! "

"ใครกัน ช่างอุกอาจขนาดนี้"ลี่ไท่จงขมวดคิ้วอย่างดุดัน

"เขาคือ ประมุขวังอัคคีขอรับ! "

"ประมุขวังอัคคี! "ลี่ไท่จงตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

ประมุขวังอัคคี? ทำไมฟังดูคุ้นๆ จัง ลี่หลินเอียงคอคิด

"เจ้าแน่ใจนะ ว่าเขาคือ หรงจวิ้นหลาน คนนั้น! "

"แน่ใจขอรับ ทั้งชุดประจำวัง และป้ายแสดงตัว ใช่แน่นอนขอรับ"ต้าเฉิงพยักหน้ายืนยัน

หรงจวิ้นหลาน! ไอ้พระเอกชั่วร้ายคนนั้น!

เธอลืมไปได้ไง ว่านี่ยังเป็นเนื้อหาในนิยายอยู่ ยังมีจอมวายร้ายคนนี้อยู่! แล้วเขามาที่นี่ได้อย่างไรในเมื่อนางเอกก็ไม่ได้ลงเขาแล้วไปพบเจอ ตามนิยายที่อ่านเวลานี้เขาไม่ควรมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ หรือว่าเนื้อเรื่องจะเปลี่ยนไป ลี่หลินครุ่นคิดอย่างหนัก

"เจ้ากลับไปบอกทุกคนว่าให้ต้อนรับอย่างดีอย่าให้มีข้อบกพร่องเด็ดขาด คนๆ นี้ขัดใจไม่ได้ ไม่งั้นสำนักศึกษาข้าต้องแย่แน่"ลี่ไท่จงสั่งการออกไปด้วยใบหน้าขาวซีด

ลี่หลินมองบิดาอย่างเห็นใจ เธอเข้าใจอยู่ที่เขาจะกังวลขนาดนั้น เพราะขนาดตอนเธออ่านนิยาย นิสัยเลวทรามของพระเอกนั้นเธอก็แทบอยากกระโดดสตั้นหน้าจอมชั่วร้ายนั่นไปหลายทีเหมือนกัน

"ลี่หลิน เจ้ากลับเรือนไปก่อน อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านเด็ดขาด อยู่แต่ในเรือนห้ามออกมาเข้าใจหรือไม่"ลี่ไท่จงกำชับบุตรสาวอย่างเคร่งขรึม

"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"เอ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน เหมือนเธอลืมอะไรบางอย่าง อ๊ะ ใช้แล้ว!

"ท่านพ่อ พี่สี่ล่ะเจ้าคะ ตอนนี้นางอยู่ไหน!? "

"ลี่อินไปสำนักศึกษา คำนวนเวลาแล้ว น่าจะกลับมาตอนนี้..."ลี่ไท่จงหน้าซีดลงกว่าเดิม

แย่แล้ว! นางเอกของฉัน!