ตอนที่ 21 เริ่มต้นฉากใหม่
ใช่แล้ว คนที่เธอปลื้มมาตลอดตั้งแต่อ่านนิยายเรื่องนี้คือพระรอง ตัวละครคนสำคัญของเนื้อเรื่อง ในเรื่องนั้นมีตัวละครชายอยู่หลายคนแต่ที่สำคัญหลักๆมีแค่สองคนเท่านั้น ซึ่งที่ๆหรงจวิ้นหลานจะไปคือที่อยู่ของพระรองที่เธอปลื้มมาก ชื่อของเขาก็คือ เฉินไป๋หง
ในเมื่อนางเอกมีพระเอกแล้ว เธอก็ขอพระรองคนนี้แล้วกันนะ ฮิๆๆๆ
ลี่หลินคิดไปยิ้มไปจนคนรอบข้างพากันหันมามองเธอแบบแปลกๆ จนลี่อินกระทุ้งศอกใส่เธอ เธอถึงได้สติขึ้นมา
“เจ้าเก็บอาการหน่อย ดูสิคนอื่นมองเจ้ากันหมดแล้ว”
“ฮิๆๆก็ข้าตื่นเต้นนี่ ในที่สุดก็จะได้เจอเขาตัวเป็นๆแล้ว”
“เจอใครอย่างงั้นหรือ”
“ก็เจอ….”
ลี่หลินหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงก่อนจะเจอเข้ากับเจ้าของดวงตาคู่สวยมีเสน่ห์ หรงจวิ้นหลาน!
เขายังใส่ชุดสีแดงเหมือนเดิม แต่ตอนนี้เขารวบผมขึ้นแล้วใช้ปิ่นปักอย่างง่ายๆ เผยให้เห็นลำคอยาวระหงสวยงาม มีปอยผมหลุดออกมาเล็กน้อยจึงยิ่งเพิ่มเสน่ห์เย้ายวนให้เขาไปอีกขั้น ลี่หลินและลี่อินตะลึงมองตาค้าง แต่ลี่หลินก็ได้สติขึ้นมาโดยไวก่อนจะเอ่ยถามออกไปแบบหวั่นๆ
“ท่านมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”เกือบไปแล้ว เธอเกือบเผยชื่อพระรองออกมาแล้ว ถ้าหรงจวิ้นหลานรู้เข้าเขาต้องระแวงสงสัยเธอแน่นอนว่าทำไมถึงรู้จักสหายของเขา
“ข้าก็ยืนรอพวกเจ้าอยู่ตรงนี้ตลอด เจ้าไม่สังเกตเห็นเอง เห็นเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีเรื่องอะไรกันที่ทำให้เจ้าดีใจถึงเพียงนั้น”
“ไม่มีอะไรสักหน่อย ข้าก็แค่ตื่นเต้นกับการเดินทางเท่านั้น”ลี่หลินเหงื่อแตกพลั่ก
“อ๋อ อย่างงั้นหรือ”ชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อ แต่ไม่เป็นไรยังมีเวลาหาคำตอบอีกนาน
“ในเมื่อมาถึงแล้ว รีบไปอาบน้ำพักผ่อนที่ห้องพักเถอะ เราจะเริ่มเดินทางกันแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
ลี่หลินรีบดึงลี่อินที่ยังเหม่อลอยจากไป พอเข้าสู่ห้องพักของเธอ ลี่หลินจึงถอนใจอย่างโล่งอก ลี่อินสงสัยจึงถามออกไป
“ทำไมเจ้าจึงดูร้อนรนขนาดนั้น”
“ก็ถ้าเขารู้ว่าข้ารู้จักสหายเขา เขาจะต้องสงสัยข้าแน่นอน”
“สหายเขา? เฉินไป๋หงคนนั้นเป็นสหายของท่านอาจารย์อย่างงั้นเหรอ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเจ้าพูดมาก่อน?”
“เอ่อ….”แย่แล้วเธอเผลอหลุดปากพูดออกไป เพราะทุกครั้งที่เธอคุยเรื่องพระรองกับลี่อิน เธอก็จะบอกแค่ว่าฟังมาจากคนอื่นตลอด
“ข้า เผลอไปได้ยินตอนที่ซือเย่กับซือยี่คุยกันน่ะ”
“อย่างงั้นเองหรือ แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมเจ้าต้องกลัวท่านอาจารย์ได้ยินด้วย”ลี่อินยังสงสัย
“โธ่ ท่านก็รู้ว่าเขาชอบกลั่นแกล้งข้าขนาดไหน ถ้าเขารู้ว่าข้าชอบสหายเขา ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“อืม ก็จริง”ลี่อินเห็นด้วย เพราะตั้งแต่ที่ได้เริ่มเรียนกับเขาที่ผ่านมานางเห็นลี่หลินถูกท่านอาจารย์กลั่นแกล้งบ่อยครั้ง จนนางยังอดรู้สึกสงสารน้องสาวตัวเองไม่ได้
“ใช่แล้ว เอาล่ะตอนนี้ท่านรีบไปที่ห้องท่านแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เราจะได้มาทานข้าวพร้อมกันข้าเริ่มหิวแล้ว”
“อะไรกัน เจ้าพึ่งกินไปเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนหน้านี้เอง หิวอีกแล้วหรือ”น้องสาวนางจะกินเก่งเกินไปแล้ว!
“ก็แหม ท่านก็รู้ดีว่าข้ากินเก่ง เถอะน่ารีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว เสี่ยวจิงเจ้าก็ไปปรนนิบัติพี่สี่เถอะ ข้าช่วยตัวเองได้”พูดจบเธอก็ดันทั้งสองออกจากห้อง ก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ
“ลี่หลินนี่ชอบทำตัวแปลกๆ”ลี่อินสายหน้าอย่างเอือมระอา
“คุณหนูก็เป็นเช่นนี้แหละเจ้าค่ะ บางครั้งนางก็ไม่ชอบให้ใครปรนนิบัติ ชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า”เสี่ยวจิงพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นพวกนางจึงเดินเข้าไปในอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกันเพื่อทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ
หลังจากนั้นครึ่งชั่วยามเรือก็แล่นออกจากท่าเรือ มุ่งหน้าสู่ใจกลางทะเลปีศาจ ทุกชีวิตในลำเรือต่างพากันพักผ่อนเพิ่มกำลังเพื่อเตรียมพร้อมรับศึกในไม่กี่วันข้างหน้า มีเพียงแค่สามคนที่นอนหลับแบบสบายไม่รู้เรื่องอะไรเลยทั้งนั้น นั่นก็คือลี่หลินลี่อินและเสี่ยวจิง
ลี่หลินคิดเพียงแต่เรื่องถ้าไปถึงเกาะหลิวไป๋แล้วเธอจะเริ่มจีบพระรองอย่างไรดี เพราะเธอเองก็ไม่เคยจีบผู้ชายมาก่อนเลย เธอนึกถึงแต่เรื่องนี้จนลืมเนื้อหาที่อ่านเกี่ยวกับความโหดร้ายของทะเลปีศาจจนหมดสิ้น
ส่วนทางลี่อินนั้นขอแค่ที่ไหนมีท่านอาจารย์ที่นั่นต้องปลอดภัยทุกที่ นางจึงไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว ส่วนเสี่ยวจิงยิ่งแล้วใหญ่นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทะเลปีศาจทั้งสิ้น นี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตที่ตื่นเต้นเร้าใจ? ของพวกนางอย่างแท้จริง
