ตอนที่ 18 ปรับความเข้าใจ

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูสี่มาขอพบท่านเจ้าค่ะ”เสี่ยวจิงเดินเข้าพบก็เห็นคุณหนูของนางยังเล่นกระบี่จันทราดังที่คาดไว้

“หืม พี่สี่มาอย่างงั้นหรือ”นางมาทำไม? เธอนึกว่านางจะไม่ยอมคุยกับเธอต่อไปแล้วซะอีก

“เจ้าไปเชิญนางเข้ามาเถิด”ลี่หลินเก็บกระบี่กลับ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อรอต้อนรับนาง

หลังจากที่เสี่ยวจิงไปเชิญลี่อินแล้ว พวกนางสามคนก็เดินเข้ามาในเรือน ลี่หลินที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะกลมลุกขึ้นต้อนรับ

“พี่สี่มีธุระอะไรกับข้าหรือ มาหาข้าแต่เช้าเชียว”

“เอ่อ…”ลี่อินลังเลหันไปมองสาวใช้ทั้งสอง

“พวกเจ้าทั้งสองออกไปก่อน อย่าให้ใครเข้ามาในเรือนตอนนี้”ลี่หลินที่เห็นดังนั้นรีบโบกมือให้สาวใช้ออกไป

“เจ้าค่ะ”

พอสาวใช้ทั้งสองจากไปแล้ว ลี่หลินจึงหันมามองลี่อินที่ยังยืนก้มหน้าไม่ยอมพูดจา

เฮ้อ นิสัยเป็นแบบนี้อีกแล้วแม่นางเอก มีอะไรก็เอาแต่เงียบเอาแต่ทน มิน่าเล่าในนิยายจึงมัดใจพระเอกไม่ได้เต็มร้อย

“ท่านมีอะไรก็พูดมาเถอะ เอาแต่เงียบเอาแต่ทนอยู่คนเดียวไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ อ๊ะ! ...”

จู่ๆลี่อินก็พุ่งเข้ามากอดเธอพร้อมซบหน้าลงตรงไหล่สะอื้นไห้ออกมาอย่างเงียบๆ ลี่หลินที่ตกใจทีแรกถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ก่อนจะลูบหลังของนางเบาๆ

“ข้าขอโทษเจ้าด้วยทั้งเรื่องเมื่อวานนี้และวันก่อนๆหน้านี้ที่ทำท่าทางไม่ดีแบบนั้นใส่เจ้า”หลังจากที่ลี่อินร้องไห้สักพัก นางก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจือสะอื้นอยู่บ้างเล็กน้อย

ลี่หลินชะงักก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบาลง

“ข้าไม่ได้โกรธท่านหรอก ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษท่านที่เมื่อวานพูดจาไม่ดีต่อท่าน”

“ไม่ เจ้าไม่ผิด เจ้าพูดถูกทุกอย่าง เป็นข้าเองที่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้น”ลี่อินสายหน้าปฏิเสธ

“เอาล่ะๆ มานั่งคุยกันดีๆก่อน”ลี่หลินดันนางออกเบาๆก่อนจะจูงมือนางไปนั่งตรงโต๊ะเก้าอี้ด้านหน้า

“ท่านมีอะไรจะพูดอีกก็พูดออกมาให้หมด อย่าได้เก็บความคิดเครียดๆไว้คนเดียว ไม่อย่างนั้นคนที่ทุกข์ที่สุดก็คือท่าน”

ลี่อินยังลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด

“ข้า…ข้ายอมรับว่าข้ารู้สึกพิเศษกับประมุขหรง แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคือความรักหรือเปล่า แต่สิ่งที่เจ้ากล่าวมาเมื่อวานนี้เป็นความรู้สึกจริงของข้าทั้งหมด ข้าเองก็รู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง”ลี่อินก้มหน้าพูดออกมาเสียงเบา

“ไม่หน้าละอายสักนิด ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้ว ท่านไม่ผิดหรอกที่รู้สึกแบบนั้น แต่สิ่งที่ท่านทำผิดก็คือ ท่านเอาความรู้สึกไม่ดีๆเหล่านั้นมาลงใส่ผู้อื่นต่างหาก”

ลี่อินเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างกระวนกระวาย ใจ เธอจึงรีบกล่าวประโยคถัดไป

“แต่ท่านยังดีที่ตอนนี้คิดได้แล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปนี้มีเรื่องอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียว ท่านรักใครชอบใครก็เดินหน้าเข้าหาคนนั้นให้เต็มที่ ถ้าทำแล้วผิดหวังก็อย่าเอาอารมณ์ไม่ดีตรงนั้นมาลงที่คนอื่นอีกเด็ดขาด ถ้าท่านคิดไม่ตกก็มีหลายคนที่ให้คำปรึกษาท่านได้ ส่วนข้านั้นถึงจะไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักอะไรมากมาย แต่ก็สามารถให้กำลังใจท่านได้ เข้าใจหรือไม่”

ลี่อินมองนางอย่างซาบซึ้ง “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามากที่ให้คำแนะนำข้า”

“ไม่เป็นไร เราเป็นพี่น้องกันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”ลี่หลินยิ้มออกมา ดีนะที่เธอจำบทพูดดีๆมาจากในบรรดานิยายทั้งหลายจึงสามารถพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ หึๆ

“ว่าแต่น้องห้าเจ้าเปลี่ยนไปเยอะนะ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าข้าซะอีก”

ลี่หลิน “…..”

กว่าเธอจะอธิบายให้นางเอกฟังได้เล่นเอาเธอเหงื่อแตกซิบๆ เธอได้แต่อ้างว่าจำมาจากในหนังสือที่เคยอ่านมาทั้งนั้น ถึงแม้ว่านางเอกยังจะสงสัยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูด

“ว่าแต่ อีกประมาณหนึ่งเดือนหลังจากที่ข้าเข้าพิธีปักปิ่นแล้ว ข้าต้องได้ลงเขาไปกับหรงจวิ้นหลาน ท่านจะไปกับข้าหรือไม่ ข้าจะไปขอร้องกับเขาให้ท่านไปกับข้าด้วย”ให้นางเอกออกไปสู่โลกภายนอกซะบ้าง จิตใจนางจะได้เข้มแข็งขึ้น อีกอย่างนางจะได้ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองรักอีกด้วย

“ลงเขาอย่างงั้นหรือ? ข้าเองก็อยากไปแต่เจ้าไม่ต้องไปขอร้องประมุขหรงให้ข้าหรอก ข้าจะเป็นฝ่ายไปขอร้องเขาเอง”ประกายตาแห่งความมุ่งมั่นออกมาจากดวงตาของลี่อิน

ลี่หลินมองนางด้วยความโล่งใจ ในที่สุดนางเอกก็ลุกขึ้นสู้เพื่อตัวเองบ้างแล้ว

“ว่าแต่ลี่หลินเจ้าไม่รู้สึกอะไรกับประมุขหรงจริงๆหรือ เขาออกจะสมบูรณ์แบบขนาดนั้น”ลี่อินถามออกมาอย่างสงสัย หญิงสาวนางอื่นต่างชอบเขาหมดเกือบทุกคน น้องสาวนางจะเป็นข้อยกเว้นหรือ

“สมบูรณ์แบบ! ท่านมองคนแบบนั้นว่าสมบูรณ์แบบอย่างงั้นหรือ!”ลี่หลินรู้สึกขนลุกพรึบ คนแบบนั้นมีดีตรงไหนกัน!

“ใช่น่ะสิ เขาทั้งรูปงามหล่อเหล่า เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู้ จัดการเรื่องในยุทธภพอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยขนาดนั้น”ตอนพูดลี่อินยังรู้สึกเขินอายออกมาบ้าง

ยิ่งฟังลี่หลินก็ยิ่งขนลุก เฮ้อ คนมีความรักมองอะไรก็ดูดีไปหมดนั่นแหละ

“เอาล่ะๆ สำหรับท่านแล้วอย่างไรเขาก็ดูดีอยู่แล้วแหละ แต่สำหรับข้านั้น เขาก็ยังเป็นอาจารย์จอมโหด จอมเผด็จการอยู่ดี ข้าจึงไม่สนใจเขาแม้นิดเดียว แล้วอีกอย่างข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แถมยังสมบูรณ์แบบกว่าประมุขหรงของท่านอีกตั้งหลายเท่าเลยทีเดียว”ลี่หลินยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงเขาคนนั้น

“ใครหรือ!? บอกข้าได้หรือไม่”ลี่อินรู้สึกสนใจยิ่งนัก ใครกันที่ทำให้น้องสาวแสนฉลาดของนางชื่นชมได้ขนาดนั้น

ลี่หลินยิ้มมุมปากส่ายหน้า“เป็นความลับ”