ตอนที่ 17 ความรู้สึก

หลังจากลี่หลินเดินจากไป ลี่อินก็ทรุดตัวนั่งลงตรงนั้นแล้วเอามือปิดหน้าร้องไห้แบบไร้เสียงออกมา

นางเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะที่ลี่หลินพูดมาทั้งหมดนั้นแทงใจดำนางเข้าพอดี ตั้งแต่ที่เจอหรงจวิ้นหลานจิตใจนางก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คอยแต่เฝ้าคิดถึงเขาตลอดเวลา ตอนรับใช้เขานางก็อ่อนน้อมถ่อมตน ปฏิบัติเขาอย่างเต็มที่ เขาก็ยังไม่สนใจนางเหมือนเดิม ทำให้นางรู้สึกอิจฉาริษยาน้องสาวของตัวเองที่ได้รับความสนใจจากเขาเป็นอย่างมาก

“ข้าจะทำอย่างไรดี” ลี่อินพึมพำจบแล้วลุกขึ้นเดินจากไปด้วยอารมณ์เศร้าหมอง

หลังจากนางจากไปแล้ว ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ปรากฏร่างของซือยี่หนึ่งในองครักษ์ของหรงจวิ้นหลาน เขามองไปทางที่ลี่อินจากไป และมองไปทางที่ลี่หลินจากไป เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย จากนั้นจึงหายตัววับจากไปอย่างไร้ร่องรอย

ในเรือนพักหรงจวิ้นหลานเขากำลังอ่านจดหมายลับฉบับหนึ่งอยู่ก่อนที่จะยิ้มเยาะออกมา

“เจ้าให้คนไปจัดการซะ ถ้าพวกมันขัดขืนอีกก็ฆ่าทิ้งซะอย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”เขาโยนจดหมายให้ซือเย่ ซือเย่รับมาอ่านก่อนจะรับคำแล้วจากไปเพื่อทำตามคำสั่ง

พรรคมารพวกนี้ชักจะเริ่มแข็งข้อขึ้นทุกทีแล้ว เห็นที่ข้าต้องปลีกตัวไปจัดการซักหน่อยแล้ว

จากนั้นไม่นานซือยี่ก็กลับเข้ามารายงานเรื่องที่ตัวเองไปรู้เห็นเหตุการณ์ของสองพี่น้องให้นายท่านทราบโดยไม่มีตกหล่น

“หึ นึกไม่ถึงว่าเด็กสาวอย่างนางจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น น่าสนใจจริงๆ ส่วนพี่สาวนางถ้านางทำตัวแตกต่างจากหญิงอื่นอยู่บ้างข้าอาจจะสนใจนางแล้วให้ความเอ็นดูนางสักหน่อย แต่น่าเสียดาย…”

“ใช่แล้วขอรับ หญิงสาวธรรมดาๆจะเข้าตานายท่านได้อย่างไร”ซือยี่พยักหน้าเห็นด้วย

“เรื่องนี้ช่างเถอะ เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบมาได้ความมาหรือไม่”หรงจวิ้นหลานวกกลับมาที่เรื่องสำคัญ

“เรื่องกระบี่วารีนั้น ข้าสืบจนทั่วแล้วได้ข้อมูลมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นขอรับ”ซือยี่ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

“ว่ามา ถึงจะเล็กน้อยก็ดีกว่าไม่มี”หรงจวิ้นหลานไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขารู้ดีว่ากระบี่เทพนั้นหาแหล่งที่ซ่อนยากยิ่งนัก

“ข้าสืบทราบมาได้ว่ากระบี่วารีอยู่ที่เกาะซึ่งอยู่ภายในทะเลปีศาจ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเกาะไหนขอรับ”

ทะเลปีศาจอย่างงั้นหรือ? เขาเองก็มีคนรู้จักอยู่หนึ่งคนที่อาศัยอยู่ตรงกลางใจเกาะทะเลปีศาจอยู่พอดี นานแล้วที่ไม่ได้พบกัน ถือโอกาศนี้ไปพบและสืบหาที่อยู่ของกระบี่วารีด้วยดีกว่า

“อืม เจ้าไปเตรียมการให้พร้อมในอีกหนึ่งเดือนข้าจะไปเยี่ยมเยือนสหายเก่าที่เกาะหลิวไป๋สักหน่อย”

“ขอรับ”

ภายในเรือนของลี่หลิน เธอกำลังหยิบกระบี่จันทรามาดูอย่างสนอกสนใจเหมือนเดิม กระบี่เล่มนี้สามารถหายตัวได้ตามที่เธอสั่ง ถ้าเกิดเธอเรียกมันขึ้นมามันก็จะปรากฏอยู่ในมือของเธอพอดี

“วู้ มหัศจรรย์จริงๆ”

“นี่คือกระบี่อะไรหรือเจ้าคะ สวยงามมากเลยเจ้าค่ะ”เสี่ยวจิงมองกระบี่ด้วยความสนใจ นางพึ่งเห็นครั้งแรก เพราะลี่หลินไม่เคยนำมันออกมาให้ใครดู

“ถ้าข้าบอกเจ้าแล้ว เจ้าห้ามไปบอกใครเด็ดขาดนะ”เพราะถ้าคนอื่นรู้ ก็จะพากันแห่มาดูหมด แล้วเธอต้องคอยตอบคำถามว่าไปเจอที่ไหน ได้มาอย่างไรอีก ยุ่งยากจะตาย เธอจึงไม่บอกใครสักคน ลืมบอกแม้กระทั่งบิดา

“เจ้าค่ะ ข้าไม่บอกใครแน่นอน”เสี่ยวจิงพยักหน้ารับอย่างจริงจัง

“นี่คือกระบี่จันทรา”

“กระบี่จันทรา!”เสี่ยวจิงรู้เรื่องนี้ดี แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงมาอยู่ที่คุณหนูของนางได้

ลี่หลินเห็นความสงสัยของนางจึงอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ยกเว้นเรื่องของหรงจวิ้นหลานเท่านั้น

“คุณหนูรู้ที่อยู่ของมันจากในความฝันงั้นหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว”

“แล้วคุณหนูไม่คิดจะบอกกับนายท่านหรือเจ้าคะ”

“ยังไม่มีเวลาเลย ช่วงนี้ท่านพ่อกำลังยุ่งกับทางสำนักศึกษาอยู่ ไว้เวลาว่างๆข้าจะไปบอกเอง”

“อ๋อ เจ้าค่ะ”

เสี่ยวจิงออกไปเอาขนมมาให้คุณหนู แต่ตอนขากลับดันเห็นคุณหนูสี่เดินมาพร้อมกับสาวใช้ของนาง เสี่ยวจิงจึงเดินเข้าไปทัก

“คารวะคุณหนูสี่ ท่านมาหาคุณหนูห้าหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว ลี่หลินอยู่ในเรือนหรือไม่”

“อยู่เจ้าค่ะ ท่านรอสักครู่เดี๋ยวบ่าวเข้าไปแจ้งคุณหนูก่อน”เสี่ยวจิงต้องเข้าไปบอกคุณหนูก่อน เพราะตอนนี้นางยังไม่หยุดเล่นกระบี่จันทราเสียที

“ได้ รบกวนเจ้าด้วย”ลี่อินเองก็ยังหวั่นๆว่าน้องสาวจะยอมพบนางหรือไม่