ตอนที่ 16 พูดกันให้ชัดเจน
“ท่านเอากระบี่ไปได้เลย ข้าไม่นึกอยากได้เลยสักนิด”
ลี่หลินรีบยื่นกระบี่ไปทางเขา ให้เลือกระหว่างกระบี่วิเศษกับชีวิต เธอต้องเลือกชีวิตอยู่แล้ว เธอยังไม่อยากตายอีกรอบเพราะยังมีหลายอย่างที่เธออยากทำแต่ยังไม่ได้ทำเลย!
“คงไม่ได้ทันแล้วล่ะ เพราะถ้าสัตว์เทพเลือกเจ้าแล้วก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ นอกซะจากเจ้าจะตายจากไป”
หรงจวิ้นหลานขยับเท้าเข้าหา ก่อนจะพูดคำพูดขู่ขวัญนางออกมา
ไม่นะ! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ! ลี่หลินอยากร้องไห้ออกมานัก
หรงจวิ้นหลานที่เห็นลี่หลินหน้าซีดหน้าเขียวขนาดนั้นก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ฮ่าๆๆ ข้าล้อเจ้าเล่นหรอก ความจริงถ้าข้าฆ่าเจ้าตัวกระบี่และสัตว์เทพก็จะหายไปพร้อมกับตัวเจ้า ต้องรออีกร้อยปีกระบี่เทพถึงจะปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง ข้ารอถึงขนาดนั้นไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องกลัวขนาดนั้น”
ลี่หลินถลึงตาใส่ แล้วใครกันยะที่พูดกำกวมให้ฉันกลัวแบบนี้! เธอเป็นกัดฟันกรอด นึกอยากข่วนหน้ากวนๆแบบนั้นให้เลือดออกซะจริงๆ!
“เอาล่ะ ในเมื่อมันเลือกเจ้าแล้ว ข้าก็หมดทางเลือก อีกเดือนกว่าจนถึงวันเจ้าเข้าพิธีปักปิ่นเสร็จ เจ้าก็เก็บข้าวของตามข้าลงเขาซะ”
“ทำไมข้าต้องตามท่านไปด้วย?”ลี่หลินไม่เข้าใจ เธอแทบอยากอยู่ให้ห่างเขายิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี!
“เพราะเจ้าเป็นศิษย์เอกของข้า ในเมื่อเจ้ามีกระบี่วิเศษ แล้วอาจารย์จำเป็นต้องใช้พอดี เจ้าจึงต้องตามข้าไปทำธุระให้สำเร็จ”
ธุระอะไรกัน? “ข้าไม่อยากไป ข้าขอลาออกจากการเป็นศิษย์เอกของท่านได้หรือไม่”
“คำตอบแน่นอนคือ ไม่ได้”
ลี่หลิน “…..”
หลังจากคืนนั้นที่ได้กระบี่กลับมา ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม ลี่หลินก็ยังต้องไปฝึกวรยุทธขี่ม้ายิงธนูฝึกแบบสุดโหดทุกวัน สะบักสะบอมทุกวัน ร้องไห้กลับมาทุกวัน แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือลี่หลินมีสัตว์เลี้ยงตัวน้อยนั่นก็คือสุนัขจิ้งจอกติดสอยห้อยตามตลอดเวลา และที่เปลี่ยนไปอย่างแน่ชัดก็คือความรู้สึกของลี่อินที่เริ่มเย็นชาห่างเหินจากลี่หลินขึ้นทุกวัน
ทนไม่ไหวแล้ว! ทำไมแม่นางเอกนั่นถึงต้องมาทำมึนตึงใส่เธอด้วย เธอเองก็ไม่ได้อยากยุ่งกับพ่อพระเอกปีศาจนั่นสักหน่อย!
“ไม่ได้แล้ว ยังนี้มันต้องเคลียร์กันให้ชัด!”
ลี่หลินเริ่มปฏิบัติการ โดยการไปดักรอลี่อินหลังจากกลับมาจากสำนักศึกษา ในที่สุดเธอก็เห็นนางเดินมาทางนี้พอดี จึงเรียกนางไว้
“พี่สี่โปรดหยุดก่อน”
ลี่อินหยุดชะงักหันไปมองลี่หลินที่กำลังเดินมาหานางด้วยอารมณ์เฉยชา
“เจ้ามีอะไรหรือ”
“ข้ามีเรื่องที่ต้องคุยกับท่านให้ชัดเจน”
“แต่ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า”ลี่อินกล่าวจบกำลังจะเดินจากไป
“ที่ท่านมึนตึงใส่ข้าทุกวันเป็นเพราะหรงจวิ้นหลานใช่หรือไม่!”ลี่หลินตัดสินใจพูดออกไป
ลี่อินหยุดชะงัก “เจ้าพูดอะไรของเจ้า”
“ท่านไม่ต้องเฉไฉ” ลี่หลินเดินอ้อมตัวลี่อินไปมาพร้อมกับพูดแทงใจดำ
“ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียวจบ ท่านจะรับฟังหรือทำเป็นเฉยก็แล้วแต่ท่าน ข้อแรกที่ท่านทำมึนตึงเฉยชากับข้าเป็นเพราะหรงจวิ้นหลานมายุ่งเกี่ยวกับข้าใช่หรือไม่”
ลี่อินหน้าซีด
“ข้อสองท่านทำดีให้เขาเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังไม่สนใจท่าน ทำกับท่านเหมือนสาวใช้ทั่วไป ถึงเขาจะดูอ่อนโยนกับท่านบ้างบางครั้ง แต่ท่านที่เป็นคนฉลาดย่อมดูออกว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันจอมปลอม!”
ลี่อินหลับตาเม้มปากแน่น
“ข้อสามท่านรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้ง ที่มีสาวใช้หรือหญิงสาวคนอื่นๆมาข้องแวะกับเขา ไม่เว้นแม้กับข้าที่เป็นน้องสาวแท้ๆของท่าน!”
“พอได้แล้ว! ข้าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น!”ลี่อินตะโกนออกมาอย่างอ่อนแรง
“ใช่หรือไม่ใช่ตัวท่านรู้ดีแก่ใจ แต่ข้าขอพูดในฐานะคนที่หวังดีกับท่านก็แล้วกัน แทนที่ท่านจะเอาแต่เกลียดชังสตรีที่เข้าใกล้เขาทุกคน ข้าว่าท่านเอาเวลานั้นไปคิดหาวิธีที่จะมัดใจเขาเอาไว้ไม่ดีกว่าหรือ ไม่อย่างนั้นท่านจะเสียทั้งเขาและเสียทั้งคนที่หวังดีกับท่าน ข้าพูดเพียงเท่านี้แหละ แล้วแต่ท่านว่าจะเลือกทางไหน”
"อ้อ แล้วข้าขอบอกท่านอีกอย่างว่าข้าไม่ได้สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว ท่านอย่ามาเหมารวมข้ากับหญิงสาวนางอื่นโดยเด็ดขาด"
ลี่หลินทิ้งคำพูดอย่างเย็นชาจบ ก็หมุนตัวเดินจากไป คนอย่างลี่อินที่ทั้งดื้อรั้นแล้วหัวแข็งใช้ไม้อ่อนกับนางไม่ได้ผลหรอก ต่อไปนี้ก็ต้องรอดูว่านางจะเลือกเป็นนางเอกผู้แสนดีเหมือนเดิม หรือกลายเป็นนางร้ายที่ขี้อิจฉาริษยา จะเปลี่ยนไปอย่างไรนั้นยังต้องดูกันต่อไป
