ตอนที่ 10 ความรู้สึกของลี่อิน

ทุกคนในเรือนรับรองมองหน้ากันด้วยความแปลกใจเพราะถึงแม้ว่าท่านประมุขจะดูยิ้มตลอดเวลา แต่ที่จริงแล้วนั่นเป็นรอยยิ้มจอมปลอม ยิ้มไปไม่ถึงดวงตา แต่ตอนนี้ท่านประมุขยิ้มทั้งปากยิ้มทั้งตา จึงทำให้พวกเขาแปลกใจว่าอะไรกันที่ทำให้ท่านประมุขอารมณ์ดีขนาดนี้

ซึ่งคนที่แปลกใจมากที่สุดนั่นก็คือลี่อิน ตั้งแต่นางมารับใช้ปรนนิบัติเขามาสามวัน ก็ยังไม่เคยเห็นเขาอารมณ์ดีขนาดนี้มาก่อน ซึ่งนางก็พอจะเดาได้ สาเหตุคงมาจากน้องเล็กลี่หลินนั่นเอง แต่ที่นางแปลกใจคือทั้งสองเคยมีความบาดหมางกันมาก่อนหรือ? ทำไมลี่หลินถึงดูเกลียดชังเขาขนาดนั้น แถมประมุขหรงยังดูสนุกที่ได้กลั่นแกล้งนางอีก

จู่ๆลี่อินรู้สึกใจห่อเหี่ยวลงอย่างไรก็ไม่รู้ นางเป็นอะไรไป?

“แม่นางลี่อิน เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือไม่ เห็นเจ้ามองข้าไปมาเหมือนอยากจะกล่าวอะไร”หรงจวิ้นหลานพูดขึ้นมาโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากตำรานั้นเลย

ลี่อินตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเห็นด้วย

“เอ่อ…คือว่าข้าอยากถามท่านสักคำถามได้หรือไม่”ลี่อินเพิ่มความกล้าตัดสินใจถามออกไป

“ว่ามาสิ”หรงจวิ้นหลานยังคงก้มหน้าอ่านตำราอยู่เหมือนเดิม

“ท่านมีความขัดแย้งกับน้องเล็กของข้าหรือเปล่าเจ้าคะ”นางถามออกไปอย่างสงสัย

“หืม กับลี่หลินงั้นหรือ ทำไมเจ้าถึงคิดแบบนั้นล่ะ”ในที่สุดหรงจวิ้นหลานก็เงยหน้ามามองนางอย่างสนใจใคร่รู้

ลี่หลินงั้นหรือ ทีข้าท่านเอาแต่เรียกแม่นางๆ ไม่เห็นเรียกชื่อข้าเต็มๆสักที ลี่อินรู้สึกหน่วงๆที่ใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ว่าอย่างไร”หรงจวิ้นหลานถามอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นหญิงสาวตอบ เห็นนางเอาแต่ก้มหน้า

ลี่อินสะดุ้งรีบตอบออกไป “ข้าเห็นท่านกับน้องเล็กเขม่นกันไปมา แถมท่านก็ยังกลั่นแกล้งนางอีก…”เสียงของนางแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนหยุดลงในที่สุดเมื่อเห็นเขามองมาตลอดจนนางรู้สึกเขินจนพูดไม่ออก

“ข้าไม่ได้กลั่นแกล้งนาง นั่นคือการฝึกฝน ดีสำหรับน้องสาวเจ้า นางร่างกายอ่อนแอเกินไป ต้องรับการฝึกฝนอย่างจริงจังจึงจะได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด”หรงจวิ้นหรานตอบอย่างจริงจัง แต่ในใจนั่นมีแต่เขาเองที่รู้

“อย่างนี้เอง ข้าเข้าใจแล้ว”ลี่อินรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่แล้วก็ฉุกคิดได้เรื่องหนึ่ง

“เอ่อ…เห็นท่านพ่อบอกว่า ท่านจะรับน้องเล็กเป็นศิษย์เอกอย่างนั้นหรือ”เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกหน่วงๆที่ใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ใช้แล้ว ข้าเห็นน้องสาวเจ้าท่าทางมีพรสวรรค์ อยากจะถ่ายทอดวิชาให้ พอดีข้าไม่เคยมีลูกศิษย์มาก่อน รับนางเป็นลูกศิษย์คนแรกก็ต้องเป็นศิษย์เอกอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”หรงจวิ้นหลานถามอย่างสงสัย

“คือ...ข้าคิดว่าน้องเล็กคงไม่เหมาะเท่าไหร่”

“ทำไม เจ้าดูถูกน้องสาวเจ้าหรือ”หรงจวิ้นหลานหรี่ตาลง บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นขึ้น

“ปะ…เปล่าเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าแค่คิดว่าน้องเล็กเพราะร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เลยไม่ได้ฝึกวรยุทธเลย ถึงตอนนี้ร่างกายจะแข็งแรงขึ้นแต่อีกสองเดือนก็จะถึงวัยปักปิ่นแล้ว อายุขนาดนี้ยังไม่มีพื้นฐานวรยุทธเลยสักนิด อาจจะเป็นการยากที่จะสั่งสอนนางในเวลาอันสั้น ข้ากลัวว่านางจะทำให้ประมุขอารมณ์เสียมากกว่าเจ้าค่ะ เหมือนกับอย่างในวันนี้….”นางพูดต่อไม่ไหว เพราะหรงจวิ้นหลานหรี่ตาจ้องนางมาตลอด ทำเอาเหงื่อเย็นไหลเต็มแผ่นหลังนางไปหมด

“เรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าเป็นห่วง ข้ามีวิธีของข้า ภายในเวลาไม่นานนางต้องเก่งขึ้นแน่ ข้าไม่เคยดูคนผิด เพราะฉะนั้นเจ้าก็ต้องเชื่อมั่นในตัวน้องสาวเจ้าด้วย”เสียงของเขาเรียบเย็นไม่มีความอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง

“เจ้าค่ะ ข้าทราบแล้ว”ลี่อินเม้มริมฝีปากแน่น

“นี่ก็ดึกแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”หลงจวิ้นหลานเอ่ยปากบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปอ่านตำราตามเดิม

“เจ้าค่ะ”ลี่อินหันตัวกลับ เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบ

หลังจากนางจากไปหรงจวิ้นหลานก็นึกถึงคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ขึ้นมา อืม ถึงวัยปักปิ่นแล้วอย่างงั้นหรือ