Chapter 9
หลังจากทานบุฟเฟต์ทะเลเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาสาวน้อยจอมแสบไปเดินย่อยอาหารที่ตลาดนัดตอนเย็น บรรยากาศที่ไม่ได้ร้อนมากบวกกับอากาศบริสุทธิ์ิริมชายหาดทำให้หญิงสาวชอบใจเป็นอย่างมาก
"อันนี้เฮียว่าสวยมั้ย"
ปลาวาฬยื่นกิ๊ฟติดผมลายสวยส่งมาให้เขาดูเขาพยักหน้ายิ้มๆอย่างเห็นด้วย ไม่ว่าอะไรก็ดูเหมาะกับเธอไปเสียหมดคงเพราะใบหน้าสวยฟ้าประธานให้เธอมานั้นแหละถึงเหมาะกับทุกสิ่งบนโลกใบนี้
"อื้ม สวยดี"
"จริงเหรอคะงั้นปลาวาฬจะเอาอันนี้แหละ >///<"
ปลาวาฬส่งมันไปให้กับคนขายก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมา ตัวเขานั้นรีบส่งแบงค์ร้อยจ่ายให้ก่อนถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ซื้ออะไรให้เธอซักที
"อ่ะเฮียซื้อให้"
กิ๊ฟติดผมในราคาแค่หลักสิบบาทถึงมันจะไม่มีคุณค่าอะไรแต่ถ้าเป็นเฮียภูที่เธอรักนักหนาซื้อให้มันมีคุณค่าทางจิตใจมากที่สุดในโลกใบนี้แล้วสำหรับเธอ
"ให้ปลาวาฬเหรอคะ ^///^"
"อืม ให้แล้วก็ดูแลมันให้ดีด้วยล่ะ"
"ไม่มีทางที่จะทิ้งๆขว้างๆแน่นอนค่ะเฮียภู ปลาวาฬจะติดมันทุกวันทุกเวลาเลยด้วย คิกคิก"
สาวน้อยเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเอากิ๊ฟมาพยายามจะติดลงบนหัวของตัวเองแต่เนื่องด้วยเธอไม่มีได้มีกระจกและไม่อยากไปแย่งลูกค้าคนอื่นเธอก็เลยพยายามติดมั่วๆเอง ชายหนุ่มเห็นดังนั้นเขาก็อมยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะแย่งกิ๊ฟในมือเธอไปแล้วค่อยๆติดลงบนเส้นผมนุ่มสลวยของเธอ
"มาเฮียติดให้"
ปลาวาฬมองใบหน้าอันหล่อเหลาตั้งอกตั้งใจติดกิ๊ฟให้เธออย่างเบามือรอยยิ้มสวยประดับอยู่บนใบหน้าอย่างดีใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน
"เสร็จแล้วสวยนะเนี้ย"
เขาเอ่ยยิ้มๆปลาวาฬรีบเอามือปิดแก้มตัวเองเมื่อถูกชมว่าสวยจนเธอเขินใบหน้าแดงก่ำอย่างเก็บไม่อยู่
"เฮียชมปลาวาฬว่าสวยเหรอ อร๊าย เขิน >///<"
"เฮียหมายถึงกิ๊ฟ :)"
เขาพูดตัดความเพ้อความมโนของเธอออกจากหัวก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินออกไปเลย ปลาวาฬรู้สึกว่าตัวเองคิดไปเองและคิดไปไกลด้วยก็ยิ่งเขินไปกันใหญ่ อร๊ายยย เธอคิดว่าเฮียภูจะชมเธอว่าสวยซะอีกกลับชมกิ๊ฟติดผมซะอย่างนั้น ชิ...!!
"เฮียอ่ะปลาวาฬรู้น่าว่าเฮียชมปลาวาฬไม่ใช่กิ๊ฟติดผมหรอกใช่มั้ยๆ"
"แล้วแต่จะคิดแล้วกัน :)"
เขาไม่อยากแกล้งสาวน้อยตรงหน้าต่อแล้วเพราะจริงๆแล้วเขานั้นชมหล่อนนั้นแหละ ยิ่งโตยิ่งสวยมากสวยจนเขารู้สึกไม่อยากให้ใครมามองเด็กแสบของเขาเลยในเวลานี้และต่อจากนี้
"งั้นถือว่าปลาวาฬสวยเนาะ คิกคิก"
"หึ! อยากได้อะไรอีกมั้ย"
"ไม่แล้วค่ะ ^///^"
"งั้นไปทานไอศกรีมกัน"
"ปลาวาฬอิ่มแล้วอ่าเฮีย เรากลับกันเถอะค่ะแต่ว่าเฮียติดเลี้ยงไอศกรีมปลาวาฬอยู่นะเพราะฉะนั้นไว้วันอื่นพามาอีกน้า นะๆๆ"
ปลาวาฬหันมาอ้อนชายหนุ่มเสียงหวานมันเป็นแผนที่เธออยากจะได้ออกมาเที่ยวเล่นกับชายหนุ่มอีกในครั้งต่อไปและชายหนุ่มก็ไม่มีทางจะปฎิเสธได้เนื่องจากเขาติดเธอจริงๆ
"หัวหมอนักนะยัยเด็กแสบ"
ปลาวาฬกอดแขนเฮียภูของเธอแน่นก่อนจะรีบลากเขากลับไปทันที
"ไม่รู้แหละว่างวันไหนโทรศัพท์มาบอกเลยน้าปลาวาฬจะแต่งตัวรอ ^///^"
"โอเคไว้ถ้าว่างจะพามาใหม่ :)"
"อร๊าย เฮียน่ารักที่ซู๊ดเลย ^^"
จากนั้นเขาทั้งสองคนก็ขึ้นรถแล้วเดินทางกลับไปที่บ้าน เขาต้องแวะไปส่งเจ้าเด็กแสบก่อนแล้วค่อยกลับบ้านเพื่อไปทำงานที่ค้างต่อ
"เฮียภูพรุ่งนี้ปลาวาฬทำกับข้าวไปให้อีกนะ ^^"
เขาหันไปมองหญิงสาวข้างๆเธอดูมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำอะไรเพื่อเขาเสมอ มันไม่ใช่ว่าเขามองไม่เห็นแต่บางอย่างมันต้องใช้เวลา
"ไม่เหนื่อยหรือไงตื่นเช้ามาทำอาหารทุกวันเนี้ย"
"ปกติก็ตื่นเช้าอยู่แล้วค่ะไม่เห็นเป็นอะไรเลย ตื่นมาทำกับข้าวให้พ่อกำนันกินแล้วก็แค่ทำเยอะขึ้นมาเผื่อเฮียภูมันจะยากตรงไหน"
"ตามใจแล้วกัน"
"ขอบคุณนะคะที่ยังไม่รำคาญกันปลาวาฬขอบคุณเฮียภูสำหรับวันนี้นะคะที่ยอมพาไปด้วยวันนี้ปลาวาฬมีความสุขที่สุดเลยค่ะ ^^"
เธอพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆของตัวเองอย่างไม่ปิดบังกับเขา เธอเป็นคนตรงๆคิดแบบไหนก็พูดออกไปแบบนั้นไม่โกหกหัวใจของตัวเอง
"อืม ไว้จะพาไปทานไอศกรีมนะ รีบๆเข้าบ้านเถอะมันค่ำแล้วเดี๋ยวกำนันจะบ่น"
"ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันน้าเฮียภู จุ๊บ"
ปลาวาฬทำปากจู๋ตรงหน้าเขาก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างเขินอายเล่นเอาเขาถึงกับหลุดขำออกมากับความน่ารักของเธอคนนี้
"น่ารักตายแหละ"
"ขอแค่ปลาวาฬน่ารักกับเฮียก็พอแล้วเนาะ คิกคิก"
ปลาวาฬถือกระเป๋าแล้วเดินลงรถมา เธอโบกไม้โบกมือให้เขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส เขามองเธอสักพักแล้วค่อยๆขับรถออกไปใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มตลอดทางที่กลับบ้านทำไมเขาถึงรู้สึกมีความสุขแปลกๆนะ :)
"พ่อกำนันนนนนนน อยู่ไหนเอ๋ย"
ปลาวาฬมาถึงในบ้านก็ตะโกนเรียกพ่อลั่นบ้าน ลุงกำนันที่นั่งอยู่ตรงโซฟาโดยมีน้าจิตตรีนั่งอยู่ด้วยเช่นกัน
"สวัสดีค่ะน้าจิตตรี ^^"
"ดีจ้าปลาวาฬไปเที่ยวไหนมาเอ่ยวันนี้อารมณ์ดียิ้มมาเชียว "
น้าจิตตรีเอ่ยแซวยิ้มๆ เธอเป็นน้าข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เธอยังเด็กคอยช่วยพ่อกำนันของเธอดูแลเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอยังเด็กเธอไม่รู้หรอกว่าการมีแม่เป็นยังไงแต่การที่เธอมีพ่อกำนันและน้าจิตตรีก็ทำให้เธอมีความสุขได้
"ไปเที่ยวกับเฮียภูมาค่ะ ^///^"
"มิน่าหล่ะอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว"
"อย่าไปเชียร์มันมากนักคุณเขาไม่ได้คิดอะไรกับมันหรอกก็แค่เอ็นดูเหมือนน้องเหมือนนุ่งแค่นั้นแหละ"
น้าจิตตรีตีแขนพ่อกำนันของฉันอย่างหมั่นไส้ ดูคำพูดคำจาเขาสิไม่น่ารักเลยอ่ะแถมไม่ให้กำลังใจลูกสาวเช่นเธออีก
"พี่กำนันจะไปว่าอะไรปลาวาฬมันทำไม ลูกมีความสุขก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"เนี้ยก็ให้ท้ายมันเข้าไปเถอะ วันหนึ่งอกหักน้ำตาเช็ดหัวเข่าขึ้นมาก็ปลอบใจกันเองแล้วกัน"
ปลาวาฬทำหน้ายู่วอย่างเถียงไม่ออก ถ้าถึงเวลาที่เธอต้องยอมแพ้เดินออกมาก็คงมีแค่สองคนนี้แหละที่คอยปลอบใจเธอ
"ปลาวาฬไปอาบน้ำก่อนนะพ่อ ไปก่อนนะคะน้าจิตตรี"
เธอเดินคอตกขึ้นห้องไปส่วนผู้เป็นพ่อได้แต่มองตามไปอย่างช่วยไม่ได้
"พี่ก็ปล่อยให้ปลาวาฬมีความสุขก่อนไม่ได้หรือไง ถ้าวันหนึ่งปลาวาฬกับคุณภูเขาไม่ใช่คู่กันขึ้นมาเขาสองคนก็จะห่างกันไปเองแหละ ลูกพี่นะโตแล้วไม่ใช่เด็กๆไปบังคับมันเยอะเดี๋ยวยิ่งเตลิดไปใหญ่ "
"เอาเถอะๆจะไม่พูดแล้วกัน กลับไปได้แล้วไปดึกดื่นไปนอนได้แล้ว"
"เหอะ! พอหมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะคราวหลังไม่ต้องเรียกให้มาหาแล้วนะ!!!"
หญิงสาวสะบัดหน้าใส่กำนันอย่างงอนๆ ก่อนจะเดินออกไปเลยเธอเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดตั้งแต่ลูกสาวเขายังเล็กๆจนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงถ้าวันหนึ่งลูกเขาต้องแต่งงานมีครอบครัวและเขาต้องอยู่คนเดียวหล่อนจะไม่มาดูใจคนแก่แบบเขาแล้ว ชิ!! ใจร้ายดีนักอยู่เหงาๆคนเดียวไปเถอะ
