Chapter 6
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่กับป๋าธีมตัวเขานั้นมีแต่ความกังวลไปหมดจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้ยัยเด็กแสบของเขานั้นสนิทกับคนอื่นไปทั่วโดนเฉพาะพวกผู้กำกับและตากล้องของกองถ่ายละคร
"ดิวดีใจจังเลยที่ภูมาหา"
นี่ก็อีกคนจริงๆแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาหาหล่อนเลย เขาแค่แวะมาเยี่ยมเยียนน้องชายอย่างเช่นไอ้ธีมก็แค่นั้นแล้วว่าจะพาเด็กแสบของเขาไปเที่ยวตลาดนัดด้วย
"ภูมาหาป๋าธีมด้วยนะ"
"อ่อ นึกว่าแค่อยากจะมาดูดิวทำงานซะอีก"
เขามองเด็กแสบของเขาที่ตอนนี้กำลังหัวเราะร่ากับพวกทีมงานและไอ้ธีมด้วยท่าทีที่สนุกสนานรอยยิ้มของเธอทำให้คนทั้งกองถ่ายเริ่มหลงรักเธอกันใหญ่
"ปลาวาฬลองดูสิ เอาแบบยกน้ำส้มขึ้นดื่มอยู่แล้วทำหน้าเซ็กซี่ๆอ่ะ เดี๋ยวพี่จะถ่ายมุมกล้องให้ดู"
เขาเริ่มอยู่ไม่นิ่งเมื่อตอนนี้ยัยแสบปลาวาฬของเขากำลังหยิบน้ำส้มขึ้นมาแล้วทำท่าทางดื่มอย่างเซ็กซี่ทุกท่วงท่าของเธออยู่ในสายตาของคนในกองถ่ายแม้กระทั่งเขาที่มองจนตาค้างเมื่อสาวน้อยที่เขาเคยมองว่าคือเด็กซนๆกลับกลายเป็นสาวสวยต่อหน้าคนอื่นและดูมีเสน่ห์ชวนหลงไหลมาก
"แบบนี้ได้มั้ยคะ"
"เซ็กซี่มากแม่คุณเอ้ย!!"
"ฮ่าๆๆ ปลาวาฬพอเป็นดาราได้มั้ย"
"โคตรสวยเลยแม่คุณไปอยู่ที่ไหนมาเนี้ยถ้ามาไวกว่านี้นี่ไปเป็นดาราฮอลลีวูดแล้ว"
ปลาวาฬหัวเราะร่าอย่างชอบใจ จริงๆเธอไม่ได้จะมาทำอะไรแบบนี้หรอกเธอก็แค่อยากจะประชดใครบางคนที่ตอนนี้กำลังคุยอยู่กับเพื่อนสาวของเขาจนไม่สนใจคนที่มาด้วยเช่นเธอเลย ก็เลยต้องหาวิธีเรียกร้องความสนใจจากเขาโดยการใกล้ชิดกับคนอื่น
"จริงเหรอคะเขินเลยนะเนี้ย คิกคิก"
"บอกแล้วว่าให้มาเป็นดาราในสังกัดป๋าตกลงว่าสนใจมั้ย แต่ดูเหมือนว่าเฮียภูจะไม่ค่อยชอบในนะนั้น"
ป๋าธีมเอ่ยยิ้มๆส่วนตัวเธอนั้นหันไปมองเฮียภูก่อนจะเบะปากอย่างหมั่นไส้ที่เขาทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงอื่นต่อหน้าเธอ
"เขาไม่สนใจปลาวาฬหรอกดูสิคะขนาดเอาปลาวาฬมาด้วยแท้ๆยังไม่สนใจเลยมัวแต่สนใจสาวๆ ชิ!!"
ปลาวาฬทำหน้างอโดยอยู่ในสายตาของป๋าธีมตลอด เด็กคนนี้ช่างน่ารักเสียจริงและคงเล่นกับลูกน้องผมเพราะประชดคนที่มาด้วยแน่ๆ แต่ใช่ว่าเฮียภูเขาไม่สนใจนะก็แอบมองอยู่ตลอดดูก็รู้แหละว่าหวง หวงตั้งแต่เขาชวนปลาวาฬไปเป็นดาราแล้วดูออกเลยว่าไม่ชอบมากที่เธอจะต้องไปใกล้ใคร
"น้อยใจเก่งนะเด็กคนนี้"
"ป๋าธีมก็ดูเอาเถอะค่ะปลาวาฬก็คือเด็กในสายตาเขาตลอดเวลาอยู่แล้วไม่เหมือนพี่คนนั้นเขาทั้งสวยและเป็นดาราดังถ้าให้เลือกคงเลือกไม่ยาก"
สาวน้อยเอ่ยอย่างน้อยใจสุดๆแต่ก็ทำได้แต่เพียงเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้เธอรู้ตัวดีว่าไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้อยู่แล้วเพราะแค่เขายอมให้เธอไปหาทุกวันยอมคุยด้วยมันก็ดีสำหรับเธอมากแล้ว
"เอาเถอะเขาสองคนเป็นเพื่อนกันอย่าคิดมากสิ"
สาวน้อยเงยหน้ามองป๋าธีมอย่างงงๆ
"ป๋าธีมดูไม่ออกเหรอคะว่าพี่เขาไม่ได้คิดกับเฮียภูแค่เพื่อนแน่นอน"
"แล้วปลาวาฬดูไม่ออกหรือยังไงว่าเฮียภูเขาไม่ได้ชอบดิวแม้แต่น้อย"
ปลาวาฬหันไปมองสองคนนั้นที่นั่งคุยกันปกติและสายตาของเฮียภูของเธอไม่ได้มองเธอด้วยสายตาแบบคนรักเลยแม้แต่น้อย แสดงว่าเฮียภูไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ชื่อดิวมากไปกว่าเพื่อนจริงๆ
"จะคิดมากทำไมหืม "
ป๋าธีมเอามือมาหยีหัวเธอเล่นเธอหน้าทำหน้ายู่วรีบหลบมือใหญ่นั้นโดยทันใด
"ผมยุ่งหมดเลยอ่ะป๋าธีม"
"ก็เรามันน่าแกล้งนี่นา ฮ่าๆๆๆ"
"พอเลยนะปลาวาฬงอนแล้ว"
ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเหลือบสายตามองชายอีกคนที่ตอนนี้เริ่มนั่งไม่ติดเมื่อมีคนเริ่มเข้าหาสาวน้อยของเขา
"ดิวภูต้องไปแล้วนะไว้เจอกัน"
"อ่าวทำไมมาแปปเดียวเอง"
หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างงงๆ ชายหนุ่มไม่รอฟังแม้กระทั่งว่าเธอจะพูดอะไรต่อเขารีบเดินตรงไปหายัยเด็กกะโปโลคนนั้นเหมือนว่าจะไม่ชอบใจเอามากๆที่มีแต่คนเข้าหาไม่ได้การแล้วแบบนี้หล่อนจะมาแพ้ยัยเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้ไม่ได้
"ฉันควรจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้วสินะ หึ!!"
"ปลาวาฬกลับบ้านได้แล้ว"
เขามาถึงตัวเด็กแสบก่อนจะดึงมือของเธอขึ้นมาจะพาเดินออกไปจากตรงนั้น ผู้ชายเยอะเหลือเกินและเธอทำไมถึงยังจะไปคุยกับพวกเขาอีกไม่รู้จักวางตัวซะเลยสนิทกับคนอื่นไปทั่วมันน่าถูกลงโทษนัก
"รีบกลับไปไหนคะทำไมไม่คุยกับเพื่อนให้หายคิดถึงก่อน ที่มาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาหาเพื่อนไม่ใช่เหรอคะ"
สาวน้อยเอ่ยอย่างประชดประชันปนน้อยใจในตัวของเขาอย่างสุดขีด มีอย่างที่ไหนอ้างว่าจะมาหาป๋าธีมแต่ตัวเขานั้นนั่งคุยอยู่กับผู้หญิงอีกคน
"อย่ามาประชดประชันเฮียปลาวาฬ"
"ไม่ได้ประชดค่ะปลาวาฬพูดเรื่องจริงต่างหาก ช่างเถอะค่ะกลับกันเถอะ"
ปลาวาฬสะบัดมือออกก่อนจะหันหน้ากลับไปหาพวกทีมงานและป๋าธีม
"ปลาวาฬกลับก่อนนะคะพี่ๆไว้มีโอกาสปลาวาฬจะมาคุยด้วยใหม่ ^///^"
สาวน้อยพูดจบยกมือไหว้สวยอย่างคนถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เธอหันไปมองสบตากับเฮียภูของเธอก่อนจะสะบัดหน้าใส่เขาอย่างงอนๆแล้วเดินกอดอกออกไปเลย
"งอนไปโน่นแล้วเฮียภูรีบไปง้อสิ :)"
เขาหันไปมองป๋าธีมอย่างคาดโทษอย่าคิดจะพายัยแสบของเขาไปเข้าวงการเชียว ไม่ได้หวงหรืออะไรหรอกนะก็แค่เธอยังเด็กแค่นั้น
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกชวนปลาวาฬมาเข้าวงการนะ"
"ขี้หวงชะมัดหวงขนาดนี้ทำไมไม่มัดขังไว้ที่บ้านล่ะเฮีย"
"หวงบ้าอะไรปลาวาฬมันยังเด็กจะไปเอาอะไรกับเด็กมากเล่า กลับก่อนนะไว้ไปกรุงเทพค่อยนัดเจอกัน"
"โอเคครับเฮีย"
เขาโบกมือให้รุ่นน้องก่อนจะรีบเดินไปตามหายัยเด็กแสบของเขา งอนตุ๊บป่องไม่คุยด้วยกับเขาแน่ๆนิสัยแบบนี้เขาโดนบ่อย
"ปลาวาฬอยากไปไหนต่อมั้ย"
เขาเอ่ยถามหลังจากที่เขาเดินมาถึงตัวของเธอ สาวน้อยตัวแสบไม่มองหน้าไม่พูดไม่จากับเขาเพราะความน้อยใจที่เขาสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองตามอารมณ์เด็กขี้งอน เขาถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ถ้างอนแบบนี้ต้องเอาของมาล่อเดี๋ยวก็หาย :)
"ไปกินไอศกรีมมั้ย"
"เชอะ!"
สาวน้อยสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆเขายื่นมือไปจับหัวเธอไว้ก่อนจะส่ายไปมา
"งอนอะไร"
"เชอะ!!!"
สาวน้อยไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเอาแต่งอนท่าเดียว ชายหนุ่มปล่อยมือแล้วหยิบกุญแจเปิดรถแล้วเดินไปทันทีไม่สนใจหญิงสาวอีก ปลาวาฬหันไปมองตามเฮียภูของเธอก่อนจะอ้าปากค้างอย่างงงๆ
"อ่าวเฮียภูไม่ง้อปลาวาฬต่อแล้วเหรอ"
"ง้อแล้วแต่เล่นตัวเองหนิถ้าไม่หายก็ไม่ต้องกินแล้วไอศกรีมนะ :)"
"งื้อออ ง้ออีกหน่อยก็ไม่ได้จะหายอยู่แล้วเชียว รอปลาวาฬด้วยปลาวาฬจะกินไอศกรีม เฮียยยยย !!!!!"
