ตอนที่ 92 โอชารส  

ยามนี้เซี่ยวหลีแบกถังน้ำที่มีขนาดใหญ่กว่าครึ่งตัวของตนเองเข้ามา

เกอซีรีบช่วยคว้าถังน้ำไว้ จากนั้นจึงหยิบเตี่ยนซิน*ทั้งชุดจากมิติเวทส่งให้เซี่ยวหลีพลางเอ่ยขึ้น “กินสิ”

เตี่ยนซิน คือขนมหรือของว่างทั่วไปของจีนโบราณ

หลายวันมานี้ เกอซีทำอาหารไว้มากมายตลอดช่วงเวลาที่นางอยู่ภายในมิติเวท ณ สถานที่นั้นย่อมมีวัตถุดิบ และเครื่องปรุงมากมายที่นางเตรียมไว้ หญิงสาวจึงสามารถสร้างสรรอาหารออกมาได้อย่างหลากหลาย

ช่างโชคร้ายที่ภายในมิติเวทยังมีต้านต้านนักเขมือบทรงพลัง จึงทำให้อาหารที่นางสร้างสรรออกมาถูกกำจัดเรียบวุธทุกครั้งไป

การจะนำอาหารออกมาจากมิติเวทได้นั้นต้องอาศัยทักษะชั้นสูง นางเพิ่งจะแอบลอบนำออกมาได้สำเร็จก็ครานี้ ที่สามารถนำเตี่ยนซินออกมาได้ทั้งชุดจำต้องอาศัยช่วงจังหวะที่ต้านต้านกำลังวุ่นวายไม่ทันรู้ตัวรีบฉวยชิงออกมาอย่างรวดเร็ว

เซี่ยวหลีจับจ้องเกอซีอย่างพินอบพิเทา นางยังไม่มั่นใจว่าจะทำประการใดกับเตี่ยนซินที่ถืออยู่ในมือ “คุณหนู อาหารดีเช่นนี้ย่อมต้องมีราคาแพงไม่น้อยใช่ไหมเจ้าคะ ? คุณหนู.....คุณหนูจะให้ข้ากินจริง ๆ  หรือเจ้าคะ ?”

แม้ว่ากล่องใส่เตี่ยนซินยังไม่ถูกเปิดออก เซี่ยวหลีย่อมสามารถได้กลิ่นหอมฟุ้งที่อุดมไปด้วยพลังวิญญาณอันสดชื่นกระจายออกมาได้อย่างชัดเขน

อาหารคุณภาพชั้นสูงเช่นนี้จะมีจำหน่ายอยู่เฉพาะเพียงในโรงเตี๊ยมเซียนสำราญเท่านั้น ซึ่งแม้เซี่ยวหลีจะตรากตรำงานไปตลอดชั่วชีวิตก็ยังไม่อาจสามารถจับจ่ายในสถานที่แห่งนั้นได้มิใช่หรือ ?

เกอซีขมวดคิ้ว “ข้าบอกให้กิน เจ้าก็กินเถิด เหตุใดต้องเยิ่นเย้อ ?”

เมื่อเห็นเซี่ยวหลียังคงมีสีหน้าเกรงกลัว ดวงหน้าน้อย ๆ บ่งบอกความปรารถนาหากแต่นางกลับพยายามสะกัดกั้นความโหยหิวไว้อย่างเหนียวแน่น เกอซีส่ายหน้าอย่างเสียมิได้ “ข้าเป็นผู้ทำเองกับมือ ต่อไป ไม่ว่าเจ้าอยากกินมากเท่าไรข้าก็ทำให้เจ้าได้.......เมื่อเจ้าติดตามข้า ตราบเท่าที่ยังคงเป็นเด็กดี และเชื่อฟัง ข้ารับปากว่าเจ้าจะไม่ต้องห่วงกังวลเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์หรืออาหารการกินอีก”

“อา--- !” เซี่ยวหลีอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวจ้องมองเกอซีด้วยความทึ่ง “คุณหนู.......นอกจากคุณหนูจะเป็นยอดหมอผู้มีทักษะการรักษาชั้นเลิศแล้ว คุณหนูยังสามารถปรุงภักษาพลังปราณอย่างยอดเยี่ยมได้อีกด้วย ! คุณหนูสุดยอดที่สุด ! เซี่ยวหลีกับพี่ชายมีโอกาสได้ติดตามคุณหนู นับเป็นวาสนาของพวกเราสองพี่น้อง !”

กล่าวจบ เซี่ยวหลีค่อย ๆ บรรจงแกะห่อ*หยิบขนมดอกท้อที่งดงามประณีตออกมาด้วยความยำเกรงก่อนจะค่อย ๆ  หย่อนมันใส่ปาก

[center][img] https://s26.postimg.org/i08m5d5bd/images_1.jpg [/img][/center]

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกท้อประสมผสานเข้ากันกับความหวานละมุนของเนื้อขนมละลายไปทั่วปาก พลังปราณที่เปี่ยมล้นสัมผัสต้องไปทั่วปลายลิ้นก่อนจะค่อย ๆ  ซึมซาบลงสู่ร่างกายให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายบรรเทาความเจ็บปวดทั่วทั้งร่าง

เซี่ยวหลีตาโตตื่นเต้นฉงนสนเท่ห์ด้วยความประหลาดใจ เมื่อนางลงมือกัดเคี้ยวก้อนขนมในปากด้วยความตั้งใจ ยิ่งรู้สึกจั๊กจี้อยากให้ปลายลิ้นได้สัมผัสรสล้ำอันหอมหวานนี้ทั่วทุกอณู

อร่อยจริง ๆ .....อร่อยอย่างยิ่ง ! ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา นางไม่เคยกินอาหารใดอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อน ! แม้ว่าครั้งหนึ่งพี่ชายนางจะเคยแอบลอบพานางเข้าบ้านเจ้านายเพื่อขโมยกินผลไม้พลังวิญญาณที่ราคาแพงลิ่ว หากแต่มันกลับไม่อาจเทียบได้แม้เพียงหนึ่งในสิบส่วนของขนมดอกท้อชิ้นนี้

เซี่ยวหลีรู้สึกตัวอีกทีขนมดอกท้อในมือคงเหลือแค่เพียงสองชิ้นเท่านั้น หากแต่ความอยากขนมกลับยังไม่อาจระงับลงได้

เซี่ยวหลีหน้าแดงด้วยความเขินอาย เสียงของนางหวั่นวิตกร้อนรน “คุณหนู ข้า.......ข้าไม่ได้ตั้งใจจะชิมมากเพียงนี้ แต่มันอร่อยจริง ๆ ......คุณหนู คุณหนูลงโทษข้าเถิดเจ้าค่ะ ! !”

“ไม่เป็นไร ก็แค่ขนมสองสามชิ้นเท่านั้น” เมื่อเกอซีเห็นสีหน้าท่าทางที่เศร้าสร้อยราวกับจะร้องไห้จิตใจของนางก็อ่อนยวบ มุมปากของนางยกขึ้นอย่างไม่ทันรู้สึกตัว “เจ้ากินขนมดอกท้อพวกนี้ทั้งหมดเถิด ต่อไปยังจะมีอาหารอร่อยอีกมากมายรอเจ้าอยู่เพียงเจ้าจะยอมแพ้เพราะกินไม่ไหวเสียมากกว่ากระมัง”

ยามนี้ เกอซีรำลึกได้ว่านางไม่อาจเสียเวลาไปกับการปรุงอาหารในมิติเวทอีกแล้ว

นางไม่ได้มีเพียงต้านต้านราชันนักเขมือบที่สูบกลืนกินทุกอย่างจนนางต้องคอยเฝ้าจับตาดูเท่านั้น นางยังมีแม่นมเฉินที่ร่างกายอ่อนแอถูกปล่อยปละละเลยไว้โดยมิได้รับการรักษามานานปี ดูเหมือนว่าการฟื้นฟูสภาพร่างกายของแม่นมเฉินจะพึ่งพิงแค่โอสถอย่างเดียวนับว่าไม่อาจเพียงพอ จำต้องใช้ภักษาพลังปราณเพื่อเสริมสุขภาพร่วมด้วย

หากเกอซีสามารถใช้โอกาสนี้สอนวิธีปรุงอาหารแก่แม่นมเฉิน เพื่อต่อไปอาหารแต่ละมื้อของทุกคนจะได้รับการเลื่อนคุณภาพให้สูงขึ้น ถึงตอนนั้นนางย่อมสามารถทำตัวเฉื่อยแฉะบ้าง อีกทั้งเวลาจะได้ไม่เสียไปกับการปรุงอาหารมากนัก

การรักษาอาการเจ็บป่วยของแม่นมเฉินเป็นดังที่เกอซีคาดการณ์ไว้ ภักษาพลังปราณนับว่ามีผลช่วยได้อย่างยิ่งโดยแท้ หลังจากแม่นมเฉินรับอาหารพวกนั้นมากว่าสัปดาห์สภาพร่างกายที่อ่อนแอสีหน้าที่เคยซีดเซียวของแม่นมเฉินกลับกลายมีสีเลือดฝาด ความปนเปื้อนภายในเส้นชีพจรปราณเริ่มถูกชำระล้างให้สะอาดยิ่งขึ้น

***จบตอน โอชารส***