ตอนที่ 84 ถูกแล้วข้ามันไอ้บ้ากาม  

เกอซีอึดอัดสับสน ริมฝีปากส่วนบนทั้งหมดที่เผยอขึ้นสั่นเทาเล็กน้อย หากแต่กลับพูดอะไรไม่ออกอยู่เนิ่นนาน

ความเร่าร้อนในดวงตาของหนานกงยวี่ยิ่งทวีแรงปรารถนากระทั่งทำให้ชายหนุ่มขยับกายตรงเข้าฉวยคว้าข้อมือหญิงสาวเพื่อฉุดรั้งร่างของนางเข้ามาให้แนบสนิทยิ่งชึ้น ยามเมื่อชายหนุ่มโน้มร่างลงครอบคลุมเรือนกายของนางเขาได้ประทับจูบลงบนริมฝีบากแดงระเรื่อนั้น

อื้อ ! นี่เขาทำอะไร ? !

ความรู้สึกสำนึกของเกอซีทำงานขึ้นฉับพลัน นางใช้กำลังทั้งหมดต่อสู้ดิ้นรนให้ร่างของตนหลุดรอดออกมา หากแต่หนานกงยวี่เพียงกดท้ายทอยนางไว้เบา ๆ ก็ทำให้เกอซีดิ้นไม่หลุดแล้ว

แรงพลังแห่งสายลมที่แข็งแกร่งปะทุขึ้นบนฝ่ามือของหนานกงยวี่โถมผลักโต๊ะตัวน้อยที่กั้นขวางระหว่างกลางกระเด็นพ้นไป

ยามนี้ไม่เหลือสิ่งใดเป็นเครื่องกีดขวางระหว่างเขาและนางอีกต่อไป

แท่งเข็มเงินไร้เงาปรากฏขึ้นในอุ้งมือของเกอซี หากแต่ทันทีที่มันกำลังจะพุ่งออก ฝ่ามือทั้งสองกลับถูกรั้งกลับไปไขว้อยู่ทางด้านหลัง แท่งเข็มเงินไร้เงาทั้งหมดร่วงกราวลงสู่พื้นอย่างเงียบงัน

หนานกงยวี่โอบตระกองร่างหญิงสาวขึ้นนั่งบนตักของตนก่อนจะก้มลงเริ่มจุมพิตอีกระรอก

ครานี้หาใช่จุมพิตที่นุ่มนวลอ่อนโยนราวกับแมลงปอล้อลิ่วไล้ผิวน้ำ หากแต่กลับกลายเป็นรสจูบที่ร้อนแรงหนักหน่วงรุกรานกลืนกินสูบนางรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ  เกอซีรู้สึกราวกับร่างกำลังถูกหลอมละลาย ทั่วทุกอณูในกายถูกแผดเผา ในหัวอื้ออึงมึนงงความคิดหยุดชะงักไร้สิ้นเรี่ยวแรงต่อต้านแม้เพียงน้อย

เวลาผ่านไปเนิ่นนานพักใหญ่กระทั่งเกอซีแทบหายใจไม่ออกหนานกงยวี่จึงยอมคลายมือจากหญิงสาว น้ำเสียงที่เคยกระจ่างใสเสนาะโสต ยามนี้กลับทุ้มต่ำแหบห้าว เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดูดดื่ม “รสชาติดีจริง ๆ  ช่างหวานล้ำยิ่งนัก”

เกอซีตื่นขึ้นจากห้วงภวังค์ทันที นางยกฝ่ามือขึ้นตบหน้าหนานกงยวี่ “เจ้า......ไอ้บ้ากาม สารเลว ชั่วช้า ! !”

หญิงสาวโกรธจัดเดือดดาลจนทั่วทั้งร่างสั่นเทา ไม่เคยมีบุรุษใดหาญกล้าล่วงล้ำก้ำเกินนางถึงเพียงนี้ !

ชายผู้นี้  ชายผู้นี้กล้าไร้มารยาทต่อนาง เขาขโมยจุมพิตแรกของนางไปเสียแล้ว  !

มันต้องตายไร้ดินกลบหน้าเป็นพันครั้ง หมื่นครั้ง !

หากแต่เกอซีกลับไม่ทันรู้ตัวเลยว่าเสียงของตนนั้นกลับมิได้ดุดันเย็นชาดั่งที่เคยเป็นเหมือนทุกครั้งที่นางปลอมกายเป็นบุรุษ สุ้มเสียงที่หลุดลอดออกมานั้นกลับอ่อนไหวนุ่มนวล หากมันกระทบสู่โสตผู้ใดแล้ว คนผู้นั้นย่อมคิดว่านี่คือสำเนียงเสียงเด็กใจแตกที่แสร้งทำจริตมารยา

หนานกงยวี่คว้าฝ่ามือที่หมายจะตบหน้าเขาไว้ ก่อนจะคุมขังนางไว้ภายในอ้อมกอดของตนพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ  ดังมาให้ได้ยิน “อืม ข้าเป็นไอ้บ้ากาม”

แม้เขาจะไม่เคยได้ยินคำว่าไอ้บ้ากามมาก่อน หากแต่มันย่อมเข้าใจได้ไม่ยากมิใช่หรือ ?

กล่าวจบรอยแย้มยิ้มที่เผยผ่านดวงตาคู่นั้นกลับยิ่งชัดเจนรุนแรง ชายหนุ่มก้มศีรษะลงมาจุมพิตอย่างแผ่วเบาข้างริมฝีปากที่บวมแดงของหญิงสาว “ข้าทำเช่นนี้กับเจ้าเท่านั้น”

เกอซีตกอยู่ในความตะลึงงันครู่ใหญ่

นางโกรธเกรี้ยวจนอยากจะฉีกสังหารบุรุษผู้อยู่เบื้องหน้านี้เสีย หากแต่นอกจากความเคืองขุ่นที่กำลังถาโถมนางอยู่ หญิงสาวยังรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากส่วนลึกภายในใจ ความรู้สึกที่นางไม่อาจเข้าใจ

ตลอดสิบเก้าปีที่ผ่านมาเกอซีไม่เคยมีประสบการณ์ในรสสัมผัสเยี่ยงนี้มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น นางยังไม่เคยตกอยู่ในสภาพที่ลนลานอ่อนระทวยดังเช่นที่เป็นอยู่ยามนี้

“เจ้า....เจ้าคนชั่วช้าไร้ยางอาย ! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ !” เกอซีพยายามดิ้นรนอย่างหนักหน่วงนางทั้งผลักทั้งดันร่างของหนานกงยวี่ให้หลุดออกไปจากตน

หากแต่การต้านทานของนางจะนับเป็นอย่างไรได้สำหรับหนานกงยวี่ ? ชายหนุ่มก้มลงดูหญิงสาวผู้ถูกกักกันอยู่อย่างง่ายดายภายในอ้อมอกของตน พลางเอียงกายกระซิบใกล้ที่ปลายติ่งหู “ข้ามันคนไร้ยางอาย แต่เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเจ้าเองก็ติดใจมิใช่หรือ ?”

เดิมทีเดียว เขาเพียงหมายจะแหย่สาวน้อยผู้ไร้อารมณ์นางนี้ให้ตื่นกลัวเท่านั้น หาได้ตั้งใจจะล่วงเกินแต่ประการใด หากแต่เมื่อสัมผัสต้องเข้ากับริมฝีปากนุ่มนิ่มของนางเข้า ไฟราคะที่ร้อนรุ่มภายในกายพลันปะทุขึ้นราวกับเกลียวคลื่นในมหาสมุทรทำให้เขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไร้เหตุผลไม่อาจยับยั้งสะกดกั้นแรงปรารถนาของตนได้

เขาแทบจะยั้งใจไม่ได้ต่อแรงเร้าที่เร่าร้อนมุ่งหมายทำลายนาง ประทับร่างของนางให้แปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นอายของเขา ทำให้นางต้องกลับกลายเป็นของเขาโดยเสร็จสิ้นสมบูรณ์

หนานกงยวี่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานถึงยี่สิบปีหากแต่กลับไม่เคยมีประสบการณ์ในความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยถูกแรงปรารถนาในสตรีนางใดบีบคั้นจิตใจดังเช่นที่เป็นอยู่ในยามนี้

ยามนี้ชายหนุ่มถือวิสาสะว่าเกอซีเป็นของเขาไปแล้ว เขาไม่มีวันยินยอมให้ผู้ใดปรารถนาในตัวนาง อีกทั้งยังไม่อนุญาตให้นางหลุดรอดพ้นมือไปได้

***จบตอน ถูกแล้วข้ามันไอ้บ้ากาม***