TB:บทที่ 11 ผู้ร่ำรวย

TB:บทที่ 11 ผู้ร่ำรวย

"สวัสดีค่ะ" น้ำเสียงที่อ่อนโยน ร่าเริงและสุภาพดังขึ้นจากปลายสายของโทรศัพท์

"เพื่อนเก่า เธอยังจำฉันได้ไหม?" เฉินหลงพยายามปรับน้ำเสียงของเขาให้เป็นปกติที่สุดเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกอึดอัดของเขาเอาไว้

"เฉินหลงเหรอ?" หลังจากที่ปลายสายเงียบไปสักครู่ เสียงที่ฟังดูลังเลและตกใจเล็กน้อยดังขึ้น

"เพื่อนเก่า เธอยังไม่ลืมฉันจริงๆด้วย" เฉินหลงรู้สึกดีใจมากที่ได้ยินว่าจี้โม่ซียังจำเขาและน้ำเสียงของเขาได้

"ฉันจะลืมได้ยังไงล่ะ แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนล่ะ? ฉันได้ยินมาว่านายทำงานที่ซิงเฉิงนี่ ถูกไหม?" น้ำเสียงของจี้โม่ซีเองก็ฟังดูมีความสุขเช่นกัน

"ฉันอยู่ที่นั่นได้แค่สองวัน พอดีว่าฉันไม่ค่อยถูกกับเจ้านายสักเท่าไหร่แล้วเขาก็ไล่ฉันออก" บางทีอาจจะเป็นเพราะการสื่อสารทางโทรศัพท์ทำให้เฉินหลงตอบอีกฝ่ายไป

"นายมีความกล้าเหมือนกันนะเนี่ย แล้วตอนนี้นายจะทำอะไรล่ะ?" จี้โม่ซีถาม

"คงพักก่อนซักพักล่ะมั้ง" เฉินหลงตอบ "เพื่อนร่วมชั้น ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้เธอเหมือนจะขายบ้านอยู่ที่ซิงเฉิงใช่ไหม?"

"ใช่ ประมาณสองปีแล้วล่ะ นี่ ฉันตกใจเหมือนกันนะ ฉันไม่ได้เจอนายที่ซิงเฉิงเลย ตั้งสองปีแน่ะ" จี้โม่ซีตอบ

“ฮ่าฮ่า ฉันว่ามันเป็นเรื่องธรรมดานะ เมืองใหญ่ขนาดนี้ทำให้เราไม่ได้เจอกันเลย เพื่อนร่วมชั้น ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ? ฉันว่าจะไปเจอเธอซักหน่อย พอดีว่าฉันมีเรื่องที่อยากจะขอให้เธอช่วยนิดหน่อยน่ะ” เฉินหลงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัท ถ้านายมีอะไรที่ฉันสามารถช่วยนายได้ ฉันจะช่วยนะ” จี้โม่ซีตอบ เธอบอกที่อยู่ของบริษัทให้กับเฉินหลง

"เธอช่วยฉันได้แน่ โอเค ฉันขอวางสายก่อนนะ อีก 20 นาที แล้วเจอกัน" เมื่อพูดจบ เฉินหลงก็วางสายไป

หลังจากนั้นเขาก็เรียกรถแท็กซี่แล้วรีบไปที่บริษัทของจี้โม่ซี

สิบนาทีต่อมา รถแท็กซี่จอดอยู่ทางด้านนอกของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งชื่อ "GOLDEN EARTH (โกลด์เด้นเอิร์ธ หรือ โลกทองคำ)"

หลังจากที่ลงจากรถแล้ว เฉินหลงพบว่าจี้โม่ซีกำลังรอเขาอยู่ด้านนอกบริษัทโกลด์เด้นเอิร์ธ

จี้โม่ซีน่าจะสูงประมาณ 160 เซนติเมตรซึ่งเป็นส่วนสูงที่ไม่สูงเกินไป เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสีดำ ผมสีดำตรงยาวปานกลางที่ดูเป็นธรรมชาติ บรรยากาศที่นุ่มนวลและเอื้ออำนวย หน้าผากที่ได้รูปเข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอ ทั้งหมดนี้ทำให้จี้โมซีดูเป็นคนที่น่ารักและใสซื่อ

"ไง เพื่อนเก่า ไม่ได้เจอกันหลายปีเลย เธอยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ" เฉินหลงเดินไปหาจี้โม่ซีและกล่าวทักทายอีกฝ่าย

“ต่างจากนาย นายดูเปลี่ยนไปเยอะเลย นายสูงขึ้นแล้วก็หล่อขึ้นด้วย นายจะทำให้พวกผู้หญิงมีความสุข นายยังจำได้ไหม ตอนที่นายยังอยู่ที่โรงเรียน นายเป็นคนที่ซื่อสัตย์และไม่ค่อยพูด” จี้โม่ซีเผยรอยยิ้มอันแสนหวานออกมาแล้วตอบ

ได้พบกับเฉินหลงอีกครั้ง จี้โม่ซีรู้สึกตกใจจริงๆที่เขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เขาสูง หล่อ แล้วก็หน้าตาดีขึ้นมาก

"เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับคนชมจากสาวสวย" เฉินหลงแสดงสีหน้าที่ปลื้มปิติออกมา

เมื่อได้พบกับจี้โม่ซีอีกครั้ง เขาไม่ได้รู้สึกถึงความไม่คุ้นเคยที่เขาและเธอได้พบกันอีกครั้ง ทำให้เฉินหลงอารมณ์ดีมากและทำให้เขาเอ่ยปากออกมาโดยไม่ทันได้ไตร่ตรอง

"หึ แล้วนายมีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยล่ะ?" จี้โม่ซีมองไปทางเฉินหลง

คำพูดคำจาของเฉินหลงทำให้จี้โม่ซีรู้สึกผ่อนคลาย

“พอดีว่าฉันอยากซื้อวิลล่าสักหลังในซิงเฉิง เธอพอจะแนะนำให้ฉันหน่อยได้ไหม” เฉินหลงพูดพร้อมรอยยิ้ม

"ซื้อวิลล่าเหรอ?! โอ้โห เพื่อนเก่า นายนี่ไม่ใช่แค่หล่ออย่างเดียวแต่ยังรวยมากอีกด้วยสินะ" จี้โม่ซีมองไปที่เฉินหลงด้วยความตกใจ

"แค่ลาภลอยน่ะ ถูกรางวัลเล็กๆ" เฉินหลงตอบ

"รางวัลเล็ก รางวัลกลาง? เพื่อนเก่านี่ช่างโชคดีจริงๆ" จี้โม่ซีมองไปที่เฉินหลงด้วยความอิจฉา แต่แล้วก็กลับเข้าเรื่อง"ถ้าเป็นแบบวิลล่า บริษัทของเราพอมีบ้านอยู่บ้าง ฉันว่าเราเข้าไปดูลายละเอียดต่างๆกันดีกว่า"

"เพื่อนเก่า ทั้งหมดนี้คือบ้านว่างหมดเลยเหรอ?" จี้โม่ซีส่งลายละเอียดเกี่ยวกับบ้านที่ให้เขาได้เลือกในแบบที่เขาต้องการ แต่วิลล่าแบบนี้ไม่ใช่แบบที่เขาต้องการสักทีเดียว

"นายอยากไปดูห้องไหม?" จี้โม่ซีถาม

"แน่นอนอยู่แล้ว ฉันคิดว่าถ้าได้ไปเช็คสภาพได้ในตอนนี้เลยก็คงจะดี" เฉินหลงตอบ

เฉินหลงตัดสินใจซื้อวิลล่าเพราะว่าเขาสามารถเข้าอยู่ได้ในทันที เขาไม่อยากซื้อบ้านสักเท่าไหร่เพราะว่ามันยุ่งยากวุ่นวายและกว่าเขาจะได้เข้าอยู่ต้องใช้เวลาถึงสองสามเดือนในการจัดแต่งบ้านใหม่

"ตอนนี้มีวิลล่าว่างสองหลัง" จี้โม่ซีบอกลายละเอียดเกี่ยวกับวิลล่าทั้งสองหลังให้เฉินหลงฟัง

วิลล่าทั้งสองหลังนี้เป็นแบบการ์เด้นวิลล่า หลังแรกมีพื้นที่ตัวอาคารอยู่ที่ 300 ตารางเมตร พื้นที่สนามส่วนตัวอยู่ที่ 400 ตารางเมตร ราคาขายอยู่ที่ 6 ล้านหยวนและอีกหลังมีพื้นที่ตัวอาคารอยู่ที่ 400 ตารางเมตร พื้นที่สนามส่วนตัวอยู่ที่ 400 ตารางเมตร ราคาขายอยู่ที่ 7 ล้านหยวน

"เนื่องจากว่าเราเป็นเพื่อนเก่ากัน ถ้านายต้องการซื้อจริงๆล่ะก็ ฉันจะให้ส่วนลดกับนาย 7% ของราคาขายก็แล้วกัน" จี้โม่ซีกล่าว

"เพื่อนเก่า ถ้าอย่างนั้นเธอช่วยพาฉันไปดูบ้านก่อนจากนั้นฉันจะได้ตัดสินใจว่าจะซื้อบ้านวิลล่าแบบไหน ดีไหม? ส่วนเรื่องส่วนลด ฉันไม่ใช้มันหรอก ถือเสียว่าเป็นค่านายหน้าที่ฉันยกให้เธอก็แล้วกันนะ เพื่อนเก่า" เพราะเฉินหลงเป็นคนใจกว้าง

เมื่อเขาได้พูดมันออกไป ในที่สุดเฉินหลงก็เข้าใจความรู้สึงของพวกคนรวยที่ใช้เงินโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากความจากในหนัง ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ เฉินหลงชอบความรู้สึกแบบนี้ เพราะในตอนนี้เฉินหลงนั้นรวยและมีเงินมากมายกับเงินแค่ 100,000 หยวนก็ยังดูน้อยไปเสียหน่อยสำหรับคนอย่างเขา

"ได้อยู่แล้ว ว่าแต่นายจะไม่ใช้ส่วนลดนี่จริงๆเหรอ?" จี้โม่ซีรู้สึกตกใจไม่น้อย

"ก็จริงน่ะสิ ฉันไม่ได้ล้อเธอเล่นสักหน่อย เอาล่ะ พาฉันไปดูวิลล่าเร็วๆสิ" เฉินหลงตอบ

หลังจากนั้น จี้โม่ซีก็ขับรถออดี้ X5 ของบริษัทและพาเฉินหลงไปเยี่ยมชมวิลล่า

วิลล่าทั้งสองถูกออกแบบเป็นสไตล์ยุโรป ใกล้กับทะเลสาบที่มนุษย์เป็นคนสร้างขึ้น ไม่ว่าในสถานที่หรือการตกแต่งวิลล่าทั้งสองหลังมีความแตกต่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่วิลล่าที่หลังใหญ่กว่านั้นดูดีกว่าอีกหลังนึง

ดังนั้นเฉินหลงจึงตัดสินใจว่าเขาจะซื้อวิลล่าในราคาเจ็ดล้านหยวน

"เพื่อนเก่า นายตัดสินใจที่จะซื้อวิลล่าหลังนี้จริงๆใช่ไหม? " จี้โม่ซีถาม

"เธอไม่คิดเหรอว่าวิลล่าหลังนี้ตรงตามความต้องการของฉันที่สุดแล้ว? แน่นอนสิ ฉันจะซื้อวิลล่าหลังนี้ อืม ฉันว่าเรากลับไปที่บริษัทแล้วทำสัญญากันเลยดีกว่า" เฉินหลงพยักหน้า

จี้โม่ซีมองไปทางเฉินหลงจากนั้นก็ขับรถพาเขากลับไปที่บริษัท

หลังจากกลับมาที่บริษัท จี้โม่ซีได้นำสัญญาการซื้อวิลล่ามาให้กับเฉินหลง

และเฉินหลงคล้อยตามเธอ จี้โม่ซีกล่าวว่าจากราคาเต็มชำระ 97% ด้วยเงินสดทั้งหมด และราคาส่วนต่างประมาณ 200,000 หยวนมอบให้กับจี้โม่ซี

อย่างไรก็ตาม จี้โม่ซียินดีที่จะรับเงินจากอีกฝ่ายเนื่องจากว่าเธอมีเรื่องด่วนที่จะต้องใช้เงินที่บ้าน ไม่อย่างนั้นจี้โม่ซีคงไม่รับเงินจากเฉินหลงแน่นอน

"ขอบใจมากนะ เพื่อนเก่า ถ้าไม่ได้เธอมาช่วยไว้ ฉันคงไม่ได้กุญแจมาอย่างราบรื่นขนาดนี้หรอก" หลังจากทำสัญญาทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฉินหลงรับกุญแจบ้านมาจากจี้โม่ซีพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เธอ

"เฉินหลง คืนนี้นายว่างไหม?" จู่ๆจี้โม่ซีก็ถามเฉินหลงขึ้นมาโดยไม่ได้บอกกล่าว

"ว่างสิ ตอนนี้ฉันโดนไล่ออกแล้ว ฉันมีเวลาเหลือเฟือ" เฉินหลงยิ้มตอบ

"ถ้าฉันโดนไล่ออกแล้วรวยเหมือนนาย ถ้าเป็นอย่างนั้นได้จริงๆ ฉันก็อยากโดนไล่ออกบ้างจัง" จี้โม่ซีมองไปทางเฉินหลงด้วยสายตาที่อิจฉาอีกฝ่าย "ในเมื่อเย็นวันนี้นายว่าง ถ้าอย่างนั้นไปทานมื้อเย็นด้วยกันไหม แน่นอนว่านายไม่มีสิทธิปฏิเสธฉันหรอกนะ"